Just let it slide.

Tara keek naar zichzelf in de spiegel terwijl ze de zoom van haar topje naar beneden trok. Ze was niet zeker of ze zo de deur wel buiten durfde te gaan. Ze had een shortje aangetrokken die nauw vlak onder haar kont aansloot en een topje aangetrokken met een opvallend decolleté. Niet te diep of zo, maar het was… anders. Zeker als je bedacht dat Tara het gewend was om in middeleeuwse jurken rond te lopen. Deze outfit ging tegen alles in wat een kroonprinses normaal gezien droeg, maar ze moest zeggen dat het juist wel als vrijheid aanvoelde, zo’n verhullende kleding. Het zou aangenaam zijn om de zon op haar veel te bleke huid te voelen schijnen. De sneakers die ze aan had getrokken, voelde beter aan dan de hakken dat ooit zouden doen en gaven haar voeten wat verlichting. Ze droeg ook vaak platte schoenen in het kasteel, maar dat begon op een gegeven moment ook zeer te doen aan het voeten. Ze was echt gekleed naar de moderne tijd en hoewel ze eraan moest wennen, vond ze het zeker niet slecht. Na nog één blik op zichzelf in de spiegel – daarbij concluderend dat enkel haar haren nog in de gebruikelijke prinsessenstijl hing met haar vlecht van voor – ging ze naar buiten. De regenbui was net gepasseerd, dus daar hoefde ze al geen rekening meer mee te houden. Ze had zin om iets actiefs te gaan doen, iets avontuurlijks. En dus besloot ze om naar de kliffen te gaan. Gelukkig verborg de zon zich half achter de boomtoppen, anders zou het nog een behoorlijk zware klim worden. Ze was ongeveer een tiental minuten bezig toen ze eindelijk boven was. Maar dat was niet haar doel geweest voor vandaag. Nee, de lol kwam eigenlijk nu pas. Ze richtte haar handen naar de grond en zag tot haar tevredenheid dat zich daar al een ijslaag vormde. Ze liet die ijslaag verder doorzakken naar beneden, zodat er een heuse glijbaan ontstond. Ze wist hem ongeveer halverwege de heuvel af te maken, de rest zou ze onderweg wel bijwerken. Ze testte het gladde ijs uit met haar sneakers en zodra ze stabiliteit had gevonden, zette ze zich af. Om vervolgens al joelend naar beneden te glijden. Yeah, dit was pas fun!

De wind door haar haren, de adrenaline die door haar lijf gierde en haar hart die sneller klopte van vreugde zorgde ervoor dat Tara een steeds bredere grijns om haar lippen kreeg. Het was lang geleden dat ze echt nog eens zo veel plezier had gehad en de laatste keer in de lus was in de tuin geweest toen ze Sayuri had ontmoet, maar die schaatsbaan die ze toen had gemaakt stelde niet veel voor vergeleken de vrij gevaarlijk lijkende glijbaan die ze had gecreëerd. Het zou dan ook veel moeite kosten voor iemand die niet gewend was aan het slippende gevaar van ijs om dit te betreden, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen poging konden wagen. Tara keek over haar schouder toen ze geroep hoorde en zag een jongen aan het begin van haar gecreëerde ijsbaan staan. Ze verlegde haar focus op hem en maakte een sprong in de lucht, draaiend zodat ze achterwaarts verder naar beneden gleed. "It is!" riep ze hem toe. "You should try it for yourself if you dare." Alsof het niets was, bleef Tara achterwaarts naar beneden glijden. Ze richtte haar aandacht pas weer naar voren toen ze voelde dat het glijden minder werd en creëerde nog een extra stuk ijs bij haar zelfgemaakte glijbaan om te voorkomen dat ze zou struikelen over de grond die een stukje verderop weer begon. "It's like surfing. Keep your arms out for balance and you should be fine!" gaf ze hem advies over haar schouder. Zij kwam inmiddels bij het laatste gedeelte aan en met een soepele sprong landde ze netjes op de grond. Zo, dat ging een stuk sneller dan naar boven gaan, zeg!

Tara verwachtte wel dat de jongen het uit zou proberen. Ze had een belachelijk goed gevoel voor mensenkennis ontwikkeld en hoewel ze dat enkel uit had kunnen testen op de het personeel in haar kasteel, wist ze dat ze juist zat toen ze vermoedde dat de jongen haar uitdaging aan zou nemen en op het ijs zou springen. En ja hoor, daar ging hij al. Tara’s mondhoeken drukten zich kort omhoog toen ze zag dat hij zijn balans eerst wat moest vinden, maar het leek er duidelijk op dat het hem goed af zou gaan en dat ze hem niet op zou moeten vangen met nog meer ijs. Tara had zo wel haar trucjes klaarstaan voor als hij zou vallen, maar ze zag dat ze het niet nodig ging hebben en dus liet ze haar handen in haar zij rusten terwijl ze kalm toekeek hoe hij naar beneden gleed. “Yes, you do!” riep ze hem toe toen hij zijn balans hervonden had. Het was haar duidelijk dat hij al eens eerder gesurft had en dat hij er dus ervaring mee had. Iemand die daar namelijk geen ervaring mee had, zou al sneller op zijn bek zijn moeten gaan. Of hij had gewoon een heel goed evenwichtssysteem. Het duurde in elk geval niet lang totdat hij voor haar neus stond en Tara glimlachte naar hem. “Well done,” zei ze tegen hem. Ze bestudeerde hem kort en merkte op dat hij niet lelijk was. Hij had donker haar, een gespierd uiterlijk en was groot gebouwd, groter dan Tara. “No, it wasn’t,” zei ze met een glimlach tegen hem. “Back where I lived I used to do this all the time. I changed the whole hall into an ice skating room. My father didn’t like that much.” Ze grinnikte. Ja, dat waren mooie herinneringen. Jammer dat ze daar niet naar terug kon gaan. Het zou nog wel even duren eer dat ze weer terug naar het kasteel kon gaan om haar training voort te zetten die haar uiteindelijk de koningin van Schotland zou maken. Ze richtte haar blik weer op de jongen en glimlachte. “The name’s Tara, by the way,” zei ze en in plaats van haar hand uit te steken, maakte ze een buiging zoals adellijke vrouwen dat deden. Toen besefte ze waar ze was en voelde een blos op haar wangen komen. “So hard to get used to this,” mompelde ze, waarna ze haar hand naar hem uitstak en hem een verontschuldigende glimlach toewierp, maar er verder niks over zei. Het was al awkward genoeg zo.