Op blote voeten wandelde Yara door de ruime tuinen die het huis van Miss Bluebonnet omgeefden, genietend van het kriebelende gras tussen haar tenen. De zon voelde warm aan op haar licht gebruinde huid en haar ogen waren iets samengeknepen door de felle zon. Er stond een zacht windje die speelde met haar wilde haren. Ze was gekleed in een open blauw geruite oversized blouse, met daaronder een simpele grijze tanktop. Ze genoot van dit soort wandelingetjes. Als ze hier liep, voelde ze zich iets minder verloren in de chaos van haar eigen hoofd. Alsof de hele wereld ineens een stukje logischer was. Het deed haar denken aan de wandelingetjes die ze maakte toen ze in de afkickkliniek zat, wat de enige momentjes daar waren waarop ze zichzelf kon zijn. Ze schudde de gedachte aan die tijd snel van haar af. Ze dacht niet graag terug aan hoe ze daar dag in dag uit snakte naar haar vrijheid, allemaal vanwege haar hypocriete moeder. Nee, dat had ze nu allemaal achter zich gelaten. Daar was ze aan ontsnapt.
Diep dat ze in gedachten verzonken was, zag ze het meisje in het gras pas zitten toen ze maar enkele meters van haar vandaan was. Het was dan ook de rare verandering in de wind die ze voelde die haar hieruit haalde. Even keek ze om zich heen, maar het meisje leek alleen te zijn. Misschien had ze daar juist behoefte aan. Ze aarzelde even, maar besloot toch op het meisje af te stappen. Misschien was ze juist wel eenzaam. Daarnaast herkende ze haar niet meteen, en was dat best raar aangezien ze in hetzelfde huis woonden. "Hey," sprak ze rustig zodra ze naast het meisje stond. "Behoefte aan gezelschap?"  

Het meisje leek te schrikken van haar plotselinge begroeting. Als door een bij gestoken sprong ze haast overeind. Het ontging Yara niet hoe ze haar hoofd leek te buigen, alsof ze haar respect moest tonen. Dat was toch vreemd - ze kende haar niet eens. Tenzij ze misschien iemand anders verwachtte. Met grote angstige ogen keek het meisje haar aan, maar zodra ze haar gezicht zag leek ze weer te ontspannen. Wat zou die op haar geweten hebben? Yara keek haar met een vriendelijk lachje aan om haar een beetje op haar gemak te laten voelen, niet geshockeerd door haar ietwat extreme reactie. Nonchalant bleef ze met haar handen in haar zakken staan wachten op haar toestemming om bij haar te mogen zitten. Deze toestemming kwam in de vorm van een licht knikje, gevolgd door een zacht antwoord. Het blonde meisje ging weer terug in het gras zitten, en wenkte haar om erbij te komen. Dat deed Yara, en soepeltjes plofte ze naast haar neer in het gras, haar benen voor haar uitgestrekt terwijl ze ontspannen op haar ellebogen leunde. ”Had je ook wat behoefte aan frisse lucht?”, vroeg het meisje haar. Yara humde instemmend. "Ik kon wel wat rust aan mijn kop gebruiken," sprak ze met een scheef lachje. "Ik ben Yara, trouwens," voegde ze daar snel aan toe. "Ben jij nieuw hier? Ik denk niet dat ik je hier vaker heb zien langskomen.." Het was zeker niet haar bedoeling om met haar neus in andermans zaken te zitten, maar ze was nu toch wel nieuwsgierig naar dit wat mysterieuze meisje.