Is there something else you're searching for?

Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze in de spiegel naar haar roodomrande ogen keek. Ze haatte het wanneer ze begon te huilen in haar slaap. Ze kon zich de droom niet meer herinneren, maar naar alle waarschijnlijkheid was het een nachtmerrie geweest. De littekens op haar rug die aan het tintelen waren, waren een duidelijke indicatie dat het zo was. Even wilde ze dat ze door had gezet en dat ze de drugs van Connor toch voor zichzelf had gehouden, maar ze wist dat dat een zwakte was waar ze niet aan toe mocht geven. Dankzij de lockdown kon ze niet naar het centrum gaan om zich lam te zuipen, dus ze leek opgesloten te zitten in het huis. Ze kon Connor natuurlijk wel overhalen om haar naar het centrum te laten gaan, maar wat zouden ze dan gaan doen? Ze had geen idee. Haar vrije tijd invullen leek de laatste tijd sowieso een hele opgave te zijn, al zeker met de stilte die maar bleef duren langs Cyrek’s kant. Ze kon niet helpen dat ze de jongen meer en meer begon te missen en dat haar herinneringen vaak afdwaalden naar het moment in de supermarkt of het moment dat ze in zijn kamer had gestaan, zijn armen om haar heen en haar lichaam dicht en veilig tegen het zijne gedrukt. Hoe hij haar moedwillig tegen zich aan had gedrukt toen hij naast haar was gaan liggen. Dan werden de gelukkige herinneringen automatisch overschaduwd door de slechte; Cyrek die zich van haar afduwde, Cyrek die zei dat de kus praktisch niks voor hem betekende en haar vader die haar aanviel. En die nare herinneringen verwerkten zich automatisch in nachtmerries. Eigenlijk moest ze naar kamer 369 gaan zodat ze erover kon praten met Connor, maar ze had geen zin om de jongen nog eens lastig te vallen met haar drama. Haar grijsgroene ogen namen zichzelf in zich op en ze wilde naar de wasbak buigen zodat ze het verdriet letterlijk van zich af kon spoelen, maar net op dat moment ging de deur van de badkamer open en als in automatisme keek Yara op om te zien wie het was. Ze verwachtte een meisje te zien en dus schoot haar hart dan ook aardig in haar keel toen ze zag dat het een jongen was. Great. Niet alleen trof ze een jongen aan in de vrouwenbadkamer, maar ook bleek ze nog met een mond vol tanden te staan én was duidelijk aan haar te zien dat ze emotioneel was. Waarom stond het geluk dan ook nooit aan haar kant?

De jongen begon met zichzelf te verontschuldigen en Yara haalde haar schouders op. “You’re probably new, so I can’t really blame you,” probeerde ze op een vriendelijke toon te zeggen, maar haar stem klonk schor en weer werd duidelijk dat ze gehuild had. Sinds dat het tussen haar en Cyrek zo fout was gegaan, had ze nog minder controle over haar emoties dan dat ze normaal gezien had. Ze zou zichzelf zeker niet als een jankerd bestempelen, maar was wel merkbaar emotioneler de laatste tijd in de wolvin in haar begon onrustig te worden. Het wilde duidelijk de wolf van Cyrek opzoeken om dingen bij te leggen, maar voor nu was Yara nog koppig genoeg om haar tegen te gaan en haar eigen gevoel op te volgen. Al brokkelde die muur stukje bij beetje af en bleek het ook duidelijk voor andere Peculiars te worden dat ze zich niet goed in haar vel voelde. De jongen vroeg aan haar of er iets mis was en Yara haalde opnieuw haar schouder op, haar blik afwendend toen ze voelde dat haar grijsgroene ogen zich weer vulden met tranen. “It’s nothing,” zei ze met een stem dat brak. “Something stupid happened and I really need to get over it.” Ze had hier al met Connor over gepraat en ze had geen zin aan een innig gesprek met een nieuweling. En dus veegde ze met haar handen langs haar ogen en keek hem pas weer aan toen ze er zeker van was dat ze haar emoties onder controle had. “Are you new in the loop? I’ve never seen you around before,” zei ze nog steeds met een schorre stem, maar deze keer gingen haar mondhoeken wel in een vriendelijke glimlach omhoog. Het was niet zijn schuld dat zij een emotional mess was en ze ging hem er ook niet langer mee lastigvallen. Dat was ze wel aan zichzelf én aan hem verschuldigd.

Gelukkig liet hij het onderwerp droppen en ging hij er niet over verder. Ze wilde niet dat hij iets in de trant ging doen als haar troosten, want anders had ze het idee dat ze haar huilbuien nooit meer zou ontsnappen. Ze had al uitgehuild bij Connor en dat was iemand geweest die ze al bij voorbaat kende. Ze zou zich echt rot schamen als ze nu ging huilen bij iemand die ze totaal niet kende en comfort bij hem zou zoeken. Dat was echter zo niet aan haar persoonlijkheid gebonden dat ze die kans klein schatte. En dat was maar goed ook. Wat zou heel de lus wel niet van haar denken als ze steeds bleef hunkeren naar knuffels van anderen? Ze ging er Cyrek niet mee op andere gedachten brengen en ze wilde ook niet dat de rest van de lus over haar ging denken dat ze een huilebalk was. Als er één iemand sterk in haar schoenen moest staan, dan was zij het wel. En dus focuste ze zich op het gesprek met de jongen die zich voorstelde als Ian en aangaf dat hij inderdaad nieuw was in de lus, wat ze al wel had verwacht. “Nice to meet you, Ian,” zei ze, waarna ze haar eigen hand uitstak en de zijne kort aannam en schudde. “I’m Yara.” Ze was niet trots op de achternaam die ze droeg en dus vermeldde ze deze ook nooit, al zou het misschien beleefder zijn geweest als ze dat wel had gedaan. “So how did you ended up in this loop?” vroeg ze aan hem nadat ze haar hand had teruggetrokken. Ze besefte dat ze nog altijd in de vrouwenbadkamer waren en dat het voor de jongen waarschijnlijk niet echt gunstig zou zijn als de leiding hem hier zou zien. En dus gebaarde ze met een knikje naar de deur dat ze naar buiten moesten gaan, waarna ze kort nadacht over waar ze naartoe konden gaan. “Do you want to sit outside or…?” Ze keek hem vragend aan, de optie aan hem doorgevend van waar ze gingen zitten.

De jongen gaf een knikje op haar vraag en Yara volgde, na een korte blik in de spiegel te hebben geworpen en snel wat mascararesten van de vorige dag te hebben weggewerkt, Ian naar buiten. Als ze Cyrek in het onwaarschijnlijke geval zou tegenkomen, wilde ze niet dat de jongen in de gaten had hoe veel het haar deed. Hij had immers in de supermarkt duidelijk laten merken wat hij van haar en haar gevoelens dacht en er was een deel in haar dat wilde voorkomen dat ze nog meer gekwetst zou worden door hem. Eerlijk zijn over haar gevoelens naar hem toe leek het slechtste idee te zijn dat ze uitgevoerd had sinds dat ze in de lus was en ze wilde zichzelf behoeden om nog zo’n fout te maken. Ian onderbrak haar gedachten door over zijn ervaringen met andere lussen te vertellen en Yara fronste even. “In what other loops have you been?” vroeg ze aan hem. Ze had wel gehoord dat er andere lussen waren, maar ze had zelf nog geen bezocht. Dat was ook deels omdat ze wilde voorkomen dat ze toevallig iemand tegen zou komen die haar vader kende. Ze wist dat haar vader met verschillende roedels in andere landen buiten Amerika contact had en hoewel de kans haar klein leek dat dat in Europa was, kon ze nooit voorzichtig genoeg zijn. Ian stelde haar ook een vraag en Yara haalde haar schouders op. “This has been my first loop so far,” zei ze. “I’ve been here for a few months. I thought it would get boring after a while, but the other Peculiars make it easy for me to stay and have fun,” zei ze met een kleine glimlach, al stak het wel wat in haar hart toen ze dat zei. “Why did you leave the other loops? Didn’t you have any friends there?” vroeg ze nieuwsgierig.

“I did,” zei ze met een glimlach. Ze onderdrukte de blos die op wilde komen zetten toen dat ze zich bedacht dat ze iemand had gevonden met wie het meer kon worden dan vrienden. De blos was echter vrij makkelijk onderdrukt toen dat het verdriet volgde bij het besef dat die kans plotseling op niks was uitgedraaid. Waarom bleef ze in het verleden hangen terwijl de realiteit duidelijk anders was? Misschien werd het maar eens tijd dat ze zich over hem heen ging zetten, dat ze zich ging open stellen voor anderen. Ze wist niet of ze dat ooit nog kon op de manier zoals ze dat voor hem had gedaan, maar wie weet? Misschien kwam ze nog wel iemand tegen bij wie dat zou lukken, al deed het in haar hart nog zo veel pijn om dat idee toe te laten dat ze het maar snel af kapte. Ian vertelde inmiddels over zijn ervaringen in andere lussen en Yara glimlachte naar hem. “Well, I guess you won’t find many excitement with the lockdown going on currently,” zei ze met een zachte zucht tegen hem. “But I’m sure you can find some friends around here. Of course not everyone is the same and there are some Peculiars who won’t make it easy for you to be their friend, but there are a lot of Peculiars like me who love to meet other people.” Ze glimlachte warm naar hem. “But you said you went to Russia as well?” vroeg ze geïnteresseerd. “Are you any familiar with their language?”  

Yara gaf een klein knikje toen hij aan had gegeven dat hij al Peculiars had ontmoet die niet zo vriendelijk waren. Ze nam aan dat dat in elke lus wel voor zou komen. Mocht ze ooit naar een andere lus gaan, dan nam ze aan dat ze daar ook wel mensen zou ontmoeten met wie ze het minder goed kon vinden, al kon ze tot dusver niemand echt opnoemen waar ze echt heftige ruzie mee had gehad. De enige met wie ze een meningsverschil had gehad, was met Cyrek en dat was al snel weer opgelost geraakt. Totdat… Nee. Ze ging er nu niet meer aan denken. Wat ze hadden, was nu verloren en daar moest ze zich maar bij neerleggen. Het had geen zin om in het verleden te blijven hangen en het zat er dik in dat ze in Ian een nieuwe vriend kon vinden. Hij gaf haar een compliment en Yara knikte naar hem, een kleine glimlach spelend om haar lippen. De jongen vertelde over zijn ervaring met Rusland en Yara grinnikte. “I don’t know anything of the Russian language, so if it comforts you, your Russian is better than mine,” lachte ze naar de jongen. Ze leidde de jongen inmiddels de trap af en in de richting van de tuin, waar ze wist dat de bui nog niet zou beginnen en de zon door het wolkendek zou schijnen zodat het er aangenaam zou zijn om te zitten. “What was the main reason that you had to go to a loop?” vroeg ze aan hem, haar wenkbrauw opgetrokken. Ze nam aan dat het om zijn gave ging, maar misschien kon hij die zo goed verbergen dat er wel een andere reden was. Ze wilde het gesprek niet meteen te persoonlijk maken, maar hij was een vrij interessant karakter en het feit dat hij al ervaring had in andere lussen liet haar nieuwsgierigheid alleen maar groeien.