Milky-way.

Het was rond zonsondergang, het einde van de avond. Een avond zoals bijna elke anderen want Louise zette er een behoorlijke structuur in. Waarschijnlijk om de kinderen die jonger waren een soort zekerheid en rust te geven. Maeve was naar de supermarkt gegaan, soms was het goed om rond te neuzen en daarnaast wilde ze wellicht eens wat anders eten, iets kopen om op haar kamer te bewaren zodat ze zichzelf ook kon onderhouden zonder dat ze de vrouw des huizes lastig zou vallen. Ze was aan het kijken in de koeling, voor een product dat ze niet kon vinden. In ieder geval niet het soort dat het prettigste in haar maag viel, toen ze ineens een plof hoorde en melk zag gutsen. Haar donkere ogen gleden naar een roodharige vrouw voordat ze voorzichtig over de troep heen stapte en bij haar kwam staan. 'Ben je in orde? Niet je hoofd gestoten?' Vroeg ze voorzichtig en bezorgd, al toonde ze deze bezorgdheid nauwelijks in haar gezichtsuitdrukking. Ze had redelijk wat kennis over medische zaken, al was ze niet oud genoeg om dit professioneel uit te oefenen tenminste leek ze niet oud genoeg.

De nog onbekende roodharige vrouw leek nog wat beduusd te zijn waardoor ze haar eerste vraag had gesteld en niet meteen verder door vroeg. Haar donkere ogen gleden over het gelaat van de ander, bijna keurend alsof ze in haar achterhoofd al conclusies aan het trekken was. De ernst van zaken moest ze eerst weten voordat ze kon helpen, ze was net zoals Victor in staat om haar medische kennis toe te passen, ook al was het duidelijk dat ze minder empathisch was en wat minder geduld had. Onder andere, maar dat gezegd hebbende had ze wel redelijk wat ervaring in het helpen van anderen en kwam het dan ook bijna automatisch naar voren toe dat ze de roodharige jonge dame wilde helpen. De ander knipperde ene keer met haar ogen voordat ze aan haar hoofd voelde, een lichte frons stond op het neutrale gezicht van Maeve voordat ze naar het antwoord van de ander luisterde. ’Nee, ik geloof dat mijn arm de grootste klap op heeft gevangen,’ sprak ze met een glimlach, waarna ze langzaam overeind kwam, ondertussen was de Aziatisch ogende vrouw al op haar hurken gaan zitten, voorzichtig zodat ze niet onder de melk kwam om te kunnen ondersteunen. Het leek erop dat ze haar arm toch wilde gebruiken, het werd wat opgetild voordat de ander siste en het weer liet zakken. ’Ik help je zo overeind en dan kijken we even naar je arm.’ Sprak ze eenvoudig en op een rustige, duidelijke toon die geen tegenspraak zou dulden. Toch was het niet bedreigend, eerder zacht en warm. ’Ik weet wel niet hoe het met mijn arm zit. Die doet wel veel zeer.’ Ze zuchtte. ’En dadelijk begint die eigenaar me ook nog de huid vol te schelden. Dit is niet echt hoe ik mijn avond wilde beginnen, kan ik je wel vertellen.’ Even grijnsde Maeve voordat ze een zacht gelach over haar lippen liet rollen. ’Maak je over de eigenaar maar geen zorgen, dat komt wel goed. Als hij slim is snapt hij dat gezondheid voor gaat over een witte vlek op de vloer.’ Haar ogen sprankelden met een innerlijke vastberadenheid en kracht voordat ze een arm uitstak en de ander overeind hielp. ’Welke plekken doet het pijn?’ Vroeg ze terwijl ze voorzichtig haar hand onder diens gewonde arm legde en zacht druk uitoefende om hem te ondersteunen maar ook te voelen of er iets mis was.

Maeve had er geen probleem mee om iemand te helpen, zelfs al kon ze niet omschreven worden als vriendelijk en warm. Het was een karakter dat ze vroeger had gehad, maar door haar gebroken hart niet makkelijk meer uit zou dragen. Het was echter wel duidelijk dat ze de gewonde jonge vrouw in bescherming zou nemen, zeker als de eigenaar een probleem zou blijken te zijn. Het was iets dat eenvoudig genoeg op te ruimen was. De roodharige jonge vrouw knikte enkel toen Maeve verklaarde dat ze haar arm wilde bekijken. Het duurde niet lang voordat ze de ander overeind had geholpen en haar focus op de bezeerde arm richtte. Ze wilde er zeker van zijn dat ze geen breuk had en dat de arm geen extra zorgen nodig had. Er waren enkele dingen die ze wel kon doen, zoals koelen een goed plan leek. Wellicht een vrieszak bonen. De jonge vrouw werkte goed mee en dus kon ze voorzichtig druk op de arm uitoefenen om te voelen of er een plek was die gevoeliger was dan de andere plekken. Ze was in ieder geval al behoorlijk blauw. 'In het midden,' beantwoorde de vrouw haar vraag waardoor er een kort nadenkend geluid haar mond verliet. Het klonk goedkeurend maar wel alert. 'Ik denk niet dat het gebroken is, maar een kneuzing zou wel goed kunnen. Ik kan mijn arm namelijk nog steeds bewegen zonder over mijn nek te gaan, dus dat is wel een goed teken.' Grinnikte de jonge vrouw waardoor Maeve goedkeurend knikte. 'Is het ook, ik denk dat het oppervlakkig is en koelen onze eerste zorg is.' De zwelling beperken was een belangrijke zaak. Het zou de genezing vergemakkelijken. 'Ik geloof ook dat ik een blauwe plek op mijn schouder heb zitten, maar voor de rest ben ik wel in orde.' Legde ze uit al was duidelijk dat de lichte druk pijn deed aan het sissende geluid te horen. Even keek Maeve verontschuldigend op. 'Wat is je naam trouwens? De mijne is Hazel. Aangenaam om kennis met je te maken.' Sprak de roodharige vrouw waardoor Maeve haar een klein glimlachje gunde. 'Maeve, nu denk ik dat een bevroren pak boontjes je zal helpen.' Sprak ze kalm en zelfverzekerd voordat ze zocht naar het vriesvak.