Met een lichte glimlach keek Eloise naar de twee bedden die ze had klaar gemaakt. Als trouwe dienstmeid van de prins was eerder naar de lus vertrokken zodat ze alles klaar kon maken voor zijn aankomst. Ze had de vele bagage meegenomen en ervoor gezorgd dat ze een kamer hadden. Ze had de spullen uitgepakt en de kamer klaar gemaakt voor gebruik. Het enige wat ze nog niet had kunnen regelen was een eigen kamer voor Kelvin. Waarschijnlijk zat de prins niet te wachten om een kamer te delen met zijn bediende, maar het zou toch echt moeten voor een nachtje. Eloise had nog geprobeerd het te overleggen met mevrouw Bluebonnet, maar er waren te veel nieuwe peculiars bij gekomen in een korte tijd om een kamer vrij te geven voor één persoon. Men moest nu eenmaal een kamer delen. Eloise had daarop zich geen problemen mee, maar wist wel dat ze op haar dak zou krijgen van haar broer. En heel misschien had ze er zelf ook wel wat problemen mee. Desondanks alles hield ze ontzettend van haar broer en zou ze alles voor hem doen, maar ze kon het niet helpen dat ze zich altijd nerveus rondom hem voelde – alsof ze elk moment iets kon doen wat hem woedend zou maken. Een eigen kamer zou ervoor zorgen dat ze tenminste even tijd voor zichzelf had even tot rust kon komen. Het zou een luxe zijn en voor nu zou zich er doorheen moeten zetten.

Met haar handen wreef ze nog een paar kreukels uit de lakens, voordat haar blik naar de klok ging die aan de muur hing. Haar ogen verwijdde zich zodra ze zich besefte dat ze veel te laat was. Door het uitpakken en klaar maken was ze de tijd helemaal vergeten. Een uur geleden had ze Kelvin al moeten ophalen van de vuurtoren. Gehaast trok ze haar schoenen en jas aan, waarna ze de kamer uit liep en naar beneden snelde. Ze hoopte maar dat hij niet al te boos zou worden. Ze rende het verblijf uit en ging in een rechte lijn naar de vuurtoren toe. Echter viel haar blik al snel op een silhouet in de verte op het strand. Ze slikte zodra ze hem herkende. God, ze zou vast de wind van voren krijgen – misschien wel letterlijk. Desondanks dat versnelde ze haar pas weer en rende ze hem tegemoet. Hijgend kwam ze voor hem tot een halt. ”I’m.. I..” Ze probeerde zichzelf te verontschuldigen maar doordat haar ademhaling zo snel ging kreeg ze het niet voor elkaar om haar zin af te maken. Ze nam een hap lucht in de hoop dat ze iets tot rust kon komen. ”I’m so sorry,” wist ze uiteindelijk uit te brengen. ”Your Highness,” voegde ze na nog een hap adem toe en keek hem met een bezweet voorhoofd aan. ”How was your trip?” vroeg ze verder in de hoop dat hij in een goed humeur was voor eens en geen aandacht zou besteden aan haar fout.

Op dit soort momenten had ze eigenlijk gehoopt dat ze de wind op een andere manier kon inzetten. Dat zichzelf naar een andere locatie kon laten vliegen, zwevend op de wind. Nu was ze voor haar leven aan het rennen naar haar broer. Ze kon zich al inbeelden wat voor preek ze zou krijgen, de boze kille blik die ze zou ontvangen en de manier waarop hij haar zou straffen met enkel een gebaar. Eloise vervloekte zichzelf voor het vergeten van de tijd. Ze had een wekker moeten zetten zodat ze het niet was vergeten. Halverwege haar pad zag ze in de verte al de gedaante op doemen van haar broer. Ze slikte zodra ze de welbekende regenwolk boven zijn hoofd zag hangen. Dat zei al genoeg. Met het laatste beetje energie trok ze nog een sprintje en kwam uiteindelijk tot een stilstand voor hem. Wanhopig probeerde ze zo snel mogelijk uit te leggen wat er aan de hand was, maar haar ademhaling liet het niet toe. De afwachtende blik voelde ze branden. Ze wist dat ze niet nog langer over haar uitleg moest doen. Anders zou de situatie enkel erger worden. Uiteindelijk wist ze dan excuses uit haar strot te krijgen, gevolgd door een beleefde vraag, hopend dat Kelvin het misschien gewoon kon negeren voor een keer. Natuurlijk was het hopeloos om zo te denken, maar toch dacht ze dat Kelvin misschien iets van sympathie had kunnen ontwikkelen op zijn reis naar de lus.

Een ontspannen glimlach verscheen op zijn gelaat. Een voorzichtige glimlach verscheen op Eloise’s gelaat en even, heel even, dacht ze dat hij dan toch echt eens begripvol was. Maar toen volgde zijn woorden. "The trip was good up until my arrival." Meteen week Eloise onderdanig haar blik weer af. ”I’m sorry,” piepte ze opnieuw terwijl ze uit gewoonte met het uiteinde van haar mouwen begon te frunniken. "I'm willing to forgive you for this, but I absolutely don't want to see this situation be repeated again. Understood?" Heftig knikte Eloise. ”Of course, Your Highness,” reageerde ze meteen en boog even haar hoofd om meer zekerheid op haar woorden te leggen. Pas bij het gebaar naar de stapel spullen, bracht haar aandacht ernaar. Even verwijdde haar ogen zich. Natuurlijk.. nog meer spullen. Ze had net eindelijk al zijn spullen naar boven gesleurd en uitgepakt. Maar nee, natuurlijk moest meneer nog meer spullen meebrengen. Elosie schudde kort met haar hoofd. Zo mocht ze niet denken. Haar vader zou woest zijn als ze wist hoe ze dacht. Ze liep naar de stapel spullen toe en begon de vele tassen en bagage aan zichzelf te hangen. Voordat ze echter helemaal bezakt en bepakt was, hield ze nog even haar hand op. Een klein, maar warm zonnetje kwam tevoorschijn. Het was een kleine lichtbron, maar deze zou vooral warmte geven. Ze liet de warmtebron naar Kelvin toe glijden op de lucht zodat deze uiteindelijk boven hem hing, in de hoop dat zijn kleren iets zouden drogen. Vervolgens pakte ze ook de overige spullen en begon ze terug te lopen richting het verblijf. ”Are you looking forward to spend some time here?” vroeg Eloise licht nieuwsgierig. Ze kon wel nagaan hoe Kelvin dacht om zijn luxe leven achter te laten voor het standaard leven, maar misschien klopte haar vermoedens helemaal niet.

Gelukkig leek Kelvin niet al te boos te zijn. Natuurlijk was hij niet al te blij en dat liet zijn doorweekte uitstraling ook wel zien, maar dat gebeurde wel vaker. Zolang er geen donder bij kwam was het goed. Naar zich nogmaals te hebben verontschuldigd, focust Eloise zich op de bagage. In eerste instantie kreeg ze haast de neiging om te klagen om het feit dat Kelvin nóg meer had meegenomen. Met moeite had ze vorige lading onbeschadigd naar hun kamer kunnen brengen, maar nu leek het erop dat ze het nog een keer kon gaan doen, want ho maar dat meneer zelf ook maar iets zou gaan tillen. Eloise besefte zich bij die gedachtes dat ze er echter niks over mocht zeggen. Ze moest het zelf niet denken of laten zien. Ze onderdrukte de irritatie en boog zich braaf naar de bagage toe om het op te pakken. Gewend aan de eerder lading bagage wist ze precies hoe ze het beste de bagage op kon pakken. Voordat ze met haar laatste vrije hand de laatste tas op pakte, hief ze nog even haar hand en liet ze een klein zonnetje tevoorschijn komen. Het zonnetje zweefde naar Kelvin toe en zou de jongen voor een tijdje volgen zodat zijn kleren weer op konden drogen. Ze merkte de waarderende glimlach op, waardoor het laatste beetje verzet meteen werd weggedrukt. Ze nam de laatste tas vast, waarna ze begon te lopen. Ze nam de leiding aangezien ze de weg toch moest leidde en vroeg ondertussen of Kelvin er een beetje zin in had. Eloise kon wel verwachten wat voor antwoord er zou komen, maar ze zou het toch zeker willen weten. ”Not in the slightest, but if father really thinks this is what’s best then I will respect that,” antwoordde Kelvin. Eloise knikte en keek even over haar schouder naar haar broer. ”I’m sure he has his good reasons for this trip,” stelde ze Kelvin gerust, ook al wist ze niet of haar mening er überhaupt toe deed voor hem. ”I just hope it won’t be a complete disaster,” voegde Kelvin er nog aan toe. Bemoedigend glimlachte Eloise naar hem. ”I’m sure it will be fine!” sprak ze met haar eeuwige positieve attitude. Ze richtte haar blik weer naar voren om er zeker van te zijn dat ze doorliep en dat ze nog altijd goed liepen. ”A new environment will do you good! And who knows? Maybe you will even make friends!” Ze gunde Kelvin zeker wel vrienden. Natuurlijk had hij normaal ook vrienden, maar al die vrienden wisten dat Kelvin de prins was. Daardoor lag er een kans dat ze enkel vrienden waren vanwege zijn positie en Eloise gunde hem nou eenmaal vrienden die vrienden met hem waren voor hém en niet vanwege zijn positie.

Natuurlijk zou ze nooit openlijk klagen over wat ze moest doen voor haar broer. Eigenlijk durfde ze nooit te klagen. Ze wou voorkomen dat anderen zich zorgen gingen maken om haar of dat ze het gevoel kregen dat ze haar gelukkig moesten maken. Eloise moest voor zichzelf zorgen en van niemand afhankelijk zijn. Aangezien ze weinig tot geen aandacht kreeg van hun vader en ze werd behandeld als een dienstmeisje, wist ze dat ze ook geen aandacht of liefde hoefde te verwachten van haar familie. Ook al was Kelvin daarin wel iets anders dan hun vader. Natuurlijk behandelde Kelvin haar nog niet als zijn zusje, maar hij was ook niet zo streng op haar als hij zou zijn op elk andere dienstmeid. Zo had Eloise nog stille hoop dat hun oude broer en zus band misschien ooit nog terug zou keren, maar ze wist ook dat ze niet te veel moest hopen. Voor nu zou ze genieten van de tijd die ze had in een nieuwe omgeving met nieuwe mensen. Nadat ze alle spullen had gepakt en Kelvin een zonnetje had gegeven, vroeg ze aan hem of hij er ook zin in had. Hij leek er niet erg enthousiast over te zijn, maar Kelvin liet ook niet snel zijn enthousiasme doorschemeren als hij dat wel was. Hij keurde het idee in ieder geval niet geheel af, wat nog wel een kans aanbood. Eloise probeerde hem op te beuren met haar eeuwige optimisme. Ze hoopte dan ook oprecht dat de jongen vrienden kon maken die eens niet uit waren op zijn status of het geld van de familie. Dit zei ze echter niet, aangezien ze wel kon nagaan dat Kelvin hier niet was om vrienden te maken, tenminste, dat zou hij hoogstwaarschijnlijk zeggen.

”How are you feeling about the change?” vroeg Kelvin terug. Eloise keek op van de vraag. Ze had niet verwacht dat haar mening er toe zou doen en besefte zich dat dat het ook niet deed. Het was enkel om te voorkomen dat het gesprek stil zou vallen. Toch wou Eloise de vraag eerlijk en enthousiast beantwoorden, wetend dat dit waarschijnlijk een van de weinige keren zou zijn dat Kelvin echt aandacht aan haar zou besteden. ”It’s nice to be in a new environment,” begon ze met een glimlach. ”The place is really cozy and much smaller compared to the palace,” vervolgde ze en besefte dat dat misschien iets was wat Kelvin liever niet hoorde – ook al zou hij daar vanzelf wel achter komen. Ze keek weer even over haar schouder naar hem. ”But I’m looking forward to meet new people with supernatural powers as well,” eindigde ze haar antwoord. Ze richtte haar blik weer naar voren en zag in de verte al het verblijf opdoemen. ”I asked if you could have room by yourself, but there isn’t a room available for one right now, so we have to sleep in the same room,” legde Eloise uit terwijl ze nu Kelvin juist niet durfde aan te kijken. Waarschijnlijk had dat nieuws hem al eerder bereikt, maar Eloise wou het nogmaals voor de zekerheid zeggen zodat Kelvin het toch echt wist.

Eloise had er van op gekeken zodra Kelvin haar mening vroeg. Voor een seconde dacht ze dat hij oprecht interesse toonde, maar al snel besefte ze zich dat dat natuurlijk niet het geval kon zijn en dat hij enkel naar haar mening vroeg om stilte op te vullen. Ze hoefde dus niet te verwachten dat er ook echt naar haar werd geluisterd. Goed genoeg. Ze vond het niet erg om te praten en daarbij was het een goede manier om op een subtiele manier de nieuwe omgeving te introduceren aan Kelvin. Vervolgens sprak ze vrolijk verder over hoe ze uitkeek om anderen te ontmoeten die ook bovennatuurlijke krachten had. Ze was nog niet vaak anderen tegengekomen die ook krachten bezaten, dus daar keek ze zeker naar uit. Echter leek het erop dat daar ook de limiet lag voor hoeveel Eloise kon zeggen zonder irritatie op te wekken bij Kelvin. ”You know I don’t actually care,” sprak Kelvin. Eloise beet op de binnenkant van haar wang om een gevoel van teleurstelling tegen te gaan en behield zo haar glimlach op haar gezicht. Ze knikte eens met dezelfde glimlach en zweeg verder over het onderwerp. Ze wist wel beter dan ertegenin te gaan of om alsnog verder te praten. Ze zou vast wel anderen ontmoeten in de lus waar ze wel goed mee kon praten. Ze wist ook dat Kelvin gewoon niet die persoon ervoor was.

Toch kreeg ze het niet voor elkaar om lang haar mond te houden, maar dit keer met een goede reden. Ze had haar best gedaan, maar het was haar niet gelukt om een kamer te regelen voor enkel Kelvin. Door veel nieuwe peculiars was er bijna een kamer te kort, waardoor alle nieuwe peculiars sowieso bij een ander op de kamer moesten slapen. Eloise was ervan uitgegaan dat Kelvin liever bij haar op de kamer lag dan bij een vreemde en had daarom een kamer voor hun tweeën geregeld. Even keek ze over haar schouder en zag ze de regen alweer op Kelvin neerdalen. Dat kon weinig goeds betekenen. ”You complete failure,” snauwde hij, waardoor Eloise lichtjes ineen kroop. Ze was het gewend dat mensen naar haar schreeuwde, maar altijd voelde ze nog een steek van teleurstelling en verdriet door haar heen gaan wanneer ze een fout had gemaakt. Kon ze dan ook niks goeds doen? ”I told you I wanted my own room, what kind of prince shares a room with his servant?!” Eloise slikte door de harde woorden, wetend dat ze terecht waren. Even keek ze hem na, maar al snel volgde ze hem weer over het zand. ”I’m sorry your highness, but there really wasn’t anything I could do,” probeerde ze nog, ook al wist ze ook dat het niet goed viel te praten. ”I can get you a new roommate if you prefer sharing a room with someone else than me,” vervolgde ze. Natuurlijk deed het haar pijn om te bedenken dat Kelvin liever met een vreemde dan met haar een kamer deelde, maar ze wou enkel dat hij gelukkig was, haar eigen gevoelens deden er niet toe.

Al snel werd Eloise weer afgekapt. Ze wist dat haar mening er niet toe deed en ook nu werd dat weer duidelijk gemaakt. Toch zei ze hem nog wel dat ze het niet voor elkaar had gekregen om een kamer voor hem alleen te regelen. Ze wist dat hij daar boos op zou zijn, maar toch kromp ze licht ineen toen hij tegen haar uitviel. De zon die ze had gecreëerd kon weinig doen tegen de nieuwe regel druppels die naar beneden vielen. Meteen verontschuldigde Eloise zich opnieuw. Ze had er werkelijk alles aan gedaan om het voor elkaar te krijgen, maar er was simpelweg geen plek voor geweest. Uiteindelijk zei ze hem dat ze wel iemand anders kon regelen als Kelvin liever met iemand anders op de kamer sliep. ”I’ll find your replacement,” weerklonk het standvastig. Eloise slikte eens, waarna ze knikte. Het deed haar meer pijn dan ze zou willen blijken. Ze wist dat ze enkel een dienstmeid was in zijn ogen, maar Eloise gaf ontzettend veel om haar broer en het deed haar pijn dat hij niet hetzelfde over haar dacht – ook al had hij dat al vaak genoeg duidelijk gemaakt. Elke keer deed het toch weer pijn.

De weg verder liep in stilte. Eloise voelde er niks meer voor om nog moeite te doen voor een gesprek en Kelvin leek ook duidelijk geen zin meer te hebben in een gesprek. Nogal gekwetst door Kelvin’s woorden, slenterde ze achter hem aan. Desondanks het verdriet deed ze wel haar best om de bagage zo recht mogelijk te houden. Eenmaal bij het verblijf ging Eloise voor. Even zwijgend liep ze het verblijf binnen en hield ze halt voor de kamer die aan hen was besteed. Ze opende de deur en liep naar binnen. Meteen zette Eloise de bagage neer bij de kasten, waarna haar blik naar Kelvin ging. De afkeurende blik leek haast permanent in zijn ogen gegrafeerd te zijn. Onzeker sloeg Eloise haar armen om haar lichaam heen. ”Is this supposed to be it?” vroeg Kelvin na. Zelf wist hij daar het antwoord ook op. Waarom moest Eloise het nog beantwoorden? Het zou hen enkel pijn doen. Ze week haar blik af naar beneden en beet zachtjes op haar onderlip. ”This is it,” bevestigde ze zachtjes. Haar blik ging voorzichtig terug naar hem. ”I’ll let miss Bluebonnet know that you’re looking for a new roommate,” zei ze zachtjes, waarna ze naar de deur toe schuifelde. Als Kelvin haar niet meer nodig had zou ze zo snel mogelijk verdwijnen. Ze voelde er geen behoefte aan om nog langer in zijn buurt te blijven.