Some research to do.

Het was een mooie dag, het leek altijd wel een mooie dag te zijn. De lucht was nog blauw aan de hemel, en het regende meestal niet al te lang, het leven verliep zoals het altijd zou doen in de lus. De slanke tiener was er nog niet zo lang, ze had de rondleiding wel gehad en wist de meeste dingen wel te vinden, echter was het nog geen thuis, nog niet haar plek. Het zou wellicht nog lang duren voordat ze zich helemaal op haar gemak zou voelen. Ze had een trui aangetrokken die strak om haar lichaam viel, het net en reikte tot aan haar polsen, soms vielen de mouwen tot aan haar vingers als ze deze iets over haar handen trok. Ze had een paar handschoenen aangedaan, van een zacht leer dat prettig voelde. Het had wellicht wel iets weg van wat een amazone te paard droeg, soepel en niet al te warm maar een extra barrière die haar wat prettiger liet voelen. Zelfs al was haar bijzonderheid niet bijzonder krachtig. Haar bruine ogen gleden naar de deur van de bibliotheek die ze rustig opende voordat deze op een jongen van ongeveer haar leeftijd vielen. Hij knikte naar haar, waardoor er een kort glimlachje om haar lippen vormde voordat de roodhaar in de richting van een van de andere kasten stapte en twijfelend op haar lip kauwde. Woorden werden nog niet gesproken, wellicht omdat ze niets hadden om over te praten en ze al vroeg had geleerd dat een bibliotheek een stilte plek was.

De jongen leek de tijd te nemen om haar in zich op te nemen, en hoewel ze ergens nog steeds alert bleef, was het meisje ontspannen en zelfverzekerd genoeg om haar aandacht al gauw weer op de boeken te vestigen, ergens vroeg ze zich af hoe de boeken op de plank waren gekomen. Niet alles was immers eeuwen oud, en ze kon zich niet voorstellen dat ze nooit nieuwe boeken verkregen, uiteindelijk met de lange tijd dat de meeste jongeren doorbrachten in de lus, zouden anders alle boeken vast en zeker uitgelezen worden. Ze zei niks tegen hem, ze was niet zozeer zoekende naar een sociaal gezelschap en kon sowieso niet een sociale vlinder worden genoemd, het was niet dat ze het haatte maar het was wel dat het af en toe veel van haar kostte om met anderen om te gaan. Zeker als deze nog wildvreemde mensen waren. Het was beter om het bij een smal clubje mensen te houden, welke ze goed genoeg kende om te weten dat ze puur waren of zo puur als een mens kon zijn. Ze hoorde zijn voetstappen naar een andere richting van de ruimte gaan, waardoor ze kort op keek, haar bruine ogen vragend, het leek erop dat hij niet had kunnen vinden wat hij zocht. Het duurde niet lang voordat een ander, onverwachts geluid door de kamer weerklonk. Het duurde niet lang, maar het gekreun was al veelzeggend genoeg. 'I swear I didn't do that,' klonk er licht grommend waardoor ze haar blik weer naar de ander liet glijden en ongemakkelijk haar keel schraapte. Ze had geen idee wie van hen zich het meest ongemakkelijk voelde. Zij omdat ze geschrokken was van het kreunende geluid, of hij omdat hij indirect het geluid had veroorzaakt. Ze wist niet wat ze moest zeggen, wat ze kon zeggen terwijl ze de blos probeerde te onderdrukken en wat onhandig met haar hand wuifde, alsof de zorgen verder niet mee besproken hoefde te worden. 'Do you by any chance know something about Hollows?' Vroeg hij op een kalme toon aan Lleucu waardoor de roodhaar kort fronste. Het klonk haar alleszins niet bekend. 'No, not really. It does not ring a bell. I do not mind doing a bit of research on that topic if you like?' Vaak genoeg had ze wat te maken gehad met onderzoeken, ook mede door een onderdeel van haar bijzonderheid waarin ze soms kennis toe moest kunnen passen.

Het was gelukkig naast de jongen zeer rustig in de bibliotheek, ze had anders het voorval met het filmpje niet O snel achter zich kunnen laten. Immers was het iets dat het rood op haar wangen deed staan, het was niet dat ze geheel preuts was opgevoed, maar dat betekende niet dat ze dit op deze plek had willen zien. Daarnaast was ze niet bijzonder gefocust op dat soort dingen, met een reden, haar puurheid liet haar niet toe om zo dichtbij anderen te komen, ze had die wens ook nog niet ontwikkeld. Echt reageren deed Lleucu niet op het voorval, ze was al lang blij dat ze op een ander hopelijk veiliger onderwerp kwamen. Hij knikte bij haar voorstel om samen naar informatie te gaan zoeken, aangezien ze er nog nooit van had gehoord. 'I’ve already searched through the books, but I couldn’t find anything on the subject,' verklaarde hij met een zachte zucht. Het leek erop dat het geen makkelijk onderwerp was om te onderzoeken. 'So my best bet is the internet, alhough I’m not sure if I’m going to find anything. I think people with gifts keep it hidden from the outside world. At least that would be logical to me,' mompelde hij terwijl hij een vaag gebaar naar een stoel naast hem maakte, in plaats van te gaan zitten stapte Lleucu naar de boeken toe en maakte een bedenkelijk geluid. 'If it is something scary, would the Ymbryne not hide it from little children? Maybe it is somewhere in the loop, but not where we expect it?' Vroeg ze zachtjes, want ze kon zich niet voorstellen dat informatie dat wellicht zeer ernstig kon zijn, zomaar hier zo liggen als kleine kinderen hier ook kwamen voor leesvoer. Mits er kinderen waren die van boeken hielden.

Het was niet dat ze hem de rug toe keerde maar ze zou geen hulp zijn als ze hetzelfde gebruikte als de nog onbekende jongen. Immers was een zoekmachine, voldoende. Hij leek meer moeite te hebben de juiste boeken te vinden, waardoor ze besloot daar een poging mee te doen, immers had ze wel vaker boeken gezocht. Aan de andere kant vroeg ze zich af of de juiste soort boeken niet beter opgebergd zouden worden. Kleine kinderen hoefde geen horror te lezen. De jongen draaide zijn lichaam een kwartslag naar haar toe bij haar woorden waardoor Lleucu onhandig glimlachte. 'Maybe she would keep it in her office or something like that,' mompelde hij waardoor een korte frons op het gezicht verscheen van de roodharige tiener. 'Or on a shelf a child couldn’t reach,' opperde de tiener, echter was de kans zeer klein. Wie wist, er waren vast kinderen die konden vliegen of zo, alles kon met bijzonderheden. De jongen haalde zijn schouders op, het leek geen succesvolle zoektocht. 'I guess I’ll just have to find someone who has knowlegde on that subject and ask them about it.' Hij keerde zich naar de computer en sloot deze zorgvuldig af, het meisje knikte nadenkend. Er waren vast wel bijzondere die hier iets van af wisten, die hier langer waren dan zijzelf. 'I'm Hunter by the way,' stelde hij zich nonchalant voor, gelukkig stak hij zijn hand niet uit dus knikte het meisje enkel naar hem. Voor haar was het ook prettiger op deze manier, een soort afstand te mogen behouden. 'Lleucu, although you can call me Seren,' Haar naam was niet makkelijk en dat wist ze zelf ook wel. Daarnaast was het haar tweede naam, dus luisterde ze er net zo goed naar.

Het was soms goed om een zoektocht tijdelijk op te geven, zeker als de informatie niet aanwezig was op deze locatie, wellicht dat ze het ergens anders konden vinden of iemand konden vragen. Het was tevens niet iets waar Lleucu vanaf wist, dus haar nieuwsgierigheid was zeer zeker geprikkeld. Het was duidelijk dat ze het uitzoeken van het ene woord even achter zich hadden gelaten en in plaats daarvan een gesprek zouden voeren dat minder serieus was, maar nog steeds passend in de bibliotheek. Zeer zeker meer passend dan de ene video die kort daarvoor nog gedraaid had. Het voorstellen ging zoals altijd een tikkeltje onhandig, immer vergat het meisje af en toe dat haar naam niet bepaald makkelijk was. Het was een naam waarover vele hun tong braken of struikelden. Ergens had ze geluk dat tenminste haar tweede naam een beetje normaal was, al heette niet veel mensen zo. 'Have you been for very long in the loop? I haven’t seen you around here,' vroeg Hunter nadat hij wat gemompeld had dat ze niet had kunnen verstaan. 'No, I have just gotten here,' legde de roodhaar uit terwijl ze haar haren uit haar ogen wreef en ontspannen haar vingers voor haar gezicht bewoog, op een nadenkende manier. 'How about you?' Besloot ze uiteindelijk te vragen, op een zachte toon zodat ze niemand zouden storen als er toch toevallig iemand tussen de boeken kwam kijken, zocht naar een of andere titel.

Lleucu wist dat het leven in de lus wellicht snel kon gaan. Niet dat het snel voelde, ze was er nog maar een paar dagen en voelde zich nog niet thuis. De dagen liepen ook nog niet in elkaar door voor haar gevoel, alles was nog een soort van nieuw, apart en anders. Kortom, voor haar was de sleur er nog niet in geslagen en dus had ze nog niet dezelfde problemen ontwikkeld naar haar gevoel als anderen die veel langer in de lus zaten. 'I’ve been her for over a year, legde de ander uit nadat hij zijn schouders had opgehaald. Het was duidelijk dat hij dus relatief ervaren was in het leven op deze manier. Nu, er waren ook peculiars bij die al eeuwen in lussen leefden en waarschijnlijk weinig herinneringen hadden aan het leven buiten de lus. I would like to get out of this loop and start living the real life, but I haven’t got a clue on how to start,' Dat was iets dat lastig was, het oppakken van het leven nadat iemand in een lus was geweest. Daarnaast was het ook niet makkelijk om alles te verbergen voor iedereen. Onbegrip kon best een lastig ding zijn om mee te beginnen. Laat staan de angst en onrust die sommige bijzonderheden konden veroorzaken als ze ontdekt werden. 'Once you get inside of a loop, it’s very hard to continue a life style of an adult. Getting a job or a good high school grade won’t be easier and the more time you spent in the loop, the harder it’ll get.' Verklaarde hij waardoor de roodhaar knikte. 'But then again, you don't need a job in a loop. I don't know, in reality I just have gotten here. I have no idea if it will be safe for me to leave the loop.. anytime soon.' Sprak ze voorzichtig en onhandig uit, terwijl ze haar wenkbrauwen samen trok in een nadenkende frons.

Lleucu miste dat hij het over buiten de lus had. Immers had ze nog weinig Peculiars ontmoet die de lus zouden verlaten. Vaak waren ze er met een reden gekomen en konden ze niet zomaar de 'normale' wereld weer in. Rond de tijd dat het wellicht kon waren vaak al aardig wat jaren verstreken en was het de vraag of diegene dit wel zou willen. 'I’m not talking about a job inside of the loop,' zei hij ietwat kortaf tegen de roodharige tiener. 'I’m talking about rebuilding a life outside of the loop after you spent time inside of it. If you didn’t come to the loop having good grades or a former job, it’ll be hard for you to get a good job once you get out of the loop. And you and I both know that without money you can’t even think of starting a life outside of the loop.' Verklaarde hij waardoor het meisje langzaam knikte. Het was niet makkelijk om een levensstijl te veranderen, zeker niet als deze al een langere tijd werd aangehouden maar ook om weer terug te komen in de maatschappij die veranderd was in de jaren dat een Peculiar in een lus doorbracht. Haar bruine ogen kneep ze kort nadenkend samen. 'I have het to meet one like us that left the loop to live a normal life.' Sprak ze zachtjes, immers waren er maar weinig die dit konden en wilden doen. Er was altijd wel wat, waar ze rekening mee moesten houden en geheimen kwamen ooit uit en in een lus was het veiliger. Meer begrip voor de aparte dingen die rondom een Peculiar konden gebeuren. 'I take it your gift is causing you enough trouble to not be able to live in the real world?' Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw waardoor ze langzaam knikte. 'You could put it that way,' en daar hield Lleucu het maar bij, immers was het niet haar favoriete onderwerp om over te spreken.