Please?

Sinds dat Hunter het gesprek met Victor had gehad over de Hollows en hij geruchten had gehoord dat er aanwezig waren in de buurt van Inndyr, moest hij eerlijk toegeven dat zijn nieuwsgierigheid was gekrenkt was. En dus was hij, waarschijnlijk voor de eerste keer sinds hij zich in de lus bevond, naar de bibliotheek getrokken om te zien of hij een boek over Hollows kon vinden. Hoe ze er uit zagen, wat hij ertegen kon doen en hoe hij het beste kon handelen als hij ze tegen zou komen. Hij schatte de kans echter klein in dat het zomaar in de bibliotheek lag; hij schatte Miss Bluebonnet niet echt in als een type dat dat soort boeken zomaar rond liet slingeren in een ruimte waar ook kinderen konden komen, hoewel Hunter wel vond dat ook de kinderen in dit huis van de Hollows op de hoogte moesten zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat een kind het huis verliet en Hunter vond dat het wel een goede zaak zou zijn als ze wisten wat hun buiten het huis eventueel op te wachten stond. Hij had nog maar een kwart van de bibliotheekruimte onderzocht en was naar de woonkamer getrokken om een pijnstiller tegen zijn opkomende hoofdpijn in te nemen toen er opeens een kind met een prentenboek voor zijn neus stond, die ook nog eens aan hem vroeg of hij voor wilde lezen. Hunter onderdrukte een geïrriteerde zucht. Hij dacht dat de tatoeage in zijn nek juist afschrikwekkend zou zijn, maar tot dusver was er nergens een bewijs dat dat ook daadwerkelijk het geval zo was. Hij wilde het kind afschepen en zeggen dat hij geen tijd had, maar toen hij zijn blik naar opzij richtte en de smekende blik in de ogen van het kind zag, haalde hij zijn schouders op en pakte hij het prentenboek van haar over. Wat was hij toch een softie geworden sinds hij in de lus was gekomen, zeg. Hij knikte naar het meisje dat ze op de bank moest gaan zitten en ging naast haar zitten, zich beseffend dat hij dichtbij haar moest zitten als ze de prentjes wilde volgen en wilde luisteren tegelijkertijd. Het idee maakte hem ongemakkelijk, wat nog verergerd werd toen hij zag dat het om een prinsessenverhaal ging. Als Connor hem hier tegen zou komen, zou hij echt naar een andere lus verhuizen! "Er was eens een meisje dat opgesloten in een huis woonde met haar drie boze stiefzusjes en haar boze stiefmama," begon hij het verhaal met lichte schaamte in zijn stem. Waarom had hij hier ook alweer mee ingestemd?

Hunter wilde de volgende tekstballon voorlezen, maar voelde dat hij verstijfde toen het meisje tegen hem aankroop en haar hoofd tegen hem aanlegde. Hij wist dat ze dat deed zodat ze de prentjes beter kon bekijken, maar hij kon de gedachte nauwelijks onderdrukken wat het met zijn reputatie ging doen als iemand nu zou binnenkomen. Connor zou hem nooit meer met rust laten als hij dit zou zien. Daar kwam dan ook bovenop dat Hunter niet hield van lichamelijk contact, maar er was geen enkel vezel in hem dat het meisje van hem af kon duwen en dus accepteerde hij het maar, al was het wel met lichte tegenzin. “De naam van het meisje was Assepoester. Dit kwam omdat ze van haar boze stiefmoeder elke dag vervelende klusjes op moest knappen, van het schoonmaken van de haard, tot het stevig boenen van de trappen.” Hij liet zijn blik naar de volgende tekstballon gaan en onderdrukte een diepe zucht. Had hij even geluk dat dit een kortverhaal was, want anders had hij hier nog behoorlijk lang gezeten. “Wanneer Assepoester klaar was met haar klusjes, werd ze opgesloten in een kamer bovenin het huis, waar niemand nog aandacht aan haar besteedde en waar ze enkel uit werd gelaten voor te komen eten en voor klusjes voor haar boze stiefmoeder op te knappen.”

Hunter had nog altijd moeite met te geloven dat hij zichzelf verlaagd had tot dit niveau. Connor zou zich echt een breuk lachen als hij dit zou zien. Hij vroeg zich ergens ook in zijn achterhoofd af wat Cyrek of Chloé ervan zouden vinden als ze hem zo zouden zien. De wolfjongen zou hem waarschijnlijk enkel aankijken met een opgetrokken wenkbrauw en een geamuseerde grijns om zijn lippen, maar Chloé kennende zou helemaal enthousiast worden en nog net niet haar telefoon erbij halen om foto’s te maken van hun samen. Hunter onderdrukte een ellendige zucht, maar keek op toen het meisje haar opmerking maakte. Dit was zijn kans. Dit was zijn kans om het even ergens anders over te hebben dan dit ellendige verhaal. “Wat zou je verwachten?” bromde hij. “Zou jij blij zijn als je even weg kon zijn van zo’n vreselijk mens?” Hm. Misschien kon hij op deze manier meer over haar te weten komen. “Hoe komt het eigenlijk dat je in de lus terecht bent gekomen? Je bent nog zo jong.” Hij hield het boek expres omhoog zodat hij zichzelf op de prenten kon concentreren als ze besloot dat ze het interessanter vond om hem te gaan bestuderen. God, wat vond hij dit toch vreselijk awkward, zeg.  

Opeens ging het van Assepoester naar hoe ze hier in de lus gekomen was. Misschien niet echt een vraag om te stellen tijdens het voorlezen van een verhaaltje, maar Hunter had er toch geen interesse meer voor en de vragen leken hem interessanter dan een verhaaltje voorlezen waarvan hij het einde ook al kende. Hij vond dit een stuk minder awkward, al leek dat niet voor het meisje te gaan. Hunter keek met een frons naar beneden en zag hoe ze terneergeslagen haar blik naar beneden had gericht. Als hij een iets emotioneler persoon was geweest die geen hekel aan fysiek contact zou hij waarschijnlijk zijn arm om haar heengeslagen hebben, maar dat idee verkrampte hem zo erg dat hij die juist een beetje uit haar buurt hield. Hij hield niet van aanrakingen, zelfs niet als het met iemand was die geen kwaad in de zin kon hebben zoals dit kind. Hij gaf een knikje toen ze haar antwoord gaf. “Wat voor gave heb je dan?” vroeg hij aan haar.    

Het kind gaf aan dat ze sloten kon openen en Hunter gaf een knikje. Misschien was het wel beter dat ze een gave had dat niet al te veel mensen kon schaden. Natuurlijk zou ze haar gave wel kunnen gebruiken voor illegale dingen zoals iets stelen, maar ze was nog maar een kind en tenzij ze de lus zou verlaten, zou het waarschijnlijk niet eens in haar opkomen dat ze haar gave ook voor slechte doeleinden kon gebruiken. En zou het ook niet in haar opkomen om dat te doen. Ze vroeg naar zijn gave en hij haalde zijn schouders op. “Ik kan vuursturen,” zei hij alsof hij het over het weer had. Hij stak zijn hand ver van haar vandaan op en liet vervolgens een kleine vlam ontstaan in zijn handpalm. Sinds hij zijn training met Zeal had gehad, was hij er veel vaardiger in geworden en kwam het niet enkel op wanneer hij boos was. Hij kon het nu een beetje meer beheersen en dat vond hij wel fijn. “Ik gebruik het niet erg veel, maar ik neem aan dat het soms handig kan zijn.”    

Hunter’s mondhoeken drukten zich lichtelijk omhoog toen hij de duidelijke bewondering in de ogen van het meisje zag. De meeste kinderen zouden bang zijn als ze wisten wat hij kon, maar zij blijkbaar niet. Natuurlijk leefde ze nu ook in een huis vol met Peculiars en had ze dus verschillende gaven gezien. Hij nam aan dat een kind dat opgroeide als Peculiar ook minder snel bang zou zijn voor bepaalde dingen dan iemand die dat niet was, maar toch was het nog steeds een reactie die hem verwonderde, maar ergens ook wel lichtelijk amuseerde. “Gelukkig ben jij niet mij dan,” zei hij op een droge toon tegen haar. Een kind dat met vuur speelde, leek hem nu niet bepaald een goed ding. Daar kwam ook bij kijken dat hij zichzelf soms brandde als hij niet voorzichtig genoeg was. Een klein meisje dat rondliep met tweede- tot derdegraadsbrandwonden was op zijn zachtst gezegd redelijk zorgwekkend. “Om precies die reden dus,” liet hij op een droge toon volgen, maar zijn mondhoeken gingen weer kort omhoog toen hij de innerlijke strijd zag in haar ogen die ze nu met zichzelf leek te hebben. “Het is oké,” zei hij tegen haar, op een toon dat geruststellend moest klinken, maar naar zijn idee vooral heel awkward klonk. “Je kunt iets nog steeds heel cool vinden, maar het niet vaak willen zien of gebruiken. En je mijn gave goed onder controle zou hebben, zou je echt niet alles afbranden.” Hij fronste. “En er lopen hier vast genoeg Peculiars rond die het vuur zouden kunnen blussen. En als dat niet zo is, dan herstelt alles zich weer als de lus zich herhaalt.” Makkelijk zat, toch?