Het was voor de eerste keer sinds ze in de lus was gekomen dat ze deze klim maakte. Ze had al veel over de kliffen gehoord en ze had ze uiteraard ook gezien als ze naar het strand ging, maar ze had nog niet echt de motivatie gevonden om aan de lange klim te beginnen. Ze wist ook dat als ze de tocht ging maken, ze beter geen jurkje en wat losse schoentjes aan kon trekken. En dus had ze voor een shortje gekozen, een topje en schoenen met stevige veters. Hazel had moeite met stof dat aan haar benen kleefde en zeker met die hitte was het niet aangenaam om met een strakke broek rond te lopen, dus had ze een soort van milde tussenweg voor zichzelf gekozen door dat shortje aan te trekken. Hoewel haar benen de afgelopen tijd veel zon hadden gezien, bleef haar huid opvallend bleek en leek het dus alsof ze nauwelijks tijd vertoefd had in de zon. Het was iets waar ze gewend aan was geraakt en ook niet echt iets waar ze van baalde. Haar sproeten, rode haar en haar melkflesbenen waren nu eenmaal dingen die bij haar hoorden en daar was niet veel aan te veranderen. Ze zou trouwens ook geen idee hebben hoe ze er uit zou zien als ze haar uiterlijk wel kon kiezen. Ze was blij met haar uiterlijk, al zou ze wel graag volledig groene ogen willen hebben. Niet dat ze dat zeegroene niet mooi vond, maar… tja, als ze iets aan zichzelf kon veranderen, dan was het misschien wel dat. Hazel was zo erg aan het opgaan in eigenlijk vrij nutteloze gedachten dat ze niet goed oplette. Haar veter zat al een tijdje los en sleepte achter haar aan, maar bleef nu in een spleet hangen wat ervoor zorgde dat Hazel niet meer verder kon lopen. Voegde daar nog het feit bij toen dat ze op het meest steile stuk van de helling stond en de ramp was compleet. Terwijl ze haar ene been stevig op de grond zette, boog ze zich naar achteren zodat ze haar andere been kon bevrijden. “Fuck,” mompelde ze toen ze haar schoen niet meteen los kreeg. Waarom had zij dat nu ook weer?

Net toen Hazel zich wanhopig begon te voelen omdat haar been begon te trillen en omdat ze het idee had dat ze dadelijk tegen de grond zou slaan, was daar opeens haar reddende engel. Of nou ja, niet echt een engel, want het was natuurlijk figuurlijk gesproken en… ach ja, you get the message. Haar veter werd verwijderd uit de rotsspleet en Hazel draaide haar hoofd zodat ze naar haar redder kon kijken. Ze zag dat het een jongen was van haar leeftijd met bruin haar en merkte op dat ze zich niet zo wantrouwig tegenover hem voelde als dat meestal gebeurde wanneer ze voor de eerste keer een ontmoeting had met een jongen. Ze kon niet zeggen dat direct hetzelfde vertrouwde gevoel ervaarde als dat ze nu bij Kelvin had, maar ze kon ook niet zeggen dat ze erg op haar hoede was. Het was een vreemd gevoel en Hazel wist niet goed of ze zich er wantrouwig om moest voelen of niet. Ze wist dat het niet normaal kon zijn en vroeg zich af of het soms iets te maken had met het feit dat de jongen wel eens een Peculiar kon zijn. “Good day to you as well,” zei ze op een twijfelende toon. “And thank you for helping me. I thought I was going to fall, so it’s a good thing you were there.” Ze besloot om haar twijfels opzij te duwen en gewoon meer over hem te weten proberen te komen. Misschien dat er dan vanzelf wel antwoorden zouden komen op haar vragen. “Did you happen to be around or do you take this path often?” vroeg ze aan hem. Ze wist niet zo goed wat ze hiermee wilde bereiken. Als ze uit wilde vinden of hij een dorpeling was of een Peculiar – al was ze vrij zeker dat het dat laatste was – dan was dit niet de goede manier om erachter te komen. Maar ze had het nu eenmaal gevraagd en ze kon het niet meer terugtrekken, dus zou ze gewoon maar moeten wachten op een antwoord.

De jongen antwoordde op een vrolijke toon en Hazel merkte dat haar spieren zich begonnen te ontspannen. De jongen leek, voor zover zij kon oordelen, geen verkeerde intenties te hebben en vergezeld met het gevoel dat hij uitstraalde, zorgde dat toch wel voor een aangenaam gevoel in haar binnenste. Het was natuurlijk niet het gevoel dat ze kreeg als ze bij Kelvin in de buurt was, maar het was daar wel mee te vergelijken. Ze voelde zich op haar gemak, rustig. Alsof niet alles in één keer fout kon gaan en alsof ze eindelijk eens iemand ontmoet had die geen verkeerde intenties had. Ze hoopte dat hij daadwerkelijk zo was en dat het geen façade was dat hij opzette om anderen hun vertrouwen te winnen. Hazel vond dat zo’n verpletterend idee dat ze het maar snel wegduwde. “I was planning to do that as well,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Automatisch leken haar voeten in beweging te komen toen hij haar wenkte en algauw liep ze op een gelijke tred met hem. De klim was zwaar en ze was al vrij moe van het gevecht met haar veter van daarnet, maar de jongen gaf haar nieuwe energie en het feit dat ze nu iemand had om mee te praten tijdens de klim maakte het wel gemakkelijker om door te zetten. “Hazel,” antwoordde ze direct toen hij zijn vraag stelde. “What’s yours?” Ze keek naar boven en zag dat de top niet ver weg meer was. Zou dat betekenen dat hun paden dan ook zouden scheiden? Ze vond dat idee op de één of andere manier best wel jammer. “This is going to be such a surprise for me when we get to the top,” grinnikte ze. “I’ve only been a few weeks in the loop, but I have never climbed this hill.” Ze keek hem weer aan. “How long have you been in the loop?” vroeg ze toen.