Vanuit de schaduwen stapte Connor naar voren, vlak achter het slachtoffer dat hij vandaag had uitgekozen. Een mes hield hij stevig geklemd in zijn rechterhand. Het was laat genoeg op de avond dat de meeste dorpeling niet meer door smalle steegjes als die waarin hij stond liepen. Helaas voor zijn slachtoffer was Connor meer dan bekend met zijn patroon en wist hij ook dat de jongeman iedere dag dezelfde route nam om negen uur. Het mes sneed door de stof van zijn jas en vervolgens diep in de rug van de man. Met een in zijn keel gestaakte kreet struikelde hij naar voren en draaide zich in een ruk om. Voor hem stond Connor grijnzend, nu met een bebloed mes hoog geheven. Dat hij de jongeman al een dozijn keer eerder had vermoord maakte het er niet minder leuk op om de angst in zijn ogen te zien - vooral omdat hij iedere keer er een nieuwe twist aan kon geven. Deze keer letterlijk terwijl hij de man greep en weer dichtbij trok. Het mes werd in zijn maag geduwd en daar rondgedraaid voor Connor het weer terugtrok. Een excuus voor deze moord had hij niet; de man had hem niks aangedaan en zijn dag was prima geweest. Tegenwoordig zocht hij steeds minder excuus voor de acties die hij uitvoerde. Het ging allemaal om het bloed dat over zijn zwarte kleren heen spetterde terwijl de man huilend, smekend om genade, op de grond viel.

”Sucks to be you,” sprak Connor terwijl hij zich door zijn knieën liet zakken naast de kermende man voor hij het idee kon krijgen om weer overeind te komen. Uit ervaring van de vorige keren wist hij dat er geen dorpelingen op zijn geschreeuw af zouden komen. Peculiars waren nog een risico, maar als het zou gebeuren zou hij er tegen die tijd wel mee omgaan. Het mes ging opnieuw door de maag van de man heen. Zijn schreeuwen verzwakte al, heel lang had hij niet meer. Dit was het cruciale moment waarop Connor zijn hand in de wond die hij had gemaakt duwde. Met een brede grijns trok hij de darm van de man eruit. Er klonk een laatste kreet uit zijn mond voor de jongeman zijn laatste adem sloeg. For fucks sake, het was te moeilijk om ze in leven te houden terwijl Connor ze probeerde te martelen. Met een zucht veegde Connor het mes af aan de kleren van het lijk. Volgende keer beter.

Gefrustreerd met de zoveelste gefaalde poging veegde hij het mes af aan de jas van de man. Het idee was dat zijn slachtoffers alles nog meemaakte terwijl hij hun vitale organen er uit trok, om de pijn en angst van hun gezicht af te zien tot dat ze het uiteindelijk begaven, maar zo makkelijk was het nog niet. Ze in leven houden was zo veel moeilijker dan het moest zijn. Dit was waarom hij liever aan zijn favoriet deed. Een grote groep mensen tot paniek brengen terwijl hij ze een voor een neerhaalde was zo veel leuker. Er kwam weinig marteling bij kijken maar meer dan genoeg bloed om ervoor op te maken. Toch was dit een techniek die hij wilde kunnen uitvoeren. Variatie was ook belangrijk in zijn hobbies. De man vormde niet bepaald een pretty sight. Organen lagen buiten zijn maag. De angst stond nog van zijn gezicht te lezen, nu voor eeuwig bevroren in die uitdrukking. Tot het twaalf uur s’nachts was en alles zich weer zou terugzetten zodat Connor een nieuwe poging kon doen. Ergens was het allemaal fascinerend, ergens was het teleurstellend dat de man niet dood zou blijven. Aan de andere kant leverde het meer kansen op. Voor vanavond zou hij wel een nieuw slachtoffer vinden, er was nog een heel dorp over waar hij alles op kon uitproberen. ”Connor!” Oh fuck, nevermind that. Meteen schoot hij overeind, weg van het lijk alsof hij er niks mee te maken had. Het viel niet meer te ontkennen dat het zijn doen was. Bloed was verspreid over zijn kleding en het mes in zijn handen zei meer dan genoeg. Zijn blik viel op Alicia. Daar ging de vijfde indruk of zo, niet dat de eerste vier veel succesvoller waren geweest. Zeal irriteren in de bibliotheek, dronken zijn in een schuur, honden ontvoeren en haar verven. Scratch that. Het was best wel succesvol als Connor eerlijk was. ”What is this good for?” vroeg ze door. Zijn blik ging wat beteuterd naar het lijk. Hij haatte de afkeurende toon zo. Het was een vreemde mix met de vrolijkheid die moorden zonder reden meebracht. ”He walked into my knife?”

Alicia’s verschijning was niet waar hij op gerekend had. Natuurlijk kon het niet voorspeld worden waar peculiars heen gingen, maar hij had niemand in een donker steegje verwacht rond deze tijd. De kans om te ontkennen dat het zijn doen was had hij ook al niet meer. Met een vaag excuus probeerde hij half het nog te ontkennen. Ja, de man was sowieso tegen zijn mes aangelopen en zijn mes was precies zo gedraaid dat zijn organen nu buiten zijn lichaam lagen. Dat was heel logisch. ”This is perfect,” merkte ze kil op. Verward keek Connor haar aan. ”What?” Voor zover hij wist vonden de meeste mensen dode lichamen niet perfect, maar de concentratie die ze toonde terwijl ze bij het lichaam knielde zei wel anders. ”Well, not perfect,” ging ze scherp door. Nog verwarder bleef hij naar haar kijken. ”The organs out there make it harder for it to survive, so now I won’t have exactly accurate.” Hij had zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Ze leek niet eens van slag dat het een dood lichaam was, het enige probleem was dat hij de organen eruit gehaald had. Bovendien sprak ze over ‘overleven’ terwijl Connor er vrij zeker van was dat de man compleet dood was. Onhandig ving hij het notitieblok en het potlood uit de lucht. De verwarring viel nog steeds van hem af te lezen terwijl Alicia al door ging met het bestuderen van het lichaam. ”Write down as I tell you,” beval ze. Gehaast sloeg hij het notitieblok open op een lege bladzijde. ”Male, stabbed multiple times, missing vital organs, time deceased: about a minute or two. Cause of death: heavy blood loss.” Snel krabbelde hij alle dingen die ze sprak op het papier in zijn bijna onleesbare handschrift. Het hielp tenminste dat hij wist wat de precieze details van de dood waren, tenslotte had hij hem veroorzaakt. Ondertussen haalde ze een groene vloeistof tevoorschijn wat zijn verwarring alleen maar verder hielp. Connor had gerekend op een rustig avondje moorden, niet op wat dit dan ook was. Hoe dan ook speelde hij de rol van een goede assistent terwijl hij de rest ook opschreef. 30 cc van wat het spul dan ook was… drugs? Uiteindelijk duwde ze de naald in zijn nek om het spul erin te duwen. ”What’s that?” vroeg hij duidend op wat ze ‘reagent’ had genoemd nu het er op leek dat hij even niks meer op hoefde te schrijven. Toch hield hij het notitieboek en het potlood stevig in zijn handen voor het geval er meer was dat hij moest noteren. ”And what’s all this information for?” vroeg hij door gebarend naar de notities.

Vreemd groen spul werd in het lichaam dat hij gedood had gespoten terwijl Connor zijn best deed om alles wat Alicia zei op te schrijven. Nog steeds had hij geen idee waarom ze dit aan het doen waren en wat het nut ervan was. Het enige wat hij wist was dat hij de tijd die ze noemde ook zo goed mogelijk opschreef. Eindelijk kreeg hij een kans om te vragen wat het ‘reagent’ was. ”This?” sprak ze vol emotie terwijl het flesje omhoog werd gehouden. Connor knikte snel bevestigend. ”This is the key to life. The pinnacle of my life’s work thus far. This is the closest we will ever get to defeating death, and this is my weapon of choice in our war,” antwoordde ze. Nog verward probeerde hij haar woorden te ontcijferen. Defeating death? Mensen kwamen niet tot leven tot de tijdslus weer opnieuw startte. Zoveel wist hij wel. ”It’s what separates me from ordinary people, and what makes me a Godess among men,” ging ze door. Dat was iets wat Connor wel kon snappen. Tenslotte speelde hij zelf ook met leven op de meer dodelijke manier. God zijn had hij nooit genoemd, maar het klonk zo slecht nog niet. Hij die kon bepalen of mensen leefden of dood gingen. ”I see,” mompelde hij. Nog was het overwinnen van dood hem een vreemd concept, maar het zorgde ervoor dat hij zijn volgende vraag stelde. ”Science! reageerde ze. ”Science?” herhaalde hij. Zijn blik ging van het lichaam naar de notities die hij had genomen, voor de wetenschap blijkbaar.  

”One day my elixer will be perfected, and nothing will be able to stand in the way of humanity ever again.” In gebrek aan betere reactie knikte hij maar. ”Time elapsed forty-five seconds.” Nog wist hij niet waar ze op aan het wachten waren. De informatie krabbelde hij wel onder de rest van de notities die hij al had. Voor hij een nieuwe vraag kan stellen vlogen de ogen van de man die compleet dood was geweest open. ”What the fuck?!” Meteen sprong Connor naar achteren. Alicia leek bijna angstaanjagend kalm onder het alles, alsof het een dagelijkse bezigheid was. Het zou hem weinig meer verbazen als de groenharige dit vaker deed. ”Time of reanimation.” Reaniwat? ”Forty-eight seconds after administering,” sprak ze. Snel schreef hij het op waarbij de spelling van reanimation een pure gok was. De… zombie?..  schreeuwde alsof hij de pijn allemaal opnieuw beleefde. Iets wat Connor dan wel weer kon waarderen nu de schok van het gebeuren begon af te zwakken. Het was geweldig om iemand twee keer achter elkaar te kunnen martelen. De term van God begon op zijn plaats te vallen. ”Welcome back to life, once more,” grijnsde Alicia naar de man. Ondertussen stapte hij weer naar voren om ook neer te knielen naast de dode man. ”Is he really alive? ” Connor had zo veel vragen terwijl zijn blik gefixeerd bleef op de kermende zombie. ”Either way, that’s amazing.”

Soms volgde je niet de verwachtingen van je ouders. Soms riep je de dood weer tot leven en deed je cocaine. Vandaag leek een van die dagen te zijn, zonder de coke dan, voorlopig. Vol  trotse emotie legde Alicia uit hoe het groene spul haar levenswerk was, allemaal voor de scheikunde. Het riep meer vragen op dan het antwoorden gaf. ”Yes, science, the more information we have on this the better. It could be of use to me in the future and any other scientists that will carry on my work,” legde ze uit. Op een bizarre manier klonk het logisch. Het groene spul was iets wetenschappelijks en hij mocht haar assistent zijn in wat feitelijk een experiment was. Een aantal seconde tikte nog voorbij voor de man die compleet dood was geweest weer tot leven kwam. De schrik sloeg snel genoeg over tot pure nieuwsgierigheid en ergens al opwinding bij het idee dat de man voor een tweede keer leidde zonder dat er een dag voorbij ging. ”Of course he is alive! He’s got a pulse!" Fair enough. Snel schreef hij ‘alive’ ook maar onder de notities. ”He’d be able to speak rationally if it wasn’t for the organs outside of him…” ging ze door. Volgende keer zou hij haar een lichaam met de organen er nog in leveren- wacht, volgende keer? Zo’n slecht idee was het nog niet. Op een rare manier was het geweldig. Bovendien was het niet eens het raarste ding dat hij in lussen gezien had. ”Well, you’re the first to say that.” Raar dat andere dode lichamen die weer tot leven kwamen niet konden waarderen.

Snel genoeg stopte het kreunen van de man weer, alsof hij de strijd tot leven voor een tweede keer opgaf. Connor schatte in dat het te maken had met de organen die buiten zijn buik hingen. ”He’s going to die again… but just to be sure… my test subjects tend to get kind of dangerous.” Hij volgde haar blik naar het mes in zijn hand met een vragende blik. Zomaar ging hij zijn favoriete mes niet overhandigen. ”Would you do the honors of impairing his brain with the knife? That should rid of the cognital functions, so he can’t do any harm may certain parts of him still live on.” Meteen knikte hij, enthousiast puppy mode on. Een enthousiast puppy die zijn mes in de hersenen van een zombie ging steken. ”Gladly,” sprak hij terwijl hij overeind kwam en weer achter het hoofd van de man knielde. De notities hield hij in zijn andere hand geklemd. Met precisie duwde hij het mes in de hersenen van de man voor hij zijn blik weer op Alicia richtte. ”So I think I got it.” Het mes werd weer uit het hoofd getrokken en hij wees ermee naar het groene spul. ”That revives them, right? But it doesn’t restore their body like Victor’s thing does, it purely brings them back to a state of alive,” ging hij door met zijn conclusies. ”So what if you inject it somewhere else? Or even in someone who is alive?” Connor was oprecht geïnteresseerd nu. Op deze manier was wetenschap leuk.

Met plezier stak Connor zijn mes in de man. Het voelde alsof hij hem twee keer achter elkaar kon vermoorden zonder dat hij hoefde te wachten tot de dag weer opnieuw startte, wat geweldig was. Het gaf eindeloos veel mogelijkheden. Daar boven op was wat Alicia deed met haar reagent ook heel cool. Ze zouden zo'n goed team vormen op deze manier met de lichamen die hij kon leveren en zijn gekrabbelde notities. Langzaam begon hij ook door te hebben hoe het ongeveer werkte met het spul dat de zombie had gecreëerd. Al bleven er genoeg vragen over om te stellen. ”Have you heard of the theory that life is purely a physical and chemical process?” vroeg ze. Een frons trok kort over zijn gezicht. Hij had maar twee jaar biologieles in het Russisch gehad, toch klonk het redelijk genoeg, al had hij niet van de theory gehoord. ”No, but it sounds logical,” antwoordde hij uiteindelijk. De rest van de uitleg hoorde hij ook aan. Technisch gezien was het als een reset van de brein om de chemie weer te laten werken en zo de dode weer tot leven te wekken. Op een bizarre manier was het geweldig. Zijn morbide interesse ging blijkbaar verder dan alleen de dood, het ging ook naar de dood verslaan. Samen bepalen wie er leefde en wie er dood ging. Dat was niet het enige waar hij vragen over had, de werking van het groene spul zelf riep ook meer vragen op dan het nu antwoorden gaf. Het antwoord dat Alicia gaf klonk logisch genoeg. ”So it needs to recharge the brain to revive the whole person,” trok hij nog een conclusie. Ondanks zijn falende schoolcarrière en impulsieve acties was hij niet compleet dom. ”I also have a theory that it would work on singular body parts alone, but have never tested that yet,” zei ze. Dat was precies waar hij te pas kon komen als beste assistent. Een enthousiaste grijns kon hij niet onderdrukken terwijl hij het mes weer omhoog hield. ”We could try now.” Het bloed verstoorde hem totaal niet terwijl hij een arm van het lichaam omhoog hield. De hand er af snijden ging smoothly met wat kracht erachter om door het bot heen te komen. Waardoor het perfecte experiment overbleef. ”No villagers will walk by for the next two hours anyway, as long as there’s no peculiars around we should be fine.” De hand wierp hij al zonder er bij na te denken in haar richting. ”After all we’re just being nice, giving this poor guy free drugs,” ging hij grinnikend door. Yes, Alicia en haar nieuwe groene haren waren geweldig.

Dat hij niet verwacht had dat Alicia graag dode mensen tot leven bracht maakte hem er niet minder excited op. Misschien zelfs meer omdat hij nu assistent kon spelen op een compleet onverwacht moment. Zorgvuldig nam hij alles op in zijn slordig geschreven notities terwijl hij ondertussen ook nog naar haar uitleg luisterde en er conclusies uit trok. Het groene middel was de bron van het leven dat alleen via de hersenen het hele lichaam weer tot leven kon wekken. Veel over de lichaamsdelen individueel was er nog niet bekend. Daar waren ze echter wetenschappers voor. Of niet compleet legitieme wetenschapper en assistent die ook als moordenaar functioneerde, whatever, zelfde verschil. Wetenschappers of niet, ze konden het nu uit testen met het lichaam dat nog steeds op de grond lag. Nog ongeveer twee uur moest eraan voorbij gaan voor hij weer terug kwam door middel van de lus. Alle tijd om zijn mes in het arm van de man te zetten en door bot heen te gaan zodat een losse hand overbleef. Perfect voor het experiment. ”That knife has the power of a bonesaw,” merkte Alicia op. Boven op geen problemen met dood hebben had ze ook nog kennis van messen. Fuck Victor en Hunter, Connor had zijn nieuwe beste vriend voor het leven gevonden. ”Where did you get it?” vroeg ze verder. ”Russia,” antwoordde hij enthousiast. Natuurlijk kwamen de beste wapens daar vandaan. Als een goede assistent deelde hij ook gelijk mee hoe lang ze hadden voor ze mogelijk in de problemen konden komen met het schema van de dorpelingen. ”I see you’ve done your research, that’s perfect.” Trots grijnsde Connor naar haar, als een puppy dat het goed gedaan had.

Het lichaamsdeel werd overhandigd terwijl hij doorsprak over hoe aardig ze wel niet waren. ”Free drugs and another chance at life, and death,” voegde ze toe. Daarop grinnikte hij ook weer.  ”Damn right.” Precies dat. ”Connor, you are exactly what I need in my research, physically  and mentally strong enough for this work, plus your Peculiarity could be of use,” begon Alicia, hem strak aankijkend. Geïnteresseerd keek hij haar aan, niet zeker waar haar woorden heen gingen. ”Together you and I will be the new Gods of Life and Death.” Dat klonk geweldig. Connor wist dat hij gestoord was, psychopatisch enzo. Zoveel was inmiddels niet meer te ontkennen. God van de dood worden klonk alleen maar als een volgende stap die hij kon zetten met Alicia aan zijn zijde. Hun  ervaring samen combineren voor de wetenschap en voor nog veel meer. ”And we will defeat anything. And create a whole new world,” ging ze vol passie door. ”Where do I sign up?” vroeg hij terug met een brede grijns. Daarmee was het wel duidelijk dat hij hier honderd procent voor was.

Vol aandacht keek hij toe hoe de naald in het arm geduwd werd en het spul er weer ingespoten werd.  Even leek er niks te gebeuren, tot het arm begon te bewegen, zelfs rond begon te lopen. Misschien moest het beeld hem meer doen, maar inmiddels was Connor zo veel gewend dat hij alleen vol fascinatie toe kon kijken. ”It’s alive! I can’t believe it!” sprak Alicia enthousiast. Even enthousiast knikte hij, het ding volgend met zijn ogen. ”Look at it! It’s new life!” Het was iets dat ze tot leven hadden gewekt, iets wat niet hoorde te bestaan. ”It really is alive,” sprak hij vol verwondering. Van zijn plaats bewoog hij niet terwijl het arm begon te wandelen. Nee, hij was ook veel te vrolijk hiermee. ”We controlled it, we decided it should live.” Het voelde geweldig om zo veel macht over zo iets te hebben. ”We control life.”