[FINISHED] You've got to calm down

Mentor zijn was een hele upgrade van Connor’s leven, een positieve. Het gaf hem een stuk meer verantwoordelijkheid dan hij eerst had gehad in de lus. Plotseling viel het onder zijn taken om dingen in de gaten te houden, trainingen te geven wanneer nodig en om te overleggen met de andere mentors. Bovendien bracht het hem ergens een positie van macht, een waar hij veel te veel van genoot. De upgrade naar mentor was ongeveer gelijk gelopen met de upgrade naar het dragen van de bril die hij blijkbaar nodig had. Het droeg in zijn mening vooral bij aan zijn autoritaire houding wanneer nodig. Wat ironisch was aangezien hij over het algemeen een hekel had aan alles dat met autoriteit te maken had. Vandaag leek hij tenminste geen taken te hebben en op dit moment gebeurde er weinig. De dagelijkse regenbui was weer bezig waardoor het grootste deel binnen zat en niet heel veel problemen veroorzaakte. Zijn plan was half om gewoon naar buiten te gaan nu het daar rustig was, maar de woonkamer kwam eerst. Half wilde hij zijn vermaak ook wel gewoon daar vinden zodat hij niet het huis uit hoefde te gaan. Met gemak teleporteerde hij de woonkamer in. Het maakte Connor weinig uit of het iemand een hartaanval opleverde. Meteen viel zijn blik op de vrijwel lege ruimte anders dan een meisje in een hoodie dat met gesloten ogen bij het raam zat. Als mentor hield hij tegenwoordig semi bij wie er bij kwam in de lus waaruit hij wel kon concluderen dat ze nieuw was. Niet alleen dat, maar ze was een van de huisregels aan het overtreden. Zijn bril drukte hij stevig op zijn neus ”No smoking allowed inside,” begon hij zonder verdere introductie streng. Wat vrij hypocriet was gezien alles wat hij in huis uitvoerde. Regels waren nou eenmaal makkelijker om op anderen te forceren dan zelf te volgen.

Het hypocriete van zijn mentorschap hield Connor niet tegen van de regels stellen daar waar het nodig was, inclusief straffen uitdelen. Die regels golden ook voor het meisje dat bij het raam zat te roken en duidelijk nieuw was. Het feit dat ze nieuw was ging hem niet tegenhouden van het opleggen van de regel over roken binnenshuis. Ze haalde haar schouders op en hij sloeg zijn armen over elkaar in reactie. ”I know, dude, but it’s raining outside…and I opened the window,” ging ze er tegen in. Meteen vernauwde Connor zijn ogen naar haar. Zijn mentorschap nam hij serieus genoeg, wat ergens verbazingwekkend was, om dat niet als excuus te acepteren. Ze wees naar het raam en hij schudde met zijn hoofd. ”Opening a window isn’t enough, we have clear rules on this,” reageerde hij. Veel respect voelde hij niet van haar kant komen. Waardoor hij automatisch geïrriteerd werd, want hij was mentor met een reden. ”If you won’t tell anyone, I won’t tell anyone,” ging ze door in een poging er over samen te zweren. Bijna was het een verleidelijk deal, maar zijn verantwoordelijkheden gingen voor. ”No, rules are rules,” reageerde hij streng. ”And breaking them results in punishment, so stop smoking,” ging hij feitelijk door. De laatste kans die hij haar ging geven.

Als een van de weinige dingen die hij serieus nam ging hij het zijn van een mentor ook niet zomaar verwaarlozen. Regels waren regels en hij was toevallig degene die ze op mocht leggen. Samen met Zeal en Evan. Met de tweede had hij nog steeds niet gesproken over hun gezamenlijke mentorschap, maar het zou wel komen. Met de eerste had hij het overduidelijk vaak genoeg gehad over mentor zaken. Waaruit Connor wel geleerd had dat hij niet haar deal aan kon nemen en de regels wel moest aanhouden met de dreiging van straf als ze niet ging luisteren. ”A punishment?” reageerde ze spottend. Achter zijn bril vernauwde zijn blik nog verder. Daar ging iedere kans op of geen straf of het door de vingers zien. Het niet respecteren van mentors ging haar niet verder helpen in deze situatie. ”I’f I’m going to get a punishment for smoking a cigarette, I wonder what will happen when I do something really bad.” Vol irritatie bleef Connor haar aankijken vanaf waar hij midden in de kamer stond. Uiteindelijk was hij hier degene die de macht had. Hij was degene die wonderbaarlijk genoeg positie van mentor had gekregen terwijl zij maar een meisje was dat net nieuw was in het huis van Bluebonnet. ”I can tell you exactly what happens,” siste hij terug. Mentor zijn ging zijn veel te snelle frustratie niet tegenhouden. In feite maakte het nog makkelijker om al zijn irritatie zo uit te leven en het was niet alsof ze het niet verdiende. Al helemaal zodra ze uitdagend nog een trekje nam. Zijn handen liet hij weer zakken, maar nu tot vuisten gebald zodat hij haar niet aan vloog. Tenslotte ging dat zijn mentorschap meteen verpesten. ”Maybe you should tell me what this punishment means, so I can always decide if I’m going to listen to your strict ass or not,” ging ze onbeleefd door. Welll, voor Connor’s part ging hij haar uiteindelijk het huis uitgeschopt krijgen. Het kon hem weinig schelen, ze verdiende het nu officieel. ”This ain’t Hogwarts right, so you can’t exactly subtract house points.” Daarmee stapte hij op haar af, compleet klaar met het gebrek aan respect. Als hij het allemaal maar liet varen zou hij nooit een goede mentor zijn. ”I can’t subtract house points but I can get you kicked right out of this loop with nowhere to go,” sprak hij kil tegen haar. ”And as a bonus I can get you a knife right through your chest,” ging hij donker verder terwijl hij al naar een mes greep. Hey, het was niet heel mentorachtig maar het was wel effectief.

Iedere spottende opmerking wakkerde zijn woede verder aan en hij was over het algemeen al veel te makkelijk geïrriteerd door dingen. Het hielp niet dat Connor de verwachting had dat mentor zijn hem automatisch respect zou krijgen. Al helemaal van een nieuweling. Goed ding dat hij haar als hij echt wilde ze de lus uitgeschopt zou kunnen krijgen, of dat was wat hij zei tenminste. Grotere kans dat hij uiteindelijk de gene was die het verdiende om uit deze lus gestuurd te worden. Zolang ze niet wisten van zijn moorden ging dat niet gebeuren. Regels kon hij in ieder geval opleggen op de meest snauwende manier tegen haar. ”Seriously? You want to get me kicked out of this house because of a fucking cigarette? You are crazy.” Als ze het zo zei wel ja. Crazy was ie sowieso. Maar het was niet alleen de sigaret, het was het pure disrespect dat ze nu tegenover hem toonde. Geen ramp, daar had hij een mes voor. Zijn hand ging al naar het mes dat tussen zijn riem gestoken zat. Verborgen daar voor scenario’s als dit en de momenten dat hij snel iemand dood moest hebben. Om nog niet te spreken over de vele andere messen die zijn verzameling bevatte, velen die hij nu ook bij zich had. Nog verder uit het zicht van iedereen. Ze leek tenminste nog de common sense te hebben om een stap naar achteren te nemen. Het mes haalde hij wat verder tevoorschijn. ”You should put that thing down, before you hurt yourself,” waarschuwde ze. Connor snoof kort in antwoord. Weinig kans dat hij ooit het slachtoffer hier zou worden. ”You don’t scare me with a knife,” ging ze door. De kans leek hem klein, maar haar blik was wel emotieloos. Het riep genoeg vragen bij hem op terwijl hij het mes weer terug op zijn plaats duwde. Uiteindelijk mocht hij toch niemand neersteken als mentor zijnde. Of dat hem echt ging tegenhouden als het zover kwam was de vraag. ”In Los Angeles, I eliminated three guys with a knife at once with my peculiarity. What chance do you think you got?” ging ze door. Het liet hem verder fronzen. Wat haar gave was wist hij niet en zekerheid of ze het op die manier kon gebruiken had hij ook niet. Het was genoeg voor Connor om een nieuwe techniek aan te snijden omdat hij weinig zin had om hier nu eraan te gaan. ”I think I got a pretty good chance,” kon hij het niet laten om in te brengen. Als Connor het echt zou willen stak zijn mes door haar hart voor er verder iets kon gebeuren. ”Put that thing down, let me smoke my cigarette, it almost ran out anyway, and we can go on with our lives like nothing happened,” stelde ze nu voor. Het mes werd weer weggestopt maar verder schudde hij zijn hoofd. Niet na al het disrespect dat ze al getoond had. ”Let me make things clear for you,” begon hij nu. ”We have rules here and everyone needs to follow them with no exceptions, including you. So no, I’m going to let you smoke that cigarette.” Zijn blik bleef strak op haar gericht. Als dit niet werkte mocht ze alsnog een mes in haar maag krijgen. ”I’m a mentor so I’m here to enforce these rules. Which means on top of breaking one rule you also disrespected a mentor, making your punishment a whole lot worse.” De vrolijke toon in zijn stem kon hij niet laten. Straf uitdelen was fun. ”First off I’ll be talking to Bella and Girolamo about your behavior. Secondly I’m asking you a final time to put out that cigarette so I won’t have to make your punishment even worse.”

Allebei waren ze uiteindelijk waarschijnlijk niet heel goed bezig. Connor was echter de mentor hier en daarmee had hij al het voordeel. Een mes tevoorschijn halen was alleen niet het beste idee. Vanzelf stak hij het wapen weer weg terwijl hij logischer door ging. Met een strakke blik legde hij het allemaal uit. Hoe hij mentor was en hoe hij er geen probleem had om naar de autoriteit te gaan en daarmee haar gedrag te bespreken. ”So you are one of the mentors?” reageerde ze afkeurend. ”I am,” bevestigde hij nog een keer. Het was moeilijk genoeg om zichzelf serieus te nemen met zijn eigen gebrek aan regels volgen. Het was niet alsof iemand doorhad dat hij dagelijks een groot deel van de regels brak tot het punt dat hij voor een record erin kon gaan. ”So this is you want to earn respect and authority? Threatening someone with a knife?” vroeg ze met een lach. Het was bijna genoeg om opnieuw naar zijn mes te grijpen terwijl hij haar in de gaten hield. Ze nam weer een stap dichterbij en hij weigerde om naar achteren te gaan. Niet wanneer hij de mentor en de baas hier was. ”Sure, you need to report this to the staff, I mean, smoking a cigarette is obviously a crime…” begon ze tot ze vlak voor hem eindigde. Nog bewoog Connor geen millimeter, als het opnieuw zijn bril op zijn neus drukken niet meetelde. ”…And so is pulling a knife. So what do you think they will hate more? Me, smoking a cigarette or you, threatening me with a knife?” Het laatste dat overbleef van de sigaret werd weggegooid. Connor’s blik verstrakte verder. Hij wist wat hij deed, hij ging niet in de problemen eindigen. Ze sprak uitdagend verder en hij wachtte voor zijn doen nog bijzonder geduldig af. Één keer het mes tevoorschijn halen moest geen probleem zijn zolang hij zichzelf verder onder controle hield. Waardoor de manier waarop hij naar kalm overgegaan was bijna angstaanjagend in zichzelf kon zijn. Veel zorgen maakte hij zich echt niet. ”And who do you think they’ll believe?” kaatste hij even uitdagend terug met een hint van een grijns. ”A trusted mentor or some new girl?” ging hij spottend verder. Hij kon er ook wat van, de uitdagende houding. ”If I wanted I could kill you and still not a single person would know it was me.” Connor had het eerder gedaan, hij kon het opnieuw doen. ”For now I’ll just be telling the staff about the rules you broke and the consequences are up to them,” ging hij door. Nog even bleef hij staan zodat ze iets kon inbrengen voor hij weg zou teleporteren.

Het mes had hij tenminste weer weggestopt terwijl hij door ging met het opleggen van de regels, zoals zijn verantwoordelijkheid als mentor nou eenmaal was. Wat betekende dat ze geen deal gingen sluiten en hij het ook niet ging laten voor het was, al helemaal niet met het disrespect dat de situatie verder escaleerde. Op zijn bevestiging dat hij een mentor was kreeg hij ook alleen een afkeurende lach. Fine, misschien had hij geen mes tevoorschijn moeten halen maar daar was het nu toch al te laat voor. Uiteindelijk zouden ze hem wel geloven - hoopte hij. Connor was niet voor niks een mentor. De uitdagende spottende toon kon hij zelf ook niet meer tegenhouden nu, het was wat ze verdiende. Voor de laatste keer maakte hij duidelijk dat hij het door zou geven aan de hogere  autoriteiten en het dan aan hun was wat daar uit kwam. In ieder geval zou hij duidelijk maken hoeveel disrespect het meisje tegenover hem getoond had en als het even kon ontweek hij het feit dat hij er vervolgens een mes over tevoorschijn had gehaald compleet. ”Then I wish you a lot of fun,” reageerde ze erop. Met een laatste geïrriteerde blik reageerde hij erop. ”I’ll have fun, alright,” reageerde hij terug. Niet de sterkste opmerking die hij ooit had gemaakt maar ach. Hij voelde haar blik over hem heen glijden en hij nam haar zelf ook nog een keer op. Tenslotte moest hij wel weten wie hij aan ging geven bij Bella en Girolamo. Daarmee leek het voorbij te zijn. Ze stapte vlaks langs hem heen en hij keek haar kil na zonder van zijn plaats te bewegen. ”Asshole,” klonk het nog gemompeld. Zijn handen klemde hij tot vuisten. Haar aanvliegen ging zijn mentorreputatie niet helpen. ”Bitch,” mompelde hij in plaats daarvan nog zachter terug. Die opmerking ging ook op de lijst van dingen die hij ging aangeven. Daarmee teleporteerde hij weg om de leiders op te zoeken en zijn taak als mentor goed uit te voeren.