I don't want it at all

Het was zaterdagavond. Inmiddels was Chloé er aan toegekomen om haar kamer in te richten. Het voelde nog niet echt als een thuis, maar toch vond ze dat ze er in was geslaagd om het gezellig te maken. Feestverlichting, posters, haar spulletjes overal zorgden er voor dat het echt haar eigen touch had. Chloé zelf stond vrolijk voor de spiegel. Uit haar telefoon klonk vrolijke muziek en haar bureau was bezaaid met make-up, haar spullen en sieraden. Het was tijd om het nachtleven in haar nieuwe woonplaats te verkennen. "Baby don't you fight it, close your eyes and swipe it, maybe I could be with you. If you buy me diamonds, and you keep me smiling, maybe I can be with you" zong Chloé vrolijk met de muziek, terwijl ze met een stijlstang door haar haren ging. Uitgaan was een van Chloé's favoriete dingen om te doen. Ze had ook echt een outfit aan die ze in L.A. ook aan zou trekken, haar make up was on fleek en ze had hoge hakken aan. Dat het nachtleven hier wel eens een stuk minder zou kunnen zijn, was een optie die ze zich nog niet had bedacht, simpelweg omdat het in L.A. gewoon altijd feest was. Al ging je op een maandagavond uit, wat Chloé ook wel eens had gedaan, was het nog altijd gezellig.

Daarom liep Chloé rond een uur of 10 richting het centrum van het dorp waar de lus was gelegen. En dit was het eerste moment dat ze zich een beetje eenzaam voelde. In L.A. had ze een hele groep met vrienden en vriendinnen en haar zus die met haar mee uit gingen. Dan gingen ze vaak naar gay bars en dansten ze de hele nacht. Maar daar moest Chloé nu niet teveel aan denken. Misschien ging ze nu ook wel een hele hoop mensen ontmoeten? Bovendien was Chloé super sociaal en kon ze het zelfs in haar eentje nog naar haar zin maken. Dus het ging vast en zeker allemaal goed komen. Ze wist niet helemaal waar ze naar toe moest, dus ze besloot een meneer op straat aan te spreken. "Excuse me" zei ze, toen ze een meneer aanschoot. Deze glimlachte vriendelijk naar haar. "Do you know if there's any bars or clubs here?" De man keek haar met een raar gezicht aan. "There's a bar over there...but it's the only one here." Een teleurgestelde blik gleed over haar gezicht. De man haalde zijn schouders op en liep weer door. Oké, dat was jammer. Maar misschien was het wel super gezellig in de bar?

Ze besloot door te lopen en verwachtingsvol opende ze de deur van het café. Een golf van teleurstelling gleed door haar heen. Er waren wel mensen, maar niet heel erg veel. Er was een gemixt publiek: er waren wat ouderen, maar ook jongeren. Er speelde muziek, maar het was geen muziek. Met een pruillipje stapte Chloé verder de zaak in. Ze deed haar jas uit en hing hem op aan de kapstok. In haar outfit was ze ontzettend overdressed. Maar goed, wie A zei, moest ook B zeggen. Daarom liep ze vol zelfvertrouwen naar de bar en glimlachte naar de man achter bar. "Can I have a glass of white wine, please?" vroeg ze en de man keek haar schattend aan. "Identification?" Shit. Haar ID kaart was ze in haar kamer vergeten. Shit shit shit. Hoe ging ze zich hier nou weer uit redden?

Benauwd keek ze naar spiegelbeeld en fronste ze gefrustreerd haar wenkbrauwen. Snel deed ze lipgloss op, alsof het al haar problemen zou doen vervagen. Over het algemeen baarde het haar geen zorgen dat ze na twee dagen in een nieuwe woonomgeving geen contacten had, maar deze zaterdagavond deed haar doen realiseren dat ze akelig alleen was. Het settelen had veel van haar tijd gevergd. Toch had ze het vertikt om op te krullen in haar bed om tien uur 's avonds.
Een deur achter haar werd hard dichtgeklapt en het gepiep van oud hout deed haar ineen krimpen. Op haar gemak stopte ze haar make-up terug in haar tas en filosofeerde ze verder over haar eenzame bestaan. Pas na een brandende blik en oogcontact in de spiegel legde ze de link dat de onbekende vrouw haar handen wilde wassen. Day schonk haar een gemaakte grijns en stapte weg, wat beloond werd met een glimlach.

Het nachtleven stelde haar teleur, maar ze moest toegeven dat het zo zijn charme had. Weinig, maar uiteenlopende types; klein en knus. Bovendien was ze een sucker voor schattige zaakjes en rustig koffie halen in de ochtend. Ze maakte de mentale notitie morgenochtend langs de supermarkt te gaan.
Haar plaats van voorheen was nog steeds vrij. Toen ze een half uur geleden binnenkwam had ze neiging meteen om te draaien door de rust en het besef dat ze in haar eentje een Gin and Tonic moest gaan drinken -- pathetic. Maar wat moest ze dan? Het was de ultieme manier contact te leggen. Gelukkig voelde ze zich niet snel opgelaten.

Op het moment dat ze haar aandacht op de man achter de bar vestigde, werd haar aandacht getrokken door beweging naast haar. Haar blik vond een jonge vrouw. Opvallende kleding, haast reflecterend licht haar, lichte ogen. Gedurfd. Haar stem verstomde met haar vraag het geroezemoes van anderen en de lichte dreun van de stemmen in haar hoofd. Er werd om haar ID gevraagd. Door de korte pauze werd duidelijk dat ze deze niet bij haar had, of niet wilde laten zien. Day maakte expres geen oogcontact met de meid en wachtte tot de barman haar liet voor wat het was. Het was dat ze een gesprekspartner wilde.
"Can I get two Gin and Tonics please? My friend is at the bathroom at the moment, you know, the woman with the red hair?" Bedankt, toilet-lady. De kans bestond dat hij over een tijd de link zou leggen, vooral als de vrouw binnen nu en vijf minuten zelf wat ging bestellen, maar hij leek te druk bezig te zijn met het side-eyen van een aantrekkelijke leeftijdgenote.
Ze had eerder besteld, dus het opnieuw vragen naar haar ID-kaart was onnodig. Het duurde niet lang voordat de twee glazen op tafel gekwakt werden. Ze pakte ze van de bar, tikte met haar knie tegen het been van de andere blondine, en liep wat verder naar een tafel in de drukke achterhoek. Hopelijk begreep ze de hint en zou ze even wachten en dan haar kant opkomen. Anders had ze twee Gin and Tonics. Ook goed.

Het was natuurlijk hartstikke stom om haar identiteitsbewijs te vergeten. Natuurlijk had ze het dan mee gekregen, want in Los Angeles waren neppe identiteitsbewijzen de orde van de dag. Nog twee jaar en dan zou ze oud genoeg zijn om te kunnen drinken. Legaal te kunnen drinken wel te verstaan. Maar nu stond ze hier, in dit café, en werd er om haar ID gevraagd, terwijl ze dat niet had. Door de laag make-up die ze op had zou de man waarschijnlijk niet zien dat ze rood werd, maar dit was behoorlijk ongemakkelijk. "Uhm..." stamelde Chloé een beetje onhandig en voelde dat de jongen die naast haar stond naar haar keek. De barman trok zijn wenkbrauw op. Op het moment dat de jongen naar voren wou schieten, schoot er naast haar een meisje. Het meisje bestelde twee gin-tonics. Zachtjes zuchtte Chloé. Zij kreeg het wel mee, zij was oud genoeg of had in ieder geval een vriendin die oud genoeg was. Maar op het moment dat het meisje weer wegliep, voelde ze een knietje tegen de hare. Eigenlijk wou Chloé meteen tegen het meisje uitvaren, maar ze liep meteen weg.

Chloé trok haar wenkbrauwen even op. Oké, dat was bijzonder. Ze hadden een stukje van elkaar af gestaan, waarom zou ze dan tegen haar aanduwen met haar knie? Chloé beet op haar onderlip en keek in het rond. Misschien had het meisje haar gesprek opgevangen en haar geprobeerd te redden door twee heerlijke gin-tonics te bestellen. Of het was per ongeluk gebeurd. Het was duidelijk voor Chloé dat ze hier geen drank ging krijgen. Misschien moest ze maar op goed vertrouwen naar het meisje lopen en vragen of het inderdaad een hint was? Als het niet zo was, zou ze flink voor schut staan. Aan de andere kent, ze kende hier toch niemand. Het was een tweestrijd, maar een tweestrijd die Chloé binnen een minuut al voor zichzelf besloot. Ze kende haar toch niet, so here goes nothing.

Rustig liep Chloé richting het tafeltje van het meisje, dat eerder naast haar had gestaan. Het was in een druk hoekje, dus niemand zou zien wat ze aan het doen waren. Ze hield halt bij de tafel van het meisje, maar wel op gepaste afstand, zodat ze nog weg zou kunnen lopen zonder het ongemakkelijk te maken. "If you order drinks for a totally random girl at the bar, just know if it's for me, you have a friend all the time you'll be here in the loop" zei Chloé zacht, maar hard genoeg voor het meisje om het te verstaan. "But" ging Chloé verder "if it's really for your red haired friend, then I am really embarassing myself right now." Oh god, laat het alsjeblieft het eerste zijn.

Ze sloeg haar ene been over de ander, terwijl haar blik van de barman naar de ID-loze blondine ging. Het was niet per se druk, maar toch kende de bar een eigenaardige, volle knusheid. Ze kon er aan wennen. Hoewel het de glamour miste, hadden pittoreske plekjes als deze veel meer eigenheid. Niet elk persoon was een gemaakte kopie van de ander. Iedereen had een eigen verhaal. Niet zo gek overigens, met alle bijzonderheden.
Day roerde met het rietje door haar glas. Het duurde niet lang voordat de roodharige vrouw bij de bar was en zelf wat bestelde. Al snel kreeg ze whatever ze besteld had, wat betekende dat de barman het niet eens doorhad. Op haar gemak leunde ze met haar kin op haar handpalm. Plots werd haar zicht versperd door benen en een mix van pastel.

Het verbaasde haar dat haar uitgesproken outfit een tegenpool was van haar overkomen. Ze sprak voorzichtig en hoewel ze geen compleet verlegen indruk gaf, merkte ze haar twijfeling op. "Thank God. I need friends," stelde ze vast, waarna ze met haar lippen pruilde. Het was misschien een beetje overdreven, maar wel een gepaste reactie op wat de ander had gezegd om het ijs te breken. Day kwam een beetje overeind en trok de andere stoel naar achteren, als uitnodiging om te gaan zitten. "You mean the woman who dislikes me for taking too long for touching up my lipgloss in the bathroom?" Luchtig grinnikte ze, bijna te meisjesachtig, waarna ze een slok nam. "I wanted to get you wine, but it might've been suspicious."

Een lichte vrouwenstem in haar hoofd maakte haar voor heel kort bewust van haar peculiarity, maar ze verdrong deze. De afgelopen dagen waren erg open geweest, dus was het mogelijk alles op de achtergrond te houden. Haar groenige ogen vonden blauw. "I'm Day," meldde ze. "By the way, your outfit is way too good to go back home already. I'm glad to be your savior."

Hoewel het haar bijzonder leek dat een random meisje zomaar voor haar een gin-tonic zou bestellen, zou ze het leuk vinden als het echt zo was. Chloé was eenzaam in de loop, ze kon best een vriendin gebruiken. Misschien had het meisje dezelfde instelling en wilde ze ook graag vrienden maken? In dat geval had ze aan Chloé een goede: alcohol en een leuk feestje zou vast en zeker voor een goede band zorgen. Nerveus nam ze een slokje door het rietje van de gin-tonic en de bittere alcohol brandde door haar keel. Het was heerlijk! “Thank God. I need friends!” antwoorde het meisje haar en opgelucht haalde Chloé adem. Het was echt voor haar bedoeld, want de roodharige vrouw was geen vriendin van haar geweest. Afkeurend klakte Chloé met haar tong. “Girl, lipgloss is a number one priority. I would have waited and helped you fix it. Who lets a girl walk out of a bath room without touched up lips?” Overdreven sloeg ze haar ogen ten hemel en grinnikte.

Het meisje stelde zich voor als Day en complimenteerde haar met haar outfit. Een brede glimlach gleed over het gezicht van Chloé. Het onzekere dat ze eerder had gevoeld was meteen verdreven en maakte plaats voor een opgelucht en vooral vrolijk gevoel. Ze was blij dat ze deze aardige meid had leren kennen. “Nice to meet you, my name is Chloé.” Chloé besloot bij het meisje te gaan zitten en sloeg haar benen over elkaar. “If you want me to leave, just say it, but those heels…girl, they are killing me.” Ze roerde met het rietje door de gin-tonic en de ijsblokjes klingelde vrolijk. Chloé nam nog een slokje en smakte goedkeurend met haar lippen. Toen draaide ze zich weer wat naar Day. “I come from Los Angeles and the nightlife out there is crazy. Sometimes it can be a bit overwhelming, but overall it’s just a lot of fun.” begon Chloé aan haar verhaal “I never expected that some places don’t have that crazy night life, so I was preparing for a night out and came to this bar…and I was so disappointed. I mean – it’s nice and cozy, and I would definetly go here for a drink before going out, but you know…I want a bit more kick, if you know what I mean.” Terwijl ze haar glas weer pakte, nam ze nog een slokje en na dat slokje nam ze haar rietje weer een stukje uit haar mond, waarna ze vroeg “Where do you come from?”

Ze was de Goden dankbaar dat er meteen een klik tussen de twee viel. Al was het om zoiets onzinnigs als lipgloss, haar reactie sloot precies aan op haar moralen en humor. Er verscheen dan ook een blije grijns op haar gezicht toen ze de opmerking maakte over hoe belangrijk het bijwerken van make-up wel niet was. Natuurlijk was het speels en was de blondine ook vaak genoeg te vinden in wat ze omschreef als een hobo-look. "I know right!" bracht ze toen ook in, om vervolgens hardop te lachen. Dit was precies wat ze nodig had gehad. Iets om de serieuze dagen en inspanning van zich af te schudden, en om de omgeving iets meer thuis en onzakelijk te laten voelen. De meid kwam bij haar zitten en ze maakte een excuus. "Hey, don't worry, buying you a drink was an invitation," stelde ze haar meteen gerust.

"Nice to meet you." Haar gezelschap kwam meteen iets losser en liet haar weten dat ze uit Los Angeles kwam. Het verklaarde misschien haar stijlvolle en misschien iets over-de-top kledingkeuze, die ze zoals eerder gezegd fantastisch vond. Het viel op hier in Noorwegen. De landschappen waren prachtig, de mensen waren vriendelijk, maar natuurlijk had Los Angeles een soort vage magie over zich heen liggen. Magie in de trant van apart- en uitbundigheid. Frankrijk was ook een stuk intiemer en meer timide. "I'm from France, a small town, so I'm kinda used to the not-too-crazy nightlife. We have some great clubs though. But girl, I believe you when you say Los Angeles is the total opposite from here." Day lachtte. "I get what you mean, though. Sometimes it's just great to.. go all the way? As in, being able to dance, at least."

Misschien was het een beetje brutaal om zo maar naast het meisje te gaan zitten, maar het meisje maakte daar gelukkig geen punt van. Dat ze een drankje voor haar had gekocht was enkel een uitnodiging geweest. Al gauw had Chloé zichzelf voorgesteld en verteld waar ze vandaan kwam. Ook het meisje, dat Day bleek te heten, stelde zichzelf ook voor en vertelde waar zij vandaan kwam. Dat het meisje Frans was, had Chloé al een beetje gehoord. Het stond haar goed. “I know what you mean, girl” zei Chloé en nam nog een slokje van haar gin-tonic “It doesn’t have to be as big as in Los Angeles you know, but one club for the youth shouldn’t be too much right?” Ze nam aan dat er buiten de lus nog wel meer jongeren waren die graag wilden uitgaan. Een club of in ieder geval verschillende barretjes had dan toch wel handig geweest. Een tafeltje naast haar hoorde Chloé een interessant gesprek. “Wait a minute…” zei ze tegen Day en leunde iets naar achteren, onopvallend natuurlijk. Het gesprek ging over een club die binnenkort geopend ging worden. Na een paar seconden geluisterd te hebben keek ze Day met een veelbetekende blik aan.

Ze leunde weer naar voren en keek Day enthousiast aan. “The gods heard our prayers. The conversation I just eavesdropped” Chloe giechelde even zachtjes “was about a club that they are going to open soon. We should totally go there when it’s open, what do you say?” Met een twinkeling in haar ogen stak Chloé haar glas omhoog. “To the party gods above us!” zei Chloé als wijze van een toast. “So tell me something about yourself. How did you get here? There’s a loop in France too, why didn’t you go there if you are French?”

Instemmend knikte ze. "It's nice to blow off some steam after training and such," voegde ze toe. Het was echt geen hoge nood, een grootste club. Wel was het niet verkeerd op zijn minst de optie te hebben een avond los te kunnen gaan. Ze hield er niet van zichzelf vol te gooien met alcohol, maar dansen was voor haar een manier om opgekropte energie kwijt te kunnen. Met haar kin steunde Day op haar knokkels toen Chloé van haar af leunde en zich richtte op een andere conversatie. De blik op Chloé's gezicht sprak boekdelen, waardoor Day hardop lachte.
"Damn! That's magnifique." Het enthousiasme op Chloé's gezicht werd overgenomen op dat van haarzelf. Met haar hand ging ze door haar haren en de glimlach die verscheen had bijna iets speels. "Girl, I'm in." Met haar glas tikte ze tegen dat van haar gezelschap aan. Ze nam een slokje en zette het nu lege glas weer terug op tafel. Als Chloé haar glas leeg was zou ze wel weer een nieuwe ronde halen. Mits ze dat wilde, natuurlijk. Zelf zou het niet verder laten komen dan twee, want ze had geen zin in dramatische situaties na zo kort hier te verblijven.
Toen Chloé vroeg naar iets over zichzelf glimlachte ze. "I lived in the France loop for a couple of years. I've always wanted to travel, so I decided to move here, for a change." Ze haalde haar schouders nonchalant op. "I needed a new challenge. Sometimes I miss France though -- it's lovely. The village I lived in was really small and religious and I simply didn't fit in. They weren't a fan of my outgoing personality, my sexuality didn't help either and my peculiarity convinced them I was some kind of devils kid." Day grinnikte luchtig en hield haar hoofd wat schuin. "What's your story?"

Enthousiast keek Chloé Day aan, terwijl ze vrolijk hun glazen tegen elkaar aan klingelden. Het Franse meisje leek daar net zo enthousiast van te worden als Chloé zelf. Ze kon echt niet wachten op het moment dat ze samen iets zouden gaan doen. Ze kenden elkaar pas net, maar hun gesprek verliep zo soepel en zo vanzelfsprekend dat Chloé het helemaal niet erg zou vinden om bevriend met Day te raken. Nieuwsgierig had ze gevraagd waarom Day niet in de Franse lus was gebleven. De uitleg klonk haar bekend in de oren. Reizen was ook iets wat Chloé graag had gedaan. Toen ze de uitleg van Day hoorde waarom ze weg was gegaan uit het dorp, was Chloé boos. Zijzelf was ook lid van de LGBT+ community en vond onrecht tegen deze community verschrikkelijk. “It’s sad that people helped you feel that way though” begon Chloé “I mean – people are so judgemental about sexuality and stuff. But it doesn’t matter for their lives what you are doing with your live. I wish people just let other people live. And love a little more.” Afkeurend schudde ze haar hoofd, terwijl ze nog een slokje van de lekkere gin-tonic nam. Zelf besloot ze nog even te mond te houden over haar eigen aandeel in de LGBT+ community. Niet dat ze zich ervoor schaamde, maar het was eigenlijk iets dat alleen haar beste vrienden, haar ouders en haar zus wiste. Als de tijd daar was, zou ze het heus wel aan Day vertellen. Maar die tijd was nu nog niet.

Om over Day haar leven te horen vond Chloé interessant. Ze vond het daarom ook leuk toen zij naar haar vroeg. Met een klein glimlachje begon Chloé haar eigen verhaal: “It’s pretty much the same, in some ways. As you know, I grew up in Los Angeles and after high school, I knew what I wanted to do. I wanted to be a musician, produce and sing the songs I wrote. At daytime, I worked at a clothing store and at night, I was partying. Every single day. But at some point, I just wanted to travel. My parents went to this loop, so that’s why I came here.” Nonchalant haalde ze haar schouders op. “But that you are here means that you have pecularity…can I ask what’s yours? Or is that an awkard questing to ask?” Chloé had nog niet veel meegemaakt dat mensen het aan haar vroegen, vandaar dat ze aan Day vroeg of ze het niet raar vond dat ze het aan haar vroeg.

Het was fijn om met iemand te zitten die ook een eigen verhaal had. Niet van hier kwam. Nieuw was. Day had altijd een zwak gehad voor personen met interessante verhalen. Hoewel de mensheid af en toe verschrikkelijk was, bracht het zo veel boeiende dingen met zich mee. Chloé leek oprecht naar haar te luisteren. Eenmaal uitgesproken liet Chloé haar mening weten over het niet geaccepteerd worden. "I had a good life there, though. My parents and sister weren't too much of a fan of my 'other interests', but they do love me. They own a flowershop, which is lovely. My sister was always picture-perfect -- followed all the rules, married with a man and didn't turn out with a sudden peculiarity," voegde ze nog toe, om haar familie niet in het geheel over één kam te scheren met de rest van het dorp. "And exactly! Everyone should be able to live how they want." Haar biseksuele aard had haar nooit in de weg gezeten, maar dat kwam puur door haar eigen acceptatie. Als ze iets minder sterk in haar schoenen had gestaan leek het haar begrijpelijk dat al het commentaar je de grond in kon boren. Door Chloé's meegaandheid kwam het over alsof ze ook tot deze community behoorde, maar dat hoefde natuurlijk niet. Er waren genoeg in dit tijdperk die de groep ook steunde -- gelukkig.

Chloé begon haar eigen verhaal. Om de stemmen om zich heen wat beter af te sluiten en om haar interesse te tonen leunde ze iets naar voren. Toen het woord musician viel, verscheen er enthousiasme op Day haar gezicht. Ze liet haar eerst uitpraten, totdat ze zich mengde. "That's incroyable!" Pas toen ze het had uitgesproken besefte ze dat er weer Frans aan haar was ontsnapt. "I mean amazing." Ze lachte. "Do you still write songs?" vroeg ze, een twinkeling in haar lichte ogen.

De vraag die haar werd gesteld en de twijfeling erbij deed haar geruststellend met haar hoofd schudden. "That's more than okay." Haar peculiarity was één van de weinige dingen die in haar hoofd bleef wroeten. Het frustreerde haar dat er geen vaste grip op te krijgen viel. Het was een onbekend gat. Beetje bij beetje kon ze er beter mee omgaan, maar de extreme hoofdpijn en het gevoel om te schreeuwen wist haar soms over te nemen. Het was al een enorme opluchting dat ze op het punt was gekomen dat het mogelijk was het naar de achtergrond te verplaatsen. "It probably sounds super weird and.. vague, but I can speak with the death. Better said: they can communicate with me. It's a lot, to be honest." Als ze er nog meer over wilde weten, zou ze het vast vragen. De beknopte uitleg liet in ieder geval het meeste doorschemeren. "Is yours a bit.. on the happier side?" vroeg ze met een glimlach.

Het was fijn om te horen dat Day in ieder geval in een liefdevol gezin was opgegroeid. Kinderen uit de LGBT gemeenschap hadden dat niet altijd voor het kiezen. Ondanks dat ze misschien niet haar keuze hadden geaccepteerd, hielden ze wel van Day en dat waardeerde Chloé wel. Ze kon niet begrijpen dat er mensen op deze aarde rondliepen die het niet konden accepteren wat hun kind gelukkig maakte. Gelukkig was Chloé altijd in een liefdevol gezin opgegroeid: haar ouders en haar zus hadden haar altijd gesteund in wat ze dan ook deed en wat ze ook maar wilde. Als zij maar gelukkig was geweest. Dat had Chloé ook zeker geholpen in het accepteren van hoe zij zelf was. Ze had in het begin wel gevonden dat ze vreemd of raar was, maar door haar ouders was dat gevoel helemaal verdwenen. Toch kon Chloé het zich wel voorstellen dat het voor Day lastig moet zijn geweest, zeker met een zus die overal perfect in was. “That must have been hard, having a sister that is picture perfect in everything she does. Were you two close, or has that always have come between you two?” Misschien was dat wel een persoonlijke vraag en als Day hem niet wilde beantwoorden was dat voor Chloé prima. Alleen door de sleur van het gesprek zorgde het ervoor dat ze er over kon praten.

Zachtjes moest Chloé lachen toen Day er een woordje Frans door had gegooid. Het was altijd al een charmante taal geweest en om nu iemand te ontmoeten die het ook daadwerkelijk als haar moedertaal had, vond Chloé echt geweldig. “Do you think so? It was a fun time, that’s for certain, but sometimes I was like: “alright, what am I gonna do with my life if this doesn’t work out?” I do write songs every now and then, being her gives me a lot of inspiration.” Wie zou er niet geïnspireerd raken door deze prachtige omgeving? Nam daar het gevoel bij dat ze zich best af en toe nog wel eens alleen voelde bij en tada, je had een prachtig liedje in elkaar geflanst zonder dat je daar al teveel moeite voor hoefde te doen.

Nieuwsgierig had Chloé gevraagd naar de bijzonderheid van Day. Toen deze echter onthuld werd, vormde de mond van Chloé eventjes in de vorm van een “O”. Dat klonk aan de ene kant heel erg vet, aan de andere kant ook wel heel erg eng. “My pecularity is way less…peculiar then yours” grinnikte Chloé “I can control ice and water. That’s it. But tell me more about yours, how does it work? Do you see like…dead people walking around all over the place and can you talk to them? Or do you hear them whiserping?”

Chloé leek meteen te begrijpen waar ze op doelde. Haar jeugd was niet per se rooskleurig geweest, maar zo erg had ze het niet getroffen. Ze had haar mannetje wel gestaan. Bovendien had ze zeker liefde gekend. Het was ergens frustrerend geweest dat haar zus altijd als nummer één uit de bus kwam. Zoals Chloé perfect omschreef, een picture-perfect type. Vooral binnen haar dorp was dit een vereiste, zowat. "Weirdly enough, we were, are, very close. I mean, we had our differences and had a lot we disagreed with, but we got along great anyway. But yeah, it was kinda rough sometimes, having the constant feeling you have to prove yourself." Ze grinnikte. "I was very stubborn, though." In plaats van zich aan te passen, liet ze zich niet uit het veld schoppen. Het maakte haar alleen opstandiger. Het veroorzaakte dat ze expres onnodige dates opzocht, niet verborg dat dit soms een vrouwelijk iemand was, waardoor haar ouders met excuses op kwamen draaien. Misschien raakte dat haar nog het meest. Het feit dat haar ouders leugens verzonnen, haar in ander daglicht zette, puur om zichzelf door het slijk te halen. Hetzelfde gelde met haar gave, toen deze tot uiting kwam. Het maakte het er niet beter op, natuurlijk.

De informatie dat Chloé zelf songteksten schreef was het goede keelgat ingeschoten. Day had er naar doorgevraagd en toen ze antwoord kreeg leunde ze ook vol interesse iets naar voren. "Creative work will always be a risk. In my opinion it's worth it to take it. If it's your dream, I mean," reageerde ze. "You made me curious," voegde ze nog toe, waarbij een grijns doorbrak op haar gezicht. Het was bijzonder -- ze had niet verwacht meteen iemand tegen het lijf te lopen waar het zo mee klikte. De goden stonden haar toch nog een beetje bij, vooral nu ze binnen een paar dagen al haar sleutels kwijt was geraakt en haar zonnebril kapot had laten vallen.

Chloé deelde ook haar gave. Het was altijd fascinerend hoe deze uit een konden lopen en hoe het bij de één wel het dagelijks leven beïnvloedde, en bij de ander niet. "That seems nice! Do you use it often?" Geen idee in hoeverre het in te blenden was in de dagelijkse dingen, maar het leek best handig. "I can't really see them -- not all the time. They're more like.. spirits? Voices. I hear them all the time, though. The inside of my head is a mess. It really depends on the intensity, but most of the time I can block it out. I can help them with traveling to the here-after. I'm able to find out why their souls are stuck on earth, pretty much." Nu ze het zo hardop vertelde, besefte het pas dat het ergens best complex en luguber was. Haast verontschuldigend haalde ze haar schouders op, en lachte vervolgens luchtig. Als ze er meer over wilde weten, kreeg ze het vast te horen. Chloé leek net zo open te zijn als zijzelf. "When did you arrive in the loop?"

Chloé vroeg zich af hoe het was om in een gezin te leven waarin je niet werd geaccepteerd. Gelukkig had zij dat nooit zo ervaren, want zij was altijd geaccepteerd door haar ouders en haar zus. Een steek van heimwee schoot door haar hart. Ondanks dat ze het nu gezellig had met Day, miste ze haar ouders en, vooral, haar zus wel verschrikkelijk. Liz en zij waren onafscheidelijk geweest, al vanaf het moment dat Chloé was geboren en Liz zich over haar ontfermd had. “Hearing this story makes me realise how blessed I am with my parents and my sister. They have supported me with everything I do, even though they didn’t always agree with my choices in life.” Ze zuchtte eventjes en keek Day toen met een grijns aan. “Sorry if this comes of as rude or something, it’s not meant that way. Sometimes I take my parents and sister for granted, while it can be the totally opposite.” Dat ze transgender was, was voor haar ouders geen enkel probleem geweest. Natuurlijk hadden ze wel hun worstelingen gehad, want het was ingrijpend, maar niet schokkend, of dat er een moment was dat ze Chloé niet gesteund hadden in haar keuzes.

Over muziek praten had Chloé altijd blij gemaakt. Ze was blij als ze haar emoties en gevoelens om kon zetten in muziek. Chloé knikte toen Day opmerkte dat creativiteit een risico was om te nemen als het je droom was. “Totally agree. I knew when I finished high school that I wasn’t going to be happy with a 9 to 5 job wherever. I knew I had to work to make some money, but I invested every dollar I earned into my music. And partying ofcourse.” Sarcastisch sloeg ze eventjes haar ogen ten hemel en nam nog een slokje van haar gin tonic. Toen ging ze even verzitten en kuchte eventjes. “If you want to, I can sing a little bit for you. Forgive me for the song though, but I am obsessed with pop culture and who is more pop culture and iconic then Paris Hilton?” Ze ging even verzitten en kuchte zachtjes, zong hard genoeg voor Day om het te horen, maar niet hard genoeg voor de rest van het café om het te horen: “I could be your confidante, just one of your girlfriends. But I know that’s not what you want. If tomorrow the world ends, why shouldn’t we be with the one we really love? Now tell me who have you been dreaming of? I and I alone, oh, no. Even though the gods are crazy, even though the stars are blind, if you show me real love baby, I’ll show you mine. I can make it nice and naughty, be the devil and angel too, got a heart and soul and body, let’s see what this love can do. Baby, I’m perfect for you.” Chloé grijnsde naar Day en nam nog een slokje van de gin tonic.

De bijzonderheid van Day klonk veel interessanter dan die van Chloé. Met open mond staarde ze Day aan, terwijl ze over haar bijzonderheid aan het vertellen was. “It sound so cool, but a bit creepy as well. It must be tiring to never be really alone…if you know what I mean?” Day had haar gevraagd wanneer zij was aangekomen. “I just arrived a few days ago. You’re actually one of the first people I meet here. Thank God.” Ze grijnsde. Chloé nam de laatste slok van haar drankje en zette haar glas neer. “Can I get you anything by the way? Or if I give you some of my money, you can get it, because I don’t know if that bar guy is gonna be trouble again..”

"You don't seem rude at all!" viel Day haar meteen in de reden, waarbij ze om het te benadrukken met haar hand het figuurlijk wegwuifde. "I'm glad you have such a great family. You should take that for granted." Er verscheen een grijns op haar gezicht, want het was zo makkelijk, en het bleek dat het een goede keuze was geweest voor de bar te kiezen deze avond. Dit was precies waar ze naar verlangd had, het sociale contact en een gemakkelijk gesprek. Iemand die op hetzelfde level als haar zat wat betreft enthousiasme en openheid was enkel een bonus.

Chloé bloeide helemaal op bij muziek als onderwerp van het gesprek. Ze kende de blondine helemaal niet, op een paar feiten na die ze net hadden uitgewisseld, maar er was overduidelijk aan haar op te merken dat dit was wat ze het liefst deed.
"If you can't see yourself at a nine to five job, you shouldn't. You can at least try to get where you want to be," vulde ze aan, begrijpend knikkend. Toen Chloé meldde dat ze een stukje voor haar wilde zingen en begon over Paris Hilton, grinnikte Day. "Girl, don't get me started." In de trant van: ik begrijp wat je bedoeld en stem hier volledig op in. Day boog geïnteresseerd wat naar voren om de klanken van haar stem op te kunnen vangen. Enthousiast ademde Day in toen ze stopte, en met een blije blik op haar gezicht klapte ze haar handen op elkaar.
"That's gorgeous!"

Het kwam vaker voor, dat anderen benieuwd waren naar haar bijzonderheid. Het zou haar ook niet verbazen als het niet veel voorkwam. Als antwoord haalde ze haar schouders op. "I'm used to it, but it's... a lot." Ze glimlachte lichtjes. "Ah, me too. You're my first try at social contact and I have to say, it's working out just fine." Terwijl ze luisterde haalde ze haar hand door haar haren. Weer wuifde ze gebarend met haar hand. "Don't worry about the money -- I'll get us another round. Wine it is." Ze schonk Chloé een knipoog, schoof haar stoel naar achteren en bracht zichzelf naar de bar. De barman nog steeds in zijn eigen wereld -- de kans leek haar klein dat de vrouw naar wie hij zat te loeren ook maar enige interesse in hem had, maar goed -- rekende met haar af zonder moeite te doen te checken waar ze vandaan kwam. Eenmaal terug aan de tafel zette ze de glazen neer, pakte de hare en tikte hem tegen die van Chloé aan. "Cheers!"

Nadat Chloé voor Day had gezongen, klapte het meisje enthousiast in haar handen. Ze grijnsde breed uit en boog voorzichtig, in hoeverre ze dat voor elkaar kreeg op het de barkruk. Ze vond het leuk om voor andere mensen te zingen en hopelijk kon ze dat ook een beetje laten zien. “As you would have probably guess by now, singing is my life” zei ze met een grijns en haalde een beetje nonchalant haar schouders omhoog. Ze deed alsof het heel normaal was en eigenlijk wist Chloé ook helemaal niet of ze goed kon zingen of niet. Veel mensen vertelden haar dat wel, maar wie bepaalde er nou eigenlijk wat goed was en wat niet? Het enige wat ze wist, was dat ze het meeste plezier in haar leven kon bereiken door te zingen en zeker als ze er andere mensen blij mee kon maken. Dat was het belangrijkste voor haar, de rest kwam op een ander pitje te staan.

Chloé had aangeboden om een drankje voor Day te halen, maar Day stond erop dat zij er nog eentje zou betalen. Dat vond Chloé aardig van het meisje en ze wachtte geduldig tot het meisje terug was. Met een glimlach keek ze toen Day weer ging zitten, pakte haar glas dankbaar aan en tikte die vrolijk tegen die van Day aan. “Cheers!” zei Chloé enthousiast en nam een slok. De heerlijke frisse wijn was een verademing in haar keel, zeker na het zingen en vrolijk nam ze er meteen nog een slokje achteraan. “I’m so glad that I met you, because you absolutely seem to appreciate the finer things in life” zei ze met een grijns, doelend op de glazen wijn die voor hen stonden. “You should let me pay the next round though!” Chloé nam nog een slokje van haar wijn en keek het café rond.

Eigenlijk kon ze niemand echt van hun eigen leeftijd ontdekken. Dat was best wel bizar, aangezien er niet alleen veel jongeren in het huis zaten, maar er vast ook wel wat jongeren in het dorp zouden wonen. “I can’t believe there are so many old people here” grinnikte ze zachtjes “I mean, why aren’t there more people from the house here?”