Unusual encounter.

Het werd steeds lastiger om haar mistroostige gevoel te onderdrukken. Aurora was ergens wel blij met de aandacht die ze had gekregen van het meisje bij de klif, maar had het niet veel veranderd aan hoe ze zich voelde. De nachtmerries waren teruggekomen en er waren meerdere huilbuien geweest dan dat ze kon tellen. De herinneringen drongen zich op bepaalde tijdstippen van de dag echt aan haar op en maakten het haast onmogelijk om zich normaal te gedragen zonder dat haar omgeving in de gaten had dat er iets scheelde. Het feit dat ze een gevecht had gehad met een jongen in het huis en daar haar bijzonderheid had gebruikt op een manier dat haar thuis ook in de problemen had gebracht, had er nog meer voor gezorgd dat Aurora zich niet meer op haar gemak voelde. Maar wat had ze voor een keus? Teruggaan naar haar vader zou haar dood betekenen en hier blijven in de lus… hier blijven in de lus… Ze slikte. Ze wist dat het negatieve gedachten waren die ze de kop in moest drukken, maar dat werd steeds lastiger en dat besefte ze ook naarmate de dagen vorderden. Elke dag herhaalde zich weer in de lus en haar gevoel herhaalde zich ook naar haar idee. Het meisje slikte en ging op een bankje zitten, waar ze afwezig keek naar de weinige aanwezigen die in het park waren. Het asgrijze wolkendek boven haar trok samen en er was niet veel twijfel over of het zou gaan regenen dadelijk of niet. Aurora maakte dat echter niet veel uit. Een tikkeltje afwezig keek ze naar een eekhoorn die van de ene boom naar de andere sprong, om vervolgens naar de grond te rennen en zich op zijn achterpoten omhoog te richten. En zonder dat ze het echt in de gaten had, richtte ze haar hand naar boven en haar vingers naar de eekhoorn. Terwijl beelden van het gevecht met de jongen zich aan haar opdrongen, voelde ze de energie door haar heengaan en ging er een blauwe flits naar de eekhoorn toe, waardoor hij op zijn achterpoten bleef staan en zijn ogen haar verschrikt aankeken. Het was duidelijk dat het dier verlamd was en geen kant meer op kon.

De eekhoorn was nog maar net verlamd of iemand sprak haar opeens aan en complimenteerde haar omwille van haar gave. Aurora voelde een steek van wantrouwen en richtte haar blik naar opzij. Ze zag dat het een jongen van een jaar of vijftien of zestien moest zijn met roze haar en met een vriendelijke houding. Aurora liet haar wantrouwen langzaam zakken toen hij een lolly naar haar uitstak, zomaar out of nowhere. Aan de manier waarop hij haar aansprak, merkte ze op dat hij het niet raar vond dat ze een gave had en dat ze dus grote kans had dat hij bij haar in het huis woonde. Ze zou denken dat ze hem wel eerder zou hebben gezien met zijn opvallende roze haar, maar niets was minder waar. Lichtelijk huiverend nam Aurora de lolly aan. Ze besefte zich dat hij die waarschijnlijk uit zijn zak moest hebben gehaald en vroeg zich af waarom een jongen van zijn leeftijd lolly’s op zak had. Het zou toch geen kinderlokker zijn? Toen hij zich naar haar boog om de lolly aan te geven, had ze ook een vleugje kaneel opgemerkt. Toen ze haar mond onopvallend opende zodat ze de lucht beter in zich op kon nemen, merkte ze op dat de geur van hemzelf afkomstig was. Als in lichaamsgeur. Vreemd, maar het was wel een geur dat haar licht op haar gemak stelde, hoe raar dat dan ook mocht klinken. Ze zakte een klein beetje terug nadat ze de lolly aan had genomen en glimlachte voorzichtig naar haar. “Aurora,” stelde ze zichzelf voor op haar beurt. Ze richtte haar blik op de eekhoorn en zag dat deze weer langzaam maar zeker grip begon te krijgen op zijn lichaam. “Yes, it can come in handy, but usually it doesn’t last long. I need to practise some more with it.” Vroeger zouden die woorden nooit haar mond verlaten hebben, maar sinds dat gevalletje met die jongen in het huis wilde ze enkel nog maar beter zijn in zichzelf te verdedigen. Ze wilde niet dat een ander ooit nog gebruik van haar kon maken. Ze richtte haar blik op Cin. “What’s your gift?” vroeg ze aan hem. Zou het iets te maken hebben met zijn kaneelachtige geur? Dat zou wel apart zijn, maar Aurora schrok tegenwoordig nergens meer van hier in de lus.

Al direct nadat ze haar woorden had gesproken, begon de eekhoorn weer te bewegen, alsof hij aan Cin en Aurora wilde bewijzen dat de blondine gelijk had en dat ze ook geen enkele macht over hem kon hebben. De gedachte liet haar boos zijn en ze vroeg zich af sinds wanneer ze zo geobsedeerd was geraakt met het macht hebben over een ander. Bijna overwoog ze om de eekhoorn nog een keer een flinke optater te geven, maar het beest leek haar intenties al door te hebben en draaide zich snel om, waarna het een boom in schoot. Aurora richtte haar aandacht weer op de jongen met het roze haar toen hij begon met spreken en zijn gave aan haar uitlegde, waardoor Aurora toch even verwonderd haar wenkbrauwen optrok, al had ze eerder aangegeven in haar gedachten dat ze toch nergens meer van zou schrikken. Het verklaarde in elk geval wel de kaneelachtige geur die hij met zich meedroeg. “That’s pretty awesome as well,” zei Aurora met een oprechte glimlach tegen de jongen. “Free candy all the time and any time. Pretty cool if you ask me.” Ze vroeg zich af of de jongen als hij ooit in de problemen kon raken zich ook kon verdedigen met zijn gave of dat hij het enkel kon limiteren tot het creëren van snoepgoed. “You could open up a little shop with your candy. A good way to get some money in a cheap way,” grinnikte ze. Ze had dan ook geen idee dat de jongen zich liever beperkte tot andere dingen dan zijn snoepgoed te gebruiken als handelswaar. Ze open de verpakking van de lolly net zoals hij dat had gedaan en stak hem toen in haar mond. “And tastes good as well.” Tja, misschien was ze dan toch wel een beetje verwonderd over zijn gave.

“What kind of shop?” reageerde Aurora meteen, aangezien hij haar aandacht nu wel getrokken had. Het viel haar op dat ze veel uitbundiger was en dat ze veel minder verlegen reageerde dan ze in het begin zou hebben gedaan. Misschien was dat gevecht met die jongen dan ergens wel goed voor geweest. Het had een bepaalde onderdrukte kant in haar naar boven gehaald dat ervoor zorgde dat haar verlegen kant verdreven werd. Ze wilde niet meer dat lieve meisje zijn dat overal bang voor was om op te reageren, ze wilde terug vechten. Het had haar goed gedaan om de jongen op zijn plaats te zetten, al had ze daar wel onder moeten lijden. De diepe snee op haar arm was daar nog steeds het blijvende resultaat van. Het zou waarschijnlijk het zoveelste litteken worden die ze op haar lichaam droeg, maar deze keer wel één die ze met trots kon showen aan anderen. Cin ging echter verder over haar gave en Aurora merkte dat het haar wel goed deed dat iemand er positieve interesse in had. Tot dusver had ze het er maar sporadisch over gehad en op zo’n manier dat anderen er niet te veel over konden vragen, maar nu Cin de positieve kanten van haar gave aan begon te halen, merkte Aurora ook een soort van machtsgevoel bij zichzelf op en dat deed haar verrassend goed voelen. “Not for very long,” antwoordde ze naar waarheid. “I discovered it by accident when I was in a tight spot and haven’t used it ever since. I only started to use it recently because I got in a tight spot again.” Ze twijfelde kort, want ze wilde er geen zielig verhaal van maken. “I got into a fight with someone and I guess all the anger that has been building up inside of me from over the years got out in a way.” Ze haalde haar schouders op. “So since that accident I started practising with it, I guess.”

De jongen stelde haar een vrij simpele vraag, maar toch moest Aurora het kort even overwegen. Ze wilde graag een switch maken. Ze wilde veranderen. Ze wilde niet langer het meisje zijn dat overal voor terugdeinsde, dat bang was voor confrontaties en het voor iedereen maar goed wilde doen. Ze wilde sterker zijn en ze wilde dat anderen geen misbruik meer van haar konden maken. En dus leek het antwoord dat ze de jongen ging geven haar vrij duidelijk. “Yes,” zei ze, hem recht aankijkend. “I want to get better at it. I want to make sure I can control it so well nobody can’t ever hurt me again.” Ze zei dat misschien met meer felheid in haar stem dan ze had gewild, maar dat was wel hoe ze zich voelde. Ze was echter wel benieuwd waarom de jongen interesse toonde in dat deel van haar gave. Kon hij haar soms helpen? “Why do you ask?” vroeg ze aan hem. “Is there any way you know for me to achieve my goal?” Ze nam hem nu met hernieuwd interesse in zich op, zacht zuigend op de lolly en de smaak in zich opnemend. Ze was benieuwd of hij meer voor haar kon betekenen dan een gemakkelijke manier om aan snoep te geraken.

Aurora gaf een klein knikje toen hij aangaf dat hij haar niet kon helpen met haar gave en dat ze dat zelf moest uitzoeken. Daar was ze al van uit gegaan. Ze dacht eigenlijk niet dat iemand haar ooit nog echt met iets zou helpen. Haar hoop in de meeste mensen was verloren geraakt toen de jongen in de woonkamer in het huis een mes in haar arm had gestoken. Opeens hadden alle herinneringen zich tegelijkertijd weer aan haar opgedrongen en was ze de razernij die ze jaren had weten te onderdrukken plotseling naar boven gekomen. Ze had echter geen uitlaatklep voor haar woede, behalve dan het oefenen op weerloze eekhoorntjes. Toch gaf de manier waarop de eekhoorn haar enkel op kon nemen met een angstige blik haar wel een goed gevoel. Een machtig gevoel vooral. Aurora richtte haar blik nieuwsgierig naar opzij toen Cin aangaf dat hij haar hulp wel ergens voor kon gebruiken, maar niet zeker wist of ze er moedig genoeg voor was. Misschien kwam ze zo wel te weten waar hij dan in handelde. En vooral waar hij haar hulp voor kon gebruiken. “Don’t underestimate me,” zei ze op een waarschuwende toon tegen hem. “I may look like I’m sweet, but I can assure you I ain’t.” Ze trok haar wenkbrauw kort naar hem op. “But let’s be honest: you don’t look like you’re a shady person either.” Ze grinnikte. Waarschijnlijk had ze dat een paar dagen geleden nog niet tegen hem durven zeggen, maar nu maakte haar dat niet zo veel meer uit. Ze had een aanval met een mes overleefd en ze was niet zielig in elkaar gedoken en had zich ook niet afgezonderd in haar kamer, dus wat maakte het eigenlijk nog uit wat ze tegen wie zei? Het werd er toch niet slechter op.

Het irriteerde Aurora ergens wel dat de jongen niet zeker wist of ze wel genoeg moed had. Niet moedig genoeg zijn was de oude Aurora. De nieuwe Aurora ging elke uitdaging aan. Ze had tegen iemand gevochten die een mes had gebruikt en ze had het overleefd. Oké, misschien omdat een andere jongen was binnengekomen die de jongen die haar wilde vermoorden had geslagen, maar dat was naar haar idee bijzaak. Als ze niet goed genoeg gestreden had, dan was ze dood geweest vanaf het moment dat hij met dat mes was gaan zwaaien en dat had ze dus kunnen voorkomen. Dat wilde zeggen dat er een bepaald overlevingsinstinct in haar zat en dat ze zeker moedig was geweest omdat ze niet was weggerend toen hij dat mes tevoorschijn had gehaald. Dus ja, ze vond het vervelend dat Cin die opmerking maakte. “What’s about my behaviour that makes you think I’m not brave enough?” vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Misschien kon ze wel wat leren uit zijn woorden. Het gebeurde immers niet vaak in je leven dat je een complete persoonlijkheidsverandering moest ondergaan en als Aurora dit plan doorzette, dan wilde ze het goed doen. Zijn vraag over drugs verbaasde haar niet echt, maar maakte haar eerder juist nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had en een lichte glimlach ontstond om haar lippen. “Not much,” gaf ze vervolgens toe. “I know the way you use them and a few examples of drugs, but I don’t know what your body goes trough when you take them because I’ve never used a drug in my life.” Ze haalde kort haar wenkbrauw op. “So you deal drugs? How do you think you can use me for that?” Had het soms iets met haar gave te maken? Dat was immers wel het eerste waar de jongen over was begonnen. Het wekte Aurora’s interesse echter alleen maar meer en vragend keek ze hem aan.

Natuurlijk wist Aurora dat het dealen van drugs iets serieus was. En ze wist ook dat er bepaalde risico’s aan verbonden konden zijn, dat mensen stierven door bepaalde deals die uit de hand liepen, dat het eigenlijk iets illegaals was en dat de politie er zwaar op tegen was. Voor zover zij wist had haar vader nooit iets met drugs te maken gehad, maar het was in haar omgeving zeker niet onvermijdelijk dat er drugs werden gedeald, dus het was nu ook niet alsof Aurora compleet uit de lucht kwam gevallen. En er was iets in zijn voorstel dat haar wel aantrok. Het was nog een reden waarmee ze haar oude leven achter haar kon laten, want ze wist dat de oude Aurora hier nooit ‘ja’ op zou hebben gezegd. Dat ze zich voorzichtig had afgeduwd van het voorstel en zich uit de voeten had gemaakt, maar daar voelde Aurora nu absoluut geen behoefte toe. Nee, het idee trok haar juist aan. En dus gaf ze een knikje en maande ze hem stilletjes aan om verder te praten over het doel dat hij met haar wilde bereiken. Een glimlach gleed om haar lippen toen hij verder vertelde en ergens voelde het wel spannend aan dat ze onderdeel uit kon maken van zoiets groots. Er was geen enkele twijfel te bespeuren in haar binnenste, maar daar was de blondine allang niet meer verbaasd over. “Yes, I would,” antwoordde ze. “But I still have to practise my gift to make sure you don’t get hurt while doing your thing.” Ze trok kort even haar wenkbrauw op en richtte haar blik naar de boom, waar de eekhoorn zich waarschijnlijk verscholen zou hebben en niet meer naar buiten zou komen. “So how do you propose we should practise? Do we just try it on a human or should I practise some more on animals?” Het was niets voor de oude Aurora om meteen ter zake te komen, maar blijkbaar voor de nieuwe Aurora wel. Als er al twijfel was over dit plan, dan was het diep weggestopt in haar binnenste. En ze vond het heerlijk.