Hey Ho

“Rik, tik tik tik tik tak tik tak’ zong de vrolijke beer terwijl hij plensde in het water met zijn grote poten naast hem. Koda zat met zijn zitvlak neer aan de kust in het natte zand. Hij proefde met zijn tong de zilte zeelucht en genoot van volle teugen van de wind. “Ik heb mijn hart verpand” Met zijn klauwen probeerde hij zo nu en dan een dikke, vette vis te nemen uit de bak rechts van hem. Vissen waren een goede versnapering en energierijk voor het brein. Het deed hem beter genieten. “Rik tik tik tik tak tik tak” Zijn zware poten pletsen nogmaals eens op het natte zand en het water ging alle kanten uit. Het kon de grote beer weinig schelen dat het koude water op zijn vacht ging. Zijn vacht was er namelijk voor gemaakt om hem lekker cozy te houden terwijl hij zwom. “Aan dikke vis” zong de beer terwijl hij een vis inslikte. Hij boerde. Boeren was goed vond hij. Boeren laten betekende dat je het lekker vond. En Koda vond vis lekker, heel erg lekker. Moest er nu nog blauwe bessen bij zijn. Moest er nu iemand hem dat eens kunnen brengen? “Waar de vissen zijn’ neuriede hij terwijl hij dacht aan de diepblauwe zee, waar hij zo nu en dan eens een duik in nam. In zijn onderwateravonturen had hij al vele soorten vissen gezien. Grote en kleine vissen. Walvissen die meer dan tien keer groter waren dan hem en ook heel kleine visjes die hij amper proefde. Naast het bos was de zee toch wel een van zijn favoriete plekken om te zijn. “Van je rik tik tik tik tak tik tak” Brullend van plezier liet hij nog meer water rond spatten. Zalm was veruit zijn meest geliefde vis die hij eet. Toen hij nog een erg klein beertje was, bracht zijn lieve mama hem kleine stukjes met zalm. Helaas hadden zijn ouders hem verstoten toen bleek hij kon praten, maar hij liet het niet aan zijn hart komen. Het was al eeuwen geleden en het dat is nu eenmaal de natuur. Mama en papa leefden natuurlijk al lang niet meer. Ze zouden nogal eens opkijken van hun zoon. “Door weer en wind en kou,’ Hij prikte nog een andere vis met zijn klauw en gooide het een meter voor zich uit in zee met een bulderende lach. Koda ging rechtop staan, strekte zich uit en ving de vis weer met gemak. “Wij vangen hier voor dag en dauw,’ Koda zette zich terug comfortabel op het natte zat en slokte de vis in zijn geheel op. “Al onze poten kou’ zong hij nog wanneer hij in de verre verte zag hij iemand wandelen. Hij dacht terug aan zijn blauwe bessen en had een top idee. Het zag er toch naar uit dat ze er niet was met een specifiek doel. ‘Hey ho meisje daar!’ riep hij naar de jongedame met het wit-blonde haar. Ze was van gemiddelde lengte, noch klein noch groot dus. Het haar van de jongedame was gebundeld in een paardenstaart en ze droeg nogal aparte kleren. Aan de kledingstijl te zien, is het een chille meid. “Wil je eens wat blauwe bessen voor mij tevoorschijn toveren, lieve meid?’ vroeg de beer op een joviale manier.

“H-h-hallo” stamelde het meisje toen de beer haar aandacht riep. Koda keek het meisje aan met een grinnik. Ze stond daar zijn groteske uiterlijk aan te gapen. Het meisje had duidelijk drugs genomen en was high. Hijzelf had ongeveer een eeuw geleden dit ook eens gedaan met enkele vrienden van hem. Hij wist dus maar al te goed hoe mensen die high waren eruit zien. De beer zou wel graag weten wat ze precies zag. Soms kon je hallucineren of waanbeelden hebben van drugs en zag je dingen die er niet waren. Misschien zag het meisje enkele roze olifanten of een grappig uitziende koe. Hij dacht dan terug aan zijn bessen, vergat zijn vragen voor even en vroeg de meid of ze er om enkele kan gaan voor hem. Het meisje stapte zonder angst naar hem toe, wat Koda enkel kon goedkeuren, glimlachte onzeker en beantwoordde zijn vraag. “Ik kan geen blauwe bessen voor je tevoorschijn toveren, grote beer… maar we kunnen er wel een paar gaan zoeken?” Koda kon het niet laten om met zijn rug op het natte zand te landen en het uit te barsten van het lachen. Grote beer? Was Koda een god voor het meisje? Nog geen enkel mens heeft hem met zoveel eerbied aangesproken als dit stoned meisje. Koda draaide zich om op zijn zij om het meisje terug te kunnen zien. “Ben jij echt een beer… of een shapeshifter. Of zie ik het allemaal een beetje wazig?” vroeg het meisje. “Ik ben een echte beer” grinnikte Koda, “Maar eigenlijk was ik ooit een man. Door de grote geesten ben ik als straf veranderd in een beer al de eeuwen terug. Ik had immers de mama van een berenjong genadeloos vermoord.” Was dit zo? Natuurlijk niet! Maar Koda vond het idee wel grappig.

De mond van het meisje vormde zich in een kleine o. Koda moest lachen dat ze hem meteen geloofde. Als je zo stoned bent als iets geloof je ook alles. Het meisje zette meteen ook een stapje naar achter. “Ik weet niet zeker of je nu een grapje maakt of niet, maar als dat zo is dan… ga ik maar weg? Of moet ik mijzelf verdedigen?” zei het knap meisje. “Ik ben bloedserieus,” grinnikte de beer, “Loop maar weg of verdedig je.” Impulsief liet koda een zware brom, waarna hij bulderend van het lachen op de grond rolde. Hij was benieuwd wat het meisje nu zou doen.

“Wat denk je nou zelf? Jij wint natuurlijk.” zei de meid opstandig. Wel het meisje is alvast geen dommerik bedacht de beer zich. “Ik bedoel - ik heb dan wel een bijzonderheid, maar jij bent veel groter dan mij en je hebt sterkere klauwen en poten en alles. Ik maak geen schijn van kans.” schudde het meisje haar hoofd. De reactie van het meisje baarde de beer zich een beetje zorgen. Hij moest terug denken aan het kleine meisje van ongeveer een eeuw of twee geleden die ontzettend sterk was en een duchtige tegenstander. Klein zijn betekent niet altijd minder kracht. De beer ging op zijn voorpoten staan met een uitdagende blik, bedacht zich en wou iets zeggen maar werd onderbroeken. “Nee, nee, laten we dit niet doen! Ik beloof dat ik alle bessen voor je zal zoeken die er zijn, maar we gaan niet vechten!” zei het meisje met een angstige stem. “Maak je geen zorgen,’ zei de beer opgewekt en kwam weer op zijn vier poten terecht. “Trouwens klein zijn maakt je niet minder sterk of bijzonder. Ik heb ooit een klein meisje gekend die velen malen sterker was dan ik ooit zal zijn.”

‘Wel je hebt zeker weten gelijk, een mens dan zonder bijzonderheden. Maar de meesten van onze vrienden zijn wel krachtiger dan mijn klauwen en mijn vermogen om te praten.’ redeneerde de beer. Koda zou eventueel meer kunnen zeggen hebben, maar het meisje liet blijken momenteel geen discussie te willen voeren. In de plaats daarvan vroeg ze nieuwsgierig naar de bruine beer zijn naam. Ze vervoegde erbij toe dat ze niet geloofde dat het ‘Teddy’ of ‘Winnie The Pooh’ is. Koda begon te bulderen van het lachen. Beide zijn eeuwen voor zijn geboorte gecreëerd dus natuurlijk is zijn naam niet naar daar vernoemd. ‘Hah, lieve meid, mijn naam is niet dat van een knuffel of geanimeerd beertje op de televisie.’ De beer brulde er nog een laatste lach bij. ‘Raad gerust mijn naam.’ Waarom het saai houden als het ook leuk kan?