Shadow's are life's mysteries

Bibliotheken waren altijd een van haar favoriete plekken geweest om tijd door te brengen. De geur van oude boeken, gevuld met wijsheid en verhalen om bij weg te dromen maakte een plek waar ze zich veilig voelde. Daar bovenop waren er nooit veel mensen in een bibliotheek dus ze hoefde zich geen zorgen te maken dat ze per ongeluk haar kracht gebruikte. De hoeveelheid nieuwe mensen om te leren kennen en informatie over deze plek om in te nemen werden haar wat veel. Eleonore had überhaupt nooit andere Peculiars ontmoet dan haar moeder, al wist ze wel dat er anderen waren, en om er ineens met zo velen in een huis te zitten overweldigde haar. Zo veel dat ze zich voor nu had teruggetrokken hier, een plek waar alle boeken vrienden waren die geen vragen stelden. Ze liet haar vingers langzaam langs de ruggen van de boeken lopen. Er was niet iets specifieks waar ze naar op zoek was, alleen wat afleiding en stilte. Haar ogen rustten op een kaft een paar boeken verderop. Ierse volksverhalen stond erop. Ze stapte er snel naartoe maar haar hand bleef hangen boven het boek, twijfelend of ze zichzelf dit moest aandoen. Het deed pijn om aan haar jeugd te denken in Ierland maar het gaf haar ook wat nodige troost. Eleonore besloot dan ook het boek te pakken en liep ermee richting het raam waar ze plaats nam op de vensterbank. Ontbijt was al geweest maar het was nog geen middag en Eleonore genoot van de ochtend zon. De dag was dan al begonnen maar had nog zo veel te doen voordat deze aan zijn einde kwam. Met een diepe zich opende ze het boek. De meeste titels kende ze en ze bladerde verder naar een van haar favoriete verhalen. Terwijl ze las kon ze de stem van haar vader in haar hoofd horen vertellen over de mooie dochter en de vader. The Girl who got the Better of the Gentleman was een verhaal dat haar vader haar al zo vaal had verteld dat ze het bijna uit haar hoofd kon vertellen. Het ging over een arme man en diens dochter. De man kreeg een huis van een nobelman als diens dochter zou komen koken en schoonmaken voor hem. De nobelman wilde de dochter voor zichzelf en toen ze hem op afstand hield werd hij boos en zei tegen de vader dat als deze een vraag niet kon beantwoorden, hij opgehangen zou worden. Drie vragen werden gesteld aan de vader en de vader wist het antwoord niet maar de dochter wel en ze zorgde voor hem na zijn werk en gaf hem ‘s ochtends het antwoord. Dat was waar haar vader stopte met lezen en Eleonore vertelde hoe zij op een dag wijzer zou zijn dan hem en dat ze dan samen raadsels van het leven zouden beantwoorden. Het verhaal ging alleen door en ze las verder, verbouwereerd dat dit niet het einde van het verhaal was. Zo verloren in het boek was ze dat ze niet eens hoorde toen er iemand binnenkwam.

Zo begeven in het verhaal zat Eleonore dat ze niet merkte dat er iemand binnen kwam. Tot er een enorme harde bons was waar ze zo van schrok dat het boek uit haar handen op de grond viel. Haar ogen schoten meteen naar de jongen toe en ze ging per ongeluk met haar ogen langs zijn schaduw. Dat gevoel van in iemand anders’ verhaal getrokken overkwam haar opnieuw. Zo oneindig veel beelden van gezichten ratelden door haar hoofd heen in een noodtempo zonder dat ze iets op pauze kon zetten en kon begrijpen wat ze zag. Na een korte twee seconden stak een scherpe pijn door haar voorhoofd heen en ze keek weg van de jongen, haar ogen dicht en haalde haar hand naar haar hoofd. Een overweldigend gevoel van verdriet overkwam haar dat ze bij de beelden had gevoeld. Vroeger zou ze hebben gedacht dat dat van haarzelf kwam maar nu wist ze wel beter en dat gaf haar een misselijk gevoel in haar maag. Ze had weer informatie over iemand gekregen die hij misschien zelf nooit had willen kwijtgeven en daarmee had ze haar grenzen ver overtreden. Eleonore knipperde zachtjes en keek weer op naar de jongen voor zich. Hij zag er niet oud uit, maar dat leek niemand hier overigens. “Hallo,” zei ze en glimlachte naar hem. Ze klom van de vensterbank en pakte haar boek op, checkte het zodat er geen kreukels in zaten voordat ze het dicht deed en naast zich neerlegde. “je liet me schrikken zeg, met die deur.” De pijn in haar hoofd ebde weg naar een bonzend gevoel, een stuk prettiger. “Kom je voor een boek, of voor de stilte?” Durfde ze te vragen. Ze moest op geen enkele manier laten blijken dat ze haar kracht op hem had gebruikt, al was het per ongeluk, anders zou ze meteen zijn boosheid over zich heen krijgen.

De jongen reageerde nauwelijks op haar, wat Eleonore alleen maar slechter deed voelen. Dat overweldigende gevoel dat ze van hem had gezien, en al die gezichten, misschien zat hij daarmee? Of het was iets heel anders en dan stond ze er stom bij. Nee, ze zou hem er niet om vragen. Toen hij daar bovenop zei dat hij voor de rust kwam werden al haar twijfels bevestigd. In eerste instantie wist ze niet goed wat ze moest doen. Negeren, boek verder lezen of met hem proberen te praten? Het laatste wat ze wilde was hem ongemakkelijk maken, zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Eleonore moest ondanks haar eigen ongemak glimlachen. Wat ze op het punt stond om te doen was dan ook zo typisch haar. Ze klom van de vensterbank af en liep naar hem toe, glimlachend. Wat voorzichtig stak ze haar hand naar hem uit. “Kom bij me zitten anders. De zon helpt de meest donkere gedachten weg te jagen. Daarom zit ik er graag.” Ze liep terug naar de vensterbank en pakte het boek op. “Bovendien heb ik een boek te lezen dus ik zal je niet lastig vallen.”

Eleonore wist niet goed wat ze van de vreemdeling had verwacht maar wist wel dat ze verbaasd was toen hij bij haar kwam zitten. Hij zei niks, ging gewoon zitten bij haar en staarde naar de bibliotheek. Ze moest wel toegeven dat ze nieuwsgierig was naar wie hij was maar had al gezegd dat ze hem niet lastig zou vallen. Opnieuw opende ze haar boek op het punt waar ze was gebleven. Ze traceerde de laatste paar zinnen die ze had gelezen met haar vingers maar kon haar hoofd er niet helemaal bij houden. Waar kwamen die beelden vandaan die ze had gezien? Het waren er zo veel geweest. Langzaam keek ze op van haar boek en bestudeerde de jongen voor zich. Hij zag er niet oud uit. Aan de andere kant kon je niemands leeftijd hier baseren op hun uiterlijk, maar toch. En dan nog al het verdriet dat met de beelden mee kwam. Dat kon ze alleen natuurlijk niet zeggen. Ze keerde terug naar haar boek, overwegend of ze iets moest zeggen of het bij stilte moest laten. Na een tijdje besloot ze toch de stilte te breken. “Ik ben Eleonore trouwens.” Ze wilde hem niet wegjagen met haar gepraat maar was te nieuwsgierig om het erbij te laten. Even hield ze haar boek op. “Houd je ook zo van lezen?”