Met een kopje thee had ze plaats genomen in de woonkamer van het verblijf. Het was net na het avondeten en de meeste peculiars gingen nog even de tuin in of gingen naar boven om het vermaak daar te vinden in de speelkamer of bibliotheek. Ze hield haar blik op de ramen gericht. Zodra ze opmerkte dat iemand te lang uit haar zicht bleef, ging ze er meteen achterna. In de tuin zijn was prima, maar het centrum in op dit tijdstip zeker niet. Ze hoopte dat de kinderen nog enig hersencapaciteit had om dat zelf ook te kunnen bedenken. Als de berichten van Louise moest geloven kon dat in ieder geval nog wel beter. Het kwam vaak voor dat de kinderen zich niet hielden aan de regels en de hele lus liep daarom gevaar. Ze hoopte maar dat ze het voor elkaar zou krijgen om de kinderen ietwat in toom te houden. Morgen zou ze wel beginnen met de strengere regelgeving, voor nu zou zich nog enkel iets meer proberen aan te passen aan heer nieuwe omgeving. De nieuwe tijd was ontzettend wennen. Ze hield zich voornamelijk op de achtergrond en als ze echt iets niet snapte of nodig had vroeg ze het aan Girolamo, die leek gelukkig begripvol genoeg om haar verder te helpen. Hij had echter ook laten vallen dat er meerdere kinderen vanuit haar lus naar deze lus waren getrokken. Bij de gedachte alleen al voelde ze nostalgie en verdriet. God, wat wou ze graag die kinderen weer zien. Echter wou ze hen ook niet overvallen. Maar toch, als ze met hen zou praten en hen opnieuw kon verwijzen naar de horror die zich had afgespeeld in haar lus, dan zouden zij in ieder geval niet zomaar het verblijf verlaten. En als ze alleen die kinderen al kon redden was ze blij. Dus had ze aan Girolamo gevraagd of hij er één voor haar naar de woonkamer kon sturen. Ze had thee gezet voor diegene die binnen mocht lopen voor een gesprek met haar. Dat was iets wat nooit zou veranderen. Thee was nou eenmaal een heerlijk drankje, wat je altijd kon drinken en wat het makkelijk maakte om een gesprek meteen comfortabel te maken. Geduldig wachtte ze af, hopend dat ze haar niet te lang lieten wachten.

Met een kopje thee in haar handen keek ze uit over de tuin. Voorzichtig nipte ze aan de warme vloeistof en keek ze op zodra een schaduw verscheen in de deuropening. Meteen zette ze het kopje neer en stond ze op. Ze klopte haar rok uit gewoonte even af voordat haar blik naar de jongen ging. Verbaasd keek ze Victor aan. Ze had wel verwacht dat hij er wat anders out zou zien qua uiterlijk maar ze had niet verwacht dat hij er jonger uit zou zien, of met rood haar, of met zoveel blauwe plekken. ”Oh cher!’ zei ze dan ook vrijwel meteen terwijl ze een hand op haar hart legde en dichterbij stapte. Ze hield zich in om haar bezorgdheid meteen op Victor te gooien, aangezien ze zich ook kon voorstellen dat haar plotselinge verschijning ook genoeg vragen op riep. “Madame Rosefinch, je—” begon de jongen dan ook verbaasd, waarop Bella een klein glimlachje rond haar lippen forceerde. “Vous n'êtes pas mort?” vroeg hij verder. Bella glimlachte wat breder. ” Eh bien, ce n'est pas une façon très polie de saluer quelqu'un, Victor,” sprak ze plagerig en grinnikte zachtjes. ”Allez, asseyez-vous,” zei ze terwijl ze gebaarde naar de bank en zelf ook weer plaats nam. ” Qu'est ce qui est arrivé à ton visage?” vroeg ze overduidelijk bezorgd en raakte voorzichtig zijn gezicht aan waar een blauwe plek zat.

~ Well, that isn't a very polite way to greet someone, Victor
~ Come on, take a seat
~ What happened to your face?

Ze had de verbazing op zijn gezicht wel verwacht, maar ze had niet verwacht dat hij er zo toegetakeld uit zou zien. Het was ook niks voor Victor om zo in de problemen te komen. Dus daar ging meteen haar aandacht naar. Nog even gebaarde ze naar de bank om plaats te nemen, waarna haar vingertoppen zachtjes strekken over een paar blauwe plekken op zijn gezicht. De bezorgdheid was overduidelijk zichtbaar in haar ogen terwijl ze wachtte op een antwoord. Wat was er in hemelsnaam gebeurd wat ervoor had gezorgd dat hij er zo uit zag? “Pas grand chose,” begon de jongen waarop Bella verontwaardigd een wenkbrauw op trok. ”Que voulez-vous dire rien de grand? Votre visage est tout meurtri!” ging Bella er dan ook gelijk tegenin.  “Juste une dispute avec quelqu’un,” sprak Victor verder, waarop Bella eens haar hoofd schudde. Langzaam liet ze haar handen weer zakken en ze besloot zich te richten op de thee. Voorzichtig schonk ze twee kopjes in en overhandigde er vervolgens één aan Victor. ” Ce n'est pas comme toi, Victor, de te battre,” begon Bella op een serieuzer toon en keek hem even aan. ” Qu'est-il arrivé?” vroeg ze opnieuw. Ze zou het niet loslaten en ze wou een verklaring weten. Het zou vast ook een goede opsomming zijn over hoe het nu met hem gaat.

*1 What do you mean nothing big? Your face is all bruised!
*2 It's not like you, Victor, to fight,
*3 What happened?

Bella was natuurlijk blij om Victor weer te zien, maar diens uiterlijk zorgde er al voor dat de bezorgdheid de overhand nam. Ze weigerde om te geloven dat het een simpel argument was geweest. Ze maakte daarom ook meteen duidelijk dat ze het niet zou laten liggen en vroeg uiteindelijk opnieuw wat er was gebeurd, ditmaal eiste ze de waarheid. “Deux amis que je me suis faits pensaient que ce serait sympa de me teindre les cheveux quand je dormais,” begon de jongen zijn uitleg. Bella fronste lichtjes. Het feit dat nog ongezien kon gebeuren in dit huis bevestigde maar weer hoe hard haar harde hand nodig was in deze lus. “Qui n’a pas très bien fini,” voegde hij er aan toe en Bella’s blik ging weer even naar diens haar voordat ze knikte. “Je me suis fâché et j’ai dit des choses à Zeal.” Bella keek op van die naam. ”Zeal?” herhaalde ze dan ook. Natuurlijk was ze zich bewust van de mentoren in de lus en ze wist daar Zeal daar één van was. Dus Zeal was een vriend van Victor en hij had het ook leuk geleken om diens haar rood te verven? Dat klonk nou niet bepaald mentor materiaal. “Donc, la prochaine fois qu’on s’est vus, on s’est battus,” legde Victor verder uit, waarop Bella’s frons dieper werd. Vechten met een mentor was wel het laatste wat ze had verwacht. “Mais à la fin, on en a parlé et on a mis les choses au clair,” eindigde hij, maar erg gerust gesteld was Bella nog niet. ”Zeal est un mentor, n'est-ce pas?” vroeg ze nog na voor de zekerheid, ook al was ze zelf er ook wel heel erg zeker van. ” C'est inquiétant de savoir qu'un mentor agirait ainsi. Agit-il généralement si… stupide et violent?” vroeg Bella hem na terwijl de bezorgdheid nog altijd in haar ogen lag.

* Zeal is a mentor, correct?
* It's concerning to know a mentor would act like that. Does he usually act so.. dumb and violent?