The big egg problem.

Jax had het ontbijt gemist. Hij was de avond van te voren nog naar de club gegaan en was natuurlijk veel te lang weggeweest. Het was ver na middernacht geweest eer dat hij teruggekomen was en hij was als een blok in slaap gevallen, waarna hij flink lang doorgeslapen had en pas wakker was geworden nadat iedereen wakker was en al ontbeten had. Het zou nog zeker twee uur duren eer dat ze gingen lunchen en zo lang kon Jax niet meer wachten. En dus trok hij een jogging aan, een loszittend zwart shirt en liep vervolgens naar beneden, zijn handen in zijn zakken gestoken, zijn haar warrig rond zijn hoofd en een slaperige blik in zijn ogen. Er waren geen peculiars meer die in de keuken waren en dus had Jax het rijk voor zich alleen. De jongen boog zich naar voren, deed de koelkast open en zocht naar het doosje eieren dat hij altijd zag staan. Ook nu zag hij weer een stuk of zeven dozen bij elkaar en snel pakte hij twee eitjes uit het doosje, pakte een pan uit de lade en zette deze op het vuur, waarna hij het gas opendraaide en de eieren in de pan deed. De eieren waren al even aan het sidderen toen hij de aanwezigheid van iemand anders opmerkte. Het was zo te zien een jong meisje en Jax’ gedachten gingen naar zijn jongere zusje, die nog altijd buiten de lus op hem aan het wachten was. “Hé, meisje, wil je eens een trucje zien?” Met een grijns pakte hij de pan op en wilde de eieren in de lucht laten vliegen, alleen ging dat niet zo als gehoopt. De steel van de pan brak namelijk af en met een harde klap kwam de pan op de grond neer. Ondersteboven.

Het verliep allemaal niet volgens plan. En dat was nog zacht uitgedrukt. Niet alleen brak de steel af van de pan en belandden zijn eieren ondersteboven op de vloer waardoor hij zowel niks meer had om zijn ontbijt in te maken als zijn ontbijt voor zijn ogen verloren zag gaan, maar ook begon het meisje voor hem zichtbaar te panikeren. Hij had grappig willen zijn en had ergens ook wel gedacht dat het feit dat zijn truc behoorlijk mislukte haar wel aan het lachen zou brengen, maar niets bleek minder waar te zijn toen ze opeens verschrikkelijk begon te panikeren. Hij keek voor één moment verbaasd toe hoe haar ogen van blauw naar bruin schoten en weer terug en begreep dat haar bijzonderheid was dat ze ergens in kon transformeren, naar alle waarschijnlijkheid een dier. En dat de knal haar zo hard had doen schrikken dat die transformatie nu in gang werd gezet. Jax moest nog verschrikkelijk veel leren wat andere peculiars en hun bijzonderheden betrof, maar wat hij als volgende deed, was puur gericht op zijn instinct. Hij rende namelijk naar voren, pakte het meisje op en ging op één van de stoelen zitten die zich nabij de keuken bevonden. De pan, zijn eieren en zijn hongergevoel waren volledig vergeten terwijl hij het meisje op zijn ene been zette, met haar gezicht naar hem toegedraaid, en een zacht sussend geluid maakte. “Rustig maar,” sprak hij haar zacht sussend toe. Ze herinnerde hem aan hoe boos en ontzet Daphne kon worden van één klein dingetje en hoe hij haar ook altijd op zijn manier had weten te kalmeren. “Het is al goed. Er zal je niks gebeuren. Hoor je me? Je bent veilig.” Hij hield het meisje stevig bij haar middel vast en boog naar voren zodat hij haar strak kon aankijken met zijn blauwgrijze ogen. “Hoor je me? Er kan je niks overkomen hier. Je bent veilig.”

Jax vatte het als een goed teken op dat ze zijn shirt tussen haar vingers klemde, al hoopte hij dat ze niet meer naar voren bewoog omdat ze anders zijn vel ook vast zou pakken. Daphne deed precies hetzelfde als ze bang was en als ze Jax’ shirt omklemde, was dat toch ergens wel een teken van vertrouwen. Als het meisje hem totaal had gewantrouwd, zou ze van hem weg proberen te springen of hem een mep geven. Dit was allemaal niet gebeurd. Jax wist echter wel goed hoe hij met kinderen overweg moest omdat hij dus een jonger zusje had en hij wist hoe hij op de angst van een kind moest reageren. Het meisje begon over Victor en verward fronste Jax zijn wenkbrauwen. Victor, Victor… Ah, de jongen die hij in de bioscoop ontmoet had, toch? Hij had geen idee waar de jongen was, maar er was een kleine kans dat hij in het huis kon zijn. “Ik weet niet waar Victor is,” zei hij naar alle eerlijkheid tegen het meisje. “Maar laten we hem gaan zoeken.” Hij tilde haar wat hoger op zijn schoot en stond vervolgens op, waarbij één hand onder haar benen duwde en de andere tegen haar rug hield zodat hij haar kon ondersteunen. Hij wist dat hij tegen haar moest blijven praten om te zorgen dat ze kalm bleef en het bleek dat Victor een rustgevende factor was, aangezien hij de eerste was naar wie ze vroeg. “Waar ken je Victor van?” vroeg hij op een rustige toon aan haar, terwijl hij met haar door het huis begon te lopen, op zoek zijnde naar Victor. Misschien zouden het gesprekje, de wandeling en de vertrouwde omgeving er wel zodanig voor zorgen dat het meisje rustiger werd en dat ze Victor niet eens meer nodig hadden.

Het feit dat hij niet wist waar Victor was, leek haar ontzet te maken, maar toen hij aangaf dat ze hem zouden gaan zoeken, leek ze al iets te kalmeren en Jax besloot om de daad bij zijn woorden te voegen en ook daadwerkelijk naar de jongen te gaan zoeken. Ondertussen hield hij het meisje bezig door een vraag aan haar te stellen en hoewel ze gebrekkig antwoord gaf omdat ze nog steeds in paniek was, gaf Jax een knikje ten teken dat hij het begreep. Ze bedoelde vast dat ze in de tuin iets had meegemaakt en dat Victor er toen was om haar te helpen. Victor was dus een soort vertrouwenspersoon voor het meisje. Jax hoopte dat hij ook een soort vertrouwenspersoon kon worden voor haar zodat ze in elk geval al twee peculiars in het huis had om op terug te vallen. Als Victor er dan niet zou zijn, zou hij er wel voor haar zijn. “Wel, mijn naam is Jax,” zei hij op een vriendelijke toon tegen het meisje. “En ik hoop dat we elkaar nog beter gaan leren kennen zodat je ook altijd naar mij toe kunt komen als ik iets is. Dan heb je altijd iemand om op terug te vallen als één van de twee er niet is.” Hij glimlachte naar haar. Toen keek hij op en meende hij het bruine haar van Victor te herkennen. “Ik denk dat ik hem al zie,” zei hij op een opbeurende toon tegen het meisje, waarna hij haar zo draaide dat ze ook de woonkamer in kon kijken. Vervolgens begon hij naar de bank te wandelen en boog hij naar voren zodat hij kon checken of het Victor effectief ook was. “Victor?” vroeg hij voor de zekerheid. Wat zou het toch weer een afgang zijn als het iemand anders was.

Jax had het meisje goed in de gaten gehouden terwijl hij naar de bank was gelopen waar Victor op zat en een boek aan het lezen was. Hij had gezien hoe kleuren in elkaar overgingen in haar ogen en ook al waren het er maar twee, toch duizelden ze Jax een beetje omdat hij niet wist op welke van de twee hij zich het meeste moest concentreren. Het werd hem steeds duidelijker dat hij het meisje zo snel mogelijk naar Victor moest krijgen en hij was dan ook vrij opgelucht toen de bruinharige jongen opeens in zijn blikveld verscheen en duidelijk liet merken dat hij het meisje al kende. Jax gaf zonder aarzelen het meisje over aan Victor toen ze haar handen naar hem uitstak: hij boog zich nog verder naar voren en zette haar op de bank naast de jongen neer. Daarna ging hij tegenover het tweetal zitten, op de lage tafel die als een soort buffer diende tussen de twee banken en de stoel die zich in de grote woonkamer bevonden. En terwijl hij probeerde te reconstrueren wat er ook alweer was gebeurd zodat het een samenhangend verhaal voor Victor zou zijn, liet hij zijn blik nog een laatste keer bezorgd naar het meisje glijden. Zijn mond vertrok zich naar een streep toen hij zich bedacht dat hij geen enkele medische kennis had en dat hij geen idee had wat hij moest doen als het meisje nog ergere symptomen ging vertonen dan dat ze nu al deed. Hij hoopte dat Victor een kalmerend effect op haar had of iets wist om te helpen, anders zou hij iemand anders die re meer verstand van had moeten gaan halen en dat kostte tijd. Kostbare tijd. “Mijn pak brak af van de steel waardoor die met een klap op de grond terechtkwam en toen begon ze helemaal te flippen.” Wauw, wat een duidelijke uitleg. Not. “Ik probeerde haar te kalmeren, maar ze werd heel angstig en ze vroeg naar jou.” Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Je moet haar echt helpen, man. Dit ziet er niet goed uit.”