Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Empath / Remote Viewing Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: Don't give up, you can do it day by day
Onderwerp: Don't give up ma feb 24, 2020 5:54 pm
Heath
Verveeld. Hij was het vaak zat in dit huis. Hij had natuurlijk wel een aantal vrienden waar hij heel erg goed mee om kon gaan, maar ook die hadden hun eigen leven en eigen dingen om te doen. Daardoor was het wel even zuchten als hij niet iemand kon aanprikken om iets te gaan doen. Hij had bepaalde moodswings soms. De ene dag had hij zin om heel erg actief te zijn en aan andere mensen dingen te vragen om te gaan doen en op andere dagen moest hij er niks van hebben en wilde hij gewoon simpel in zijn onderbroek beneden op de bank zitten met een zak chips in zijn armen. Er waren vrijwel geen in betweens te vinden voor hem. Hij kende geen schaamte, dus met gemak kon hij beneden op de bank zitten in zijn onderbroek. Hij had verschillende bewoners al laten schrikken ermee – oeps – maar hey! Het was niet dat hij er naakt zat ofzo. Een onderbroek was toch niet erg om te dragen? Hij snapte niet waar mensen zo vaak een probleem van maakte.
Maar vandaag was hij meer in een actievere modus. Hij wilde iets doen. Hij stond te kriebelen om iets te gaan doen en te ondernemen. Hij wist alleen niet hoelang het nog zou gaan duren voordat hij echt iets zou gaan doen. Iedereen leek of bezig, of geen zin te hebben om iets te gaan doen. Het was zo saai! Een geërgerde zucht liet hij gaan toen hij weer aan iemand vroeg of hij iets wilde doen. De jongen had alleen maar geantwoord ‘niet nu, Heath, ben druk bezig.’ En was weg gelopen. Waarom was iedereen zo druk?? Ze hadden a l l e tijd in de wereld en nog waren mensen druk bezig met van alles en nog wat. Kon niemand dan gewoon relaxen ofzo? Laat het los! Ze hadden alle tijd van de wereld, als je één ding even niet deed dan ging je niet meteen dood. Tenminste, alleen Bluebonnet mocht zeker wel bezig blijven want zonder haar zou de loop niet eens hebben bestaan! Dus ja, nee, die mocht zeker wel doorgaan met waar ze mee bezig was. Dan wisten ze tenminste zeker dat het goed zou komen.
Geïrriteerd leunde hij tegen de muur, zijn armen over elkaar gevouwen. Waarom wilde niemand nou iets doen met hem? Het was niet dat hij mensen nou echt af schrikte. Want hey- hij was nog niet eens 1 meter 70, zijn gave was helemaal niet spectaculair en vechten was ook niet zijn sterkste punt. Dus waarom mensen zo snel van hem afgeschrikt werden? Geen idee. Hij hoopte maar dat het uiteindelijk allemaal gewoon goed zou komen in plaats van dat hij zo moest blijven staan.
Character sheet Bijzonderheid: Empathy Uiterlijke leeftijd: 8 Quote: [Empathy] is seeing with the eyes of another. Listening with the ears of another, and feeling with the heart of another.
Onderwerp: Re: Don't give up za feb 29, 2020 8:43 pm
Het was zelden het geval dat het jonge meisje zich verveelde. Wellicht omdat ze zelfs van de saaiste onderwerpen wel wat kon benoemen dat het leuk of interessant maakte. Daarnaast was ze gewend om af en toe in haar eentje op de kamer te zitten terwijl haar zusje Sho de wereld ontdekte. Het was niet dat ze geen interesse had in de wereld, maar ze had geen interesse in de wereld. Sayuri was iemand die niet van al te veel aandacht en druk hield, voornamelijk omdat ze naast haar eigen emoties ook de emoties van anderen op haar af had komen, hen kon lezen en soms bijna hun gedachten leek te kunnen horen. Al met al was het bijzonder vermoeiend om in de aanwezigheid van zoveel mensen te zijn en het enige dat dit op kon lossen was tijd voor haarzelf in plannen. Louise was in ieder geval begripvol, zeker nadat haar tante bijna was overleden een poos geleden en ze haar gave had moeten gebruiken om haar tante de beste overlevingskansen te geven. Het zou makkelijker zijn geweest als Sho in de buurt was, immers konden ze samen kleine wonden genezen.
Vandaag was een goede dag, ze had niet al te veel pijnlijke emoties die op haar dunne schouders drukten waardoor ze vrolijk door het huis heen stapte. Het was inmiddels wel een bekend terrein geworden. Het was thuis, ook al miste ze haar ouders nog steeds, ze wist niet te benoemen hoeveel tijd er was verstreken, maar voldoende om dit huis als haar plekje te bestempelen en niet als een of andere logeerplek. Haar donkere ogen gleden rustig langs de bekende muren voordat deze op een jonge man vielen. Geïrriteerd leunde hij tegen een muur waardoor het meisje ongemakkelijk een stap achteruit zette om zijn grotere lengte in zich op te nemen. Zijn emoties leken als een zware donderwolk om hem heen te hangen waardoor er een korte frons op haar gezicht ontstond voordat ze slikte. 'Waarom ben je.... geïrriteerd?' Vroeg ze voorzichtig, bijna bedenkelijk terwijl ze haar armen slapjes langs haar slanke lichaam liet hangen.
Character sheet Bijzonderheid: Empath / Remote Viewing Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: Don't give up, you can do it day by day
Onderwerp: Re: Don't give up za maa 07, 2020 1:50 pm
Heath
Als je hier al zo lang in dit huis woonde, kende je onderhand bijna alles al. Je kende alle geheime plekjes, alle gekke krassen in het hout, de hoeveelheid treden die het huis had. Hoeveel stappen het van zijn kamer naar de keuken was, hoeveel stappen het was van de ene kant naar de andere kant van het huis.. Nee, het was allemaal al duidelijk voor hem wat er allemaal was in het huis. Het enige wat altijd veranderde waren de bewoners, het enige interessante voor hem op dit moment om te weten. Om de mensen te leren kennen waar hij mee in het huis leefde. Al waren veel mensen het daar niet mee eens. Veel mensen wilden alleen maar dingen voor hunzelf doen in het huis. Soms was het ook echt niet normaal. En dat irriteerde hem vooral. En het feit dat ze zo met hunzelf bezig waren dat ze niks wilden doen met anderen. Of, hoe moest hij het beter verwoorden, dat ze geen ‘nut’ zagen om met sommige mensen dingen te doen. Het ging alleen maar om netwerken hier en niet om het samen wonen met anderen. Irritant was het zeker.
Hij had daarom ook niet eens gemerkt dat er iemand zijn kant op was gestapt. Vroeger, toen hij klein was, merkte hij het meteen. Want hij voelde het aan de emoties die dan dichterbij kwamen. Ze slopen dan langzaam zijn hersenen in. Inmiddels had hij geleerd om ze uit zijn hersenen te houden, door meer op zijn eigen emoties te focussen. Door daar meer nadruk op te leggen. Het duurde wel lang en als hij zelf heel erg emotioneel was kon hij het ook echt niet volhouden en kwam het hem veel harder terug pakken, maar het ging om het idee. Het ging om het idee dat hij niet erg beïnvloed werd door andermans gevoelens die zijn hersenen binnen waren getreden. Hij was ditmaal gewoon zo erg diep in gedachten verzonken, in zijn eigen hersenen aan het graven, dat hij het kleine gestalte niet eens aan had zien komen. ’Waarom ben je…. Geïrriteerd?’ klonk er plots voorzichtig, licht bedenkelijk, van een jong stemmetje. Hij schrok vrijwel meteen uit zijn gedachten en keek naast hem met verbaasde ogen, waar hij een klein meisje zag. Zolang was ze nog niet in de lus als hij het goed had. Een jong kind, het was een keer wat anders dan iemand van zijn leeftijd. Die waren er namelijk wel zat. ”Oh, uhm,” sprak hij even, niet wetend wat te zeggen. Was het zo duidelijk op zijn gezicht geweest dat hij zo geïrriteerd was geweest? Dat was nou ook weer niet de bedoeling, hij wilde immers geen mensen van hem weg jagen omdat ze dachten dat hij een norse jongen was. ”Ik, uh, was aan het nadenken over wat… moeilijke dingen.” probeerde hij ervan af te brengen met een ongemakkelijke glimlach, waarna hij zijn lichaam wat meer naar haar toe draaide. Snel wegwuiven, snel wegwuiven. ”Ik ben Heath, wat is jouw naam?” vroeg hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hopelijk kon hij snel van onderwerp veranderen hiermee.
Character sheet Bijzonderheid: Empathy Uiterlijke leeftijd: 8 Quote: [Empathy] is seeing with the eyes of another. Listening with the ears of another, and feeling with the heart of another.
Onderwerp: Re: Don't give up do apr 30, 2020 7:20 pm
Het waren soms de snelle vragen van een kind dat iemand op deed schrikken. Het was nooit de bedoeling van Sayuri dat iemand zich schuldig zou gaan voelen omdat hij nors leek, want echt nors had de ander niet gekeken in dit geval of dat ze dachten dat ze makkelijk te lezen waren. Het lezen zat wat dieper bij het jonge meisje waardoor ze sommige dingen gewoon wist, het was moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet zelf ook zou ervaren. Sayuri was wellicht jong en daardoor nog redelijk onhandig in haar gave, en hierdoor gebruikte ze het vaak ook niet. Het meisje had dan ook voorzichtig gesproken, om niet meteen een lading irritatie over zich heen te krijgen en gewoon om dat ze gewoonlijk verlegen was en meer de kat uit de boom keek. Zelfs al had ze geen persoon ontmoet in deze lus die haar beangstigde, het enige dat ze eng vond waren de wezens die ze had leren kennen als monsters, ook al hadden ze een andere naam. Welke kinderen met een gave aan konden vallen, een realistische angst voor een kind dat nauwelijks mogelijkheid tot verdedigen had. Zijn verbaasde blik deed het meisje zenuwachtig glimlachen, in de hoop dat hij door had dat ze geen slechte intenties had, enkel dat ze onzeker was in de benadering. ’Oh, uhm,’ sprak hij terwijl hij duidelijk de juiste woorden zocht om tegen een jong meisje te zeggen. Natuurlijk was de uiterlijke leeftijd niet altijd de enige invloed op een karakter, er waren mensen die er jong uit zagen en honderden jaren oud waren omdat ze al eeuwen lang in lussen woonden en af en toe moesten verhuizen. Sayuri hoopte maar dat ze nog lang niet een andere lus hoefde te gaan zoeken, zeker als dat betekende dat er gevaar op de loer lag. ’Ik, uh, was aan het nadenken over wat… moeilijke dingen.’ Bracht hij met een ongemakkelijke glimlach uit voordat hij zich meer naar haar toe draaide, een open houding aan nam. Het meisje haalde haar schouders nadenkend op terwijl ze hem met donkere ogen bedenkelijk in zich op nam, bijna alsof ze de waarheid van zijn woorden wilde testen, niet dat ze er iets tegen zou doen als hij loog. Het was soms ook gewoon aan anderen om voor de waarheid uit te komen. Daarnaast, dit was een ruim begrip, het kon over van alles gaan. ’ Ik ben Heath, wat is jouw naam?’ Vroeg de jongen waardoor het meisje hem een vriendelijke zwaai met een hand gaf. Ze wilde hem immers niet aanraken. ’Sayuri, een van de tweeling, de andere is Sho.’ Sprak ze zachtjes, het was altijd goed om dat erbij te zeggen want ze leken bijzonder veel op elkaar, en verward raakten anderen vast en zeker totdat ze het karakter van de twee meiden leerden kennen.
Hij had geen idee gehad dat het zó duidelijk op zijn gezicht te zien was geweest dan hij over dingen aan het peinzen was. Hij dacht niet echt bij zichzelf dat hij heel erg leesbaar was over zijn emoties, maar blijkbaar kende hij zichzelf toch niet zo goed als hij zelf had gedacht. Nu moest hij alleen even slim nadenken over het feit wat hij beter kon gaan zeggen tegen het meisje. Hij wilde natuurlijk niet hebben dat hij haar bang maakte met haar antwoord, vooral omdat ze al redelijk verlegen leek te zijn. Tenminste, ze leek een heel stuk jonger te zijn, maar je kon het nooit zeker weten in een plek zoals deze he? Maar goed, beter rekening houden met de uiterlijke leeftijd dan dat hij zou gaan gokken dat het een oudere was en dan verkeerde dingen zeggen. Zo dacht hij er dan in ieder geval over. Dus hij sprak maar dat hij aan het nadenken was over wat moeilijke dingen, in de hoop dat ze er niet meer verder over door zou gaan praten. Ze haalde haar kleine schoudertjes wat op, nadenkend. Ze keek hem echt aan alsof ze hem helemaal aan het uitlezen was, wat een kans was dat dat echt zo was, aangezien het natuurlijk wel een ding kon zijn hier in deze loop. Je wist maar nooit wat voor gaves de mensen hier hadden, dus hij kon niet aannemen dat ze zoiets niet aan het doen was op dit moment. Hij stelde zichzelf ook maar voor aan het meisje, waarna hij haar om haar naam vroeg. Ze zwaaide even vriendelijk naar hem, als een begroeting, voordat ze begon te spreken. ’Sayuri, een van de tweeling, de andere is Sho.’ klonk er zachtjes van het meisje af, waarop hij breed begon te glimlachen en even knikte. ”Begrepen, Sayuri.” sprak hij met een glimlachje tegen het meisje. Hij was het wel gewend om met tweelingen te spreken, zijn eigen broertjes waren immers tweelingen. Omdat hij daardoor al getraind was, was het al makkelijker voor hem om tussen andere tweelingen ook het verschil te vinden. ”Mijn jongere broers zijn ook een tweeling, dus ik snap wat je vaak hoort.” sprak hij met een grinnik en een knipoogje. Hoe vaak hij wel niet aan zijn vrienden moest vertellen wie wie nou was, was niet normaal. Maar hoe ouder ze werden, hoe meer ze zouden gaan verschillen. ”Ben je hier nog met iemand anders buiten Sho?” vroeg hij vervolgens aan het jonge meisje. Misschien had ze nog oudere broers of zussen die hier voor ze aan het zorgen waren? Hij kon zich namelijk bijna niet indenken dat de twee jonge zusjes hier alleen waren.
