To help those in need.

Het beloofde weer een warme dag te worden. Hoewel Tara inmiddels wel gewend zou moeten zijn aan het warme klimaat vond ze het nog steeds lastig om zich aan te passen. Het was zo anders dan haar leven in het kasteel. Ze zei niet dat het minder was of dat ze zich als een mindere behandeld voelde, maar het leven en de leefstijl was gewoon niet te vergelijken met hoe het er bij haar thuis aan toe ging en dat was soms lastig, zeker omdat ze graag weer terug naar huis wilde gaan. Haar vader begon immers aardig op leeftijd te komen en het zou niet lang meer duren eer dat Tara zijn verantwoordelijkheden van hem over zou moeten nemen. Ze kon hier niet ontspannen rondlopen en vrienden maken terwijl haar vader daar moederziel alleen op de troon zat en eigenlijk een opvolger moest regelen. Dat zou Tara zijn, mar het meisje had haar emoties niet voldoende onder controle en daarmee ook niet haar gave, waardoor het nog onmogelijk voor haar was om de troon over te nemen. En ze hoopte dat het niet al te lang meer zou duren eer dat ze het van hem over zou kunnen nemen, eer dat ze haar gave onder controle zou hebben. Tara liet haar blik afwezig naar het water glijden dat zich rond het park bevond, waar een jongen net met een trieste blik naar het water aan het staren was omdat zijn bal midden in de vijver gevallen was die zich rond het park uitbreidde. Toen de jongen wegging en niemand oplette, ging Tara snel naar het water en bevroor een gedeelte van het water zodat ze eroverheen kon glijden. Ze pakte de bal vast en zwierde die vervolgens hard in de richting van de jongen, waarna ze snel weer terug gleed en het ijs liet verdwijnen. Ze checkte snel of niemand haar had gezien en richtte haar blik vervolgens met een glimlach op de jongen toen deze verwonderd en blij naar de bal keek. Het deed haar goed dat ze iemand had doen glimlachen vandaag en afwezig bleef ze naar de jongen kijken terwijl hij de bal vastpakte en weer verder begon te spelen.