Met een kleine zucht fatsoeneerde Dawn de jurk die ze had aangetrokken. Qua weer leken de lus in Italië en deze lus wel een beetje op elkaar, dus in elk geval had ze haar garderobe niet moeten aanpassen. Dat was een ander verhaal geweest toen ze van de vernielde lus van Frankrijk naar de lus van Italië ontsnapte. Waar het weer in Frankrijk meer wisselvallig was geweest, was het in Italië bloedheet geweest en had ze algauw wat shortjes en luchtige kleding moeten kopen. Het eten was echter wel lekkerder geweest en dat was dan ook de enige goede herinnering dat ze nog had aan die lus. Voor de rest waren het allemaal herinneringen van ellende, dingen waar Dawn niet meer aan wilde denken. Ze had ze met Victor besproken, maar niet tot in detail en dat wilde ze ook niet. Ze wilde niet nog eens de kwaadheid in zijn ogen zien als ze het over Filio had, wilde niet dat er een zich een zaadje van haat in zijn binnenste zou planten die zich zou uiten naar zijn omgeving. Ze had het er met hem over gehad en meer details waren voor haar niet nodig. Ze was nu veilig bij hem in de lus van Noorwegen en het was goed. Ze had echter niet echt de tijd genomen om andere mensen te leren kennen en had vooral haar tijd met hem gespendeerd of alleen. Daar wilde ze graag verandering in brengen, maar van een lus gaan waar je een hoop ellende had meegemaakt naar één waar het vredevol leek, was niet gemakkelijk en het was nog minder gemakkelijk om mensen opnieuw te gaan vertrouwen. En dus merkte Dawn dat ze de confrontatie weer uit de weg ging en naar een plek ging waar niemand haar kon vinden. Ze had de steile klim naar de klif al vaker gedaan en liet zich zoals de vorige keren dat ze de klim had gedaan een tikkeltje vermoeid op het bankje zakken, waar ze haar blik liet glijden over de prachtige omgeving die zich voor haar bevond.

Terwijl Dawn uitkeek over de kliffen bedacht ze zich dat de omgeving qua mensen en qua omgeving niet meer kon veranderen van de lus van Italië. Italië had zich vooral gekenmerkt door zijn grote stad en gezellige kleurtjes, maar daar was in de Noorweegse lus niet veel van terug te vinden. Daar was de lus meer gefocust op landschap en op een kleinere buurt. Dawn vond dit een stuk aangenamer omdat het met een klein dorp ook minder de kans had dat ze mensen tegen zou komen die zich met haar zaken wilden bemoeien. Ze vermoedde dat iedereen elkaar hier al wel kende en dat de probleemmakers zo aangepakt zouden worden. Dat gaf haar ergens wel rust, evenals het feit dat Victor ook in de lus was en dat ze altijd bij hem terechtkon wanneer ze zich niet goed voelde. Dawn werd uit haar gedachten gehaald door een meisje dat naast haar kwam zitten, maar dat niet echt iets tegen haar zei. Dawn haalde kort haar wenkbrauw op, zich afvragend of dit meisje ook tot de lus toebehoorde en of ze gewoon verlegen was of dat ze geen zin had om te praten. Tja, er was één manier om daar achter te komen. “Hallo,” zei Dawn op een zachte toon tegen haar om haar aandacht te trekken. “Ben je van hier?” Niet echt de gemakkelijkste manier om mee te beginnen, maar ach. De vraag was duidelijk genoeg, toch?

De blondine antwoordde dat ze van hier was en maakte een opmerking over dorpelingen, wat aangaf dat ze ook in het huis moest wonen en dat ze een gave had. Dawn liet haar blik kort naar opzij glijden en nam de blondine kort in zich op. Ze had heus wel gemerkt dat de blondine geen zin had in een gesprek, maar Dawn’s nieuwsgierigheid was nu eenmaal gewekt en als het meisje écht geen zin had in een gesprek moest ze Dawn maar afkappen of gewoon weggaan. Het feit dat het meisje antwoordde, al was het maar uit beleefdheid, gaf voor Dawn aan dat ze meerdere vragen mocht stellen en dus was dat ook precies wat ze deed. “Wat voor gave heb je dan?” vroeg ze. Vervolgens voegde ze er grinnikend aan toe: “Ik denk dat als je dat te weten wilt komen, je hier de hele dag moet gaan zitten.” Een ding dat ze ook weer niet ging doen, dus zou het enkel bij een speculatie van de blondine moeten blijven.