Woops

Het was zijn tweede dag in de lus en had besloten om het eiland wat te verkennen. Hij was die ochtend al vroeg vertrokken en had al een tocht gemaakt langs de kliffen. Hij vond de plek echt machtig, steile afgronden en een eindje naar beneden de golven die kapotsloegen op de rotsen. Duidelijk dé ideale plek om te gaan klimmen! Bovendien waaide er een stevige wind, wat het nog wat spannender zou maken! Misschien vond hij wel een of andere grot in de rotswand...

Maar dat was voor een volgende keer. Deze keer wou hij het gewoon eens gezien hebben en hij zette zijn tocht dan ook al snel verder naar het dorp. Daar aangekomen was het al bijna middag en besloot hij om snel even in de supermarkt iets te gaan halen om te eten. Maar dat bleek niet meteen het beste plan te zijn.

"Op reis?" Het begon allemaal vrij eenvoudig, toen het oude mannetje hem vrij nonchalant vroeg wat hij hier kwam doen. "Net aangekomen." antwoordde hij. "Ik kom hier waarschijnlijk wonen." Meteen verscherpten de ogen van het mannetje zich en keek hij Mike scherp aan. "Waar?" Mike aarzelde. Wat moest hij antwoorden? Waarom reageerde die mens zo fel?

"Hier wat buiten het dorp. Niet zo heel ver van hier. Ik kom bij mijn... tante wonen... En bij haar familie!" De aarzeling was duidelijk hoorbaar in zijn stem en het mannetje had het ook gemerkt. "Toch niet dat grote huis met al die rare mensen?" vroeg hij. Hij mompelde er nog iets onverstaanbaars achter over. Iets over problemen in het dorp en een heks.

Nu begon Mike zich echt ongerust te maken. Hij was er vrij zeker van dat dat mannetje het over het huis had. Niet dat hij zou weten wat het was, maar hij wist toch waar ze woonden. Wat was er hier al allemaal gebeurd? "Nee hoor..." Hij probeerde het weg te lachen, maar liegen was nooit zijn sterkste punt geweest. "Waarom zou ik daar nu gaan wonen?" Hij probeerde zijn boodschappen te nemen, alles was al afgerekend intussen, maar de man legde demonstratief zijn hand erop. Shit.

OOC: Eerst Chloé Hill, feel free om er daarna mee in te springen!

Vandaag was het weer tijd om op verkenningstocht te gaan. Ondanks dat ze al op heel veel plekken was geweest, was ze nog niet echt in het dorp geweest. Ze had niet echt iets op de planning staan, ze had lekker uitgeslapen, en ondanks dat het eten in het huis heerlijk was, had ze op zich wel zin om iets te eten gaan halen in het dorpje. Chloé had geen idee of er iets van een eettentje was, maar er moest toch wel een supermark zijn? Waar haalden ze anders al het eten en drinken vandaan? Chloé was snel in een simpele jeans en een trui geschoten, had haar telefoon en portemonnee in de zakken van haar trui gedaan en was nu op weg naar het dorp. Ondertussen keek ze haar ogen uit. Het eiland bleef prachtig, hoe vaak je ook over het terrein liep.

In het dorp viel het qua eten zoeken een beetje tegen. Waar je in Los Angeles overal op de hoek zaakjes had waar je even een broodje kon halen, was dat hier heel anders. Natuurlijk was dat ook niet zo gek, want dit dorp was veel kleiner dan Los Angeles, maar toch voelde Chloé een teleurgestelde knor in haar maag. Een supermarkt had ze wel gezien, maar ze had zich verheugd op een lekker broodje. Daarom liep ze toch maar licht teleurgesteld naar de supermarkt. Als ze hier niets lekkers kon kopen, dan ging ze het opgeven. Maar ze kon zich niet voorstellen dat hier geen lekkere dingen waren, want hoe moesten de mensen in het dorp dan anders overleven? Met goede moed liep ze de supermarkt binnen.

In de supermarkt was ze goed geslaagd. Ze had twee lekkere croissantjes gevonden, die toevallig net gebakken waren en nog warm in het zakje waren en een flesje met vers sap. Ook had ze nog wat andere lekkere dingetjes gevonden, zoals een aardbeienshampoo en wat lekkere douchegel. Met een blij gezicht ging ze in de rij bij de kassa staan. Nadat ze alles had afgerekend, was ze alles aan het inladen in een tasje. Naast zich hoorde ze een gesprek waar ze eventjes haar wenkbrauwen bij moest fronsen. Het gesprek ging over het huis, duidelijk over een bewoner van het huis en iemand die in het dorp woonde. Vanuit haar ooghoeken nam ze het tafereel in zich op. Ze zag een jongen en een wat oudere man, de jongen herkende ze wel uit het huis, maar de oudere man herkende ze niet. Het gesprek ging een verkeerde wending op en toen de man een hand legde op de boodschappen van de jongen, zodat hij niet weg kon, besloot Chloé in te grijpen.

Ze pakte haar eigen tasje en ging bij het tweetal staan. “Meneer, ik heb dit gesprek nu even aan staan horen en het is duidelijk dat u een vooroordeel heeft over het huis. Dat is helemaal prima, want iedereen mag een eigen mening hebben. Maar wat ik heel naar vind is dat u deze jongen er mee lastig valt. Dus ik stel voor dat u nu weggaat en deze jongen met rust laat.” Eigenlijk wilde ze er nog een bedreiging aan toe voegen, maar in deze supermarkt haar bijzonderheid gebruiken leek haar niet echt slim.

Net op dat moment kwam er gelukkig iemand tussen. De blondine stak een kleine speech af tegen het oude mannetje over vooroordelen en dat dat allemaal goed en wel was, maar hij er geen andere mensen mee moest lastigvallen. "Dus ik stel voor dat u nu weggaat en deze jongen met rust laat". Sloot ze af. En meteen wist Mike dat haar interventie alleen maar de zaak zou verergeren, hoe goed het ook bedoeld was.

"Ik weggaan?" Onmiddellijk begonnen de ogen van het mannetje vuur te spuwen. "Weggaan uit mijn eigen winkel? Jij durft nog wel meisje! Jij bent ook deel van dat raar gebroed neem ik aan?" Met elk woord dat hij sprak, werd zijn stem een klein beetje luider en zijn hoofd een tikkeltje roder. Op zijn slaap kwam een adertje te voorschijn. Deze kerel stond op ontploffen.

"Wat ze bedoelde...," zijn beurt om in te grijpen,"was dat we net op het punt stonden om te vertrekken!" Tijdens zijn tirade had het mannetje kwaad met zijn vuist op de toonbank geslagen, waardoor hij de boodschappen onbewust ook had losgelaten. Met een hand griste Mike ze snel van de toog, terwijl hij met de andere probeerde om de arm van het meisje te nemen en haar richting uitgang te trekken. Hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter. Kennismaken kon altijd nadien nog.

De tirade die Chloé tegen de oudere man had opgedragen had alleen maar averechts gewerkt. In plaats van dat het er voor had gezorgd dat ze weg konden gaan, werd de man alleen maar meer boos. Zachtjes beet Chloé op haar lip, ze moest zich echt heel erg in gaan houden. Zeker toen hij vroeg of zij ook lid was van dat “gebroed”. Chloé kon niet langer haar mond houden: “Moet u eens goed luisteren…”, maar de jongen naast haar was haar voor. Hij had snel zijn boodschappen van de balie gepakt en Chloé bij haar arm gepakt. Hij zei dat ze net op het punt waren om te vertrekken. Dat was misschien maar beter. Chloé voelde zich namelijk alleen maar bozer worden. Hoezo, lid van “het gebroed”? Chloé was er verdorie trots op dat ze was wie ze was. Ze was bijzonder en daar was ze ontzettend trots op. De man besloot echter dat het nog niet tijd was om te gaan.

“Luister eens even, jullie kunnen hier niet zo maar herrie gaan maken in mijn winkel en dan zomaar er vandoor gaan.” Chloé moest zich heel erg inhouden. Ze wilde de man met ijspegels gaan bekogelen, maar dat zou meer kwaad doen dan goed. Van opzij keek ze de jongen aan. Hij leek haar aardig sterk, maar Chloé had geen idee wat zijn bijzonderheid was. Misschien kon hij wel gedachte lezen ofzo. Dan had ze vrij weinig aan hem in deze situatie. “Doe iets” zei Chloé zachtjes “Ik sta op het punt om mijn geduld te verliezen en ik ben bang dat ik dan uit mijn stekker ga. God knows what happens then.”