Minds of nature

Een slanke tiener stond doodstil voor de planten, de bloemen gaven een heerlijke fleurige geur af, waardoor ze zacht snoof en de bekende en onbekende geuren inademde. Natuur, het was altijd zo vredig, een deel van haar, van ieder mens. Niet alleen hen die een bijzonderheid hadden, het was waarvan ze leefden, de vruchten en planten die de kleinste tot grootste organismen direct of indirect in leven hielden. Haar rode haren duwde ze met een sierlijke hand achter haar oren terwijl ze opstond vanuit haar gehurkte positie die ze had aangenomen om de bloemen te kunnen strelen. Het zachte gezoem van insecten, waarschijnlijk een van de bijen deed een kleine glimlach ontstaan op haar onschuldige gezicht. Ze was puur, een puurheid die ook bij haar tweede vorm paste wanneer ze gedwongen werd om te veranderen, het was niet iets waar ze zich prettig bij voelde. Het was niet iets waar ze zich graag mee bezig hield. Het was een verborgen talent, een die ze dicht bij haar hart droeg en enkel met uitzonderlijke situaties gebruikte. Haar bruine ogen gleden naar een gestalte die in de buurt kwam, een op het eerste opzicht rustig bewegende schaduw, voordat ze zich langzaam met een sierlijke beweging naar de schaduw toe draaide en haar armen losjes langs haar lichaam liet hangen. Ze fronste licht terwijl haar ogen over het onbekende gezicht gleden. Ze kende eigenlijk nog niemand in de lus, woonde er ook nog niet lang. 'Hello?' Haar stem klonk kalm, zacht en warm als een streling van een zomerbries. Ze kon altijd nog haar rug toekeren en weg lopen als de ander niet puur en vriendelijk bleek te zijn. Ze wilde niet overkomen als een ongeïnteresseerde prinses. Dat was ze immers niet.

Het leek erop dat de ander afkomstig was uit een land dat geen Engels sprak. De Aziatische landen kon ze nooit qua uiterlijk uit elkaar houden, gewoonweg omdat ze er niet voldoende van wist waardoor ze het eerst gewoon met Engels probeerde, wellicht dat ze dit sprak en anders zou het memen worden. 'No English,' Maakte de ander duidelijk waardoor Lleucu nadenkend knikte en vervolgens gebaarde naar de bloemen in een manier die aangaf dat ze hen mooi vond voordat ze een hand op haar borst legde en haar naam uitsprak. 'Seren,' het was haar tweede naam maar een stuk makkelijker dan Lleucu, een naam waarover mensen makkelijker konden struikelen. Zeker als ze vanuit een ander continent kwamen.