Jumpscare!

Grayson had weer eens een leuke grap bedacht. Omdat de vorige zo geslaagd waren geweest, had hij besloten om het deze keer eens over een andere boeg te gooien. Zijn grappen waren wel leuk, maar ze mochten natuurlijk niet voorspelbaar worden. Met het idee in zijn hoofd voor een nieuwe grap was hij die dag dan ook naar het centrum van Inndyr getrokken, waar hij een winkel binnen was gegaan waar je beeldjes die geluid maakten die reageerden op beweging kon kopen. En zo had hij een soort van skelet gevonden dat begon te dansen en akelig begon te lachen wanneer het geactiveerd werd. Het stond ergens in een donkere ruimte van de winkel en Grayson had het met veel plezier gekocht, zelfs nadat de vrouw die achter de toonbank stond had aangegeven dat het ding behekst was. Grayson was echter niet zo onder de indruk van dat soort spookverhalen en liep dus met het skelet onder zijn arm geklemd naar buiten. Blijkbaar had het centrum van Inndyr hem veel te bieden wat ideeën voor grappen maken betrof, maar hij zou later nog wel eens terugkomen om dat allemaal te bekijken. Hij moest nu de voorbereidingen treffen van zijn grap. Het lastigste was om een moment te vinden om het skelet op te stellen zonder dat iemand zag wat hij aan het doen was. Toen er op een bepaald punt tegen de avond niemand in de woonkamer was, zette hij het ding gauw op. Hij had inmiddels al gekeken hoe de bewegingen van het skelet waren en dus had hij een klein plastic bekertje gevuld met water op de hand van het ding gezet. Omdat het skelet zijn hand in een positie hield waarbij de handpalm naar boven was gericht, kon hij dat doen zonder dat het omkieperde. De truc was hem nu om hem aan te zetten en weg te komen voordat de sensoren zijn bewegingen op zouden pikken. Dit lukte hem wonderbaarlijk genoeg en hij bewoog uit het zicht, waarna hij verwachtingsvol opkeek toen hij voetstappen hoorde en met een grijns naar het skelet keek. Als het goed was, zou zijn hand een zijwaarts beweging maken waardoor het plastic bekertje vol naar diegene zou vliegen die binnen zou komen. En dan zou hij pas echt goed kunnen lachen.

Grayson begon al te gniffelen toen hij voetstappen hoorde die in de richting van de woonkamer kwamen. Een kleien grijns ontstond om zijn lippen bij het idee dat diegene die nu naar de woonkamer gelopen kwam geen idee had wat zich achter de deur bevond. Hoe kon je ook vermoeden dat er een dansend skelet met een bekertje in zijn hand naast de deur stond, klaar zijnde om mensen de schrik van hun leven te bezorgen? Grayson besloot dat hij het ding de rest van de avond zou laten staan, als het ding niet vermorzeld werd door de eerstvolgende die nu binnen zou komen, that is. Hij moest zeggen dat van alle grappen die hij al gemaakt had in zijn leven, dit echt wel de beste was. En dat werd nog eens extra bevestigend toen een mooie meid nietsvermoedend naar binnen kwam lopen. De skelet ving haar beweging op en begon inderdaad te bewegen, waardoor het bekertje vol in haar gezicht terechtkwam. Grayson hield het al helemaal niet meer toen dat ze zich rot schrok vanwege het skelet dat zich naast haar bevond. Deze reactie was echt onbetaalbaar geweest. Zijn grijns zwakte echter af toen dat ze naar hem keek, een kwade blik in haar ogen. Hij richtte zich op het idee dat hij zijn gave binnen de kortste keren moest gaan gebruiken, moest hij hier nog levend de kamer willen verlaten. “Hé, rustig maar,” grinnikte hij. “Het was maar een grapje. Bovendien zag je er wel uit alsof je wat verfrissing kon gebruiken.” Hij knikte naar haar hardloopkleren om aan te geven dat hij het over het sporten had en niet omdat ze er slecht uitzag. Want dat was absoluut niet het geval. Grayson nam haar snel van top tot teen in zich op. Damn, nee, zeker niet.

Ze had wel pit, zeg. En ze had ook een mooi lichaam. Grayson kon het amper laten om zijn blik even over haar lichaam te laten glijden. Haar hardloopkleren kleefden aan haar op precies de juiste plekken en accentueerden de rondingen die ze had. Grayson zag met zijn kennersoog dat haar borsten in verhouding met haar kont iets kleiner waren, maar dat was niet iets wat hij echt erg vond. Hij deed echter net alsof hij aan het kijken was of ze niet te nat was geworden en dus richtte hij zijn blik weer naar haar op toen ze weer begon met spreken. Hij kon het niet laten om te grinniken om haar woorden. “De kamer blank laten zetten? Voor dat beetje water uit dat bekertje? Je overdrijft.” Hij gaf haar een plagerige knipoog. Nee, hij voelde zich niet bepaald geviseerd door haar woorden. Als hij iets minder grappig was geweest en minder kon hebben, zou hij waarschijnlijk ook wel boos zijn geworden om zijn eigen grappen. Het feit was echter dat hij zijn eigen grappen best wel hilarisch en goed gevonden vond en dat hij zich dus ook niet kon voorstellen dat hij echt heel boos zou zijn geworden als hij zelf door ze werd getroffen. Want kom op: wie kwam er nu op het idee om een skelet met een bekertje water in zijn hand aan de deur van de woonkamer te plaatsen? Niemand, toch? Hij onderdrukte een grijns toen hij zag dat het meisje zich in haar opnam en wat ze zag moest haar wel bevallen, want haar toon klonk een stuk aangenamer toen ze haar volgende vraag stelde. “Bij een zo’n speciale winkel,” zei hij. “Ik weet niet of je dat winkeltje in Inndyr kent dat die beelden verkoopt? Maar ja, daar dus.” Hij keek naar het geraamte en grinnikte. “Dit is het gewone exemplaar. Ik had eigenlijk dat ene skelet mee moeten nemen waarvan de ogen ook oplichtten en die “Trick or treat” riep wanneer je er passeerde. Je zou er eigenlijk eens met me naartoe moeten gaan. Je gaat je nog verbazen over wat voor een grappen je er allemaal mee uit kunt halen.” Hij gaf haar weer een plagerig knipoogje.