What?!? Are you Fronkensteen?

Victor had geleerd van zijn eerste dag in de lus. Toen had hij zich in de vroege namiddag in de tuin bevonden en had hij op de harde manier geleerd dat dat geen goed moment was om buiten te zijn. Kletsnat had hij voor de storm moeten vluchten. Nu zat hij veilig van de nattigheid op een van de zetels in de woonkamer. De regen kletterde luid op de ramen, maar was maar nipt te horen boven het geroezemoes van de andere bijzonderen in de kamer. Een donderslag doorbrak het gepraat even voor het weer aanving. Na een blik op de klok stond Victor recht; de regen kon elk moment ophouden en de stilte van de tuin na het lawaai van de woonkamer leek hem heerlijk op dit moment.

Zodra hij de gang in kwam, was er echter niets te vinden van die rust, want nog voor hij goed en wel besefte wat er gebeurde, botste iemand tegen hem. “SORRY!” schreeuwde de jongen. Victor lette niet op de hoofden die zich naar het geroep omdraaiden, maar bestudeerde in de plaats daarvan de jongen voor hem. Hij was kletsnat—en door de botsing hing wat van het water dat van hem afdroop nu aan Victors kleren, al was dat nu niet belangrijk. Wat wel belangrijk was, was wat de jongen zei: “IK DENK DAT IK NIET MEER KAN HOREN.” Victor negeerde de pijn die het volume van de ander veroorzaakte en concentreerde zich op wat de jongen gezegd had. Alles—zijn geschreeuw, zijn woorden—wees erop dat hij op de een of andere manier—hopelijk tijdelijke—doofheid had opgelopen. En de natte kleren waren geen geruststelling, want ze zorgden ervoor dat de enige logische optie die Victor nu kon bedenken voor wat het gehoorprobleem had veroorzaakt de donder was. Maar die was zeker niet luid genoeg om schade te berokkenen als je buiten liep tijdens de storm. Wat in godsnaam had de ander gedaan?

“KAN JIJ MIJ HELPEN?” Victor knikte direct—een ja zou de ander toch niet kunnen horen—en maakte oogcontact. Nu al kon hij een lichte paniek in de blik van de jongen zien. Dat was wat hij eerst zou moeten oplossen. Voorzichtig, zodat de ander zeker niet zou schrikken, bewoog Victor zijn hand zodat hij de arm van de jongen vast kon nemen. Als hij het toeliet, zou Victor hem meenemen naar zijn kamer. Daar zouden het geroezemoes dat uit de woonkamer kwam en de regen die buiten nog steeds lawaai maakte minder hoorbaar zijn. En ook lag daar pen en papier, wat communiceren zou vergemakkelijken. De jongen leek niet direct in pijn te zijn, dus een rustige omgeving creëren was momenteel prioriteit. Victor wist niet of de ander hem zou kunnen verstaan, maar probeerde toch. Ervoor zorgend dat de jongen hem kon zien spreken, articuleerde hij zo duidelijk als hij kon: “Kom mee.”

De jongen leek kalmer te worden zodra Victor hem toonde dat hij kon helpen, en de ander liet hem dan ook makkelijk zijn arm vastnemen. Stap één was gelukt. Nu moest hij nog proberen duidelijk te maken dat ze best ergens anders naartoe konden gaan, want hier in de gang liepen ze enkel maar in de weg en het zou veel makkelijker communiceren zijn mochten ze naar boven gaan. Duidelijk articulerend vertelde hij de jongen om met hem mee te komen. ‘Wat?’ was het enige antwoord dat kwam. Spreken had niet gewerkt. Dan moest hij maar tonen wat hij wou. En dus trok hij de ander naar de trap toe. Die begreep gelukkig snel wat Victor wou en volgde hem gehoorzaam. Maar halverwege de trap vertelde een ruk aan zijn arm hem dat de jongen was gestopt. Ook stilstaand keek Victor de ander aan. ‘Hoe heet je?’ Kwam de vraag. Een vraag waar ze nu niet echt tijd voor hadden en waarvan de ander het antwoord waarschijnlijk toch niet zou kunnen horen, maar Victor zag geen andere oplossing dan toe te geven. “Victor Frankenstein,’ stelde hij zichzelf dan maar voor. Hij gaf de jongen even tijd om de woorden te begrijpen, maar verloor al snel zijn geduld en zette een stap naar boven. Zo probeerde hij de ander te vertellen dat het makkelijker zou zijn als ze verder naar boven gingen waar Victor hem wel kon helpen.

De ander leek Victor niet te begrijpen toen hij zich voorstelde en nadat Victor hem even de tijd had gegeven om zijn naam toch te verwerken verloor hij zijn geduld en trok de ander verder naar boven. Het had toch geen nut om te praten, de jongen kon hem toch niet verstaan. Een aantal treden hoger gekomen en de ander leek toch tot een conclusie gekomen te zijn. ‘Fronkensteen? Is dat jouw naam?’ Even hing Victors mond lichtjes open in ongeloof. Fronkensteen? Serieus? Als de ander geen gehoorprobleem had gehad dan had hij Victors mening over de naam al lang gehoord, maar nu schudde Victor gewoon zijn hoofd en ging hij verder de trap op. Ze gingen verder en aan zijn kamer aangekomen deed de jongen een tweede poging om zijn naam uit te spreken? ‘Frankenstein, jouw naam is Frankenstein.’ Victor knikte naar de ander voordat hij de deur opendeed. Hij stapte de kamer in en wachtte tot de jongen hem volgde voor hij de deur weer sloot. ‘Heb jij een connectie met Mary Shelley?’ Victor schudde zijn hoofd en zuchtte. Hij haatte het nogal om die vraag te krijgen. “Niet echt,” antwoordde hij, al zou de ander hem toch niet horen. Hij gebaarde naar de jongen om op zijn bed te gaan zitten terwijl hij een notitieblok en een pen van zijn nachtkastje nam. Op een vers blad schreef hij: “Wat is jouw naam?”, gevolgd door: “Wat is er gebeurd? Weet je waarom je gehoor beschadigd is?” Eenmaal hij alles in een zo duidelijk als hij kon geschrift had opgeschreven draaide hij het om zodat de jongen het kon lezen. Toen het erop leek dat die alles gelezen had, hield hij de pen uit zodat de ander een antwoord kon schrijven.

Zodra de jongen Victors geschrift had ontcijferd begon hij uit te leggen: ‘Mijn naam is Alexander, maar je mag gewoon Alex zeggen. Ik verveelde me daarnet en besloot om te gaan vliegen.’ Victor fronste zijn wenkbrauwen. De jongen moest een bijzonderheid hebben waardoor hij kon vliegen, maar waarom had hij besloten dat nu te doen terwijl het tijd was voor de dagelijkse storm? ‘Het was aan het regenen en toen hoorde ik een donderslag. Ben daarna terug naar het huis gegaan en toen realiseerde ik me dat ik niets meer kon horen.’ Victor moest heel hard zijn best doen om niet met zijn ogen te rollen. Eigenlijk verdiende de jongen om nog een tijdje doof te blijven, het was dan ook zijn eigen schuld dat hij hier nu zo zat, maar de dokter in hem kon dat niet laten gebeuren. Dus knikte hij en schreef op het papier: “Ik denk dat ik kan helpen.” Hij had hier niets van medisch materiaal om de jongen te helpen en dus zou hij het met zijn bijzonderheid moeten doen. Nervous deed hij zijn handschoenen uit alvorens hij iets bedacht en opnieuw het papier vast nam. “Mijn bijzonderheid kan misschien helpen, maar daarvoor moet ik je wel aanraken.” En met die woorden neergeschreven hield hij het blad uit naar Alex.

Nerveus had hij het blad papier naar Alex gericht en gewacht tot deze de woorden had gelezen. ‘Oké, succes!’ zei de jongen bemoedigend. Victor slikte en maakte zich mentaal klaar om zijn bijzonderheid te gebruiken. Zijn handschoenen waren al uit, nu moest hij enkel nog zijn gedachten op een rijtje krijgen. Na een paar keer in en uit te ademen leek hij tot rust te komen. Hij legde zijn hand op de zijkant van het hoofd van de jongen en sloot zijn ogen. Hij voelde de energie in hem en in de jongen en met een gedachte begon hij zijn energie naar de jongen over te brengen. Het leek te lukken. Hoe meer hij zich concentreerde, hoe meer energie er naar de jongen ging. Victor voelde dat het letsel aan het genezen was. Maar één gedachte van twijfel en de stroom keerde zich om. Zodra Victor doorhad dat de energie niet langer van hem naar de jongen ging, maar van Alex naar hem opende hij zijn ogen en trok hij zijn hand weg. Nu het contact verbroken was, voelde hij de vermoeidheid toeslaan. Het was alsof hij een marathon gelopen had. Zijn ademhaling was versneld en hij nam even de tijd om weer op adem te komen. Hij richtte zijn blik op de jongen. Dat was maar op het nippertje goed gegaan. Als hij de jongen iets langer had aangeraakt had hij de genezing weer teniet gedaan. Hij wist echter niet hoeveel hij wel had kunnen genezen en dus was er maar een manier om dat te ontdekken. “Kan je me horen?” vroeg hij.