Met een rugzak over zijn schouder liep Blake weer naar de deur waar hij Alicia zou ontmoeten. Veel had hij er niet in zitten, alleen geld. Al zijn drugs had hij ver achterin onder zijn bed achtergelaten nu hij nog geen kamergenoot had die het kon ontdekken. Het ging vandaag om de dingen die hij wilde kopen om eindelijk met echte wetenschap te beginnen. Nog twijfelde hij wat hij allemaal nodig had anders dan boeken erover, maar hij had er wel vertrouwen op dat hij het of aan Alicia of aan de medewerkers kon vragen. In het tweede geval moest hij alleen verhullen waarvoor hij de spullen precies wilde hebben. Niet heel lang geleden was hij in de lus aangekomen en nu ging hij er al weer uit. Het was tenminste voor het goede doel van zijn eigen interesses steun geven. Bovendien ging hij niet alleen. Met een glimlach en een knik terug sloot hij zich aan bij Alicia. ”Let’s go,” sprak hij afwachtend. Aannemend dat ze voorbij de vuurtoren wel de weg zou wijzen begon hij alvast in de richting van de uitgang van de lus te lopen. ”Any plans on what you’ll buy?” begon hij het gesprek zodat ze niet de hele weg in stilte af hoefde te leggen.

Waar de winkel precies was wist de dealer niet, maar hij nam aan dat het ver genoeg was dat hij niet de hele weg in stilte af wilde leggen. Sowieso was complete stilte niet zijn ding over het algemeen. Tenzij hij diep in een trip zat, maar dat was een ander verhaal. ”Needles, a new syringe perhaps, test tubes, some new flasks perhaps, and a microscope,” gaf ze een hele lijst op. Wat ze precies bestudeerde wist hij nog niet. De lijst gaf ook weinig verduidelijking. Alles klonk tenminste logisch genoeg en een deel ervan ging hij ook nodig hebben. ”You?” vroeg ze terug. Het klonk alsof ze zijn lijst ging beoordelen. Ook geen ramp. ”Definitely some books in the chemistry direction,” begon hij met wat hij zeker wilde kopen. ”Beyond that I’ll need some test tubes and a microscope as well, plus the chemical ingredients of course.” Met het ophalen van zijn schouders liep hij door. Het was geen complete lijst maar dat kon Alicia ook niet van hem verwachten. Dit was pas het begin van zijn wetenschappelijke ontwikkeling.

Met boeken en ingrediënten zou hij redelijk ver moeten komen. Als er meer was dan kon hij altijd nog terugkeren naar de wetenschapswinkel. Of Alicia dan nog een keer mee zou gaan was aan haar zelf. ”What are you planning on creating?” vroeg ze. Twijfelend keek Blake even op zij naar haar. Ze wist al waar zijn interesse lag maar nog klonk het niet briljant om doodleuk te melden dat hij zijn eigen drugs wilde proberen te gaan maken. Al zou hij ze niet verkopen tot ze perfect waren om de standaard van wat hij in aanbod had hoog te houden. Als hij het al zou verkopen. ”Don’t worry. I’m no snitch,” voegde ze er aan toe. Geamuseerd lachte hij even. Ze zag er niet uit als een snitch, maar Blake was ook geen idioot die het allemaal ging riskeren op puur gevoel. ”Not exactly legal stuff,” antwoordde hij daarom. Gezien hun laatste gesprek was het wel duidelijk dat het om drugs ging, maar nu had ze geen enkel bewijs. ”You?” vroeg hij terug zodat het gesprek weer tot leven werd gewekt (zoals Alicia’s experimenten).

 Misschien dat hij ooit nog wel zou toegeven dat hij zelf zijn drugs ging proberen te ontwikkelen wanneer hij of om hulp ging vragen of aan iemand trots het eindproduct wilde laten zien. Voor nu wat het beter om niks te zeggen dat tegen hem gebruikt kon worden. Het risico om terug te moeten keren naar zijn ex-lus wilde hij niet lopen. Nu was hij ook wel benieuwd wat Alicia ging kopen. ”Not exactly legal stuff either,” antwoordde ze even vaag. Goed, ze zaten dus in dezelfde richting, soort van. Blake verwachtte niet dat ze ook drugs ging maken, maar hij had geen idee wat dan wel. Net toen hij zijn ‘I see’ wilde reageren sprak ze door. Zijn woorden afsnijdend nog voor hij zijn mond weer kon openen. ”Or well, maybe it is.” Dat verduidelijkte niet heel veel. Zijn gedachten schoten terug naar het moment dat ze de dood had genoemd als wat ze bestuurde. Mensen vermoorden leek hem vrij illegaal, maar je had er weinig wetenschappelijke spullen voor nodig. ”Uh, actually, it’s debatable,” eindigde ze het op. De dealer knikte, al begreep hij er weinig van. Hij wist dat drugs in sommige landen wel legaal waren, de kans dat ze ook drugs ging maken leek hem echter klein. ”So is it legal or not?” kon hij het niet laten om te vragen. ”Don’t worry, I won’t snitch either.”

Blake wist wat hij ging doen, maar Alicia gaf geen enkele verduidelijking over wat zij ging doen en hoe legaal het was. Waardoor hij zich ook nog eens afvroeg wat mogelijk een soort van legaal maar niet helemaal kon zijn. Veel opties kon hij niet bedenken. ”Uh, let’s keep it at no.” Goed genoeg. Hij was ook niet legaal bezig dus hij kon toch niet beoordelen, alleen maar nog een verwarde blik opzij werpen terwijl hij zijn schouders ophaalde. ”Chemistry is fascinating, one of the best sciences along with biology,” begon ze een nieuw onderwerp. Iets waar hij alleen maar instemmend op kon knikken. Chemie was absoluut zijn favoriete ding, waar de rest van zijn schoolvakken vanzelf gingen vervelen was hij daarbij nog nooit zijn aandacht verloren. ”I agree,” stemde Blake snel in. ”You made a good choice in showing interest,” ging ze door. Dat zijn interesse vooral om drugs ging leek er niet toe te doen. ”It does genuinely interest me,” bevestigde hij nog een keer. ”I wish school could have focused on it more, not the things I don’t care for,” verzuchtte hij. Al deed school er weinig meer toe nu hij in een lus zat.

Ze hielden het bij dat ze beiden niet compleet legaal bezig gingen zijn. Des te beter want dan was de kans op verklikken ook minimaal. Verder hoefde Blake het ook niet te weten, aangezien hij zijn eigen dingen had om mee bezig te zijn. In zijn hoofd was hij al half bezig met het opstellen van het plan hoe hij het in zijn kamer ging bewaren en er mee ging experimenteren zonder dat het te opvallend werd. Lang kon hij er niet over na denken, Alicia sneed een nieuw onderwerp aan. Een waar hij genoeg meningen over had. ”I wasn’t very fond of the other school classes either,” reageerde Alicia. Ergens verbaasde het hem ook niet. ”Like… art. I never knew what to create,” gaf ze een voorbeeld. Blake knikte ook weer. ”My art wasn’t bad, but it just didn’t interest me to draw according to some instructions,” gaf hij zijn commentaar. Dan kon je beter iets tekenen terwijl je shrooms op had. Dat was pas creatief. ”Math was so easy that it was boring,” ging ze door. Weer knikte hij. Misschien had zijn wiskunde niet het gemak gehad dat zij erin leek te hebben, maar het was makkelijk genoeg geweest. Maar goed ook met alle nummers die hij nu moest bijhouden. ”The sciences were the only reason I enjoyed school, but they really only scratched the surface of it,” sprak ze nog verder. ”They really only gave the basics at my school too,” verzuchtte hij. De reden dat hij had gewild dat ze er meer op focuste. Nu kon Blake daar tenminste zelf voor kiezen. Met Alicia aan zijn zijde om hem naar de juiste winkel te brengen. ”Have you ever though about studying it, perhaps when you’re done living in the loop?” Even fronste hij. Sinds hij drugs had ontdekt was de verkoop ervan al zijn vaste plan geweest, een dat hij helemaal uitgedacht had. ”I haven’t considered it yet,” antwoordde hij uiteindelijk. ”I guess I’ll have to see if I ever leave the loop forever first.” Als dat moment ooit zou komen.

Zijn kunstige kant kwam vooral naar boven op drugs en daar bleef het ongeveer bij. Op LSD of shrooms kon hij best dingen maken, maar zonder de drugs leek hij weinig inspiratie ervoor te hebben. Net zoals de meeste andere schoolvakken, alleen de interessante had hij zijn aandacht bij kunnen houden en die gingen niet diep genoeg in op de echt interessante dingen. Ondertussen liepen ze nog steeds het pad af naar de winkel waar ze hun materiaal moesten kopen. Ergens was hij wel blij dat het even duurde zodat hij verder kon nadenken over wat hij nodig ging hebben. Waardoor er tijd genoeg bleef om door te gaan over het onderwerp van studeren en wat hij dan ooit ging studeren, als hij al de lus zou verlaten. Vanaf hier kon hij genoeg regelen voor wat hij wilde opzetten in drugshandel voorlopig en hij had ook nog tijd genoeg. Bovendien wist hij van het gevaar van hollows buiten de lus, zonder de bescherming van een Ymbryne. ”It truly is nice to not have to worry about the passage of time, indeed,” antwoordde Alicia ook. Dat ook ja. Het was tegelijk apart om te bedenken dat hij nu al eenentwintig was zonder er zo uit te zien. Alleen als hij lang buiten de lus bleef zou dat duidelijk worden en met ieder jaar dat hij in lussen bleef zou het verschil groter worden. ”Sometimes I do miss the outside world,” gaf hij dan maar toe. ”On the other hand we have no responsibilities at all, we don’t even need to get a job.” Dat was het laatste wat hij nu wilde, echt werk. Zijn eigen baas zijn in drugshandel was zo veel beter.