Just like ice.

Tara richtte haar ijsblauwe blik naar buiten. Het beloofde om, zoals altijd in de lus, weer een warme dag te worden. Tara was blij dat ze met Alicia die inkopen had gedaan toen ze de blondine had ontmoet. Haar luchtige kleren zorgden er immers voor dat ze de warmte beter kon weerstaan dan als ze die warme middeleeuwse jurken aan moest doen die dat ze altijd in het kasteel droeg. Soms vroeg ze zich wel eens af of ze al niet moest proberen om terug te gaan naar Schotland. Hoe mooi haar leven hier ook begon te worden in de lus, het was nog altijd de realiteit dat ze een prinses was en dat ze verantwoordelijkheden had om af te leggen. Toch waren er bepaalde mensen in de lus die ervoor zorgden dat ze langer wilde blijven. Haar gedachten gingen automatisch naar William en een lichte glimlach speelde om haar lippen. Met zijn illusies en zijn charme was hij een interessant persoon en wist hij het voor elkaar te krijgen om haar façade soms wat te doorbreken en echte lachjes van haar te krijgen. Ze was er inmiddels al zo aan gewend dat ze zichzelf moest forceren om een vrolijk masker op te houden in het kasteel dat ze was vergeten hoe het was om echt lol met anderen te hebben. Haar tijd in de lus was zeker interessant te noemen, maar ergens was er ook dat gevoel dat ze eens werk moest maken van de reden waarom dat ze hier zat zodat ze weer terug naar Schotland kon keren, al was dat niet iets waar ze naar uitkeek. Tara schudde haar hoofd, trok een gemakkelijke wijde jurk aan en liep vervolgens de trappen af naar beneden, waar ze naar kort aarzelen besloot om naar het weiland te gaan. Ze sloot de achterdeur en liep over het gras naar het weiland, waar ze zachte bewegingen maken met haar vingers en algauw sierlijk krullend ijs begon te maken van het gras dat zich op het weiland bevond, haar ijsblauwe ogen naar voren gericht.

De enige reden dat het Tara opviel dat er iemand anders haar was, was omdat het ijs kort kraakte onder de schoen van de ander toen deze zich aan het begin van het spoor van ijs bevond. Tara draaide zich om en een warme glimlach ontstond om haar lippen toen ze een meisje met rood haar en die iets jonger moest zijn als zijzelf voor haar zag staan. Door haar vuist te ballen zorgde ze ervoor dat het ijs kapotging en een spoor van druppels achterliet. Het meisje zou zo in elk geval niet over het ijs uit kunnen glijden. Tara deed een paar stappen naar voren, maar hield een gepaste afstand tussen elkaar en knikte naar het meisje. “I’m sorry if the grass is a little slippery,” verontschuldigde zichzelf. “I erased most of the ice so you can’t fall, though.” Een warme glimlach ontstond opnieuw om haar lippen en ze deed nog een pas naar voren zodat ze haar hand uit kon steken naar het roodharige meisje voor haar. “My name is Tara Snow. Nice to meet you,” zei ze tegen het meisje. Als het meisje niet van Schotland afkomstig was - waar Tara op gokte – dan had ze geen idee dat ze voor een kroonprinses stond. En Tara was ook niet iemand die dat soort informatie nodig vond om te delen met anderen. Het was eerder iets wat toevallig ter sprake zou komen, zoals de lichte verandering in het weer of iets dergelijks. Voor Tara was haar rang niet erg bijzonder, maar voor anderen die haar net ontmoetten, was dit dikwijls wel zo. En Tara verbaasde zich daar weer over, iedere keer als het gebeurde.

Het was blijkbaar een vergissing van haar om te denken dat het meisje haar niet kende. Haar wenkbrauwen schoten slechts een fractie van een seconde kort de lucht in toen bleek dat het meisje tegenover haar weldegelijk kende. “That’s right,” zei ze met een kort knikje. Dat wilde zeggen dat het meisje toch afkomstig was van Schotland of van iets dat daar aan grensde, namelijk uit één van de andere vier landen uit het Verenigd Koninkrijk. Hoewel elk land zijn eigen traditie, cultuur, vlag en gewoontes had, was het wel zo dat ze van hun besturen op de hoogte waren en was het dus niet ongewoon dat iemand die helemaal uit Wales kwam wist wie dat ze was. Haar gezicht verscheen soms op het nieuws of in krantenartikelen en daar konden velen haar ook van herkennen. “That’s a beautiful name,” zei ze toen het meisje zich voorstelde als Lleucu. “What part of the United Kingdom do you come from?” vroeg ze nieuwsgierig aan Lleucu. Tara was omwille van het beleid van haar vader nooit verder dan haar kasteel in Schotland en de omgeving rond het kasteel geweest, dus ze had geen idee hoe de gewoontes in andere landen waren. Ze kon enkel maar afgaan op wat ze gestudeerd had tijdens haar geschiedenislessen en wat ze geleerd had tijdens haar aardrijkskundelessen. Ze wist uit welke landen het Verenigd Koninkrijk bestond, waar ze voor stonden en de rest van de wereld was voor haar één grote vraagteken. Ze nam aan dat ze hier in de lus een boel zou leren en dat dat niet alleen met de lus en de Peculiars te maken hoefde te hebben.  

Lleucu gaf aan dat ze van Wales was, wat ook een duidelijke indicatie gaf als hoe ze Tara had herkend. Het was voor diegenen die woonden in het Verenigd Koninkrijk immers niet lastig om de mensen met de titels te herkennen, zelfs niet als dat was in een ander land dan die van hunzelf. Tara was al een paar keer in het nieuws verschenen – gelukkig niet om negatieve redenen – en dus was het voor het volk in het Verenigd Koninkrijk niet moeilijk om haar te herkennen wanneer ze in één van hun landen over straat zou wandelen. Haar blik viel weer op Lleucu toen ze haar vraag stelde en haar blik werd warm toen ze opmerkte dat het de ander niet om Tara’s titel te doen was, maar om hoe Tara zelf als persoon was. Ze had dankzij het strenge regime van haar vader niet veel kansen gekregen om buiten het kasteel iemand goed te leren kennen en vrienden te maken, dus ze kon wel spreken van een hele nieuwe ervaring in de lus. Het was altijd maar afwachten of anderen in een slijmbal zouden veranderen of dat ze gewoon een normale conversatie met haar wilden hebben als ze van haar titel wisten en tot dusver leek het steeds het laatste te zijn, iets wat ze wel kon appreciëren. “I have a hard time getting adjusted to this place, but I must say that’s it better than being at home. Less rules, less expectations to live up to and and whole lot more possibilities te make some good friends.” Ze glimlachte warm naar Lleucu. “What about you? Are you having a good time in this loop?” Ze had geen idee waarom Lleucu naar hier was gekomen, maar ze nam aan dat dat nog wel ter sprake zou komen.  

Het fijne aan de lus was dat de meesten haar niet kenden en diegenen die haar herkenden deden zo normaal dat het niet leek alsof ze een bekende was in Schotland. Ze had in Schotland zelf al vaak genoeg mensen ontmoet die een hele ommezwaai aan hun gedrag gaven omdat ze dachten dat dat Tara wel zou behagen. Ze kon de keren dat ze zich had geërgerd aan het slijmerige gedrag van een ander niet langer op één hand tellen en het was ook één van de redenen waarom ze het op een gegeven moment fijn had gevonden dat haar vader haar te veel bezighield met trainingen voor de toekomst en dat ze daardoor minder tijd had om het kasteel te verlaten. Hoewel Tara haar leven als prinses niet erg vond, waren er zeker wel genoeg momenten dat ze wenste dat ze meer ervaring had in het normale leven en haar ervaringen met de andere Peculiars, die bijna allemaal van normale afkomst waren, bevestigden dat nog eens extra. “It can be quite overwhelming when you’ve never been to a loop and you just arrived here,” beaamde Tara met een knikje. “But I must say that a lot of the other Peculiars make sure that you feel welcome. I guess that is because we’re alike, in a way.” Ze glimlachte naar de ander. “What is the biggest thing you have to get used to in this loop?” vroeg ze de ander een tikkeltje nieuwsgierig, al was dat niet te merken omdat ze haar gezicht perfect in de plooi hield. Precies zoals het een prinses zich betaamde.