Nog altijd was ze net gewend aan de hedendaagse kleding. Het was allemaal veel te bloot, veel te boers en veel te jongensachtig. Ze weigerde dan ook om helemaal te bekeren tot de huidige modetrend en droeg nog altijd een lange rook, nette witte hakken, een net wit blouseje met daarover heen een sjaal gedrapeerd. Al met al behoorlijk gereformeerd, al stond het haar prachtig. Haar blonde lokken had ze opgestoken in een Franse knot in de hoop dat ze iets minder intimiderend over kwam. Ze had gemerkt dat de meeste kinderen het lastig vonden om haar te wennen. Ze begreep het goed aangezien ze natuurlijk van onbekende afkomst was en ze plots hier iedereen ging vertellen wat hij of zij moesten doen. Het kon intimiderend over komen, maar toch besloot ze geduldig en vriendelijk te blijven. Vanzelf zouden ze er wel achter komen dat ze best aardig kon zijn zolang je je maar aan de regels hield. Ze had zich neergezet wederom in de woonkamer met een kopje thee, aangezien ze opnieuw van Girolamo had gehoord dat een nieuwe bijzondere was gearriveerd of zou arriveren. De perfecte kans dus om iemand te leren kennen en om aan andere te laten zien dat ze echt niet zo eng was. De thee zou nog wel even warm blijven, maar ze hoopte niet dat ze al te lang hoefde te wachten. Ze was daarom blij zodra ze deur hoorde, gevolgd door een stem. Bella kwam recht en liep met een vriendelijke glimlach de hal in om daar het meisje te begroette. De drie koffers die bij haar stonden zeiden al genoeg. ”Good evening my dear,” begroette ze het meisje. Ze deed haar best om Engels te praten en was blij om te merken dat de woorden er goed uit kwamen desondanks haar Franse accent. ”My name is Bella Rosefinch, but you can call me miss or madame Rosefinch,” stelde ze zichzelf voor. Vervolgens gebaarde ze naar de woonkamer. ”Would you like some tea? We can talk about the loop and every question that comes with it,” stelde ze voor met een warme glimlach. Gelukkig was bijzondere groeten hier hetzelfde als in haar oude lus. Daardoor voelde zij zich ook iets meer op haar gemak en merkte ze dat ze zich al iets minder stijf opstelde.

De stem vanuit de hal had haar doen opkijken. Zodra ze de hal in liep merkte ze gelijk al de verwarring bij het meisje op. Overduidelijk was ze nieuw en Bella nam meteen haar rol als gastvrouw in. Met een vriendelijk houding begroette ze het meisje. Ze stelde zichzelf maar meteen voor in de hoop dat het meisje zich iets comfortabeler zou voelen. “Elizabeth Hill, but everybody calls me Liz” stelde het meisje zichzelf voor. Bella glimlachte iets meer. ”What a beautiful name you have Liz,” complimenteerde Bella haar. De naam voelde bekend voor haar aan en zorgde ervoor dat ze het meisje net iets vriendelijker ontving. Ze nodigde haar uit voor de thee en stelde haar ook gerust dat ze dan al haar vragen kon stellen. Het meisje knikte en liep verder. “Can you start by telling me what a loop exactly is, miss Rosefinch?” vroeg Liz al voordat ze bank hadden bereikt. De vraag had voorzichtig geklonken, waardoor Bella knikte als teken dat ze vraag snel zou beantwoorden. ”Please, take a seat,” zei ze Liz terwijl ze zelf ook weer plaats nam en naar de theepot toe boog. Ze schonk een kopje in en overhandigde deze vervolgens aan Liz. “I mean, my parents told me that it’s a place where a lot of peculiars live, but that’s all they told me,” sprak het meisje verder, waarop Bella begrijpend knikte. Het verschillende per bijzondere hoeveel ze wisten van de lus voordat ze arriveerde. Bella vond het dus niet erg om wat meer informatie te geven. Ze was het gewend. Ze nam haar eigen kopje weer op schoot. ”A loop is a place where the time resets every night. At 12 AM Louise Bluebonnet, the owner of this loop, resets the time and so creates a loop of the same day. Everything gets reset in the village, but not in the residence. Here everything goes on. So the peculiars aren’t affected by it,” legde Bella de basis uit. ”This loop was created to home children with peculiar gifts. It is a place where you can learn about your gift, control it and know how to life with it,” vervolgde Bella met een klein glimlachje. Even nam ze een slokje van haar thee om een korte pauze in te lassen tijdens haar uitleg zodat Liz eventueel vragen kon stellen.

Het meisje was totaal uit haar doen en Bella wist meteen hoe ze de situatie moest aanpakken. Hierin was gelukkig nog alles hetzelfde. Ze begeleidde Liz naar de woonkamer en nodigde haar uit voor wat thee. Het was nog altijd de perfecte manier om rustig alles uit te leggen met genoeg tijd voor vragen. Bella hoopte dat haar uitleg nog een beetje duidelijk was. Het was immers wel een tijd geleden dat ze zich in deze positie bevond. Ze was allang blij dat haar Engels goed genoeg klonk. In het Frans zou het meisje haar waarschijnlijk al helemaal niet hebben begrepen. “So…if I get this right…if you live in the loop, you will age, but if you live in the village, you will not? And the people that live in the village are just ‘normal’ people?” vroeg Liz zodra Bella haar verhaal had gehouden. Bella schudde even haar hoofd. ”You won’t age. Your appearance will stay the same and you will remain the same age. The day resets, so the same events happen in the village over and over again. In the residence that won’t happen. The people in the village don’t know about the peculiars and won’t remember any interaction you’ve had with them the next day,” probeerde Bella het nog wat beter uit te leggen. Het hele mechanism achter een lus was nou eenmaal erg complex. Ze zou nog maar niet in detail gaan hoe een lus precies werd gereset en hoe de lus werkte, maar probeerde wel de belangrijkste punten zo goed mogelijk uit te leggen. Ze hoopte maar dat Liz het begreep. Bella keek op zodra Liz haar kopje weer op de tafel neerzette. Het viel haar op dat haar handen hadden getrild, wat enkel kon betekenen dat er nog genoeg zorgen lagen bij het meisje. Als teken dat ze Bella’s volle aandacht had, besloot Bella eveneens haar kopje weg te zetten. “Miss Rosefinch” begon Liz. Bella behield haar blik op haar ondanks dat Liz haar blik neersloeg. “I have to admit…that I am a bit scared. Everything happened so fast. For 21 years, I didn’t even know I had these powers and now I am in a place where everybody seems to be so special,” sprak Liz haar zorgen uit. Haar ogen stonden angstig en onzeker. Bella begroette de blik met haar eigen warme, geruststellende blik. Ze kon begrijpen dat het snel was gegaan en dat het allemaal nog onbekend en groot aanvoelde, maar uiteindelijk zou Liz er wel aan wennen en tot die tijd zouden Bella en de mentors er wel voor zorgen dat Liz genoeg begeleiding kreeg om niet alles alleen uit te hoeven zoeken. “How am I supposed to learn all this? I don’t even know how to use my powers right now, the only thing that I know is that something happened because I was very scared. And what about my sister? I haven’t speak with her in weeks, and I know that she’s here, but what if she doesn’t want to see me anymore?” sprak Liz verder. De emoties leken de overhand te willen nemen, waarop Liz haar ogen sloot en zich probeerde in te houden. “My apologies, miss Rosefinch. It’s a bit overwhelming.” Bella knikte eens en glimlachte lieflijk. ”That’s alright. I’m here to help, so always feel free to ask me for help or come to me if you need anything,” maakte Bella als eerste duidelijk. ”I can understand that it’s overwhelming, but you’re not alone. I will guide you through it and so will various mentors. We know how scary it is to suddenly have powers and to suddenly be in a new place. We can help you with your powers and make sure that you understand them,” sprak Bella verder. Voorzichtig boog ze dichterbij en nam voorzichtig een hand van Liz zachtjes vast. Gemoedelijk glimlachte ze naar haar. ”This residence was made to help children with a gift like your own. You can take all the time to familiar yourself to your power and to the residence, there’s no rush,” maakte ze met een klein glimlachje duidelijk. Langzaam liet ze haar hand weer los. ”As for your sister,” begon ze nu op het andere onderwerp. ”I’m sure I can tell her that you’re here or I can give you her room number so you can look her up yourself,” stelde Bella voor met een glimlachje.

Zachtjes had ze een hand van haar vastgepakt terwijl ze sprak. Ze wist hoe eng het kon zijn om opeens op een vreemde plek te zijn met vreemde mensen. Het was misschien handiger geweest als de ouders van Liz nog iets meer hadden kunnen uitleggen, maar misschien was de nood hoog geweest en was er dus simpelweg geen tijd meer voor geweest. In ieder geval kon Bella nu enkel nog de beste begeleiding proberen te geven. Liz begon over haar zus die zich kennelijk al in de lus bevond. Bella was nog te kort in de lus om nog iemand met de achternaam Hill te herinneren, maar ze kon het zo nagaan. Een klein glimlachje werd haar gegund. “I would really appreciate that, miss Rosefinch. I just hope she wants to talk to me, because I have neglected her a bit these past few weeks. She has been here for awhile now, I’m not even sure she wants to talk to me,” sprak Liz verder. Bella glimlachte geruststellend naar haar. ”I’m sure she will. She also knows how frightening it is to be in such a weird place all of the sudden. I’m sure she’ll understand and she might be able to help you,” stelde Bella haar gerust terwijl ze ook haar kopje thee er weer bij pakte. Voorzichtig nam ze een paar slokken voordat ze zich weer iets terug neerzette in de bank. “Miss Rosefinch…” klonk het onzeker. Bella keek op. Haar vragende blik ging naar het meisje. “There is one more thing I need to tell you,” sprak het meisje verder. Bella knikte eens. ”What is it mon cheri?” vroeg Bella haar geduldig met een kleine glimlach. “Back in Los Angeles, I came back from work. The sun was almost going down and I walked through an alley. Three boys tried to rob me…but when they attacked me, I used my powers for the first time,” begon Liz. Bella zette voorzichtig het kopje weer neer zodra ze wel kon gokken waar dit heen kon gaan. Het was een zorg waar veel bijzondere mee zaten. “Everytime I fall asleep I see those boys before me. I know it was selfdefense, but I have no idea if they are hurt or even still alive,” vervolgde het meisje. Bella knikte begrijpend en schoof weer iets dichterbij zou Liz haar blik afweek. “I’m not expecting a solution for this, but I just wanted you to know that…that I attacked someone while I was scared and angry. And I’m scared that it’s going to happen here too,” maakte ze uiteindelijk duidelijk. ”Don’t worry too much Liz,” zei Bella meteen met een klein glimlachje. ”You didn’t mean to hurt those boys, you didn’t intend evil. I’m sure you’re a good person at heart and that’s what matters,” sprak Bella over de eerste paar woorden. ”And we will make sure that you learn how to control your powers so that it won’t happen again,” verzekerde Bella haar terwijl haar glimlach iets breeder werd. ”If you want I can already set up a meeting with a mentor to help you with the powers,” stelde Bella voor met een bemoedigend glimlachje.

Bella kon begrijpen dat het eng en spannend kon zijn om plots in een lus te zijn. Zijzelf kon het vergelijken met het moment dat zij achter haar krachten was gekomen. Ondanks het feit dat dat al meer dan 200 jaar geleden was, stond de herinnering nog vers in haar geheugen. Het liet maar zien hoe heftig zo’n ervaring kon zijn. Ze was blij dat ze enkel nu andere door die ervaring heen kon helpen. Door haar eigen ervaring wist ze hoe ze het beste er mee om kon gaan. Ze hoopte dat het goed genoeg was voor Liz. Liz’s zorgen over haar zus leken Bella onnodig. Familie was een sterke band. Als er wel problemen waren konden ze het vast wel uit praten. “Yes, I think she does. Plus, we have a pretty strong bond together. She’s my best friend,”zei Liz, waarop Bella glimlachte. ”I’m glad to hear that,” reageerde ze met een klein glimlachje, alvorens ze een slokje van haar thee nam. Aangezien het meisje zo zat met haar nieuw ontdekte bijzonderheid, besloot Bella haar de keuze te geven om met een mentor samen te trainen. Dan zou Liz haar krachten tenminste iets onder controle krijgen en daarbij kon een mentor haar ook mentaal ondersteunen. “Thank you. I would love to be connected to a mentor” Bella knikte eens en zette haar kopje thee weer weg. ”I’ll arrange it then and tell you the date and time when you have the appointment,” beloofde ze haar met een glimlachje. “I know you can’t fix everybody for me and that I have to a lot by myself, but I just wanted you to know this. I have so many regrets about that night and if I could it all over again, I would, but it happened and I guess I have to live with it,” sprak Liz verder. Bella knikte begrijpelijk. ”Everyone in this house has experiences like that. We all have done things we regret but can’t fix. But you’ll learn how to deal with it and how to forgive yourself,” zei Bella met een kleine glimlach. “I just realised this is the first time I ever spoke that out loud.” Bella glimlachte wat breeder. ”Well that’s a good start,” reageerde ze. “It’s been a very extraordinary day.” Bella knikte eens. ”I can imagine. If you want to rest I can bring you to your room,” stelde ze voor.

Het was begrijpelijk dat een bijzonderheid beangstigend was om te hebben. Bella zelf kon zich nog de boze menigtes herinneren die zeiden dat ze een heks was. Ook daar was nog pas net aan ontkomen. Gelukkig was er tenminste hulp voor de kinderen hier. Een mentor zou Liz gemakkelijk verder kunnen helpen. “I think that as soon as I know how to handle my peculiarity, I could actually embrace it and think it’s very cool,” sprak Liz, waarop Bella knikte. Daar was zij ook van overtuigd. Iets onbekends was beangstigends, maar uiteindelijk zo ook Liz er vrede mee vinden. “It would be great if you could show me my room. Because of the time difference, I’m exhausted.” Bella knikte en kwam eveneens recht. Ze streek haar rok glad en richtte zich met een klein glimlachje weer op Liz. “Thank you, miss Rosefinch” bedankte Liz haar, waardoor Bella’s glimlach even groter werd. ”Anything for you dear,” reageerde ze met een klein bemoedigend klopje. “Thank you for comforting me. I felt so much anxiety and panick when I came here, but that has been dimmed down a bit now. I know it’s only the start and that I’m not there yet, but at least I made a good start in this loop.” Bella knikte instemmend. ”You’ll be fine, but for now, let’s go to your room so you can take some rest,” stelde Bella voor met een glimlachje. Ze liep terug naar de hal en pakte daar één van de koffers op. Ze liep vervolgens Liz voor de trap op en begeleidde haar naar de kamer. Ze deed de deur open met sleutel en liet zo even de kamer zien. Het zag er nog wat kaal uit, maar de kinderen mochten zelf de kamer decoreren zoals ze wouden. ”This is your room. Feel free to decorate it in anyway how you want to. If you need anything like furniture you can just ask and we’ll see if we can get it for you. Be careful with food on your room as we don’t want rats and make sure to keep it at least a bit clean, “ zei Bella Liz met een flauwe glimlach, waarna ze de sleutel aan haar overhandigde. ”If you need anything you can always come to me,” zei ze haar nogmaals. Toch had ze wel het gevoel dat het goed zou komen.