Familiar face.

Jace had geen idee hoe hij op Chloé’s woorden moest reageren. Aan de ene kant had hij wel berouw voor wat hij gedaan had tegen de jongen, aan de andere kant was hij er nog niet zo zeker van of hij echt zou twijfelen om zijn bijzonderheid opnieuw te gebruiken als dat echt nodig was. En dat leken zijn ouders ook wel te beseffen, anders zouden ze hem niet naar de lus hebben gestuurd. Dan zouden ze verhuisd zijn en het voorval zijn vergeten en hadden ze hem een nieuwe kans gegeven, maar dat hadden ze niet gedaan. En ergens deed dat pijn, maar aan de andere kant begreep Jace ook goed genoeg waarom zijn ouders die keuze hadden gemaakt. Ach ja, het was nu niet anders. Gelukkig begon Chloé over iets luchtiger toen bleek dat haar ijs was gesmolten en Jace grinnikte. “Ja, laten we dat doen,” zei hij tegen haar en stond vervolgens op. Hij draaide met zijn ogen toen hij de oude man van eerder naar hun zag kijken, met een alwetende glimlach om zijn lippen. Hij gaf Jace met een knikje naar Chloé te kennen dat hij haar vast moest pakken, maar Jace had geen zin om toe te geven en deed net alsof hij het niet zag. “Is er veel drama gebeurd in de tussentijd dat ik hier niet was?” vroeg hij aan haar. “Of ben je nog met een leuke jongen weggeweest of iets dergelijks?” Jace kon een grijns nauwelijks verhullen terwijl hij haar aankeek. In Los Angeles was het ook zo geweest dat ze een avond wel eens zoenend eindigde met een jongen, dus het zou hem niets verbazen als ze hier weer één of ander avontuur had meegemaakt. Zo was Chloé nu eenmaal.

Chloé begon een weergave te geven van hoe de meesten van het volk in Los Angeles was en Jace was er niet verbaasd over dat ze wat ze vertelde had meegemaakt. Het was de gebruikelijke drama in Los Angeles en meer viel daar niet over te vertellen. Het was echter wel waar dat het bij een jongen stoerder overkwam als hij met meerdere meisjes naar bed ging en dat het bij een meisje overkwam alsof ze zich door iedereen het bed in liet praten, wat Jace ook wel vrij belachelijk vond. Hij was nog maagd, dus hij zou niet weten hoe het was om een echte player te zijn, maar hij dacht ook niet dat hij er zo happig was om daar achter te komen. “Ik denk dat iedereen gewoon moet doen wat hij graag doet,” zei hij schouderophalend. Hij had wel half en half verwacht dat het onderwerp naar hem geleid zou worden en hij grijnsde naar haar. “Omdat…” Ja, waarom eigenlijk? “Ik denk omdat ik me niet zomaar aan iemand wil binden,” mompelde hij. “En no offense, maar de meeste meisjes in Los Angeles zijn wel iets te makkelijk wat dat betreft. Ik wil niet met iemand gaan die zomaar met iedereen geslapen heeft. Ik ben niet beoordelend of zo, maar ik ben niet direct op zoek naar een dramaqueen met een behoorlijke reputatie.” Hopelijk zou ze dat niet verkeerd opvatten. Hij zei zeker niet dat zij een dramaqueen was, maar hij was gewoon niet iemand die snel met anderen mee ging naar bed. “Ik denk dat het ook wel door mijn bijzonderheid komt dat ik eerst iemand volledig moet vertrouwen en mezelf vooral moet kunnen vertrouwen dat ik iemand niet onopzettelijk pijn ga doen als ik verbonden zou zijn met die persoon.” Getver, wat klonk dat allemaal ingewikkeld, zeg. “Maar ik bedoelde eigenlijk je leven sinds je binnen de lus bent,” ging hij haastig verder. “Hoe is dat tot nu toe verlopen?”

Jace haalde zijn schouders op. Hij was over het algemeen iemand die vrij veel van anderen kon hebben en die goed geheimen kon bewaren. Misschien kwam het ook wel deels omdat hij zelf een bijzonderheid had en omdat hij er zelf scheef op aan werd gekeken, maar hij dacht niet dat hij een probleem zou hebben met iemand die een bijzonderheid had als hij het zelf niet had. Hij dacht ook niet dat hij dan jaloers zou worden, al kon de realiteit wel eens heel anders uitdraaien dan wat hij nu dacht. Hij had zelf de negatieve kanten van een bijzonderheid ontdekt, maar als hij geen bijzonderheid zou hebben en hij zou dan iemand ontmoeten die het wel had, zou hij er dan nog zo over denken? Hij besloot echter niet om die discussie te beginnen en dus knikte hij maar op haar woorden, al wist hij niet goed wat hij erop moest antwoorden. “Laat me raden,” begon hij met een grijns toen ze over haar tijd in de lus begon. “Je hebt vast weer één of andere knappe kerel ontmoet waar je mee bent gaan feesten?” Zo’n knipoog gaf ze iemand niet zomaar. Hij gaf zijn bestelling door – twee bollen chocoladeijs, lekker simpel – en haalde toen zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. “Ik ben hier in eerste instantie tegen mijn zin gestuurd, remember,” zei hij met een zucht. “Ik heb geen tijd gehad om een plan op te stellen en nu ik hier eenmaal ben, weet ik het nog steeds niet. Ik denk dat ik anderen wil ontmoeten zodat ik meer leer over hun bijzonderheid en hoe zij het in toom houden?” Hij wilde het liefste dat alles weer zo werd als eerst en hij terug naar huis kon gaan, maar dat zat er voor hem voorlopig nog niet in. En dat was behoorlijk frustrerend. “Ik kan het moeilijk trainen. Dan zou ik het alleen maar erger maken. Ik had gewoon nooit me moeten laten beïnvloeden door mijn woede, maar daar ben ik nu niks mee. Dus ik denk dat ik het gewoon op mensen ontmoeten houd en voor de rest zie ik wel.”

Chloé begon erover om samen een plan op te stellen en Jace haalde kort zijn schouders op. Hoe zouden ze dat dan moeten doen? Hij kon moeilijk oefenen met zijn gave en er was geen haar dat er aan dacht om het op haar uit te oefenen. En voor de rest wist hij niet wat hij nog moest plannen. Het zag er binnen de kortste keren nog niet naar uit dat hij uit de lus zou geraken. Misschien kon hij naar een andere lus gaan, maar daar was hij hier nog te kort voor om dat al uit te maken. Hij zou trouwens ook niet weten naar welke lus hij dan zou gaan, dus daar had je dat. “Misschien kunnen we eerst eens kijken hoe de rest van onze ontmoetingen met de andere Peculiars gaat verlopen en op basis daarvan kunnen we altijd nog kijken. Als het ons te veel wordt, gaan we gewoon naar een andere lus.” Hij haalde zijn schouders op. Probleem opgelost. Een glimlach verspreidde zich echter om zijn lippen toen ze haar woorden sprak en kort legde hij zijn hand op de hare en gaf ook een klopje op haar hand. “Dat gevoel is volledig insgelijks,” verzekerde hij haar vervolgens. Hij was blij dat hij haar was tegengekomen en nog meer nu dat ze hem had verteld wat haar zoal dwarszat. Hij hoopte dat als ze het ooit aan iemand anders zou vertellen, diegene er ook begrip voor zou hebben. En anders zou hij die persoon wel eens even met zijn of haar ergste angsten confronteren, dat zou wel goedkomen. “Het is inderdaad niet heel vervelend om iemand te hebben waarmee ik het kan vinden. Jouw sociale skills zijn beter dan die van mij, dus ik denk dat jij eerder vrienden zal maken hier in de lus dan ikzelf. Maar wie weet verbaas ik ons beiden nog wel.” Hij grinnikte.