Hennon was een van de anderen uit de lus waar ze oorspronkelijk vandaan was gekomen die haar goed genoeg kende om te weten wat voor een persoon ze was. Ze was niet zozeer gevaarlijk, tot het moment dat haar geliefde gebied werd verwoest of aangevallen, dan verloor ze de balans en verliet het zachte, lieve en goede haar hart langzaam, alsof het leeg bloedde en wat over bleef was iemand die moeite had om het zachte weer naar boven te halen maar ook haar bijzonderheid niet altijd goed kon gebruiken. Af en toe had Maeve een uitlaatklep nodig en ze wist maar een persoon waar ze voluit tegenover kon staan en haar gave kon gebruiken. Hennon, hij was gevaarlijk, oogde gevaarlijk maar ze onderschatte hem niet en ze wist dat hij het belang ervan in zou zien en het geen probleem zou vinden om met haar te trainen. Zelfs als het betekende dat hij opgescheept zat met iemand die alles behalve warm en vriendelijk was.

Het duurde dan ook niet lang voordat Maeve een poging deed om de ander te vinden, op te zoeken. Hij kon niet zo moeilijk te vinden zijn in een lus als deze, toch? Nu, het bleek toch niet de makkelijkste taak ooit te zijn. Hij had blijkbaar nogal wat plekken waar hij kon komen en die ze nog niet goed genoeg kende om uit te pluizen, dus kostte het haar al gauw een halve dag met aanwijzingen voordat ze de betreffende man vond en met haar armen over elkaar heen geslagen hem op stond te wachtten. Een paar donkere ogen gleden naar die van hem voordat ze een kleine licht speelse glimlach gunde, een die aangaf dat ze hier was met een doel. ’Hennon,’ klonk er kalm,  terwijl ze hem nadenkend in zich op nam. Ze zou niet terug deinzen voor hem, en dat wist hij waarschijnlijk ook. Ze wist dat hij zijn bijzonderheid altijd goed onder controle had gehad, zolang ze hem kende tenminste en dat betekende dat hij haar makkelijk uit kon schakelen mocht het nodig zijn. Ze hoopte niet dat hij het deed want daar werd zijzelf minder blij van, ondanks het feit dat het wellicht haar gemis wat minder scherp zou doen voelen.

Maeve was Hennon natuurlijk nog niet vergeten, de jonge man had immers altijd een rustig maar duidelijk karakter gehad dat het meisje kon respecteren. Het was dan ook duidelijk dat ondanks het feit dat haar gezicht in een neutrale stand stond, ze toch wel warm naar hem was. Ze was niet iemand die warm en snoezig was, van knuffels hield en geheel liefelijk zou reageren overal op, ze had een zekere duisternis in zich zitten maar ze was zeer zeker niet slecht en dat was dan ook de reden waarom ze toch iets van warmte aan de ander kon tonen in haar stem. Een warme glimlach begon rond zijn lippen te sieren, het leek erop dat hij had geprobeerd een ontspannen moment te pakken, iets dat ze onbewust verstoorde waardoor ze hem nadenkend in zich op nam. Ze wilde immers hem niet tot last zijn, zeer zeker niet en het leek erop dat hij nog genoot van een goed bakje koffie. ’Maeve,’ begroette hij op dezelfde wijze terug. ’It’s good to see you again,’ sprak hij verder voordat hij haar in de richting van het koffiezetapparaat wenkte. ’Do you want some coffee?’ Vroeg hij als de echte gastheer die hij vaak ook leek te zijn waardoor er een wat warmere blik in de ogen van het meisje verscheen voordat ze langzaam op hem af stapte en ontspannen tegen het aanrecht aan leunde. ’If you made it, then of course.’ Sprak ze met een lichte glimlach op haar lippen, die haar mondhoeken net iets optrokken. ’I was looking for you, but I should have known that you have made your famous coffee.’ Sprak ze droogjes, immers had ze wel vaker met hem een kopje koffie gedronken en was het niet iemand die als kip zonder kop rond rende. Dat was dan ook een van de redenen waarom ze naar hem op zoek was geweest. ’I guess it is good to see you too. Especially since I could use your help.’ Sprak ze terwijl ze naar boven reikte om een kop te pakken en de vers gezette koffie in te schenken. ’If you’re available of course.’ Vervolgde ze terwijl ze haar donkere ogen onderzoekend over hem heen liet glijden, ze wist niet hoe druk hij het had in deze lus en wat hij zoal deed. Waarschijnlijk hetzelfde als in de Franse lus, maar natuurlijk zaten er verschillen in. Denken aan de vorige lus waar ze gewoond had was echter niet bepaald een goed punt om op te starten, het meisje had dan immers snel last van heimwee. Heimwee naar iets dat ze niet kon hebben, maar gek genoeg maakte de bekende koffie het wel wat beter. Langzaam nam ze een slok van het hete drankje voordat ze zuchtte.

Maeve was eerlijk gezegd niet snel bang voor iemand, natuurlijk zou ze ook de meeste niet al te snel onderschatten, ze wist dat Hennon haar echt wel aan kon. Hij was niet bang om tot het uiterste te gaan en dat betekende dat ze nooit haar rug geheel tot hem zou keren, tenzij ze honderd procent zeker was dat het kon. Hij had haar best wel eens in een moeilijke situatie kunnen dwingen, niet omdat hij gemeen was maar omdat hij haar zwakten ongetwijfeld kon lezen, en al helemaal op dit soort momenten. Momenten waarop haar bijzonderheid veranderde tot haar grootste vijand, ze was nog niet gewend aan de draaiing die ze had doorgemaakt, het was niet dat ze ineens slecht was maar het betekende wel dat ze de zorgvuldige balans was verloren. Een balans waar ze niet zonder mee kon, immers was er nood aan yin en yang. Het goede kon niet zonder het kwade, en die balans zou ook in het ritme van haar hart door haar lichaam moeten vloeien, op dit moment was het ene sterker dan het andere, de angst, woede en onmacht streden boven haar vriendelijkheid en rust. Met een gebaar naar het koffieapparaat vroeg hij of ze ook nog een bakkie wilde, ze kon het altijd wel waarderen om een kopje met hem te drinken. Hij maakte immers de beste koffie, dat was iets dat ze vroeg had geleerd, precies sterk genoeg. Goedkeurend bij haar opmerking over zijn verslavende drank, knikte de jongen even waarna het meisje hem uitlegde dat ze naar hem op zoek was geweest. Het was niet iets dat hij aan zijn gezicht te zien verwacht had. Licht vragend keek hij haar dan ook aan, al keek hij haar nog steeds met een glimlach op zijn gezicht aan. Het was duidelijk dat hij niet direct op conclusies sprong. ’I brought my favorite beans to get the perfect taste,’ sprak hij met een lichte humor in zijn ogen, waardoor Maeve niet anders kon dan hem grijnzend aan te kijken. ’Magical beans it is.’ Sprak ze met een goedlachse stem terug, al was het duidelijk dat ze zich wat meer in hield, het minder soepel kwam dan gewoonlijk. Ondertussen nam Maeve de vrijheid om zichzelf een kopje van de donkere drank in te schenken waarna ze diep snoof. De geur was bekend, gaf haar iets geruststellends mee. Het was niet dat ze hem gemist had, toch? Zij miste meestal niemand, aan de andere kant was zijn koffie toch echt daadwerkelijk hemels. ’You do?’ Vroeg de ander verbaasd toen ze terwijl ze een voorzichtige slok nam van de warme drank, en ontspannen tegen het aanrecht bleef leunen. Ze had hem uitgelegd dat ze hem nodig had, of kon gebruiken. Hij was niet dom, maar het leek er wel op dat ze hem meer uit moest leggen wat ze met hem wilde. Maeve legde enkel uit dat ze zijn hulp kon gebruiken als hij daar de tijd en ruimte voor had, ze wilde namelijk niet overkomen als een damsel in distress. Het was niet alsof ze zichzelf niet in bedwang kon houden, al… ze kon zichzelf niet in bedwang houden. Ze was echter koppig genoeg om niet meteen aan de bel te trekken, en dat wist Hennon vast en zeker ook wel. ’What do you need my help with?’ Vroeg hij waardoor Maeve hem een kleine glimlach gunde voordat ze diep inademde. ’Training, I need to release some of my energy. You probably have guessed that I have trouble with my abilities now that my bond with nature is broken again.’ Sprak ze kalm, het leek bijna alsof het haar geen moeite kost om erover te spreken, maar de felheid in haar ogen zou hem er waarschijnlijk wel van weerhouden te diep op het onderwerp in te gaan.