Married to the music

Onderwerp: Married to the music za feb 18, 2017 5:22 pm

De meeste mensen die een gitaar hadden, speelden meestal akoestisch en elektrisch. Maar voor de basis, meestal akoestisch. JR was daarin verschillend. Akoestisch had hij nooit geprobeerd. Hij was te koppig om toe te geven dat het misschien makkelijker was geweest om noten te leren en de omdat de snaren minder dun, dus scherp waren. Maar ondanks alles had hij er geen spijt van. Het eelt op zijn vingertoppen zorgden ervoor dat hij gerust een paar uurtjes kon spelen op zijn gitaar. Het enige nadeel was dat de rest van de inwoners daar waarschijnlijk minder blij mee waren.

Een klein uurtje geleden had hij zijn kamer gevonden. Zijn kamergenoten waren er jammer genoeg nog niet, dus die zou hij, hopelijk, later ontmoeten. For the time being, moest hij zichzelf maar zien te vermaken. Hij was blij dat hij een pauze kreeg van het najagen van zielen en eindelijk de kans kreeg om te doen waar hij zin in had. En op het moment was dat zo luid mogelijk spelen. Hij had zijn spullen vluchtig uitgepakt, een bed eigen gemaakt en zijn gitaar meteen in de versterker geplugd. Hij had het volume nog laag staan en stemde eerst zijn snaren nog. Vervolgens pakte hij zijn laptop erbij, plugde deze eveneens in een paar grote boxen en zette een afspeellijst van rockmuziek aan, waar hij vervolgens zelf de gitaar bij begon te spelen. Het was duidelijk dat hij zeker wist hoe hij een liedje goed moest spelen en kon zelfs alle solo's perfect spelen, maar het geluid was zo hard, dat de ramen ervan trilde en iedereen in het verblijf het waarschijnlijk hoorde. Het enige nadeel was dat JR nou eenmaal geen gevoel had voor andere mensen. Hij vond het super leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, met ze te praten en om met hun plezier te hebben. Maar door de opvoeding van zijn vader had hij geen medelijden of inzicht in andermans gevoelens. Om deze reden kon hij het enkel zien als een groot concert die hij zichzelf gaf.

{OOC: Flut sorry qq

Onderwerp: Re: Married to the music ma feb 20, 2017 12:13 pm

Connor lag op zijn bed met een kussen stevig tegen zijn oren aangedrukt. Hij had besloten te gaan voor een techniek die alles negeren inhield. Dat hield in dat ieder geluid genegeerd werd voor het geval het Laxus was. Hij had geen zin om ook maar naar zijn roommate te moeten kijken na alles wat de jongeman had gedaan. Negeren van geluiden was echter vrij lastig wanneer er keiharde elektrische gitaar werd gespeeld. Het glas op de tafel naast zijn bed stond te trillen van de geluidsgolven. Connor trok het kussen verder over zijn oren zonder succes. Er bleef maar een manier over. Hij was al constant zo prikkelig als een cactus door de hele situatie met Laxus en ieder klein dingetje werkte op zijn zenuwen. Een stofje had hem deze ochtend een woedeaanval bezorgd en de gitaar liet hem bijna ontploffen. Het was onschuldig begonnen met een paar akkoorden en het stemmen van snaren maar nu klonk het elektrische geluid door het hele huis. Na tien minuten van het constante geluid zonder dat iemand het stopte besloot Connor actie te nemen. Voor eens en altijd zou hij het hele huis redden van de luide marteling van hun oren. Met een zucht kwam hij overeind en smeet het kussen terug op zijn bed. Hij wierp een vuile blik op Laxus' kant van de kamer voor hij naar de deur liep. Afgaand op het geluid kwam hij algauw uit bij de kamer waar het het sterkste klonk. Arme buren. Hij keek nog een keer om zich heen voor hij hard op de deur klopte. "Turn the fucking sound down!" Hij nam geen tijd om aardig te zijn, dan zou hij toch niet gehoord worden. Hij zuchtte terwijl hij wachtte tot het geluidsniveau lager zou worden.

Ooc: ultimate flut

+

Onderwerp: Re: Married to the music di feb 21, 2017 9:44 am

Als de zoon van Satan, demon dus, had JR geen gevoelens gehad. Gevoelens maakte het werk enkel moeilijker. Hij had wel zijn eigen benadering gekregen om iets ‘goed’ of ‘slecht’ te zien, maar dit was natuurlijk niet het ‘goed’ en ‘slecht’ zoals de mens dat zag. De mens zou immers een demon en de hel afkeuren en slecht vinden, terwijl voor JR de engelen juist het kwaad waren. Sinds hij op aarde rondliep, had Satan hem een menselijk lichaam gegeven met een menselijke geest. Zijn eigen ziel zat er natuurlijk in, waardoor hij zich niet meteen menselijk kon gedragen. JR was niet bekend met zijn gevoelens. Inmiddels wist hij wat hij moest doen om iets leuks te vinden of wat hij moest voorkomen, maar rekening met anderen houden kon hij zeker niet. Dat ging hem net een stapje te ver. Daarbij was hem geleerd dat hij altijd eerst voor zichzelf moest zorgen, dus waarom moest hij überhaupt aan anderen denken?

Vol overgave sloeg JR de snaren aan. Liedje naar liedje werden perfect uitgespeeld en natuurlijk op vol volume. Genietend had hij zijn ogen gesloten en liet hij zijn voet op het ritme op de grond neerkomen. Plots klonk er geklop. "Turn the fucking sound down!" klonk het vervolgens. Je zou denken dat JR het niet zou horen door het harde geluid van de gitaar, maar als een ander geluid het geluid van zijn muziek verstoorde, hoorde hij dat meteen. Vragend keek JR op en stopte zo met spelen. Hij zette zijn gitaar in de standaard en liep neuriënd richting de deur. Ieder ander had de irritatie in de stem kunnen horen, maar JR had dat overduidelijk niet door. Opgewekt opende JR de deur en zag daar een jongen staan. ”Good morning neighbour!” begroette hij hem opgewekt. Stiekem was hij trots op zichzelf dat hij die begroeting had onthouden, niet wetend of hij het op de goede tijdstip had gebruikt. Was het nog ochtend? ”To what do I owe the pleasure?” vroeg JR nu met een brede glimlach.

Onderwerp: Re: Married to the music zo feb 26, 2017 12:49 am

Connor's dag was al shitty begonnen maar het zag er naar uit dat de vader in de hemel nog plannen had. Ergens een tijd geleden - het leek al uren door te gaan- had een idioot besloten om gitaar te gaan spelen. Niet zomaar gitaar, maar elektrisch op full volume. Hell, had die idioot nooit gehoord van sociaal zijn? Regel een, speel geen gitaar in een gebouw vol met mensen die rust wouden. Regel twee, heb geen seks met iemand om die persoon vervolgens te dumpen voor een andere one-night-stand. Die regel had hij speciaal gevormd voor Laxus Dreyar. Uiteindelijk had hij het opgegeven om op zijn gedeelde kamer te blijven en had de afstand afgelegd naar de deur van waarachter het geluid kwam. Zijn geduld was al eeuwen op en Connor ging er geen moeite in stoppen om zijn eigen sociale status hoog te houden. Het feit dat hij het gebouw redde van deze luide marteling cancelde automatische zijn gedrag uit. Vandaar dat hij luid op de deur klopte en vervolgens door het hout heen schreeuwde.
Binnen ging het geluid van honderd naar nul en Connor zuchtte opgelucht, Dat was alles, hij kon terug naar zijn kamer en zich concentreren op zijn persoonlijke woede tegenover het leven. Think again, van de kamer kwamen er voetstappen naar de deur. Wat kon hij verwachtten? Een boze a-hole die nu tegen hem ging schreeuwen? Dat was in iedergeval het beeld dat hij had met mensen die keihard elektrische gitaar speelde. ”Good morning neighbour!” Goddamn, het was erger. Deze jongen zwarte haar en opgewekte blik was ronduit gestoord. "It ain't morning." Hij voegde er nog net geen belediging aan toe maar bekeek de jongen in plaats daarvan met een strakke blik. Objectief gezien was de andere man aantrekkelijk en hij was vast prima gezelschap geweest als Connor niet een hekel had aan iedereen in de wereld. ”To what do I owe the pleasure?” Connor rolde met zijn bruine ogen terwijl hij de brede glimlach van de andere in zich opnam. Het was ergens wel schattig maar hij wou geen gesprek aangaan met iemand die als een idioot stond te glimlachen. "Stop playing guitar, it's killing my ears." Zijn blik gleed langs de jongen de kamer binnen. Arme roommates van deze jongen, alhoewel hij liever de gitaar had dan Laxus. "On a second thought, can I come in?" Yes, zo was hij tenminste van zijn roommate af tot hij terug ging.

+

Onderwerp: Re: Married to the music zo feb 26, 2017 12:19 pm

“I am a GOOD boy.”

Zijn verrassing had iemand bij hem aangeklopt. JR was gestopt met spelen en zette zijn gitaar weg. Normaal was hij niet zomaar gestopt als iemand er tussen kwam, maar sinds hij zijn kamergenoten had ontmoet, dacht hij wel anders. Kennelijk was niet iedereen even blij met het geluid, rare mensen. Iedereen hield toch van wat goede muziek? Hij richtte zich op de deur en opende deze. Een jongeman met donkere ogen en donker haar stond erachter. Met zijn altijd opgewekte glimlach begroette hij de jongeman. "It ain't morning." maakte de jongen hem duidelijk. JR keek verbaasd op. ”It aint’?” reageerde hij verbaasd. ”Good afternoon then!” verbeterde JR zichzelf opgewekt en hoopte dat hij het ditmaal wel goed had.

Zijn aandacht ging naar waarom de jongeman voor zijn deur stond. Natuurlijk vond JR het niet erg, hij hield ervan om rond andere mensen te zijn, maar hij wist niet waaraan hij dit had verdient. De woorden van eerder hadden dan ook niet echt tot hem doorgedrongen. De jongen rolde met zijn ogen. JR herkende de beweging. Had hij iets verkeerd gezegd? Zijn blik werd vragend. "Stop playing guitar, it's killing my ears." maakte de jongen duidelijk. JR hield verstandig zijn mond. Eerder had hij zijn kamergenoten al tegen gesproken zodra ze hadden gezegd dat ze zijn muziek als ‘lawaai’ hadden bestempeld. Hij had flink op zijn kop gekregen en uiteindelijk snapte hij dat ze bedoelde dat het te hard was. Het stoorde hen. JR kon er nog steeds niet met zijn hoofd bij hoe iemand het geluid kon haten, maar mensen waren nou eenmaal complex. Om die reden besloot hij er niet op te reageren.

"On a second thought, can I come in?" vroeg de jongen. JR keek kort verrast op, maar glimlachte al snel. ”Yes of cou-.. Oh no wait! I can’t sorry,” begon hij enthousiast, maar zijn enthousiasme veranderde in teleurstelling zodra hij zich de regels herinnerde die zijn kamergenoten hadden vastgesteld. ”I’m not allowed to bring strangers to the room,” legde JR uit terwijl de glimlach van zijn gezicht verdween en hij voor een moment sip keek. Hij had juist net gedacht iemand te hebben gevonden waar hij plezier mee kon hebben. ”But we can go somewhere else if you want to!” zei JR nu en zijn houding was al weer net zo opgewekt als eerst. Met een hoopvolle glimlach keek hij de jongen aan.

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 10:05 am

Van alle mogelijkheden was hij perse de ene idioot tegengekomen die niet eens het verschil tussen laat in de middag en ochtend wist. Goddammit, waarom deed hij überhaupt de moeite? Toch bleef hij staan om even duidelijk te maken dat het geen ochtend was. Maar ochtend of niet, de ander moest stoppen met gitaar spelen. Net als het grootste deel van de bewoners van de loop hield hij van zijn rust die hij niet ging krijgen op deze manier. Iedere gedachte die hij had gehad werd overstemd door het scherpe geluid van een elektrische gitaar. Sowieso had hij al een gebrek aan slaap gehad de afgelopen tijd, nog erger dan gemiddeld en hij sliep over het algemeen al weinig. Gelukkig verbeterde de jongen zichzelf naar iets redelijks. "Good enough." Vervolgens werd zijn opmerking over het geluid van de gitaar volkomen genegeerd, maar de jongen was in iedergeval gestopt met spelen. Hij nam de ander in zich op maar er was weinig opvallends aan de jongen, misschien het feit dat hij oorbellen droeg maar daar stopte het ook wel. In ieder geval was hij al honderd keer zo geweldig als Laxus, maar dat was niet moeilijk. Bovendien was hij ergens ook nog best wel schattig, een feit dat zelfs Connor in zijn woedende staat niet kon herkennen. Ondanks zijn eeuwig voortzettend haat aan de wereld vroeg hij toch of hij naar binnen mocht.
”Yes of cou-.. Oh no wait! I can’t sorry." Hij was al begonnen met het zetten van een stap toen de jongen zichzelf halverwege de zin afbrak. Verbaasd nam Connor weer een stap naar achteren, zich al afvragend of hij zich niet toch naar binnen kon kletsen. Alles was beter dan eenzaam op zijn room zitten met voortdurende behoefte om iets of iemand neer te steken. ”I’m not allowed to bring strangers to the room,” sprak de andere sip. Connor's blik gleed langs hem de kamer in en hij kon nu uitmaken dat er meer dan twee bedden stonden. ”But we can go somewhere else if you want to!” Ging de ander weer enthousiast door, te enthousiast om tegen in te gaan. Connor schonk hem een korte glimlach en een knik. "Sure, how about we go to Inndyr?" Alles beter dan dit huis en zijn gezelschap was dan redelijk dom en speelde te veel gitaar maar verder leek de jongen best aardig.

+

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 11:10 am

“I am a GOOD boy.”

Zijn begroeting was verkeerd geweest. Hij had het enthousiast uitgesproken, maar enthousiast verkeerd. De jongeman wees hem hierop. JR wijzigde zijn antwoord en dit leek goed gekeurd te worden door de jongen. Hij voelde zich voor een moment trots. Blij dat hij uiteindelijk toch het goede antwoord had gegeven. Zodra de jongen vroeg of hij binnen mocht komen, had JR met alle liefde ja willen zeggen, en had dit ook bijna gedaan, totdat hij werd herinnerd aan de regels die hij had gekregen van zijn kamergenoten. Zo moest hij de jongen tot zijn spijt mededelen dat hij geen vreemde in zijn kamer mocht binnen laten. Voor een moment keek JR er sip door, maar al snel besefte hij zich dat het hier bij hoefde te blijven. Ze konden natuurlijk ook gewoon ergens anders heen!

Hoopvol keek hij de jongen aan. De jongen glimlachte en knikte vervolgens. "Sure, how about we go to Inndyr?" stelde de jongen voor. ”Yes!” reageerde JR meteen enthousiast. Hij trok de deur achter zich dicht, nam de jongen bij zijn hand vast en trok hem met zich mee. Hij kon niet wachten om de jongen beter te leren kennen. Eindelijk had hij iemand gevonden die wat tijd met hem wou spenderen. JR keek kort om naar de jongen. ”My name is JR by the way,” stelde JR zichzelf met een glimlach voor. ”What’s yours?” vroeg hij, wetend dat dat was hoe het gesprek meestal ging als vreemde de ander wouden leren kennen. Ondertussen was hij de trappen af gelopen en wou hij nu de woonkamer door razen om zo snel mogelijk in Inndyr te zijn.

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 1:39 pm

Bijna was hij voorlopig van Laxus af geweest door de kamer van de jongen binnen te lopen maar op het laatste moment had hij zich bedacht en uitgelegd dat zijn roommates het niet toestonden. Dat waren shitty roommate, niet zo shitty als Laxus maar close enough. Nu hij geen gitaar speelde begon Connor de ander best aardig te vinden. Hij was in iedergeval vrolijk en bleef maar glimlachen hoe kattig Connor ook tegenover hem was. Vandaar dat hij voorstelde dat ze maar naar Inndyr moesten gaan. Het was niet zo goed als een kamer waar Laxus nooit zou komen maar goed genoeg. Bovendien viel er in het dorp genoeg te doen. De enige plek die hij ging ontwijken was de supermarkt maar er bleef genoeg over. De jongeman reageerde gelukkig enthousiast op zijn voorstel. Grijnzend liet hij zich meetrekken door de gang. .”My name is JR by the way,” sprak JR om alvorens naar zijn naam te vragen. "Connor."
De ander had duidelijk haast in zijn lopen dus besloot Connor voor de makkelijkere optie te gaan. Zonder waarschuwing teleporteerde hij hen beiden naar het dorp. Met een grijns leunde hij naar achteren in de steeg die hij had uitgekozen. Het was nog even lopen naar het centrum met het plein. Zijn landing was voor een keer bijna perfect gegaan, al kon hij zich voorstellen dat het voor JR minder makkelijk was geweest. Teleporteren was nogal wat als je er niet aan gewend was. Daarover gesproken had hij nog geen idee wat de gave van de ander was, hopelijk was het niks dodelijks. Hij liet de hand van de jongeman los en begon te lopen richting het centrum.

+

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 1:51 pm

“I am a GOOD boy.”

Zonder twijfel had JR de hand van de jongeman vast gepakt. Hij trok hem met zich mee naar beneden. Hij wou zo snel mogelijk in het centrum zijn zodat ze zo snel mogelijk elkaar beter leerde kennen en plezier konden hebben! JR bedacht zich echter. Voordat ze echt konden beginnen met een gesprek hadden ze namen nodig. JR draaide zich voor een moment naar de jongen toe en stelde zichzelf voor. "Connor." stelde de jongen zichzelf voor. JR glimlachte breed, blij om het feit dat hij een naam had gekregen. ”Nice to meet you Connor!” vervolgde JR het gesprek zoals hij had geleerd dat het hoorde te gaan. Vervolgens richtte hij zijn blik weer naar voren.

Plots veranderde de omgeving. JR zette meteen paar stappen naar voren om zijn balans te houden. Kennelijk een menselijk instinct dat zijn gedachtegang voor een moment stil hield. Zodra hij eenmaal stond, keek hij meteen rond. Was dit een steegje? Verbaasd en verward keek JR om zich heen. Zijn blik bleef uiteindelijk bij Connor hangen. De jongen liet zijn hand los en begon het steegje uit te lopen. Vluchtig volgde JR hem. ”Did you just teleport us?” vroeg JR verbaasd terwijl hij naast Connor kwam lopen. ”I thought only demons could do that,” mompelde JR wat verward en bedenkelijk.

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 2:35 pm

Na hun wat onhandige introductie was het vrij snel gegaan en hij had ontdekt dat niet iedereen een ramp was. De andere jongen was vrij aardig en gemakkelijk om mee om te gaan. Hij wist nu inmiddels de andere zijn naam en stelde zichzelf ook voor. Dit was heel wat anders dan zijn ontmoeting in het gras met Laxus, beter zelfs. ”Nice to meet you Connor!” Connor glimlachte terug naar hem. Vervolgens nam hij de beslissing om geen moeite te verspillen met een wandeling naar het dorp maar teleporteerde hun beiden meteen. Hopend dat JR zelf kon uitvinden wat er zojuist was gebeurd begon hij al te lopen. Vanaf hier was het ongeveer vijf minuten lang sluiproutes doorgaan om bij het centrum te komen. Wat ze daar gingen doen wist hij ook nog niet, maar hij nam aan dat het geen moord was. Anders was hij net zo snel het dorp weer uit als ze waren gekomen.
”Did you just teleport us?” hoorde hij naast zich. Connor keek naar hem met een trotse grijns. "Yes I did." ”I thought only demons could do that,” vervolgde de jongen bedenkelijk. Hij haalde zijn schouders op om aan te tonen dat hij het zelf ook niet wist. De vleugels en alles was nog steeds een raadsel waar hij geen actieve moeite voor deed. Connor was allang blij dat hij kon teleporteren en nog niet dood was. "We know I can teleport but what about you?" vroeg hij nieuwsgierig met een zijdelingse blik in zijn richting. De ander had geweten dat hij geen demon was maar zijn mensenkennis was nul. Misschien zelf een demon? Terwijl hij wachtte of een verhelderend antwoord bleef Connor lopen met zijn handen in zijn zakken.

+

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 3:05 pm

“I am a GOOD boy.”

Verdwaasd had JR voor een moment rond gekeken. Alleen demonen konden toch teleporteren? Verbaasd richtte JR zich op Connor. Hij ging snel achter hem aan en liep al snel naast hem. Verrast vroeg hij hem of hij hen zojuist had geteleporteerd. Met een trotse glimlach keek Connor hem aan. "Yes I did." antwoordde de jongeman. JR trok lichtjes een wenkbrauw op. Bedenkelijk mompelde hij dat hij dacht dat enkel demonen dat konden doen. Kennelijk liepen er ook nog mensen rond die dat konden doen. Waren zij dan een soort halfbloed? JR kon geen enkele soort energie van een demon voelen rondom Connor, dus dat zou raar zijn. Connor tilde zijn schouders op als teken dat hij het ook niet wist. ”Weird,” mompelde JR nog, maar besloot het onderwerp maar te laten voor wat het was.

Als hij terug was in hel zou hij zijn vader er wel naar vragen. Sowieso zou hij dan genoeg dingen te hebben om te vertellen. "We know I can teleport but what about you?" hoorde hij Connor vragen. JR keek wat verbaasd op. ”Me?” herhaalde hij en richtte zijn blik op Connor. Hij glimlachte vervolgens. ”Well I can’t teleport anymore,” antwoordde hij de vraag met een flauwe glimlach. De vraag beantwoord, dus nu moest er een vraag van zijn kant komen toch? Plots bedacht JR zich. Had hij wel de vraag beantwoord? Vroeg Connor niet naar zijn krachten? Met een nieuwe, brede glimlach richtte hij zich op Connor. ”Oh and I’m satan’s son,” maakte JR nu met een glimlach duidelijk. ”Where are we going actually?” vroeg JR terwijl hij nieuwsgierig rond keek.

Onderwerp: Re: Married to the music wo maa 01, 2017 11:50 pm

Misschien was hij de jongen wat uitleg schuldig maar hij voelde er weinig voor om te vertellen over iets waar hij zelf nauwelijks wat over wist. Hij kon teleporteren en als hij het deed had hij ongeveer twee seconden lang vleugels, dat was alles. Verder had hij niks met het lezen van boeken en internet vertelde hem alleen maar dat het tijd was om een psycholoog op te zoeken. Vandaar dat hij nog altijd met het raadsel zat. Zelfs het teleporteren was niet heel indrukwekkend, geen Doctor Who intro reis door het universum of Star Wars theme spelend in de achtergrond; hij dacht eraan en hij was er. JR hield het er gelukkig bij met een laatste opmerking. "Weird." Connor grinnikte kort omdat het de waarheid was, het was allemaal raar. Het hele gedoe met peculiar zijn was raar. Maar hij was niet de enige rare zijn hier, JR moest ook een kracht hebben of hij zou niet eens in het huis kunnen zijn. Nieuwsgierig vroeg Connor er naar terwijl hij bleef doorlopen.
”Well I can’t teleport anymore,” antwoordde de ander met een glimlach. Oh god, of course. Hij had moeten weten dat mr. Goodmorning niet wist hoe je zo'n vraag moest beantwoorden. Bovendien, wat moest zijn antwoord voorstellen? Hij kon niet meer teleporteren? Kon hij het dan wel in het verleden? Gelukkig for the sake of both leek de ander te begrijpen dat hij verder moest gaan met zijn antwoord. ”Oh and I’m satan’s son,” sprak hij met dezelfde glimlach. Abrupt bleef Connor stilstaan en draaide zich naar de aziatische jongen. "Woah, wait, hold up. You're Satan's son?! Like actual ruler of hell, devil, Satan?" De vraag van JR werd compleet genegeerd in Connor's realisatie dat hij van een elektrische psycho naar de actual son of Satan was gegaan. Dat was ook geen positief ding.

+

Onderwerp: Re: Married to the music do maa 02, 2017 9:58 am

“I am a GOOD boy.”

JR was enthousiast over hun tripje naar het centrum. Ze waren er echter nog niet. Ze waren weliswaar sneller gekomen dankzij Connor’s krachten, maar ze moesten nog even lopen om echt in het centrum aan te komen. Ondertussen gaf JR aan dat hij dacht dat enkel demonen konden teleporteren. Kennelijk hield de mens meer schuil dan demonen door hadden. Zouden de engelen hiervan op de hoogte zijn? Connor vroeg hem op zijn beurt naar zijn krachten. JR antwoordde de vraag met het antwoord dat hij niet meer kon teleporteren. Echter besefte hij zich al snel dat Connor misschien meer wou horen. Om die rede voegde hij eraan toe dat hij de zoon was van satan.

JR keek rond en stelde de vraag waar ze heen gingen, maar deze werd niet beantwoord. Naast hem kwam Connor tot een halt. Vragend keek JR om en kwam eveneens tot een halt. "Woah, wait, hold up. You're Satan's son?! Like actual ruler of hell, devil, Satan?" vroeg Connor hem na. JR keek hem wat vragend aan en knikte. ”Yeah, he’s my daddy,” antwoordde JR met een glimlach. Hij vond het wat verwarrend hoe Connor erop reageerde. ”Is there something wrong with that?” vroeg hij daarom, niet begrijpend waarom Connor er zo op had gereageerd.

Onderwerp: Re: Married to the music do maa 02, 2017 11:40 am

Connor verbaasde zich nog over de hele ontwikkeling van luide irritante gitaar muziek naar samen in het centrum staan toen de volgende mededeling alweer kwam. Hij kon bijna niet geloven en stond dan ook met een ruk stil na de nonchalante mededeling dat JR the actual fucking son of Satan was. Het was moeilijk om te bepalen wat erger was, elektriciteit of de zoon van de duivel. Ergens begon hij al te twijfelen of JR niet gewoon zwaar gestoord was om dat zich in te denken. Bovendien als de zoon van Satan bestond moest Satan zelf ook bestaan... en samen met hem ook de hel. Oh fuck, ging hij naar de hel?! Als het bestond was de kans vrij groot dat hij een regelrecht ticket naar de diepte had gekregen met zijn acties. In dat geval zou het helpen om bevriend zijn met de zoon van Satan? Either way nam hij zich voor om de jongen zeker niet te irriteren.
”Yeah, he’s my daddy. Is there something wrong with that?” Well, dat verklaarde ook gelijk het gebrek aan menselijke skills van de jongen en waarom hij nog steeds aan het glimlachen was. "So like, you've been to hell?" vroeg Connor niet al te taktish door. Nieuwsgierigheid overstemde het besef dat hij hier met de zoon van Satan door de stad liep. "Am I going to hell? Did Hitler go to hell?! Well yes of course he did, but like, did he have a special place in hell?" Hij had nog een heleboel vragen die hij het liefst allemaal wou stellen voordat JR hem zat was. And could you blame him? Connor was eindelijk bezig met de verwerking van de mededeling terwijl hij weer begon door te lopen. "Oh and we're heading to the centrum," antwoordde hij nog snel de vraag die JR eerder had gesteld.

+

Onderwerp: Re: Married to the music do maa 02, 2017 12:50 pm

“I am a GOOD boy.”

Plots was Connor tot een stilstand gekomen. Licht verbaasd en vragend bleef JR eveneens vragen en vroeg hij Connor of er iets was. Het leek erop alsof hij iets verkeerds had gezegd. Connor vroeg hem nogmaal of hij de zoon van Satan was. JR knikte een, waarna hij hem vroeg of daar iets verkeerds mee was. JR was dan ook niet op de hoogte van de manier waarop stervelingen naar de hel keken en naar demonen. Voor JR was het immers allemaal normaal. Dus vanwaar deze shock?

"So like, you've been to hell?" vroeg Connor. JR knikte. ”Of course. That’s my home,” beantwoordde JR de vraag, nog steeds niet begrijpend wat the big deal was. "Am I going to hell? Did Hitler go to hell?! Well yes of course he did, but like, did he have a special place in hell?" vervolgde Connor de stroom aan vragen. JR keek hem op zijn beurt ook weer vragend aan. ”Who’s hitler?” vroeg hij op zijn beurt. ”I’ve harvested many souls in my 1180 years, you can’t expect me to remember every one of them,” voegde JR er flauwtjes aan toe.

Ondertussen begon Connor weer te lopen. JR volgde hem rustig. "Oh and we're heading to the centrum," beantwoordde Connor JR’s eerder gestelde vraag. JR keek er van op, waarna de glimlach terug rond zijn lippen verscheen. ”And what are we gonna do in the centrum?” vroeg JR als een klein kind die met zijn moeder mee werd gesleurd om boodschappen te doen.

» This is what music was created for.