Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Invisibility // Energy Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: You keep me wide awake every day every weekend
Onderwerp: Baby, just hurt me. ma feb 24, 2020 8:31 pm
Alec
Het tijdje uit de lus stappen had hem erg veel goed gedaan. Hij kwam erachter dat zijn kapsel inmiddels behoorlijk achterhaald was geweest – de reden waarom hij was geswitcht naar een kortere versie van zijn kapsel – en de kledingstijl van de alledaagse mensen ook heel erg was veranderd. Dus hij was maar even wezen shoppen, hij had immers de credit card van zijn vader nog steeds bij zich en hij zou ook meer dan blij zijn om te zien dat zijn zoon nog steeds deze gebruikte en nog leefde. Zo vaak liet hij namelijk niet van zich horen.
Hij was nu echt gewoon gekleed op het jaar 2018. Het was nog steeds niet up to date, maar iedere keer terug gaan puur alleen voor kleren was natuurlijk een dingetje, hij kon zich natuurlijk niet veroorloven om steeds terug te gaan en iedere keer ouder te worden. Dat was gewoon lastig om te doen. Dan zou hij misschien niet eens meer geaccepteerd worden in de lus van Bluebonnet, dat was het lastigste er aan. Hij wilde echt wel even terug soms, maar het reizen duurde onderhand langer dan de tijd die hij kreeg om echt iets te gaan doen. Dat was het moeilijkste er aan.
Op dit soort momenten wenste hij dat hij rookte. Het gaf hem iets om te doen. Vrienden had hij eigenlijk niet, hij hield een beetje bij zichzelf. Gewoon lekker makkelijk. Geen drama, geen gedoe, geen redenen voor anderen om hem uit te kiezen om iets mee te gaan doen. Misschien moest hij maar gaan beginnen met roken? Dat zou mensen alleen nog maar meer wegjagen, dan zou hij al helemaal geen kans meer hebben op iets dat op een vriendschap leek. Simpel als dat. Een diepe zucht verliet zijn mond, terwijl hij bij de pooltafel ging staan en de ballen goed neerlegde. Hij pakte een pook, waarna hij de ballen allemaal uit elkaar sloeg met de ene witte bal. Zo. Nu had hij tenminste nog iets om te doen, iets wat makkelijk in z’n eentje gedaan kon worden ook nog eens.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. di feb 25, 2020 6:37 pm
Right, Connor had een idee gehad en aan dat idee ging hij zich vandaag houden. Voor het eerste keer in maanden ging hij zich als iedere andere peculiar gedragen. Er was al een hele last van zijn schouders nu hij wist dat Zeal niet meer op bloed uit was, de nieuwe rust verdiende het dan ook om van genoten te worden. Geen moordpogingen, geen constante waakzaamheid, gewoon een gemiddelde jongen die toevallig kon teleporteren wanneer het nodig was. Stap een was geweest om de meest normale plek die hij kon bedenken op te zoeken. Zijn uiteindelijk keuze was op de playroom gevallen. Stap twee was om als zich als ieder andere normale peculiar te gedragen. Het nadeel was dat al gauw genoeg bleek dat normaal zijn eindeloos saai was in vergelijking met afgelopen maanden. De klok zweerde dat hij hier maximaal dertig minuten had gezeten maar het voelde als een hele dag.
Gedachteloos had hij door zijn telefoon gescrold, maar er kwam geen enkel nieuw bericht binnen. Niet dat hij veel verwachtte gezien zijn gebrek aan contacten. Nog een reden dat hij normaal moest doen en wie weet kon hij dan eindelijk stoppen met die rare loner zijn. In zijn ooghoeken zag hij iemand door de kamer bewegen richting de pooltafel. De neiging onderdrukkend om met zijn ogen te rollen keek hij op zoals een normaal persoon zou doen. Oh, oké, de jongen was knap, dat maakte normaal zijn een stuk makkelijker. Met een zucht kwam Connor overeind uit zijn stoel waar hij met zijn benen over de leuning hangend in had gezeten. Tijd om sociaal te doen.
Van een afstand keek hij toe hoe de jongen alle ballen uit elkaar sloeg. Hij stapte naar de tafel toe en gunde de jongen een grijns. "Nice move," complimenteerde hij met een knikje naar de ballen. Was it? Hij had geen idee. In zijn veel te lange leven had hij nooit geleerd hoe pool werkte. Er was ook nooit motivatie geweest om het te leren maar een knappe jongen klonk als plenty motivatie. "Need someone to join you?" Speelde je het spel überhaupt met zijn tweeën? Either way ging hij daar nu toch achterkomen.
Character sheet Bijzonderheid: Invisibility // Energy Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: You keep me wide awake every day every weekend
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. di feb 25, 2020 8:39 pm
Alec
In de playroom had nog een andere jongen gezeten, op de stoel. Een beetje aso positie, maar goed. Hij veroordeelde de ander er niet voor. Hij snapte het ook wel. Hij begroette de ander met een kort knikje. Gewoon zodat de ander wist dat hij hem had gezien, maar ja, hij kwam hier wel om zichzelf te vermaken. En niet om anderen te vermaken. Hij had geen zin in gesprekken, hij had er zelf voor gekozen om een loner te zijn en daar zou hij ook echt wel bij blijven. Terwijl hij de tafel aan het klaarleggen was om te gaan poolen, hoorde hij een zucht vanuit de ruimte. Wat? Hield hij niet van lawaai? Wat raar. Of was het puur het feit dat er iemand anders in de kamer was gekomen?
Maar goed, hij moest zich focussen op de ballen die er op de tafel lagen en de stok die zich in zijn handen bevond. Het was niet de bedoeling immers dat hij de stok zo tegen de tafel aan ramde en daarmee de stoffen bekleding zou ruïneren. Dat zou betekenen dat er nooit meer zo leuk gespeeld kon worden met de tafel en laten we het eens bekijken: het was één van de weinige dingen waarmee hij zich in zijn uppie mee kon amuseren. Hij stootte het einde van de pook tegen de witte bal aan, waardoor deze tegen in de driehoek gevormde ballen aan ketste. De ballen rolden alle kanten op, de hele tafel was er nu bezaaid mee. Er lagen er veel zeer ongunstig ten opzichte van waar zijn witte bal lag, maar hij moest het maar proberen niet waar? Het was niet dat het een wedstrijd was, of dat hij het binnen een bepaalde tijd moest voltooien. Maar een beetje verbetering zou hij wel graag bij zichzelf willen zien naar mate de tijd zou gaan vorderen.
”Nice move,” klonk er, waardoor hij opkeek van zijn spel en daar de jongen zag die eerder in de stoel had gezeten. Hij knipperde even ietwat verbaasd, waarna hij overeind kwam en de pook met de brede kant op de grond zette. ”Thanks.” sprak hij tegen de ander, waarna zijn blik weer naar het spel ging en hij even een stap verder zette langs de tafel, de positie van de witte bal inspecterend. ”Need someone to join you?” Hij had de jongen voor hem nooit echt gezien als iemand die vaak poolde, maar goed hem was altijd geleerd om niet enkel te judgen op uiterlijk, dus dat ging hij ook zeker niet doen. Hij haalde daarom ook zijn schouders op, waarna hij naar de keuen aan de muur knikte. ”Just grab a cue. We’ll play 8-ball.” Sprak hij kalmpjes tegen de ander, waarna hij naar het speelveld keek. ”Even numbers are mine. You’ll get the uneven.” Sprak hij tegen de ander met een knikje. Hij zou wel eens zien hoe goed de ander was in het spelen van pool.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. di feb 25, 2020 9:57 pm
Beleefd groette hij met een kort knikje terug voor hij toekeek hoe de jongen zijn ding deed bij de pooltafel. Daar ging hij het echter niet bij houden want het hele punt was dat hij normaal en sociaal moest zijn. Dat hij nou net koos om sociaal te zijn tegen een knappe jongen was puur toeval. Natuurlijk. De ander leek gefocust op wat hij dan ook aan het doen was met zijn stok en driehoek van ballen. Connor had geen idee wat hij voor elkaar probeerde te krijgen maar de geconcentreerde blik stond hem goed, dus maakte hij de keuze om hem aan te spreken. Al was het ergens zonde om die concentratie te verbreken.
"Thanks," was het uitgebreide antwoord dat de ander gaf. Het bevestigde tenminste dat het inderdaad een goede move was... hopelijk. Connor volgde zijn blik naar de witte bal. Waarschijnlijk was dat het key element van het hele spel. Zo moeilijk kon het niet zijn, toch? Dus deed hij het brilliante aanbod om mee te spelen. Zolang hij maar deed alsof hij wist hoe het werkte moest hij er wel doorheen komen. Fake it 'till you make it en zo. "Just grab a cue. We'll play 8-ball." Shit, hij had niet verwacht dat de ander echt zou instemmen. Te laat om nu terug te trekken. Een keu moest een van de stokken tegen de muur zijn als hij het goed inschatte. "Even numbers are mine. You'll get the uneven," legde de ander uit. "Sure thing."
Met veel meer zelfvertrouwen dan hij op dit moment voelde pakte hij een keu van de muur. Hij nam aan dat het zijn beurt was maar daar eindigde zijn kennis dan ook zo'n beetje. Zijn blik ging van de witte bal naar de anderen. Hij kreeg de oneven nummers, wat dat ook moest betekenen. Na een verdacht lange tijd begon hij eindelijk. Langzaam probeerde hij de houding van de ander te kopiëren toen die zijn eerste move had gemaakt. Zijn stok had hij op de witte bal gericht, nu was de vraag nog waar die bal heen moest. Uiteindelijk ging Connor voor de bal met een 9 erop -uneven number right- en miste compleet. Daar ging zijn kans om ook maar enige indrukt te maken.
Character sheet Bijzonderheid: Invisibility // Energy Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: You keep me wide awake every day every weekend
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. wo feb 26, 2020 10:59 pm
Alec
Beleefd had de andere jongen terug naar hem geknikt. Hij mocht alleen maar hopen dat hun interactie daar zou gaan stoppen en dat de jongen het niet zag als een uitnodiging om met hem te gaan mee te gaan poolen. Hij was toch niet echt zo praat graag. Niet met de meeste mensen tenminste. Hij had wel eens zo zijn momenten, maar vaak was hij toch eerder op zichzelf te vinden. Maar de ander begon wel met hem te praten, beginnende met dat het een goede move van hem was geweest. Het was gewoon een beginnende move, maar goed. Als de ander dacht dat het een goede was geweest moest hij dat maar lekker denken. Werd zijn ego toch nog een beetje gestreeld. Maar goed, hij was ook geen asshole die zei dat anderen niet mee mochten doen. Hij hoopte alleen dat de ander niet zo praatgraag was. Hij sprak daarom dat de ander een keu kon pakken, waarna hij sprak dat de even nummers voor hem waren, de oneven voor de jongen tegenover hem. ”Sure thing.” klonk er daarop ook van de ander af.
De jongen leek erg zeker te zijn van zijn zaak. Hij liep immers vrij zelfverzekerd naar de muur waar de keuen hingen, waarna hij er eentje pakte. De jongen bleef een verdacht lange tijd stil staan terwijl Alec naar de ander keek met opgeheven wenkbrauwen. Nou? Kwam er nog tempo in of moest hij nog langer gaan wachten op de ander voordat hij ging beginnen? Moest hij eerst een boek uitlezen ofzo? Hij moest zichzelf inhouden om niet heel erg diep te gaan zuchten. Hij was erg competitief, hij wilde graag winnen, maar er moest ook wel een beetje tempo in zitten hoor. Dit was namelijk meer dan frustrerend. Eindelijk boog de ander in de positie zoals hij ook had gestaan, misschien minder mooi dan dat hij had gestaan maar goed, waarna hij de witte bal raakte, maar compleet geen andere ballen raakte met de witte bal. Hij floot even, waarna hij zijn keu van de grond af haalde en hem kantelde zodat hij hem weer kon gebruiken om te poolen. ”That’s too bad.” sprak hij, toch wel met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij kon er niets aan doen, hij was er gewoon veel te competitief voor. Hij liep even de tafel rond, richting de plek waar de witte bal het beste lag, waarna hij zich weer voor over boog, keu lijdend over zijn vingers. Hij ademde even kalm uit, waarna hij met de keu naar voren ketste. Bal nummer 2 rolde zo de pocket in, waarop hij even met een brede grijns naar de ander keek. ”One to zero.” Sprak hij even, waarna hij zijn lippen likte en zichzelf weer verplaatste richting de witte bal. Hij maakte zichzelf weer klaar, zijn ogen op bal nummer 6, waarna hij weer tegen de witte bal aan kaatste. De witte bal rolde wel tegen nummer 6 aan, maar niet in de pocket. ”Damn it.” mompelde hij tegen zichzelf. Hij had het wel verwacht hoor, maar het was toch jammer. Hij kwam weer overeind en zette de achterkant van de keu weer op de grond om op de keu te leunen.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. do feb 27, 2020 2:28 am
Right, gokken, een van zijn vele talenten, en iedere move die hij maakte was een pure gok op dit moment. Pool spelen was een stuk ingewikkelder dan hij ervan had verwacht. Het feit dat hij geen van de regels kende hielp niet mee. Na een lange tijd van staren maakte hij zijn eigen move door zijn tegenstander zo'n beetje te kopiëren. De jongen had hem de oneven nummers aangewezen en daar ging hij dan ook voor, alleen om compleet te missen. Hij had verwacht dat een stok richten een stuk eenvoudiger was, maar er was niks simpels aan. Met nieuw gevonden respect keek hij toe hoe de ander zijn beurt uitspeelde. De jongen floot even en kantelde zijn keu elegant. Snel plaatse Connor zijn eigen keu naast zich. "That's too bad," sprak de jongen met een kleine grijns. Oké, too bad, daar kon Connor mee leven. Het was beter dan 'what the fuck that's not how you play'. Als het zo door ging kon hij er best doorheen komen. Dan kon hij zich op leukere nummers gaan richten, zoals zijn tegenstander's telefoonnummer.
Met volle aandacht keek hij toe hoe de jongen rustig zijn keuze maakte. Bal nummer 2 rolde over de tafel en eindigde uiteindelijk in een gat. "One to zero." Dat was het doel dus, zo moeilijk klonk het niet. Al half in verwachting dat het weer zijn beurt was rechtte hij zich van zijn op de stok leunende positie, maar de jongen ging rustig door. Geïnteresseerd keek Connor toe hoe hij zijn lippen aflikte. Even vergat hij om te kijken hoe hij speelde. Het geluid van ballen die tegen elkaar kaatste bracht zijn aandacht terug. "Damn it," mompelde hij. "Too bad," antwoordde Connor met een lichte grijns.
Met een hernieuwd idee van wat hij moest doen ging Connor aan de slag. Bal 3 leek redelijk goed te liggen in de buurt van een van de gaten met de witte bal er niet veel verder vanaf. Hij bewoog zich rond de tafel tot het een regelrecht schot zou moeten zijn. Met zijn tong uitgestoken in concentratie leunde hij over de tafel. "If I hit this you need to tell me your name," sprak hij uitdagend voor hij de stok naar voren ketste. Tot zijn credit raakte de witte bal zijn doel maar bal 3 schoot tegen de rand van de tafel aan en rolde toen nog een eindje verder weg van de pocket. Toch kwam hij tevreden overeind en plaatse zijn keu weer naast zich. "Still hit it."
Character sheet Bijzonderheid: Invisibility // Energy Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: You keep me wide awake every day every weekend
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. wo maa 11, 2020 11:03 pm
Alec
Als hij goed naar het spel van de andere jongen keek kon hij wel een beetje gokken dat het onwennig was voor de ander om dit spel te spelen. Dus dan moest het puur een keuze zijn geweest dat hij iets wilde gaan doen en de kans aan greep dat hij dit zou gaan doen. In z’n uppie zou hij namelijk waarschijnlijk niet eens weten wat hij zou moeten, buiten het feit dat hij de ballen in de pockets zou moeten krijgen waarschijnlijk. Tot dusver wist hij dat soort dingen iedereen wel kon. De spelregels wisten velen echter niet en oké. Hij wist ook niet alles precies, maar hij had over het algemeen wel zijn techniek onder de controle, wat wel een hele goede plus was. De onbekende jongen plaatste de keu naast zich na zijn beurt, waarop hij sprak dat het jammer was. Hij wist nu wel dat hij grote kans had om te winnen, als alle ballen een beetje goed vielen, en dat was natuurlijk altijd een goed vooruitzicht.
En toen was het zijn beurt, hij kon aardig goed poolen dus het probleem zou liggen bij het feit dat de ballen net goed zouden moeten rollen. Als dat zou gebeuren dan zou het een makkelijke win zijn, daar was hij niet zo bang voor. Vooral omdat de ander geen hele techniek had. Het was toch echt wel de inzicht en techniek (samen met een beetje geluk) die je nodig had om te winnen met dit spel. Hij was daarom ook niet verrast dat hij de eerste bal met gemak in de pocket schoot. De tweede bal raakte hij wel, maar in de pocket ging hij niet. Tot zijn eigen ergernis. ”Too bad,” klonk er van de andere jongen af met een lichte grijns, waarop hij een licht glimlachje aan de ander schonk. Maar zijn competitieve kant was zeker niet blij met het feit dat hij het had gemist.
De jongen was nu weer aan de beurt. Hij bewoog zich rond de tafel, tot hij de plek had gevonden dat hem ideaal leek. De jongen stak zijn tong uit in concentratie en leunde over de tafel heen met de keu in zijn handen. ”If I hit this you need to tell me your name,” klonk er uitdagend van de ander af, waarop hij een keer verbaasd knikte, maar vervolgens zijn schouders op haalde. ”Sure thing,” sprak hij kalmpjes tegen de ander. Hij had er niet zoveel vertrouwen in hoor, dat de jongen de bal zou raken. Zijn vorm was totaal niet goed. In de pocket zou hij alleen met veel geluk gaan. Maar hij raakte de nummer drie zeker wel, maar in de pocket ging hij niet. Alleen maar verder. ”Still hit it.” klonk er van hem af, waarop hij even met een grijnsje op zijn gezicht naar de ander keek.
Hij cirkelde even een keer rond de tafel, waarna hij stopte op de beste plek voor bal nummer tien. ”Alec.” sprak hij, terwijl hij over de tafel leunde en de keu voor hem goed positioneerde. ”If I pocket this, you tell me the most embarrassing thing you ever experienced. If I simply hit it, you tell me the most useless thing you know how to do.” sprak hij tegen de ander. Als hij een spel wilde spelen, dan zou hij dat ook zeker mee gaan spelen. Maar hij ging niet de meest basic vragen stellen, dat boeide hem allemaal niet. Als hij dingen te weten wilde komen, dan wilde hij de dingen weten die soms beschaamd konden zijn voor anderen, iets waar hij iets aan had. Of om kon lachen. De meeste mensen vertrokken toch weer uit de lus, dus of hij nou zijn naam en leeftijd zou weten maakte toch niet zoveel uit. Hij kaatste met de keu tegen de witte bal, waarna nummer tien (zoals gepland) in de pocket vloog. Met een uitdagende grijns keek hij naar de ander, waarna hij weer rond de tafel liep richting de witte bal en weer voorover bukte. ”For this one, also pocket, I want to know when you’re daydreaming, what you dream about. If I don’t pocket it, you can give me something to do. You know as in a dare from truth or dare.” Hij hield er van om dingen spannend te maken. Dat zorgde er tenminste voor dat er nog iets was om te doen hier. Nummer twaalf lag in zijn vizier, het was een moeilijke hoek maar dat vond hij er juist zo leuk aan. En goed, misschien wilde hij ook wel een leuke opdracht krijgen om te gaan doen. Zorgde voor extra spanning. Hij raakte de twaalf wel en even leek het alsof twaalf er in zou gaan rollen, maar hij bleef net steken op de hoek. Hij lag er nu wel mooi voor, dat wel, maar er in zat hij niet. Hij zuchtte even terwijl hij overeind kwam en de keu naast zich op de grond neer zette. Hij hoopte alleen maar dat hij niet al te veel problemen voor zichzelf had ontwikkeld nu.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. za maa 14, 2020 10:01 pm
Zo langzaam aan was hij een soort van aan het ontdekken hoe het spel in elkaar stak, vooral door van de andere jongen af te kijken en verder een beetje te gokken. Al met al was het principe niet zo ingewikkeld, maar het raken van de ballen en ze dan ook nog in de gaten krijgen was dat wel. Hij voelde inmiddels wel genoeg vertrouwen om de challenge wat te verhogen en er een uitdaging van te maken. Als hij hem raakte moest de jongen zijn naam vertellen, simple enough. "Sure thing," stemde hij in met het ophalen van zijn schouders. Geconcentreerd ging Connor aan de slag, tenslotte lagen de stakes nu al hoger. Zijn tong uitstekend probeerde hij het goed in te schatten alvorens hij de keu naar voren stootte tegen de gewenste bal aan. Nummer drie werd geraakt maar weigerde het om het juiste gat in te rollen. Toch was hij meer dan tevreden met de uitkomst omdat het tenslotte om het raken was gegaan, niet om dat hij ook nog het gat in moest.
De ander cirkelde rond de tafel opzoek naar de juiste positie en Connor maakte zonder schaamte gebruik van het moment om de jongen nog eens goed te bekijken. Zoals hij over de tafel leunde vormde hij een zeer goed uitzicht. "Alec," sprak hij waardoor Connor even opkeek. "Connor," introduceerde hij zichzelf maar gelijk. ”If I pocket this, you tell me the most embarrassing thing you ever experienced. If I simply hit it, you tell me the most useless thing you know how to do.” Even fronste hij over de flink verhoogde uitdaging. De kansen waren sowieso tegen hem gekeerd in dit spel maar wanneer had dat hem ooit eerder tegengehouden? "Alright," stemde hij in. Nu zat er een stuk meer spanning achter terwijl hij keek hoe de gewenste bal regelrecht de pocket in rolde. Meest gênante ervaring it was. Deze keer wist hij dat de ander nog een keer aan de beurt was dus bleef hij stil, benieuwd of er nog een uitdaging zou komen. "For this one, also pocket, I want to know when you’re daydreaming, what you dream about. If I don’t pocket it, you can give me something to do. You know as in a dare from truth or dare.” Dat was een aantrekkelijker uitdaging, hier had hij tenminste nog een kans mee. Instemmend knikte hij. Gespannen volgde hij de route van de bal, met een zucht van opluchting toen hij op een hoek bleef steken. Grijnzend stapte hij weer naar voren voor zijn beurt, met zijn ogen opzoek naar een bal waar hij tenminste nog een beetje kans mee zou hebben.
"Most embarrassing... I've teleported in on a lot of embarrassing stuff, does that count?" vroeg hij. De meeste gênante momenten had hij ver weg in zijn geheugen gestopt tot hij ze was vergeten. "I wouldn't know otherwise." Zijn blik viel op nummer vijf die vrij redelijk lag vanaf de witte bal. Het was een poging waard. Inschattend legde hij de keu neer en boog wat voorover. "As for your dare; Play the next round without hands." Alec mocht zelf uitzoeken hoe hij het dan wel ooit zou spelen. Connor had ook voor een sexier dare kunnen gaan, maar dit was eerlijk gezegd best wel leuk en hij wilde de ander niet afschrikken. Wie weet kon het later nog in die richting gaan. "And if I manage to hit this one you tell me your biggest regret. If not same rules apply, you can give me a dare." Inmiddels had hij wel door dat de ander niet om oppervlakkige vragen gaf. Geconcentreerd deed hij zijn zet en volgde gespannen hoe de witte bal net wel nummer vijf raakte. Tevreden kwam hij weer overeind met een zucht van opluchting. Puur talent natuurlijk.
Character sheet Bijzonderheid: Invisibility // Energy Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: You keep me wide awake every day every weekend
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. ma maa 16, 2020 9:32 pm
Alec
Ach, iets meer spanning er in brengen en meer motivatie voor hem om echt goed zijn best te gaan doen was altijd goed. Maar goed, hij moest eerst zijn naam vertellen en gelukkig was dat natuurlijk niet al te erg om te doen. Het was heel goed om te doen en daar was hij ook zeker niet bang voor. Hij was nergens echt bang voor, behalve het feit dat mensen erachter kwamen wat hij echt was, zoals vroeger was gebeurd. ”Connor,” introduceerde de jongen zichzelf tegen hem, waarop hij even begrijpend knikte, Connor it was. Hij zou het maar moeten onthouden, maar verder gaf hij tot nu toe niet echt een indicatie dat hij de naam over zijn tong zou laten rollen. Wat hij wel zou gaan doen, was het spel nog spannender gaan maken. Meer motivatie, spannender en spannender. Dat was wel iets waar hij naar uit keek. Gewoon poolen met iemand die niet eens goed was in het spel was maar saai. Dit maakte het nog iets leuker. ”Alright,” stemde de jongen in op zijn voorstel en vraag. Hij kreeg de bal -natuurlijk- de pocket in. Easy. Hij zou het verhaal zometeen wel horen, want eerst wilde hij door. Hij zat in een flow, die wilde hij graag doorzetten. Maar nu maakte hij het nog spannender. Een dare. Meer stress, omdat hij kon weten dat er van alles nog gevraagd kon worden aan hem om te gaan doen. Als het echt iets was wat hij not done vond, zou hij het echter niet doen, natuurlijk. Zo was hij dan wel weer ingesteld. De jongen kon hem niks verplichten. Instemmend knikte de jongen op zijn uitleg van de dare.
Maar ja, er in ging hij niet dus hij wist wat er aan kom komen. Hij had geen idee wat de jongen van hem zou willen dat hij ging doen. ”Most embarrassing… I’ve teleported in on a lot of embarrassing stuff, does that count?” klonk er van de ander af, waarop hij even knipperde. Goed, de ander kon dus teleporteren. Goed om te weten? Hij wist alleen niet of dit antwoord hem… voldoening gaf als hij heel erg eerlijk was. ”I wouldn’t know otherwise.” klonk er van de ander af, waarop hij even nadacht. ”Okay. Just tell me the most embarrassing thing you’ve seen in one of those situations. Such a vague answer is not enough.” sprak hij met een grijnsje tegen de andere jongen. Ja, zo makkelijk ging hij de jongen er niet mee weg komen he. Dat zou wel heeeel makkelijk zijn. ”As for your dare; play the next round without hands.” huh? Oh dat was nog heel goed te doen hoor. Daar was hij wel klaar voor, een echte uitdaging dus. Hoe hij dat zou moeten doen is een tweede, maar goed. Hij verzon wel iets. ”And if I manage to hit this one you tell me your biggest regret. If not same rules apply, you can give me a dare.” Oef. Lekker diep hoor. Hij knikte wel even rustig. Zo goed was de ander toch niet, dus hij ging er maar gewoon van uit dat het goed zou komen voor hem. Maar nog net, echt net, raakte de jongen bal nummer vijf. Tevreden kwam de ander overeind met een zucht van opluchting. Hij schudde eventjes zijn hoofd. Wat hij het meeste betreurde. Hij dacht even goed na, het was lastig. Er waren veel dingen die hij betreurde, waaronder dingen die hij niet kon zeggen hier. Zoals hoe hij uit de kast was gekomen. Maar hier was hij nog in de kast, in de lus. Dus dat kon hij heel moeilijk zeggen. ”Probably lying to my father about moving out. ‘Til this day he still doesn’t know where I really am.” sprak hij tegen de ander. Hij miste zijn vader oprecht, maar zelfs toen hij even een ‘pauze’ had genomen had hij gezien dat zijn vader nog steeds de player was die hij altijd was geweest. Hij snapte niet waarom zijn vader zo was geweest, maar goed.
Nu moest hij dus zonder handen dit gaan aanpakken. Hij keek even diep fronsend naar het spel, waarna hij even de keu pakte, hij vond dat hij nu nog wel even zijn handen mocht gebruiken om de keu naar de tafel te brengen. Het zou lastig worden, voor de mond was de keu te lang natuurlijk, en de ene hand gebruikte je om de keu de goede richting in te krijgen, terwijl je met de andere de kracht zette om de bal te laten rollen. Hij besloot om zijn onderarm plat op de tafel te leggen en daar de keu op te leggen, zijn andere arm vlakbij de witte bal in een hoek zodat de punt van de keu daar tussen zat. Zo moest het soortvan lukken? Hij moest alleen nog even een zetje tegen de keu te geven met zijn heup, dan moest het soort van lukken. Hoopte hij. ”Just because this is already a challenge, only if I hit the fourteen it’s already a question for you.” sprak hij tegen de ander. No way dat hij ‘m in de pocket zou gaan krijgen namelijk. ”If not, dare.” sprak hij even met een grijnsje. Hij duwde zijn heupen naar voren, zodat zijn lichaam tegen de keu aan kwam en de witte bal aan raakte, dat wel, maar het was veel te zacht. De bal rolde niet eens ver genoeg om tegen nummer veertien aan te komen. Zuchtend kwam hij overeind, het was ook wel mission impossible geweest dit hoor.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. do maa 19, 2020 2:29 pm
Nu de stakes een stuk hoger waren stopte Connor ook flink wat meer concentratie in alles wat er gebeurde. Een naam was nog een lage prijs, maar Alec had alles flink omhoog gegooid door echt dieper op persoonlijke dingen in te gaan. Natuurlijk was hij geen watje die daardoor afgeschrikt werd dus nu zaten ze vast aan de spanning die de nieuwe uitdagingen brachten. De eerste bal rolde de pocket in waardoor Connor wel zijn meest beschamende moment moest opbiechten. Momenten die hij vast wel had, maar eindeloos had genegeerd tot ze uit zijn geheugen verdwenen waren. Half deed hij een poging om wel zo eerlijk mogelijk antwoord te geven - hij was geen loser die zijn truths ging ontwijken. Zonder probleem gaf hij erbij weg dat hij kon teleporten, tenslotte was het een van de dingen waar hij best trots op was. "Okay. Just tell me the most embarrassing thing you’ve seen in one of those situations. Such a vague answer is not enough." Connor knikte, dat was een prima compromis. Zijn antwoord had hij ook al, al was het moeilijk om het meest gênante te kiezen. "In my defense for the bad teleport I was very drunk and also an idiot," begon hij eerst om zijn reputatie hoog te houden. Tenslotte zou je toch wel van iemand die kon teleporteren verwachten dat ze op de juiste plekken beëindigde. Inmiddels had hij afgeleerd om dronken zijn peculiarity uit te proberen. "But I've teleported in on one of the peculiars practicing making out with a mirror in his room." Geen spoilers wie, daar mocht Alec zich mee bezighouden zodat de aandacht van Connor zelf af was.
Geconcentreerd ging hij op zoek naar een schot waar hij nog kans mee maakte terwijl hij de dare voorlegde die de jongen mocht uitvoeren. Niks te seksueels of anderzijds raars, Con wist ook wel dat je op die manier alleen maar mensen afschrikte. Daar bovenop legde hij ook nog de nieuwe uitdaging. Raken en dan mocht Alec gaan vertellen waar hij spijt van had, zo niet was Connor ook wel bereid om een opdracht uit te voeren. Met de kennis dat zijn vorige hit te hard was geweest en daarom nooit een kans had gehad om de pocket in te rollen probeerde hij het deze keer een stuk zachter, bijna te zacht. Opgelucht kwam hij overeind om te zien hoe de ander even met zijn hoofd schudde. Zelf kon hij de trots niet van zijn gezicht af vegen, tenslotte was hij duidelijk een natuurtalent, ondanks het feit dat hij nog geen enkele bal in een van de gaten had gekregen. ”Probably lying to my father about moving out. ‘Til this day he still doesn’t know where I really am,” antwoordde hij. Right, vaders. Niet Connor's favoriete onderwerp. Hij had er alle hoop op dat zijn eigen vader geen idee had waar hij was, of nog beter; ergens six feet under lag. Hij hield zich er maar stil over verder.
Er waren toch betere dingen die zijn aandacht trokken. Alec mocht de dare die hij gegeven had uitvoeren. Nieuwsgierig keek hij toe hoe de ander met zijn armen de stok nog redelijk recht legde, erg makkelijk zag het er niet uit. ”Just because this is already a challenge, only if I hit the fourteen it’s already a question for you.” Instemmend knikte hij. Dat was meer dan redelijk. Bovendien was het al indrukwekkend genoeg als hij de bal op deze manier kon raken. "If not, dare," werd de bekende regel toegevoegd. De ander duwde zijn heupen naar voren en Connor kon het niet laten om zijn blik daar even erg waarderend te laten hangen. Van de zucht kon hij al opmaken dat het toch niet raak was geweest. Hij liep weer rond de tafel op zoek naar een bal die redelijk lag, geen enkele zag er nu ideaal uit dus dan maar weer nummer vijf. Als je dezelfde bal meer dan een keer mocht aanraken überhaupt. Only one way to find out. "I dare you to uh.." Zijn blik gleed rond de kamer. "Use your peculiarity." Afhangend van wat de jongen kon werd het of leuk of saai, maar hij nam de gok. Bovendien wilde hij weten wat de ander kon nu hij zijn eigen gave toch al had onthuld. "And same rules again, hit question, miss dare," sprak hij kort verder terwijl hij de keu naar voren schoof. Deze keer was bal vijf niet zo genadig en rolde de witte bal er compleet langs. Geïrriteerd staarde Connor de bal na terwijl hij nog een eindje verder over de tafel rolde. Dat was illegaal.
Hey, zo’n vaag antwoord ging hij dus echt niet accepteren. Het was immers een vraag die wel wat details vereiste hoor. Zo makkelijk liet hij hem er niet vandoor gaan. Connor knikte even op zijn voorstel, waardoor hij even terug leunde en afwachtend naar de gozer keek. Nou, kom maar op met de juicy details dan. ”In my defense for the bad teleport I was very drunk and also an idiot,” begon de jongen. Ja ja, dat zou wel weer. Smoesjes! Maar goed, hij was gewoon benieuwd naar wat de jongen hem te vertellen had he, wat voor spannende dingen hij wel niet had gezien. Wel slightly pervy, maar goed. So be it. ”But I’ve teleported in one of the peculiars practicing making out with a mirror in his room.” Alec keek hem verbaasd aan, waarna hij in lachen uit begon te proesten. No way! Was dit echt gebeurt met een peculiar hier? ”No way, that’s amazing.” sprak hij lachend tegen de andere jongen. Man, hij wou dat hij dat soort dingen mee zou maken. Hij zou het wel heel ongemakkelijk vinden maar goed, soms moest je ook wat willen he haha.
De vraag was een beetje persoonlijk beantwoord waarschijnlijk, maar goed het enige andere wat hij kon bedenken was het feit dat hij uit de kast was gekomen op zijn school, of het feit dat hij weer terug de kast in was gegaan toen hij hier was aangekomen. En dat waren dingen die hij toch liever geheim wilde houden voor de rest van de groep hier. Ze waren gewoon twee jongens onder elkaar, niets meer, niets minder. Dus het werd beantwoord over zijn vader, dat hij hem nooit had verteld dat hij in een loop zat. Dat hij zijn zoon nooit oud zou zien worden omdat zijn uiterlijke leeftijd hetzelfde zou blijven. Connor bleef stil op zijn antwoord, wat hij totaal niet erg vond. Het was immers een gevoelig onderwerp hier, want vrijwel niemand zag hier hun ouders ooit nog terug. Of ze moesten op jonge leeftijd ouders zijn geworden.
De dare die van de ander was afgekomen was erg lastig en het was zo rot dat hij weer een dare moest krijgen. Het was gewoon ongelukkig, maar hij paste de regel voor hem wel even iets aan hoor. Want de dare om zijn handen niet te gebruiken was al bijna onmogelijk om een andere bal te raken überhaupt. Dus geen gezeik daar over, dit moest gewoon goed gaan gebeuren. Maar zelfs toen miste hij de bal nog, dus het was nog een dare. Connor kon hem nu kneiterhard naaien door hem nog zo’n dare te geven en dat door te gooien, of hij kreeg iets anders wat minder erg was. ”I dare you to uh..” De jongen keek even rond door de kamer terwijl Alec de jongen afwachtend aan keek. Hij had geen idee wat hij kon verwachten deze keer. Dat maakte dit spel ook wel semi spannend. Je wist nooit wat er zou gaan komen. ”Use your peculiarity.” Easy. Zonder ook maar iets te zeggen werd hij onzichtbaar, alleen de keu in zijn handen nog zichtbaar en de kleren die hij droeg. Hij zou het niet super lang kunnen doen, in verband met zijn andere peculiarity, maar goed even kon hij het wel doen. ”And same rules again, hit question, miss dare,” klonk er van de jongen af, waarna hij het weer probeerde. De bal was enkel deze keer niet genadig voor de jongen en gleed er zo langs. Ha-ha! Nu mocht hij eens een keer een dare verzinnen voor de ander. Hij had natuurlijk veel keuzes om te doen. Ach, ze waren jongens toch? Hij zou er niets van denken als hij een wat gekkere dare zou pakken.. toch? ”Take off your shirt.” Sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht, al zou de jongen dat totaal niet kunnen zien natuurlijk omdat hij onzichtbaar was.
Hij leunde weer over de tafel, weer op nummer veertien. Hij zou die bal er in krijgen, easy peasy. Hij Geconcentreerd keek hij naar de witte bal maar goed, Connor zou weer niks kunnen zijn van zijn gezicht, want dat was het voordeel van onzichtbaar zijn. Hij kon alle gekke bekken trekken die hij maar wilde, kon doen wat hij wilde en niemand die zou iets zien. Behalve nu dan, nu zag Connor alleen maar zijn kleren en de keu. Hij tikte de keu tegen de witte bal aan, die tegen nummer 14 kwam en in de pocket rolde. Zo. Kijk eens aan. Hij liet zijn onzichtbaarheid weer weg trekken van zijn lichaam, voordat het te moe zou worden en hij zou bevriezen. Dat wilde hij graag niet laten zien aan de ander, een beetje apart zou dat zijn. ”First person you met inside this loop, outside from Bluebonnet?” Vroeg hij, een beetje om natuurlijk te achterhalen wie misschien wel de gozer kon zijn die hij had zien zoenen met zijn prachtige spiegel. Hij richtte zich vervolgens op nummer vier, die hij de vorige keer ook had gemist. Nu raakte hij hem wel, maar hij ging niet in de pocket. Dus dat was weer een dare die hij kon gaan verwachten. En na de laatste dare die hij aan de jongen had gegeven, wist hij niet wat hij kon gaan verwachten van de jongen.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: Baby, just hurt me. vr mei 29, 2020 1:54 am
De eerste vraag was al meteen een stuk moeilijker dan de uitdaging waarmee Connor begonnen was, maar nog geen probleem. Hij ging zijn best doen om er een redelijk antwoord op te geven. Zijn eigen beschamende moment bestonden wel, maar of het was wat hij echt niet kwijt wilde, of hij was ze allang vergeten. Gelukkig gaf Alec hem een nieuwe optie waar hij wel antwoord op had. Hij had zoveel dingen gezien waar hij op binnen geteleporteerd was, maar dit was een van de beste geweest. ”No way, that’s amazing,” reageerde de jongen lachend. Con knikte met een grijns. Zodra hij zich over het ongemak heen had gezet was het leuk geweest. ”It was,” bevestigde hij nog. Het spel ging door en de uitdagingen gingen nog net wat verder. Eerst waar Alec het meeste spijt van had en toen om zonder handen het volgende schot te maken. Best creatief loste hij het op, maar niet goed genoeg om de bal te raken, waardoor Connor een nieuwe opdracht mocht geven. Deze keer wilde hij wel zien wat voor peculiarity de jongen had.
Waar Alec net nog zichtbaar had gestaan bleven nu alleen kleren en een keu over. Verbaasd knipperde Connor terwijl het doordrong dat de ander onzichtbaar kon worden, of iets in die richting. Tegenover zijn onzichtbare medespeler gaf hij alweer de volgende uitdaging voor hij zich op nummer vijf focuste. Nummer vijf weigerde het om geraakt te worden. De witte bal eindigde ver voorbij zijn doelwit en Connor kwam overeind met een zucht. Hij richtte zich op de nog steeds onzichtbare vorm van Alec, een opdracht afwachtend. ”Take off your shirt,” klonk het. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog naar de zwevende kleren. Niet de uitdaging die hij verwacht had, maar hij ging niet zeuren. ”Sure thing,” reageerde hij opgewekt. Connor wist dat hij er best mocht zijn, shirtless rondlopen was dan ook geen probleem. Misschien was zijn staren naar de jongen niet compleet onopgemerkt gegaan, des te beter. Zijn shirt werd over zijn hoofd getrokken en aan de kant geworpen voor hij met zijn handen op de pooltafel leunde, wat voorover gebogen om de volgende hit te zien. Het was raar om de zwevende keu de bewegingen te zien maken. De stok ging naar voren en nummer 14 rolde netjes een pocket in. Natuurlijk. Zijn blik ging weer naar de ander die opnieuw zichtbaar werd. ”Nice peculiarity,” complimenteerde hij oprecht met een kleine grijns. Teleporteren bleef het handigste in zijn mening, maar onzichtbaarheid was niks mis mee.
Met de bal in de pocket volgde ook weer een vraag. ”First person you met inside this loop, outside from Bluebonnet?” Een frons trok even over zijn gezicht. Eerste specifiek was moeilijker te bepalen, maar er kon genoeg gezegd worden over de eerste persoon die hij echt gesproken had. ”First ever is hard, because I didn’t really pay attention. First person I really talked to was Zeal, if you know him?” antwoordde hij terwijl Alec een nieuw schot waagde. Connor was zo vaak van lus veranderd dat hij nooit verwacht had om zo lang in deze te blijven, waardoor hij in het begin ook nog geen moeite had gedaan om mensen te leren kennen. Zeal was de eerste geweest en daarmee ook gelijk de… interessantste. Nummer vier miste opnieuw waardoor hij weer een kans om een dare te geven kreeg. Met inspiratie van het feit dat hij nu shirtless was keek hij Alec grijzend aan. ”Make next round as seductive as possible,” gaf hij zijn dare. Dit keer zou het hem tenminste waarschijnlijk niet in de weg zitten met het raken van de bal zelf. De regels telde nog steeds terwijl Connor ook weer voor bal vijf ging, nu vast beraden om het stomme ding in een van de pockets te krijgen. De witte bal rolde er opnieuw langs, nu met maar een paar centimeter te gaan. For fucks sake. Connor rolde met zijn ogen voor hij zich weer tot Alec richtte. Nog een dare it was.
