Grayson had eerlijk gezegd nooit durven hopen dat die oude chagrijn werkelijk één van de beste voorwerpen ooit in zijn winkel had om een grap mee uit te halen. Het was een supermarkt met een speciale gang met allemaal feestartikelen en allerlei andere dingen die niet onder voeding vielen. En wat had Grayson daar gevonden? Een scheetkussen. Het was misschien de meest flauwe grap die hij ging uithalen in het huis, maar hij kon zich nog herinneren dat die ene jongen die hij lastig had gevallen met zijn ballon gevuld met bloem er uiteindelijk wel om had kunnen lachen, nadat Grayson hem rustig had gekregen door zijn bijzonderheid te gebruiken toen de jongen behoorlijk kwaad was geworden om de toch wel onschuldige grap. Grayson moest nog steeds gniffelen als hij terugdacht aan dat moment. Maar goed, hij had zijn scheetkussen dus afgerekend – en had de fronsende blik van de oude man opzettelijk genegeerd, evenals de vraag of hij daar niet wat te oud voor was – en zette weer koers naar het huis. Hij was eerst van plan om de scheetkussen in de bibliotheek te leggen, maar toen hij opmerkte dat het heerlijk rustig was in de woonkamer, koos hij daar maar een slachtoffer uit. Hij zag dat er al een jongen op de bank zat en dat deze rustig aan het lezen was. Voor de rest was er niet echt iemand in de woonkamer en Grayson maakte van die gelegenheid gebruik om in de stoel tegenover de jongen het scheetkussen te plaatsen, verborgen onder een echt kussen. Hij grijnsde en deed net alsof hij wat te drinken voor zichzelf ging halen. Zijn blik gleed naar een meisje van zijn leeftijd die binnen kwam wandelen – ook met een boek – en die vervolgens naar de stoel liep tegenover de jongen. Ze ging zitten en… een hard scheetgeluid weerklonk door de woonkamer. Even bleef het stil en keek het meisje verwilderd om zich heen, maar daarna liep ze rood aan, wierp ze een blik op Grayson en de jongen en verliet snel de kamer. Grayson barstte in lachen uit zodra de deur dichtklapte en klapte in zijn handen. “Oh, man, die truc blijft toch geweldig,” zei hij lachend terwijl hij naar de stoel liep en zijn scheetkussen eronder uithaalde, hem ophoudend naar de jongen. “Niets leukers om mensen mee te foppen dan dit.”

De mondhoeken van de jongen gingen omhoog en Grayson wist dat het hem gelukt was om weer iemand aan het lachen te maken. Zijn motto was letterlijk “een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd” en hij nam die motto wel heel letterlijk door elke dag een simpele of een meer ingewikkelde grap te bedenken. Hij had nog genoeg dagen in de lus te gaan en hij had nog lang niet alle grappen geprobeerd die hij uit wilde halen, maar iets zei hem dat hij wel genoeg nietsvermoedende slachtoffers kon vinden die het hem vrij makkelijk zouden maken om ze als mikpunt van zijn grappen te kunnen gebruiken. Zijn grappen waren echter enkel bedoeld om anderen aan het lachen te brengen – en natuurlijk vooral zichzelf – en nooit om iemand echt te vernederen, dus hij hoopte dat het meisje dat net blozend van schaamte was weggewandeld het uiteindelijk wel grappig zou vinden en gewoon zou terugkeren. En zo niet dan was dat ook geen probleem, al zou Grayson wel misschien zijn excuses aanbieden als hij haar zou zien. Hij zou nog wel zien. “Really?” vroeg hij ongelovig toen de jongen met het roze haar aangaf dat soort grapjes nog niet uitgehaald te hebben. “You should try it sometimes. It’s never funnier than when you are the one responsible for the prank.” Dat opborrelende gevoel om hard te lachen terwijl je wist wat er zou komen en dat het dan uiteindelijk gebeurde en dat je dan kei hard in lachen uitbarstte omdat jij de grap al had zien aankomen en de ander niet… ja, dat was het beste gevoel wat iemand kon hebben, vond hij dan toch. “Oh, yeah. It’s literally my trademark,” begon Grayson enthousiast terwijl hij op uitnodiging van de jongen inging en zich in de stoel liet ploffen. “Not too lang ago, I filled a balloon with flour and tied it up to the doorknob of the door that leads to the garden. I attached a pin between the balloon and the door so when someone opened up the door, the balloon would snap and the flour would fell out if it on his head.” Dat was zijn ingewikkeldere grap geweest. En dat hij geslaagd was. “And once I emptied a bottle of toothpaste and put in some hand lotion.” Dat was nogal een rotkarwei geweest, maar achteraf gezien meer dan waard.

Nu Grayson iemand had gevonden die graag van hem wilde weten hoe hij zijn grapjes aanpakte, nam hij er ook uitgebreid zijn tijd voor om zijn verschillende soort grappen uit te leggen zodat de jongen later een breed scala aan keuzes zou hebben als hij ooit zou besluiten om in Grayson’s voetsporen te treden. Hij vond het altijd leuk om te weten dat er misschien iemand was met wie hij samen grapjes kon uithalen, een soort van partner in pranks. Natuurlijk had de jongen voor hem nog een lange weg te gaan, maar de interesse was er al en dat was een goed teken. Grayson haalde zijn schouders op. “I often just go by the reactions of other people,” antwoordde hij naar waarheid. “If they’re getting angry, I’ll stop immediately and try to calm them down. Most of the time it’s just the moment itself; people can laugh about it once they have calmed down.” Grayson glimlachte. “I think the difference between a joke and a dick move is when you know that a person doesn’t like your joke or it greatly upsets them and you still do it anyway. Since I don’t know the people who live in this house, I just try something I think is funny and most of the time I don’t have any issues with it. But I do actually draw a line when I notice someone is really angry with me.” De grap met de ballon en het bloem had bijvoorbeeld slecht uitgepakt en Grayson had zelfs zijn talent moeten gebruiken om de ander te kalmeren. “And if you’re dealing with an emotional person, your best option is to make a pun,” lachte hij. Dat vonden de meesten wel grappig én was dikwijls niet eens heel beledigend. Soms zelfs helemaal niet.