The Bare Necessities

Onderwerp: The Bare Necessities ma maa 02, 2020 9:04 pm

_{Sayuri bleef meestal wel binnen zitten, of in de buurt van het huis. Zeker nadat haar tante Rubi had gereageerd op iets duisters. Het was duidelijk dat er gevaren heersen, zelfs in de zogenaamd veilige lus en alle spanning zorgde er voor dat het meisje niet altijd de rust kon krijgen die ze nodig had. Empathie was goed om te hebben, echter in haar geval kon het ook teveel zijn. De meeste dagen bleef het meisje verscholen in haar eigen slaapkamer, die ze deelde met haar tweelingzusje Sho. Toch was het uitzicht niet verbazingwekkend, en begon het langzaam aan toch wel te vervelen en maakte het haar niet bepaald vrolijker. Er was al niet veel dat ze kon doen, en alleen op de kamer zitten terwijl iedereen elkaar op zocht en sociaal was, was een extra steek. Het was niet alsof ze niemand op wilde zoeken, het was vooral dat iedereen te vermoeiend was.

Sayuri had dus haar instincten en angsten genegeerd en was in het richting van de kliffen en het strand gelopen. Hoewel ze niet in staat zou zijn zichzelf te verdedigen, was ze zo erg verdoofd naar haar eigen lichaam geworden dat het haar niet meer interesseerde. Ze moest weer wat voelen, haar eigen lichaam voelen en niet alleen de emoties, gevoelens van anderen. Haar donkere ogen gleden naar de golven terwijl ze langzaam het koude water in stapte. Als het te koud werd kon ze altijd nog thuis andere kleding aantrekken.

Het meisje had echter niet onthouden hoe laat ze was vertrokken en de tijd van de dagelijkse bui was genaderd. Grotere golven, trokken dan ook aan haar lichaam waardoor ze uitgleed en met een luide schreeuw het water in belandde. De stroming was te sterk om tegen in te zwemmen, in ieder geval voor een kind waardoor ze in paniek boven probeerde te blijven. Het water verkleumde haar lichaam, waardoor ze enkel naar adem kon happen, hopende dat de golven snel weer zouden kalmeren. Ze was nooit tijdens de bui bij de zee geweest en dus kok ze zich niet voorbereiden op de aankomende golven, de tijd dat ze in het koude water zou zitten. Onderkoeling was naast verdrinking een groot gevaar. Ze verkleumde en daarmee verloor ze kostbare energie waardoor het meisje langzaam onder de golven leek te verdwijnen.}

Onderwerp: Re: The Bare Necessities di maa 03, 2020 8:45 pm

‘Als je van beren leren kan’ Koda vertrok als zingend op zijn dagelijkse wandeling door het bos. Dit deed hij het liefst alleen. Tijd voor jezelf die je enkel met jezelf spendeert, is belangrijk. “Van slimme beren leren kan” Zijn favoriete plek, die hij maar pas onlangs had gevonden, was op de top van de klif aan de grens van het dennenbos. Naar deze plek ging hij naar toe op de maat van het liedje. “Is dat je iets wat je echt proberen moet,’ Hij verliet het dorp en begon aan zijn klim. Af en toe stopte hij, snoof de zilte zeelucht in en keek rond, waarna hij zijn rit verderzette. Na een poosje was hij aan de top gekomen. “Want hoe je profiteren kan,’ Van het leven moet je profiteren. Dat is iets wat Koda echt een voorstander van was. Op de top van de klif keek hij rond zich, zoekend naar de meest uitstekende boom. Enkel als hij alleen was, nam hij een boom eruit om zijn jeuk weg te krijgen. In de natuur was dit een bekend fenomeen onder beren. Ze schuurden dan delen van hun lichaam zoals hun rug tegen de boom. Het was iets waar Koda erg van genoot. “Daar weten beter veel meer van,’ Koda had zijn boom gevonden en begon zich ertegen te schuren. Eerst zijn rug, dan zijn buik. Hij keek even naar boven en merkte dat er gauw een storm aan zat te komen. Het ideale moment dus om alleen buiten te zijn, vond de beer. “En beren zijn als leraar beren goed,’ Tijdens het schuren, zag Koda plots een meisje zonder na te denken het water inwandelen. De bui was net genaderd, grote grijze wolken waren in de lucht en de golven werden steeds groter. Ze gaat geen beter moment kunnen uitkiezen dan nu… Het meisje gleed uit en werd in de minuut meegenomen in de zee. Koda was ondertussen gestopt met schuren en bekeek of het meisje boven water kwam. Een tel later, realiseerde hij zich dat ze niet meer naar boven ging komen. De beer dacht er geen seconde meer over na en sprong van de klif. Brullend belandde hij in het ijskoude water. Oké, hij was gewend aan water maar daarmee had hij niet altijd even graag. Maar er waren andere zorgen, dat wist de beer ook maar al te goed. Hij begon te zwemmen tegen de stroming in. In de verte zag hij het lichaam van het kleine meisje. Koda zwom er naar toe, nam het meisje bij de kleren vast met zijn muil en trok haar naar het strand. Op het strand legde ze haar met zijn ene poot op haar rug en begon weg te stoppen. Het was ondertussen verder hard aan het regenen. Aan de situatie was er niet veel meer te veranderen, dus besloot Koda weer te zingen. “Als je wilt leven als een beer” Of het meisje wakker was, wist hij niet, maar als hij haar hoorde dan hoopte hij erop dat ze niet verschoot. Niet omdat het hem veel zou deren, maar eerder omdat hij gisteren bijvoorbeeld een grap had uitgehaald door plots te brullen naar een man. Hoe die man reageerde… was erg speciaal voor een peculiar. Koda moest er toch nog wel steeds van grinniken als hij eraan dacht. “Ga dan niet als een bij tekeer,” Een strofe die zou passen als les voor het meisje, vond de beer. Wat zat ook in haar hoofd om met zo’n bui zowat het water in te rennen. “Een beer wordt nooit moe” Koda rolde zich zijwaarts neer, zodat het meisje met haar rug op het natte zand belandde. Hij plaatste een poot op haar borstkas en drukte er eenmalig op. Als langlevende beer, kende hij zijn kracht des te beter dus ondertussen wist hij hoe zacht te drukken. Hij zou immers het meisje met een simpele beweging kunnen vermoorden… Maar daar dacht hij liever niet aan. Het komt wel in orde, wat meteen werd bevestigd toen een waterstraal uit het mondje kwam. “Dag meisje, alles goed met jou?” vroeg hij met een bezorgde blik.

Te lezen met Als Je Van Beren Leren Kan - Jungle Book

Onderwerp: Re: The Bare Necessities di maa 03, 2020 9:12 pm

_{Sayuri had gek genoeg nog geen angst voor water ontwikkeld, ook al had het bijna het leven van haar tante gekost. Zelf kon ze de zoute geur van de zee alsmede het klotsende, ruisende geluid van het water waarderen. Ze was te moe, van alles om na te denken over de gevolgen en de naderende bui. Louise zou het niet door hebben, hoogst waarschijnlijk; immers was er in een hoosbui niet te vliegen. De zee trok aan haar lichaam, de koude putte haar uit en het meisje vocht moeizaam tegen de krachtige golven die niet bepaald vergevingsgezind waren. Uitgeput zakte ze weer onder water om deze keer niet meer boven te komen, alles was zwaar. Haar kleding hielp niet bepaald mee. Wellicht was dit het einde, of... Toch niet? Sayuri dacht vaag een bril te horen voordat iets haar slappe lichaam verplaatste. Alles klonk dof, ver weg. Ze had redelijk wat zeewater ingeademd en haar lichaam was behoorlijk koud, kortom ze had niet eens door dat haar redder een beer was.

Het meisje werd op het strand gelegd, ze had het niet eens door, immers was ze het bewustzijn verloren, de frisse lucht zou haar wel goed doen, mits haar longen het water zouden verliezen en zuurstof binnen zou komen. Een poot drukte tegen haar lichaam, terwijl een zware stem begon te zingen, of zo leek het dan toch. 'Als je wilt leven als een beer' Wie wilde nu leven als een beer? Een mens zijn was ook prima, tenminste zolang de negativiteit niet teveel op een plek hing. Dieren hadden het wellicht soms wel makkelijker, minder zorgen over absurde dingen. Niet dat Sayuri er bepaald over na kon denken, het leek meer een koude, nare droom. Met aparte vlagen en kleuren die ergens beangstigend waren. 'Ga dan niet als een bij tekeer,' Een bij was altijd druk, het was iets dat zijzelf ook altijd voelde. Druk van anderen mensen, emoties die zijzelf niet kon plaatsen, de wijsheid die ze voor haar leeftijd al bezat. 'Een beer wordt nooit moe.' Een beweging naast haar deed een zacht geluidje uit haar keel komen voordat de druk op haar borstkas haar deed hoesten en proesten. Water kwam met een redelijke vaart haar longen uit. 'Dag meisje, alles goed met jou?' Klonk er bezorgd terwijl een beer haar aan keek met een bezorgde tinteling in zijn ogen.

Verrast staarde het meisje hem aan terwijl ze happend naar adem het grote wezen in zich op nam. Sinds wanneer spraken beren? Was ze in een of andere droom beland? Aan de andere kant, dan was het wel een zeer levendige, pijnlijke droom. Het meisje kuchte nog eens om haar luchttoevoer wat te verbeteren, en spuugde daarna wat vies smakend zeewater uit voordat ze rillerig de beer aan keek. 'Eh..,' Begon ze wat onhandig en aarzelend terwijl ze moeizaam overeind probeerde te komen. Het gevoel in haar ledematen was verdwenen, door het koude water. 'Jij praat?' Klonk er zwak terwijl ze hem met grote ogen aan bleef staren. Alsof ze nog niet kon bevatten waar ze was en met wie.}

Onderwerp: Re: The Bare Necessities ma maa 16, 2020 11:19 am

Was het meisje nog in leven? Koda bekeek het meisje aandachtig. Net had ze nog een waterstraal uitgespuugd. Nu wachtte de beer op een teken van leven. En ja hoor, een tel later gingen de oogleden langzaam ogen en staarde het kleine meisje hem aan met haar donkerbruine ogen. Koda voelde zich opgelucht dat het meisje tot nu toe oké leek. Ze had het overleefd. Al vroeg de beer zich wel af wat in haar hoofd zat om opeens dat water in te gaan terwijl er een bui aankwam. Hoe kwam ze voorbij het nauwlettende oog van Louise? Zover hij wist gebeurde dat niet al te vaak. Maar gelukkig was Koda er om het meisje op tijd te behoeden van de dood. “Eh zei ze terwijl ze rilde van de koude en overeind probeerde te komen. “Jij praat?” zei het meisje zwakjes, maar duidelijk verrast. Koda moest lachen. Mensen schrokken altijd een beetje bij de eerste keer dat ze hem zagen praten. Hij was immers ook geen normale beer. Hij viel zo goed als nooit mensen aan, zong liedjes en genoot met volle teugen van het leven. “Inderdaad meisje, ik praat” zei de grote beer met een glimlach, “Maar maak je geen zorgen, ik doe je geen kwaad.” Met een poot schepte hij het kleine meisje op en legde haar op zijn rug. “Hou je goed vast, we gaan op zoek naar een warmere plek.”

Onderwerp: Re: The Bare Necessities do apr 30, 2020 7:27 pm

_{Als Sayuri ooit naar deze dag terug zou kijken, zou ze nog steeds niet begrijpen hoe ze ooit in staat was geweest om het gevaar niet te zien, voordat het bijna te laat was geweest. Het koude water had haar wel wakker gemaakt, echter deed het haar ook onophoudelijk rillen, ze had droge kleding nodig en wellicht ook wel wat warmte, daarnaast was ze gered door een pratende beer. Alsof de dag nog niet gekker kon worden, het meisje keek hem met grote ogen aan terwijl ze hem verward en zwak vroeg of ze hem had horen praten. Het was duidelijk dat ze bijzonder verrast was, natuurlijk had ze ooit gehoord van bijzondere dieren, maar horen van en het voor haar zien was natuurlijk een heel andere ervaring. De beer begon te lachen, een geluid dat het meisje kort terug deed deinzen omdat het zo oorverdovend was, echter leek hij niet een slecht wezen, eerder onbegrepen waardoor ze zich meteen weer stil hield en hem met bedenkelijke donkerbruine ogen aan bleef kijken. ’Inderdaad meisje, ik praat,’ Sprak de grote beer met een glimlach waardoor het jonge meisje in haar ogen wreef en knipperde, alsof ze nog een keer wilde checken dat ze daadwerkelijk wakker was, het geen aparte enge droom was. Nee, hij stond nog recht voor haar, wollig, zacht en ongetwijfeld warm terwijl zijn stem zwaar in haar ogen klonk. ’Maar maak je geen zorgen, ik doe je geen kwaad.’ Met een poot schepte hij haar op en legde hij haar op zijn rug waardoor ze snel enkele plukken haar voorzichtig bij zijn nek vast pakte om wat meer stevigheid te bieden. ’Hou je goed vast, we gaan op zoek naar een warmere plek.’ Sayuri ging wat rechter overeind zitten terwijl ze met een hand voorzichtig over zijn zachte vacht streelde. ’Volgens mij is er geen warme plek in de buurt, of heb je als beer betere ideeën dan een normaal mensenkind?’ Vroeg het meisje overduidelijk vermoeid, waardoor ze nog niet overstuur was, dat zou later wel komen als de ervaring beter binnen drong.}

Onderwerp: Re: The Bare Necessities za jun 13, 2020 11:58 am

‘Volgens mij is er geen warme plek in de buurt, of heb je als beer betere ideeën dan een normaal mensenkind.’ vroeg het kind schuw. Koda veronderstelde dat ze alle redenen toe had om hem niet te vertrouwen. Ten eerste was hij een grote beer met klauwen en tanden en ten tweede praatte hij daar nog eens bij. Zijn verstand was velen malen beter dan die van zijn soortgenoten. ‘We gaan naar een grot in de buurt, waar ik een vuurtje voor je kan laten branden. Je krijgt het dan wel vanzelf warm.’ Ze zouden ook kunnen terugkeren naar het huis van Louise Bluebonnet, maar daarvoor regende het te hard. Als het meisje het wou overleven, moest ze zo snel mogelijk opgewarmd kunnen worden. ‘De grot is mijn slaapplaats, daar ligt een bed met een donzig deken waar je ook wat kunt rusten.’ Vanaf het laatste gezegd te hebben, versnelde Koda zijn passen. Hij hoopte dat het meisje mee ging werken en hem vertrouwde. Het was alvast het beste voor haar om in de beer te geloven… Aangekomen bij een rotsspleet, groot genoeg voor de beiden van hen, kroop hij erin. De grot had een geur van verbrande kruiden en opgewarmd vlees. Het had een groot bed, een nachtkastje, een vuurplaats, een grote ketel en een grote bak met water dat diende als bad. De beer legde het meisje voorzichtig op het bed en legde de lakens op haar trillend lichaam. ‘Rust een beetje, ondertussen maak ik vuur om de grot verder te verwarmen. Je zit hier goed.’ Koda draaide zich om en begon met een houten stok een vuur te maken. Zo nu en dan draaide hij zich om en gooide er wat kruiden bij om het vuur levendig warm te houden.