BOOM!

In het nieuwe dagelijks ritme dat hij had gekregen, was het logisch voor hem om op dit punt buiten te zijn. Hij gokte erop dat hij nog ongeveer een half uur had om bij de bar in het centrum te komen voordat de regenbui zou losbarsten. Op zich was hij niet iemand die niet van regen hield. In tegenstelling tot vele andere mensen kon hij het wel hebben. Het zorgde voor enigszins rust in zijn lichaam en daarbij voedde het ook nog zijn krachten aan als er bliksem bij kwam kijken. Zijn blik ging even naar de lucht. In de verte zag hij al de donkere wolken naderen, maar voor nu scheen de zon nog. Zwijgend liep hij over het strand heen. Hij liep dicht tegen de duinen aan. Hij voelde geen behoefte om zijn blik te werpen op de zee of op de rest van het strand, waardoor hij het tafereel tussen de twee geliefden miste. Waar hij wel van op keek was een korte knal die te horen was. Vragend keek hij op en zag hij hoe een stel halfnaakt weg rende. Een kleine grijns begon zijn lippen te sieren, waarna zijn blik naar een jongen ging die net iets leek te bedekken met een laagje zand. Kennelijk was hij diegene die ervoor had gezorgd. Zachtjes grinnikte Zeal. Het was misschien niet veel chaos, het was behoorlijk onschuldig, maar het was wel leuk om te zien. Aangezien hij de jongen al aan het benaderen was doordat de jongen op de route stond richting het centrum, besloot Zeal hem maar zijn complimenten te geven. ”That was a nice prank you pulled off,” complimenteerde hij de jongen. Opnieuw ging zijn blik even omhoog naar de lucht, maar nog altijd zou het wel even duren voordat de donkere wolken hier waren. ”If you wait for 30 minutes I can show you a bigger explosion,” zei Zeal met een kleine grijns en richtte zijn blik weer even op de jongen.

“Thank you,” reageerde de jongen op zijn compliment. Zeal knikte eens. Opnieuw ging zijn blik naar de lucht, maar nog altijd zou het wel even duren voordat hij zijn plezier kon hebben. Met een kleine grijns zei hij de jongen daarom dat hij hem een grotere explosie kon laten zien in ongeveer een half uurtje. Zeal wist niet of de twee elkaar lang genoeg daarvoor konden verdragen, maar van zijn part konden ze het tenminste proberen. In ieder geval zou hij wel wachten. Het was aan de jongen of hij zou blijven of niet. De jongen gaf echter al snel een knikje. “I guess we just have to kill time until then,” sprak de jongen. Zeal knikte eens. Wachten was nooit leuk, maar er waren vast genoeg onderwerpen waar twee vreemden het over konden hebben. “You’re from the house, aren’t you? I’ve seen you around,” begon de jongen al met een onderwerp. Zeal grijnsde wat. ”I am. My name is Zeal. I’m a mentor the residence,” legde hij uit. Hij kon wel nagaan dat veel peculiars hem herkende doordat hij vaak genoeg rondhing in het verblijf en anderen hielp -of hij het nou wou of niet- dus het was niet verbazingwekkend dat anderen hem kende zonder dat hij ze herkende. Hij herkende gezichten echter wel snel, maar deze jongen herkende hij niet. ”Are you new in the loop?” vroeg hij hem daarom ook. Ondertussen pakte hij een pakje sigaretten erbij en stak hij er één aan. Hij hield vervolgens het pakje voor de jongen op en bood hem zo ook een sigaret aan.

Het leek er niet op dat de jongen het erg vond om te wachten en dus gingen ze het gesprek aan. Het bleek dat de jongen hem herkende, maar toch besloot Zeal zichzelf nog maar even voor te stellen. "Name's Matthew," stelde de jongen zichzelf voor, waarop Zeal knikte. Makkelijk genoeg te onthouden. "It must be exhausting to do that kind of thing," sprak Matthew verder, waarop Zeal wat grinnikte. Hij zou eens moeten weten. "Everyone coming to you with their problems and questions like you're a fucking therapist." Zeal knikte eens. ”It can be very exhausting. Most of the times I try to catch breaks in between, but most of the time I have to wait till evening to get some rest,” legde hij uit. Hij slaakte een kleine zucht. Gelukkig leek het erop dat Matthew zijn hulp niet nodig had, dus dat was een zorg minder. Hij vroeg de jongen of hij nieuw was, wat Zeal wel zo leek. Hij herkende gezichten snel en de jongen herkende hij niet zo snel. Ondertussen stak hij een sigaret op en opperde er één aan Matthew, maar die werd genegeerd. Zeal stak de sigaretten daarom weer in zijn zak. His loss. "I guess I'm kinda new," antwoordde Matthew. "I've been here for more than a week now and explored all there is to Inndyr, which is not much." Zeal grijnsde wat. ”I assume you already got bored of the place,” reageerde hij. Het was makkelijk om Inndyr en het verblijf snel saai te vinden. Het was lastig om jezelf dan bezig te houden. "How long have you been the therapist of this fucking hellhole?" vroeg Matthew vervolgens, waarop Zeal zachtjes lachtte. ”Two years, I’ve been in this loop for four years,” antwoordde hij. ”The loop really doesn’t get any better than this,” verzuchtte hij waarna hij een trekje nam. God, kon hij maar eens ergens anders heen.

De jongen zei dat hij nog maar een week in de lus zat. Het was lang genoeg om alles een beetje gezien te hebben, maar kort genoeg om misschien nog een beetje hoop en interesse in de plek te hebben. Zeal drukte echter dat al snel de kop in door te zeggen dat het niet veel beter zou worden dan dit. Het verveelde enorm. Eigenlijk was het geen wonder dat hij langzamerhand weer mentaal instabiel aan het worden was. “That’s true,” reageerde Matthew op zijn woorden. “The only reason I’m staying are the other Peculiars, who I’ve had a few interesting conversations with.” Zeal gaf hem een zijdelingse blik. Hij kende Matthew nog maar een paar minute, maar hij kon wel gokken over wat voor bijzonderen de jongen het had. ”Yeah there are few interesting people in the loop,” stemde Zeal enkel in. Hij besloot het aan de jongen over te laten hoeveel informatie hij kwijt wou geven aan hem. “Have you been appointed as mentor or did they actually ask your opinion?” vroeg Matthew, weer terugkomend op hun eerste onderwerp. ”A bit of both?” antwoordde Zeal vaagjes terwijl hij lichtjes fronste. Destijds was het Skyler geweest die ervoor had gezorgd dat hij mentor was geworden, misschien had hij het zelf destijds niet doorgevoerd maar hij was er toen wel blij mee geweest. “I just don’t get how you want to take willingly care of new Peculiars who come with their same questions everytime. Doesn’t it get really boring after a while?” Zeal knikte eens terwijl hij een nieuw trekje nam van de sigaret. ”I guess you could say it was some midlife crisis bullshit?” Geheel zeker over zijn zaak was hij niet, maar het was waarschijnlijk de makkelijkste manier om het uit te leggen. ”Basically, I wasn’t the best person when I came to the loop and someone convinced me eventually to become a ‘good’ person and to be a mentor and all that,” begon Zeal met de uitleg, waarna hij zijn schouders ophaalde en de rook uitblies. ”But turns out that I don’t really like to be that good, but I’m still stuck with the job and since I accepted it back then I still continue doing the duties, even though I’m not that good of a guy,” eindigde hij zijn verhaal. Er was een kans dat Matthew met al dit naar Girolamo of Bluebonnet zou gaan, maar dan had de jongen niet veel meer dan het kleine verhaaltje wat Zeal hem had gezegd wat ook nog ontzettend vaag had geklonken. Dus echte beschuldigingen tegenover hem konden niet worden gemaakt. En zowel, nou ja, dan kwam hij in ieder geval van de rol af. Zijn blik ging omhoog naar de lucht zodra de eerste druppels vielen. Hij nam nog een laatste trekje van zijn sigaret, voordat hij deze neergooide en doofde met het puntje van zijn schoen. Hij nam een stap afstand terwijl de elektriciteit langzaam om hem heen begon te sieren. De regen was nog maar net begonnen. Het zou nog even duren voordat de bliksem erbij zou komen kijken. Tot die tijd zouden ze geduld moeten hebben.

Hij wist wel waarom hij mentor was geworden. Hij wou zichzelf verbeteren en dacht dat mentor worden daarbij zou helpen. Echter bleek nu wel dat hij niet zou veranderen en dat hij dat eigenlijk ook niet wou. Als hij zich goed moest gedragen voelde het als een masker die hij opzette. Een façade die hij ophield en dat was ontzettend vermoeiend. Hij had er genoeg van en dat masker begon beetje bij beetje dan ook af te brokkelen. “When your mind is not in the right place, people who tend to have good intentions can be very convincing,” reageerde Matthew op Zeal’s vague uitleg. Zeal knikte eens. ”I’m just glad I know what I want now,” antwoordde hij. Hij wist niet of hij daar nog steeds zeker van kon zijn als hij Skyler nu opnieuw tegen zou komen, waardoor hij wel blij was dat de jongen al een tijdje uit de lus leek te zijn verdwenen. “You could always just leave the loop and start over. I think there are enough candidates to take over your shitty job,” stelde Matthew nu voor. Zeal haalde zijn schouders op. ”I can’t leave the loop so easily. A man is chasing me so it’s difficult to find a safe place.” Afwezig wuifde hij met zijn hand. ”It’s a long story,” voegde hij eraan toe. Ze hadden dan misschien tijd om erover te praten, maar Zeal wou zijn energie er niet aan verspillen. Het zou zijn humeur niet goed doen. “I’ve seen enough happy go lucky people around here and it makes me sick. Life isn’t all butterflies and rainbows and these people need to get their heads out of the clouds.” Zeal grinnikte door de woorden en haalde zijn schouders op. ”Let them be. One day they’ll realize that life is shitty – and if they won’t than you can just make their life shitty.” Oops, misschien niet helemaal iets wat een mentor moest zeggen.

Zijn aandacht voor zijn onhandige woorden werd weggetrokken toen het zachtjes begon met regenen en Zeal de elektriciteit al in de lucht kon voelen. Hij nam een paar stappen afstand terwijl de elektriciteit in zijn lichaam al haast vanzelf naar buiten werd getrokken. Met zijn bijzonderheid was hij als een wandelende bliksemgeleider. “Electricity, huh?” grijnsde Matthew. Zeal knikte even en grijnsde eveneens. Het begon inmiddels al wat harder te regenen en ook de wind stak op. “I might have a guess what kind if explosion you’re going to show me, but be my guest.” Zeal’s blik ging naar de lucht. ”Just make sure to keep your distance,” mompelde hij. Hij voelde zijn vingertoppen tintelen terwijl de hoeveelheid elektriciteit dat in de lucht zat omhoogging. De elektriciteit om hem heen werd ook krachtiger en begon iets sneller om hem heen te bewegen. Ondertussen viel het met bakken uit de hemel en was Zeal kletsnat. Even ging zijn blik nog naar de jongen om er zeker van te zijn dat hij uit de gevarenzone stond, voordat hij zijn handen opstak naar de hemel. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Zodra hij deze weer opende gloeide ze heldergeel op. Nog geen seconde later sloeg de bliksem op hem in. Een klap was te horen terwijl Zeal een paar meter naar achteren werd geblazen. Het zand werd omhoog geblazen door de klap en werd meegevoerd in de wind. Zacht kreunend rechtte Zeal zichzelf in een zittende houding op het strand. Met een zucht keek hij even omlaag naar zijn lichaam. Zijn kleren waren gescheurd door de explosie en opnieuw waren er brandwonden te zien op zijn lichaam. Goed, misschien was hij er niet helemaal klaar voor geweest. ”What do you think of that?” vroeg hij alsnog met een flauwe grijns. Vervolgens probeerde hij langzaam recht te komen. De bliksem had voor een snelle grote hoeveelheid elektriciteit in zijn lichaam gezorgd, wat ervoor zorgde dat hij zijn hele lichaam voelde tintelen. Het overheerste nog de pijn die hij vast binnen een paar seconden zou gaan voelen.

Zeal wist wat een blikseminslag bij hem zou veroorzaken, toch zou hij het wel doen. Het was een goede manier om op te laden, niet dat hij dat nodig had, maar het was een goed genoeg excuus om de laatste twijfels opzij te schuiven. De frustratie die hij had gevoeld zorgde ervoor dat hij het kwijt moest en hij wist de energie en adrenaline die hij zou krijgen van de bliksem. Het feit dat hij publiek spelde uiteraard ook mee. Ja, hij zou Matthew wel even laten zien hoe het er echt aan toe ging. Met een klap werd hij weggeblazen. Hij belandde in het zand. Het schuurde langs zijn lichaam heen, maar de pijn van de val en de bliksem werd nog overheerst door de kracht en adrenaline die hij meteen voelde. Hij wist dat de elektriciteit nog ‘wild’ was en dat het met de tijd rustiger zou worden, maar voor nu moest hij het nog in de hand zien te houden. Met een grijns richtte hij zich op Matthew zodra de rook wat was geklaard. Met een grijns vroeg hij wat hij ervan vond, alsof er niks aan de hand was. Zelf zag hij ook niet echt in wat er nou zo erg aan was. Niemand zou op kijken van een paar brandwonden meer of minder. Daarbij had Zeal het vaak genoeg meegemaakt om te weten hoe hij het moest behandelen, en ook dat het niks permanent zou zijn. Hoogstens nog een extra litteken. Daar had hij er al genoeg van, dus één meer of minder was niet erg. De jongen begon te lachen, waarop Zeal ook zachtjes grinniken terwijl hij recht kwam. “Dude, you’re sick,” zei de jongen uiteindelijk, waarop Zeal grinnikte en knikte. ”Oh you have nu clue.” Ziek in zijn hoofd was hij zeker, maar misschien zou Matthew daar later nog wel een keer achter komen. “But I’ve got to say: that was the most impressive explosion I’ve ever witnessed in my life,” gaf Matthew zijn feedback. Zeal maakte een moeizame buiging. Een kleine grimas trok over zijn gezicht zodra de pijn langzaam door begon te dringen. ”Thank you,” bedankte hij de jongen met een grijns. “But do we have to go get a doctor for you though?” vroeg Matthew vervolgens. Waarop Zeal zijn blik even naar zijn lichaam liet gaan. ”Probably,” mompelde hij met een grijns. “That’s gotta hurt.” Zeal haalde zijn schouders op. ”It’s alright. I have some stuff in the bathroom that can take care of most of the pain,” zei hij met een kleine grijns. Kleine elektrische schokjes gleden nog langs zijn lichaam. ”I suggest you just shouldn’t touch me, unless you want to get shocked,” zei hij de jongen. Hij ging er niet vanuit dat de jongen hem zou aanraken, maar een waarschuwing vond hij wel gepast. Zijn blik ging even naar de weg die terugleidde naar het verblijf. ”But I guess I should treat the wounds,” grinnikte hij zachtjes. Zijn blik ging terug naar Matthew. ”You’re coming with or staying here?” vroeg hij hem. Het maakte hem niet uit wat de jongen zou kiezen. Hem leek het wel dat de twee vrienden konden worden, maar hij kon begrijpen dat Matthew weinig zin had om met hem mee terug naar het verblijf te lopen.

Het was een beste klap geweest, maar het had niet zijn dood betekend. “It seems like you do this often, then,” klonk het. Zeal knikte eens. ”Sometimes,” antwoordde hij. Het was al een tijd geleden sinds hij het had gedaan. De laatste keer was drie jaar geleden geweest met Connor. Pas nu had Zeal weer genoeg controle over zijn krachten om het weer aan te durven om bliksem te sturen. Het was niet zonder kleerscheuren gegaan, maar het feit dat hij nog niet bewusteloos op het strand lag was een pluspunt. Hij zei Matthew dat hij hem voorlopig maar niet moest aanraken. De elektriciteit was nog wild en het zou even duren voordat het geheel in zijn lichaam was getrokken. Tot die tijd moest Zeal een beetje oppassen. “Yeah, I figured that one out alright.” Zeal knikte eens. Mooi zo. Vervolgens zei hij dat hij de wonden zou verzorgden. Ze zouden gekoeld moeten worden en dat moest wel snel gebeuren. Ook al moest de elektriciteit voor die tijd wel weer in zijn getrokken. Hij vroeg Matthew of hij meeging of hier bleef. Allebei was goed voor Zeal. Hij verwachtte toch niet dat Matthew bij hem zou blijven als hij de wonden zou verzorgen. Dat was misschien iets te intiem voor twee jongens die elkaar nog maar net kende. “You treated me this show, so the least I can do is come with you to treat your wounds,” antwoordde Matthew, waarop Zeal grijnsde. ”Perfect,” reageerde hij, waarna hij zich wou richtten op de weg richting het verblijf. Ze zouden nog wel even door het zand moeten ploeteren om bij de stenen weg aan te komen. “How come you’re not completely paralyzed by your own explosion?” vroeg Matthew toen, waarop Zeal wat breder grijnsde. “I thought that electricity always did that kind of thing.” Zeal knikte. Zijn blik ging even naar de arm die naar hem uit werd gestoken, maar Zeal schudde zijn hoofd. ”There’s still too much elektricity,” zei hij hem. Nog even moest fysiek contact vermeden worden. Hij richtte zich op de tocht voor hem. ” The initial hit does damage me, but the lightning does little damage as I bend it to different places in my body. It’s a quick way to charge up, but a dangerous one,” legde Zeal uit, waarna zijn blik naar Matthew ging. ”What kind of peculiarity do you have mister?” vroeg hij hem met een grijns.