Ondanks haar zenuwen wist ze het rode satijnen lint nog perfect rondom het zakje te knopen. Even hield ze het zakje voor zich om het met een bekritiserend oog te bekijken. In het zakje zaten zes aantal bonbons gemaakt van verschillende soorten chocolade met verschillende soorten vullingen. Eloise had zich altijd al thuis gevoeld in de keuken en hield ervan om nieuwe dingen te maken. Nu had ze echter gemaakt voor iemand anders. Normaal deed ze dat niet vaak, aangezien ze te snel bang was dat ander haar kookkunsten niet lekker zou vinden. Ook nu wist ze niet zeker of haar bonbons in de smaak zouden vallen. Om die reden had ze maar zoveel mogelijke combinaties gemaakt. Dan zou er toch wel iets tussen moeten zitten wat werd gewaardeerd. Ze had de hele middag gespendeerd in de keuken om de bonbons te maken en had de beste zes uit gekozen om aan Day te geven. De rest had ze ook nog bewaard voor het geval dat, maar voor nu zou ze die in haar kamer bewaren.

Zodra het zakje was goed gekeurd zette ze het op haar nachtkastje en keek ze even de slaapkamer rond. Vluchtig ruimde de zelfgemaakte rommel op en besloot ze haar haar nog snel op te steken. Ze wist niet waarom ze zo ontzettend zenuwachtig was. Wellicht was het omdat ze voor het eerst haar kookkunsten met iemand anders deelde, maar het voelde aan alsof er meer reden achter lag. Ze durfde echter niet verder te kijken dan dat. Met goede moed pakte ze het zakje en liep ze de hal op. Ietwat treuzelend en voorzichtig liep ze over de hal. Haar blik gleed van het ene naambordje naar de andere, ook al wist ze al lang bij welke deur ze moest zijn. Ze wou het enkel zeker weten. Uiteindelijk kwam ze tot een halt. Ze nam een hap lucht en sloot even haar ogen in de hoop haar snel kloppend hart te kalmeren, maar zonder succes. Vastberaden zette ze door en klopte ze met haar vrije hand op de deur. Ze verborg het zakje bonbons achter haar rug. En nu maar hopen dat Day op haar kamer was.

Met een bonkend hart stond ze voor de deur. Even twijfelde ze nog. Allerlei soorten scenario’s schoten door haar hoofd heen en maar weinig waren positief. Wat als Day helemaal niet van chocolade hield? Of eigenlijk niet meer Eloise wou tegenkomen? Eloise voelde de moed zakken in haar schoenen, maar haar hand bewoog al voordat ze erg in had. De zenuwen schoten door haar lijf terwijl ze het zakje bonbons achter haar rug hield en nerveus afwachtte totdat de deur openging. Even duurde het, maar uiteindelijk ging de deur open en gelukkig verscheen daar Day. Eloise wist niet wat ze had gedaan als het haar kamergenoot was geweest. Waarschijnlijk had ze het zakje dan enkel afgegeven en was ze weer weggelopen. Daarom vond ze het wel fijn dat Day nu voor haar stond. Dan kon ze tenminste meteen zien of ze de verassing haatte of dat het heel misschien wel in de smaak viel. De rommelige haren van het meisje lieten Eloise iets glimlachen en die glimlach verbreedde zich voorzichtig zodra het meisje het haar probeerde te fatsoeneren. Het leek erop dat ze ergens druk mee bezig was geweest. Eloise hoopte maar dat ze niet stoorde. "Hey!" begroette Day haar enthousiast. Dat klonk gelukkig niet al te negatief. ”Hello,” begroette Eloise haar zachtjes terug. Ze probeerde zo normaal mogelijk te reageren, maar met de vele zenuwen gierend door haar lichaam kreeg ze het maar nauwelijks voor elkaar. Ze was al blij dat ze bleef staan op haar benen. "What are you doing here?" vroeg Day al snel. De vraag liet Eloise iets herstellen en ze probeerde haar moed opnieuw bijeen te rapen. ”I wanted to thank you for helping me earlier,” begon ze met een klein glimlachje. Haar blik week ze af. Het werd haast onmogelijk om Day nog in haar ogen aan te kijken terwijl haar hart inmiddels in haar keel klopte van de spanning. "You got chocolate on your cheek, chérie," klonk het toen. Vragend keek Eloise weer op. Even duurde het voordat de woorden tot haar doordrongen. Ze was helemaal van haar stuk gebracht doordat Day opnieuw haar bij haar zelfgekozen bijnaampje noemde, waardoor Eloise meteen rood aanliep en het feit dat ze ook nog chocolade op haar wang had zitten zorgde er enkel voor dat ze nog roder werd. Ze opende haar mond om ook maar iets te kunnen zeggen, maar ze kreeg letterlijk niks uit haar mond. Zodra Day haar hand uitstak en over Eloise’s wang wreef om de chocolade weg te vegen, kreeg Elosie het zelf niet meer voor elkaar om haar mond te sluiten. Daar stond ze dan met een open mond, rood hoofd en grote ogen. Haar hoofd tolde van wat ze nu in hemelsnaam kon zeggen of kon doen, maar iets zinnigs kwam er niet uit. Het enige waar ze zichzelf aan kon herinneren was haar originele doel, met dat in gedachte stak ze uiteindelijk haar hand uit die ze achter haar rug had gehouden. Ze wist zichzelf een beetje te herstellen en sloot haar mond terwijl haar blik afgleed naar het zakje dat ze nu op hield voor Day. ”I made you bonbons,” verklaarde ze zachtjes. Hopelijk hoorde Day haar zachte woorden wel. Ze durfde het meisje niet meer aan te kijken, te bang dat ze opnieuw zo zou bevriezen. ”I hope you like them” voegde ze er nog zachtjes aan toe.

Met de vele zenuwen die door haar lichaam gierde, was er niet veel nodig voor haar om rood aan te lopen. Met een simpel gebaar waarmee Day de chocolade van Eloise’s wang afveegde, wist ze Eloise totaal van haar stuk te brengen. Gedachtes schoten door haar heen en ze voelde hoe haar maag zich op een rare manier samenkneep, ervoor zorgend dat ze geen zinnig woord meer uit haar mond kreeg. Verbijsterd keek Eloise Day aan, wat er kennelijk voor zorgde dat Day zich schuldig voelde over de actie – ook al had Eloise de actie helemaal niet erg gevonden. Nee, het zorgde er juist voor dat een warm gevoel in haar werd aangewakkerd en ze voelde hoe haar wang tintelde. Het was een vreemd gevoel en ze voelde zich er kwetsbaar door, maar erg vond ze het niet. "I'm sorry -- I didn't really think about it," verontschuldigde Day zich desondanks. Eloise schudde voorzichtig haar hoofd. Ze merkte op hoe ook de rode gloed op Day’s wangen sierde en vroeg zich ergens af of dat door haar kwam of niet. Lang wou ze er niet over nadenken, wetend dat ze dan toch nog niks zinnigs kon zeggen of kon doen. Daarbij was er iets veel belangrijks aan het bot, namelijk de bonbons.

Afwachtend keek ze toe terwijl Day het zakje aan nam. Diep ademde het meisje in. "That is so lovely!" bracht ze vervolgens uit. Woorden die Eloise voorzichtig deed glimlachen. Natuurlijk wist ze niet of de bonbons ook lekker zouden zijn, of dat Day ze ook lekker zou vinden, maar ze was tenminste blij dat het gebaar al niet in het verkeerde keelgat schoot. "Wait -- you made them yourself. That's impressive. Really sweet, too," sprak Day verder, waardoor de blosjes nog wat langer op Eloise’s gezicht bleven hangen. ”It’s the least I could do,” bracht Elosie zachtjes uit en week even haar blik af, waarna ze verder ging en enkel toevoegde dat ze hoopte dat Day ze ook lekker zou vinden. "Of course I will like them," weerklonk het toen met hetzelfde enthousiasme. Eloise waardeerde de woorden, maar geloofde ze nog niet. Eerst zien, dan geloven. "Do you want to come in?" Vragend keek Eloise op. Eerlijk gezegd had ze verwacht dat zo weer weg zou worden gebonjourd – dat was ze in ieder geval gewend – maar het leek erop dat Day haar aanwezigheid niet zo erg haatte. Dat werd ook bewezen zodra Day uitnodigend de deur verder opende en een stap opzijzette. "Oh, by the way, I lost my keys somewhere inside my room." Eloise’s glimlach groeide iets bij die woorden en ze moest moeite doen om niet zachtjes te grinniken om het feit dat Day het voor elkaar had gekregen om opnieuw haar sleutels te verliezen. "That's why some things may be a mess. Including myself," verklaarde Day verder. Ligt geamuseerd keek Eloise haar aan terwijl de blosjes eindelijk verdwenen en ze haar lichaam eindelijk wat tot rust kon roepen. ”Maybe you should put the keys on a keychain so you don’t lose them often,” gaf Eloise als tip en kon het toch niet laten om Day even een plagend knipoogje te geven. Voorzichtig zette ze vervolgens de eerste paar stappen in de kamer om te kijken naar de rommel die zich in de kamer bevond. ”If you want, I can help you clean it up,” stelde Eloise voor terwijl ze uit automatisme al naar de grond toe boog om daar kleren vanaf te rapen. Opruimen zorgde ervoor dat ze zich wat meer ontspande, dus erg vond ze het zeker niet. ”It’ll make it easier to find your keys too,” voegde ze eraan toe met een klein glimlachje terwijl ze het shirt handig opvouwde dat ze net van de grond had afgeraapt.

Natuurlijk wou Eloise er zeker van zijn dat haar eigen creatie wel in de smaak viel. Ze had haar best gedaan om het lekker te laten smaken, maar smaak verschilde, dus of Day het echt lekker zou vinden was nog afwachten. Het bracht zenuwen met zich me en een kriebelend gevoel in haar. "You're so attachant. ...What's the English word?" Eloise opende haar mond al om de vertaling te geven en Day te helpen, maar toen wist Day het ook. "Endearing!" vulde ze al snel aan. De blosjes bleven op Eloise’s wangen schijnen en ze knikte lichtjes, niet goed wetend hoe ze op die woorden moest reageren. Daarom was ze licht opgelucht zodra Day haar uitnodigde om binnen te komen. Het voelde ergens vreemd om andermans kamer zomaar binnen te stappen, maar ze ging er vanuit dat Day er echt geen problemen mee had aangezien het meisje haar zelf uit genodigd. Zachtjes grinnikte Eloise om Day’s woorden. Zachtjes gaf ze haar de tip om een kettingsleutel te kopen voor haar sleutels zodat ze ze niet weer verloor. "I know, I know," stemde Day lachend in. Eloise glimlachte nog even naar haar, waarna ze voorzichtig de kamer binnen stapte. Meteen viel de rommel haar op. Het ergerde haar niet, maar ze voelde wel meteen de neiging om het op te ruimen. Simpelweg omdat ze dat was gewend. Kelvin zou het nog niet toelaten dat een sok op de grond lag, dus dit was al uit den boze. Daarom boot Eloise meteen haar hulp aan en pakte al een shirt op van de grond. "You're like the most perfect person... ever," klonk het, waardoor Eloise wat verbaasd opkeek. Perfect? Zij? Bij lange na niet. De blosjes verschenen alweer terwijl ze zichzelf ervan proberen te overtuigen dat Day het enkel zij omdat ze dankbaar was voor de hulp. "You really don't have to help, though," ging Day er tegen in, wat ook meteen tegen de argumenten in ging die Eloise in haar hoofd had opgeroepen om de compliment te verklaren. Eloise schudde haar hoofd. Haar blonde lokken verscholen nu deels haar gezicht. ”It’s alright, really. I like cleaning,” antwoordde ze zacht terwijl ze haar blik gefocust hield op het shirt dat ze opvouwde. Ze wou niet dat het meisje zag hoe ze haar opnieuw had laten blozen en van haar stuk had gebracht.

Al snel boog daarom Eloise opnieuw naar de grond om meer kleren op te ruimen. Zolang ze daar haar focus op hield was het goed. Ze durfde pas weer voorzichtig op te kijken zodra Day in beweging kwam. Eloise streek een paar lokken achter haar oren terwijl ze toekeek hoe Day het zakje bonbons wegzette. "Do you want something to drink?" Eloise’s blik ging terug naar Day en ze knikte. ”I’d like that,” antwoordde ze met een glimlach. "I'm going to try them tonight, it looks too cute to destroy just yet," sprak Day over de bonbons, waar Eloise toch wel opgelucht over was omdat ze even had gedacht dat Day de bonbons zelf niet durfde te proberen. ”Alright,” reageerde ze erop. Ondertussen had ze al een stapeltje kleren opgevouwen en was de vloer bijna leeg. Haar hand gleed in de zak van een broek die ze net van de vloer had gegrepen en glimlachte zodra ze de koelte van de sleutels tegen haar vingertoppen aanvoelde. Triomfantelijk haalde ze de sleutels tevoorschijn en hield ze deze op voor Day. ”There you go,” sprak ze met een glimlachje, blij om te kunnen helpen. Op deze manier zou ze het misschien voor elkaar krijgen om Day genoeg te bedanken.

Eloise maakte duidelijk dat ze opruimen geen probleem vond. Voor haar voelde het aan als second nature en ze zou het ook niet makkelijk kunnen onderdrukken. Tenzij iemand er echt last van zou hebben. Wat ze echter niet verwachtte was dat ze iemand kon beledigen door voor te stellen om voor hen op te ruimen. "I'm really not that messy, don't want you to think that, I'm just... dreamy?" sprak Day, waarmee ze Eloise ietwat verbaasd deed opkijken. Eloise besefte zich daarmee dat haar actie misschien ook als een belediging kon worden gezien en schudde meteen met haar hoofd. ”No it’s alright, I understand,” verzekerde ze haar snel. Het was nooit haar bedoeling geweest om haar te beledigen en ze hoopte ook dat Day in kon zien dat Eloise het niet verkeerd bedoelde.

Terwijl Eloise begon met het opruimen van de spullen vroeg het meisje of ze wat te drinken wou. Met een glimlach ging ze in op het voorstel. "What do you want?" Eloise humde even bedenkelijk terwijl ze een paar boeken van de grond oppakte en op de kast neerzette. ”Do you have some sparkling water?” vroeg ze uiteindelijk en keek even om naar Day met een klein glimlachje, alvorens ze zich weer focuste op de zoektocht naar de sleutels. De rommel leek beetje bij beetje te verdwijnen en het duurde niet lang voordat ze uiteindelijk de sleutels had gevonden. Triomfantelijk hield ze de sleutels op. "Thank you!" bedankte Day haar enthousiast. Eloise voelde spontaan hoe een gelukkig gevoel haar lichaam vulde. Ze was blij dat ze haar had kunnen helpen. Als ze Kelvin probeerde te helpen kreeg ze nooit een bedankje, dus dit was een reactie die ze niet had verwacht en het bracht haar iets van haar stuk. De blosjes kwam terug, alweer. Ze kon zichzelf er wel voor vervloeken. "You're the best," sprak Day verder terwijl ze de sleutels aanpakte. ”I-I’m glad I could be of help,” bracht Eloise op een zachtere toon uit en glimlacht voorzichtig naar Day. "Kelvin must be really happy to have you around." Om die woorden moest Eloise kort grinniken. Ze schudde haar hoofd. ”He usually isn’t,” gaf ze eerlijk toe. Haar blik ging even naar de sleutels die op tafel werden gelegd. Praten over Kelvin was niet altijd even prettig, maar ze probeerde er onverschillig over te doen. ”I’m just his maid so I suppose I can come in handy,” probeerde ze uit te leggen. De relatie was wat gecompliceerd en ergens wou ze er ook niet in volle detail over beginnen – vooral omdat Day nog niet wist dat Kelvin de troonopvolger was en Eloise dus een prinses – maar ze wou wel duidelijk maken dat Kelvin een niet al te fijn topic was om over te praten. De overweldigende waardering die Day voor haar leek te hebben was zelden en uniek. Ergens kon Eloise het ook nog niet geloven en ging ze er nog half vanuit dat het gewoon allemaal een grapje was. In ieder geval zou ze ervan genieten zolang het voor haar nog de waarheid was. Day pakte ondertussen twee glazen erbij. "I don't mean it in a rude way or anything! More that you're like – amazing -- and you just seem perfect and you're so calm," sprak Day, waarop Eloise opnieuw grinnikte. Goed de eerdere complimentjes had ze nog kunnen aanvaarden, maar dit begon als ophemeling en onzin te klinken. Misschien had Day iets van haar nodig en was dat de reden dat ze zo over haar sprak. Eloise voelde een knoop in haar maag ontstaan bij die gedachte en week haar blik af. Ze deed alsof ze de vloer inspecteerde op nog meer spullen die opgeruimd moesten worden. ”You’re complimenting me too much,” gaf Eloise met een halve lach toe – niet goed wetend hoe ze erop moest reageren. ”There’s no way someone like me could be perfect,” voegde ze er aan toe op een zachtere toon.

Op de vraag voor wat voor drinken ze wou, besloot ze te vragen voor bruisend water. Hopelijk had Day het, en zo niet dan was ze blij met iets anders. Zolang er maar niet te veel moeite voor haar werd gedaan. "Got it," reageerde Day, waarna de glazen werden gevuld. Ondertussen ruimde Eloise nog een paar spullen op voordat Day begon over Kelvin. Praten over haar broer bezorgde haar een knoop in haar maag. Vooral omdat ze haarzelf helemaal niet als zo perfect beschouwde. Ze maakte genoeg fouten, daar zorgde Kelvin wel voor dat ze dat door had. Door de complimentjes kreeg ze daardoor ook het gevoel dat Day aan het overdrijven had. Misschien had het meisje iets van haar nodig en zei ze het daarom. Misschien had Day zelf een oogje op Kelvin en dacht ze dichter bij hem te kunnen komen via Eloise – als Day erachter was gekomen dat Eloise het zusje van de prins was. Het nare gevoel werd bij die gedachtes enkel erger en ze kreeg het niet meer voor elkaar om Day nog aan te kijken. In plaats daarvan richtte ze zich op een shirt die ze opvouwde. "Oh!- I... I really mean what I say. I talk quite a lot, but I'm also known for never talking bullshit," reageerde Day op haar woorden, ook al gaf Eloise weinig geruststelling. Ze wist niet goed wat ze ervan moest vinden, maar dat kwam misschien ook omdat ze zelf niet de hele waarheid vertelde. Ze volgde het meisje met haar ogen terwijl ze plaats nam op diens bed. Even dacht Eloise dat het teken was dat ze moest gaan. "I don't know if you have somewhere to be, but you can sit down for a bit if you want to?" vroeg Day echter. Eloise keek op van de woorden, maar schudde haar hoofd als teken dat ze geen verdere plannen had. Zwijgend liep ze naar Day toe en nam ze naast haar plaats. Even ging haar blik naar haar handen. Ze wist dat ze het moest zeggen, maar ze wist ook dat de dynamiek tussen de twee kon veranderen als ze het zou zeggen. Ze had het naar haar zin met Day en wou dat niet verpesten, maar ze wist ook dat ze het moeilijk voor eeuwig kon verbergen. De waarheid zou uiteindelijk wel boven komen. Ze nam een hap lucht en richtte zich terug op Day. ”I’m sorry,” begon ze. ”Kelvin, my brother, is the prince of Norway. He’s the heir to the throne. So often when I meet people I assume that they’re only nice to me because of him,” legde ze uit. Haar blik gleed weer af naar beneden. Ze voelde zich zo ontzettend dom om dat te denken, om zich zo te voelen, maar ze wist ook dat ze er niks aan kon doen. ”I know you probably didn’t know, but it still feels unbelievable,” probeerde Eloise het verder uit te leggen. Haar blik ging voorzichtig weer terug naar Day. ”As if you don’t actually mean it.” Niemand zou ooit zo enthousiast over haar kunnen zijn. Dus hoe zou ze dit ooit kunnen geloven?