Gotta keep going.

Evan besloot om niet dieper in te gaan op de woorden van de jongen tegenover hem. Hij begreep waar de jongen heen wilde gaan, maar in Evan’s ogen was deze discussie niet relevant. Tijden veranderden, maar er waren nog steeds een paar dingen die hetzelfde bleven. De jongen leek zich door de ellende van de nu niet in te kunnen denken dat er nu nog steeds landen waren die het lastig hadden, zelfs nadat de ergste oorlogen voorbij waren en Evan was niet van plan om het hem uit te leggen. En ook niet om zijn doel om zelf in het leger te werken te motiveren. Het was vooral omwille van zijn vader geweest, maar dat was ook een detail dat de jongen tegenover hem niet hoefde te weten. Tot dusver wist niemand in de lus over zijn vader en dat vond hij prima zo. Jezelf te snel openstellen naar iemand zorgde er enkel voor dat je kwetsbaar was en kwetsbaar zijn was iets wat Evan juist wilde voorkomen. Het ging dan ook al snel over een ander onderwerp, iets waar Evan blij mee was. Met een lichte frons luisterde hij naar wat de jongen zei over zijn ervaringen met de lussen. Het deed hem afvragen hoe oud de jongen daadwerkelijk was. Hij had gehoord dat de echte leeftijd heel erg kon verschillen met wat voor leeftijd de lus weergaf. “En ben je daar achter gekomen?” vroeg hij met een frons. “Ik snap het zelf soms nog niet helemaal.” Hij wreef kort over zijn nek. “Hoe je bijvoorbeeld als een veel ouder persoon naar de lus kunt komen en je lijkt dan qua uiterlijk alsof je net uit je puberjaren bent. Of hoe het dan werkt als je een lus verlaat.” Dit was nog maar zijn eerste lus, dus het was niet ongewoon dat hij die informatie nog niet goed kende. Wel vervelend.

@Victor Frankenstein

Het was weldegelijk duidelijk dat de jongen tegenover hem meer had geleerd van de lussen. Hij begon te vertellen over hoe een lus precies werkte en Evan leunde naar voren zodat hij beter kon luisteren en de informatie in zich op kon nemen. Dit was namelijk de reden dat hij naar de lus was gekomen; om er meer over te leren en om andere Peculiars te leren kennen. Hij had geweten dat er een risico aan verbonden was en dat hij niet te lang in de lus moest blijven als hij niet te veel tijd in wilde halen, maar het was hem niet helemaal duidelijk geweest toen hij haar aankwam. Hij gaf een bedenkelijk knikje op de woorden van de jongen. “Dus als je de lus verlaat, dan halen alle jaren dat je in de lus bent geweest je opeens in?” Hij fronste. “Dus stel dat ik op mijn achttiende vertrek en ik ben er tien jaar, dan ben ik als ik te lang uit de lus blijf opeens achtentwintig?” Een kind in de lus zou dus niet voor eeuwig een kind blijven als ze de lus eenmaal zou verlaten. “Heeft dat ook effect op je lichaam? Kan een kind dan opeens in no time een lichamelijke verouderingsproces meemaken?” Evan had geen idee wat het antwoord kon zijn op deze vragen. “En als je naar een andere lus gaat, dan blijft je lichaam hetzelfde als in de vorige lus?” vroeg hij met een frons. Als hij zo naar de jongen keek en wist dat hij de wereldoorlogen nog mee had gemaakt, dan zou hij denken van wel. Het deed hem ook wel nieuwsgierig zijn naar wat de bijzonderheid van de jongen dan was, maar dat zou informatie voor later zijn. Eerst maar eens dit gesprek afhandelen.

@Victor Frankenstein

De jongen bevestigde zijn theorie en Evan gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Het was op zijn zachtst gezegd een interessant fenomeen te noemen, maar ergens stelde het hem ook wel gerust dat het niet heel ingrijpend voor hem zou zijn als hij hier nog een jaartje of twee zou blijven. Niet dat hij verwachtte dat het hem nog genoeg interesse om hier zo lang te blijven, maar het zou in elk geval geen heel groot effect op zijn lichaam en geest hebben als hij na twee jaar weer buiten de lus zou treden en voort zou gaan met zijn leven. “Tenzij je hier de liefde van je leven vindt en zij is door omstandigheden in het echte leven tachtig jaar zou ik niet inzien waarom je zo lang in een lus zou blijven,” zei hij met een frons. “Waarom blijven mensen toch zo lang in die lussen rondhangen? De dag herhaalt zich steeds weer en buiten de andere Peculiars is er niet echt iets te doen. Je kunt niet verder met je leven zoals studeren of werken omdat de tijd hier stil hangt. Dus waarom zou iemand zo lang blijven?” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en fronste diep terwijl hij even over die vragen maalde. “Hoe oud was je eigenlijk toen je naar je eerste lus ging? Je hebt de eerste en de tweede wereldoorlog nog meegemaakt, dus ik vermoed dat je niet bepaald jong was toen je voor het eerst naar een lus ging.” Hij haalde kort zijn wenkbrauw op en keek de jongen aan. Als je nog niet dood wilde gaan, dan was de lus natuurlijk ook een ideale oplossing voor een Peculiar. Alleen vroeg hij zich af hoe het mogelijk was dat de jongen voor hem niet op een heel erg oude man leek als hij op latere leeftijd pas naar de lus was gekomen. Hij begreep het misschien dan toch nog niet helemaal, als hij eerlijk was.

@Victor Frankenstein

Evan keek met een frons naar de jongen naast hem. “Dus je wilt eigenlijk zeggen dat hulsels Peculiars ook buiten een lus op kunnen zoeken?” Het was een vreemd idee om naast zijn vijanden op het veld ook nog eens hulsels te hebben waar hij zich zorgen om moest maken. Niet dat hij iemand was die zich over dat soort dingen echt zorgen maakte – hoe kon hij zich immers zorgen maken over wezens die hij nog niet eens met eigen ogen had gezien of meegemaakt – maar toch. “En vallen ze andere mensen ook lastig of zijn het enkel echt de Peculiars waar ze naar opzoek zijn?” Het leek hem een goed ding om zichzelf voldoende te informeren. Mocht hij ooit een belangrijke rol verwerven binnen de lus – wat hem een ontzettend kleine kans leek – dan had hij tenminste wat informatie dat hij kon delen aan anderen. Niet dat hij hier nog lang zou blijven, al kon het wel zo zijn dat hij zijn plannen even bij moest stellen afhankelijk van wat de jongen nu ging antwoorden. De jongen gaf aan dat zijn echte leeftijd 207 was en Evan trok een wenkbrauw naar hem op. “Dan hoop ik dat je hier de liefde van je leven vindt of je op een andere manier entertaint, want het lijkt erop dat er voor jou geen leven meer is buiten de lus,” zei hij op een droge toon. Misschien niet bepaald het aardigste de ding om te zeggen, maar wel de meest realistische.

@Victor Frankenstein