Devil's candy

Cocaine was goed, maar chocolade was beter, voor zijn gezondheid dan tenminste. Helaas was chocolade niet genoeg om van alle gedachten af te leiden. Dat weerhield hem er niet van om een poging te doen om meer chocola te scoren. De rozeharige keek verbaasd op voor hij grinnikte. ”You’re willing to pay 50 per gram for chocolate?” vroeg hij. Zo slecht klonk de prijs niet. ”50 for a bar,” probeerde hij te onderhandelen. Het was nog steeds veel te veel voor chocolade, maar aan geld had hij geen gebrek. Hij keek toe hoe de jongen een pen uit zijn zak trok en er maar een paar seconden op hoefde te focussen voor er een chocoladereep de pen verving. Verbaasd keek Connor naar de reep die in zijn richting gehouden werd. "There you go,” voegde de jongen toe met een kleine grijns. Onderzoekend pakte hij de reep aan om hem te bekijken. Het leek erop dat de dealer echt van een pen een chocoladereep had gemaakt.  Het moest een onderdeel van zijn peculiarity zijn. Dat verklaarde ook de zoete geur die al de hele tijd in de kamer hing. ”That’s amazing,” reageerde Connor oprecht. Enthousiast overhandigde hij de 100 euro in totaal voor chocolade en coke. ”Can you do that again?” vroeg hij in zijn meest enthousiaste puppy mode. Hij greep een tweede pen die op zijn bed lag en hield die uit voor de jongen.

Het was makkelijker om nu zijn chocolade te kopen dan om ervoor naar het dorp te teleporteren. De prijs was veel te hoog, maar het was het waard. Bovendien vond Connor het geen probleem om geld dat toch al gestolen was aan zijn nieuwe half geadopteerde zoon te geven - al wist de jongen dat deel nog niet. Daar kwam hij vanzelf wel achter. ”Sure,” ging de jongen akkoord op de prijs. Uit zijn zak haalde hij een pen om die vervolgens binnen een paar seconden in chocolade te veranderen. Alles wees erop dat het een echte chocoladereep was. Er kwam geen illusie bij kijken. De honderd euro werd overhandigd zonder probleem. Vol enthousiasme gaf hij een tweede pen aan de jongen om het trucje herhaald te zien worden. De eerste nu tot chocoladereep gevormde pen legde hij op het bureau. De tweede pen werd ook weer veranderd tot een reep, deze keer met smarties erop. Dat was zo cool. Fuck, waarom konden ze niet ruilen van gaves? Niet dat Connor zijn teleporteren op wilde geven maar goed. Hij wilde gewoon allebei kunnen en als ze dan toch bezig waren wilde hij ook vuur kunnen besturen. ”I can turn anything in candy,” voegde de jongen toe. Con’s aandacht ging weer terug naar hem. ”Really, anything?” vroeg hij na. ”Like even a complete room?” Zou het een ramp zijn als hij half de kamer in chocolade liet veranderden? Waarschijnlijk wel helaas. Voorlopig zou hij het bij een reep houden en het verder met de coke doen. Daarmee kwam hij het leven ook wel door.

Sure, hij was nu honderd euro armer, maar hij had er wel zowel cocaine also chocolade bij. Tevreden en er naar uit kijkend om het spul te snuiven stopte hij de drugs in zijn zak. De chocoladereep legde hij op het bureau om een nieuwe pen te overhandigen die ook weer veranderd werd, ditmaal tot een creatie met smarties. De jongen legde uit dat het niet gelimiteerd was tot pennen of chocolade alleen. Alles kon in snoep veranderd worden. Het opende een wereld aan mogelijkheden. ”Anything,” herhaalde hij het woord bevestigend. Dat was geweldig. De jongen knikte op zijn volgende vraag. ”Yes even an entire room,” bevestigde hij ook dat. Connor’s blik gleed door de kamer. Het idee was verleidelijk. Zo veel chocolade zou hij niet eens op kunnen, maar het zou zeker verandering zijn. ”It would take some effort, but it’s certainly possible.” Kort knikte hij. Het koste moeite maar het was mogelijk. Het idee was zo verleidelijk. Misschien als hij zich echt verveelde dat hij de rozeharige er voor kon kidnappen en dan ook gelijk nog meer coke kon krijgen. Lang schatte hij niet in dat hij met dit zakje ging doen, maar hij had geen probleem, geen zorgen. ”Do you want me to change everything in your room into chocolate?” vroeg de jongen geamuseerd. Nu hij het aanbood was het nog moeilijker om het te weigeren. Connor zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij kon dit doen, hij had genoeg wilskracht. ”Just that bed.” Hij wees naar Zeal’s bed. Zijn kamergenoot had het toch niet nodig, hij kon altijd in dat van Connor slapen. ”Then you can go,” voegde hij eraan toe. Zodat hij in alle rust Zeal’s dekens kon opeten.