Het was wennen geweest. De hele situatie was wennen geweest. Opeens was hij niet meer bij zijn liefdevolle familie, bij zijn zusje die hij moest beschermen, maar was hij noodgedwongen afgezonderd van ze. Hij was gecontacteerd door miss Bluebonnet en was per direct naar een huis gestuurd waar blijkbaar meer mensen met een bijzonderheid zaten waar het uit de hand gelopen was in het “echte” leven. Natuurlijk had Jax in het begin wel geprotesteerd, maar ergens had hij de logica wel begrepen. Hij vroeg zich alleen af hoe het nu zou gaan met zijn zusje nu hij er niet was om haar te beschermen tegen van die achterlijke pestkoppen. Zijn bloed begon opnieuw te koken als hij dacht aan de jongens die haar het leven zuur wilden maken. Hij had één van die jongens verwondt toen deze zijn zusje lastigviel en dat had er nu voor gezorgd dat hij naar de lus was gegaan. Hopelijk zouden zijn ouders ook een bijzonderheid bij zijn zusje ontdekken zodat ze naar hem toe kon gaan, maar die kans leek voorlopig klein. Jax zuchtte zachtjes en liet zijn blik glijden naar het prachtig uitzicht dat zich voor hem bevond. Het was mooi om te zien, maar het was niet mooi genoeg om hem hier te willen doen blijven. Misschien als de situatie in Texas onder controle was en mensen hem zouden vergeten, kon hij binnenkort wel teruggaan. Maar voor die tijd zat hij hier vast en moest hij er maar het beste van maken. Jax liet zijn blik naar boven glijden, naar de vuurtoren die boven hem uittorende. Misschien kon hij eens een kijkje binnenin gaan nemen? De jongen wilde net vertrekken toen hij achter zich een beweging hoorde. Kalm, met zijn handen in zijn zakken gestoken, draaide hij zich om om te zien wie er zich achter hem bevond.

Een jongen met roze haar naderde hem en Jax trok even zijn wenkbrauw op. Niet omwille van het uitzicht, maar omwille van het feit dat hij probeerde in te schatten of hij de jongen al eerder gezien had. Hij dacht echter dat hij dat nog niet had gedaan, maar dat was ook niet erg vreemd. Hij was nog maar net in de lus en dus zou het onmogelijk voor hem zijn om meteen al iedereen te kennen. Die keren dat ze samen aan tafel zaten, waren echt niet genoeg om al aan te duiden wie wie was. Hij zou dus een praatje met iedereen moeten maken, iets wat hij wel zag zitten. Hij ontspande toen hij merkte dat er een vriendelijke glimlach om de lippen van de jongen te zien was en dat het dus een aangenaam gesprek zou worden. Jax was iemand die anderen behandelden hoe ze hem benaderden. Als hij met iemand te maken had die enkel kil en sarcastisch kon reageren, dan had hij algauw de neiging om wrede opmerkingen terug te maken. Hij was iemand die vrij gemakkelijk vrienden maakte, maar je moest hem niet gaan testen. De jongen voor hem vroeg iets over de lus verlaten en een frons verscheen tussen de wenkbrauwen van Jax. “No…” Hij keek kort over zijn schouder en toen begon hem iets te dagen. Dus dit was de ingang naar de lus? En naar andere lussen? Jax bestudeerde kort de ingang van de vuurtoren, maar er was voor hem niks vreemds te zien. Het leek net alsof je de donkere ruimte van de vuurtoren zou binnengaan, maar in werkelijkheid zou je dus ergens anders terechtkomen. “I didn’t know this was the way in.” Hij lachte. “But now that you mention it, it does seem familiar to me, yeah.” Hoe had hij dit kunnen missen? Hij moest vast dom overkomen nu. “Luckily you were there to warn me. Otherwise I would be somewhere completely different.” Hij lachte. “My name’s Jax, by the way. Nice to meet you.” En hij stak zijn hand vervolgens uit naar de vreemdeling.

“Well, I have been drunk a few times since I arrived here, but no, that’s not it,” zei Jax met een lichte grijns om zijn lippen. “I think I was just… dazed?” Hij haalde zijn schouders op. Hij had zijn zusje en zijn ouders in allerijl achter moeten laten en hoewel zijn ouders hem minder zwaar troffen dan zijn zusje, had hij het er wel erg moeilijk mee gehad. Het was opeens ook zo plotseling geweest en Jax kon er maar niet aan wennen dat hij zijn zusje voor zijn gevoel in de steek had gelaten, al was ze natuurlijk in veilige handen bij zijn ouders, die goed voor haar zouden zorgen. Hij had echter geen zin om dit soort dingen al meteen op de eerste ontmoeting aan de grote klok te hangen en dus richtte hij zijn blik afwachtend op de jongen, die zich voorstelde als Zeal. De jongen maakte een frisse, aangename indruk en Jax glimlachte terug naar hem toen hij verder sprak. Hij had nog niet echt nagedacht over hoe zijn verdere leven zou verlopen als hij eenmaal in de lus zou zijn, maar hij zou het toch wel aangenaam vinden als hij minstens één vriend kon maken. Meestal waren dat soort dingen niet lastig voor Jax omdat hij iemand was die makkelijk anderen benaderde en ook zelf openstond voor vriendschap, maar soms lagen karakters je niet en dan kon je wel eens ruzie krijgen, zoals hem voor de lus al een paar keer gebeurd was. “No, I didn’t, I swear,” zei Jax met opgestoken handen, maar wel met een lach doorklinkend in zijn stem. Hij vroeg zich af waar de jongen zich zo enorm druk om maakte. Hij zou toch wel weer gewoon teruggekeerd kunnen zijn als hij de lus had verlaten? Of niet? “Not long,” gaf hij toe. “I’ve been taken away from my hometown very abruptly and I only had a short introduction with Miss Bluebonnet, so I’m afraid I don’t know much about it.” Hij hield zijn hoofd vragend scheef. “It seems like a pretty big deal to you that I was almost about to leave the loop. Why is that?”