Growing Older

Zelf zijn wiet groeien, moeilijk kon het niet zijn. Al zijn research had Blake erover gedaan en nu was het feitelijk alleen nog volgen wat hij gelezen had. Ja, in het greenhouse van de lus. Ergens verwachtte hij gewoon niet dat de rest het door zouden hebben en zowel konden ze het nog niet naar hem gaan terug leiden. Of wel en in dat geval kon hij de onschuld claimen van niet weten wat hij verbouwde. Voor iedere mogelijkheid had de dealer zijn back-up plan klaar. De zaadjes had hij in een klein zakje veilig in zijn zak terwijl de rest van benodigdheden in zijn rugzak zaten. Er ging flink wat moeite in een mooie wietplant kweken maar die moeite was de dealer bereid om te doen. Tenslotte ging dit niet om spul dat hij verkocht maar gewoon een persoonlijk experiment. Net als de andere drugs die hij zelf stapje voor stapje probeerde te ontwikkelen. Zodra hij de serre instapte was het Blake duidelijk dat hij niet de enige was. Vanuit achterin klonk een woordeloos lied dat bijna automatisch ontspande. Met een nieuwsgierige blik stapte Blake verder. Vanaf hier kon hij nog niemand zien. ”Hey?” begon hij vragend. Het plan dat hij had was al naar later verschoven omdat hij geen vragen kon gebruiken van een onbekende. ”Sorry if you wanted to be alone,” ging hij wat schaapachtig door. Je wist maar nooit en de dealer kon even goed weer weggaan.

Van binnen wist Blake wel waarom hij zich op dit soort projecten probeerde te focussen, dingen als zijn eigen drugs maken. Het was allemaal afleiding, iets om te doen in de vele slapeloze nachten die zich herhaalde en samen leken te vloeien. Bijna was het een soort regelmaat dat hij in zijn leven probeerde te brengen. Vandaag alleen niet, vandaag was de serre al bezet door een nog onbekende die hij voorzichtig aansprak. Het woordeloze lied viel stil en ergens vond Blake het jammer, ondanks het gebrek aan woorden was het een mooie klank geweest. Zijn gele ogen ontmoette de donkerbruine van een meisje. Ze was knap, dat zeker, en had bijna iets mysterieus terwijl hij naar haar glimlachte. ”Hi?” reageerde ze wat vragend. Daarmee kwam ook het besef dat ze waarschijnlijk bezig was geweest en niet gestoord wilde worden. Met geen zin in problemen bood Blake vanzelf aan om weer weg te gaan. ”Don’t worry about it,” reageerde ze vriendelijk. Zijn wenkbrauwen gingen wat omhoog, maar als het geen probleem was bleef hij wel. Alleen zijn wiet planten ging niet lukken. Dat betekende niet dat hij geen gezelschap wilde hebben, al zou ze onmogelijk kunnen weten waarom hij behoefte had aan gezelschap. ”Im Lleucu, I have not met you before, have I?” introduceerde ze zichzelf. ”I don’t think so,” reageerde Blake met het ophalen van zijn schouder. Zijn rugzak liet hij tegen de zijkant van de serre leunen. ”I’m Blake, I haven’t been in this loop for that long yet,” verklaarde hij de mogelijke reden dat ze nog niet ontmoet hadden. ”But it’s good to meet you,” ging hij door met een vriendelijke glimlach. Zelfs als het zijn plannen in de weg zat.

Heel lang wilde hij niet in de serre blijven staan als hij toch niks kon gaan planten. Tegelijk kon vriendelijk zijn niet per se kwaad, hoe vaak hij ook nog probeerde om niet te dicht bevriend te raken met mensen. Een beetje zijn edgy status te houden. De dealer wist dat zijn emo uiterlijk al heel wat deed daarvoor, maar toch leek hij iedere keer tegen zijn zin in aardig te zijn. Het voordeel was dat hij zo wel subtiel kon achterhalen of ze misschien geïnteresseerd was in drugs. Zo niet dan zou hij wel weer weg lopen. Op die manier was vriendelijk zijn ook niet al te rampzalig aangezien het voor zijn eigen voordeel was. Dat en het feit dat hij zich zo veiliger voelde, alsof gezelschap hebben hollows tegen ging houden. Hoogstens zou zo’n monster haar eerst grijpen en kon hij weg rennen. Tijdelijk plaatste hij zijn tas tegen de muur terwijl hij zich introduceerde met een verklaring waarom ze elkaar waarschijnlijk nog niet kenden. ”I just turned up in this loop as well,” reageerde ze en hij knikte voor hij vriendelijk verder ging. ”Thank you, do you also help out with something in the loop?” vroeg ze. Blake kon wel raden dat ze zelf iets met de planten deed. Wat hij zelf deed om de lus te helpen was… wel. Een grijns trok over zijn gezicht. ”I help with entertainment mostly,” begon hij wat omslachtig. Alleen om te peilen of hij drugs aan haar kon verkopen. ”For when you get too bored with the loop and just want some excitement, pretty much.” Een klein zakje met pilletjes haalde hij tevoorschijn om het omhoog te houden. Het was een poging waard. Als ze bij de leiders ging snitchen zou Blake wel een manier vinden om het te praten alsof ze het verkeerd gezien had of Laxus achter haar aan sturen. Zo slim was hij wel.