Take me down to the fighting end.

De grijze wolken begonnen zich uit elkaar te drijven en plaats te maken voor witte wolken, een blauwe lucht en zonneschijn. De dagelijkse regenbui was voorbij en Evan waagde zich naar buiten. Hij had zijn ochtendrun al sinds vijf uur vanmorgen achter de rug, dus daar hoefde hij zich al niet meer druk om te maken. Hij had in zijn kamer nog wat spieroefeningen gedaan en had tot zijn tevredenheid gemerkt dat zijn borstkas zich nu ook wat meer begon te ontwikkelen. Het zou niet meer lang duren eer dat hij een sixpack zou hebben, al was dat niet echt zijn doel. Hij wilde vooral fit en in conditie blijven, wat hem op deze manier wel zou lukken. De jongen had sinds kort een mentorpositie weten te bemachtigen, al had hij daar nog niet heel veel mee gedaan. Enkel wat vragen beantwoord, Cyrek wat proberen in te tomen en een paar Peculiars er fijntjes op gewezen dat drank in het huis verboden was. Zijn robuuste uiterlijk hielp wel en de jongens hadden hun mond gehouden en hun drank afgestaan aan Evan, welke de jongen zonder schaamte door de gootsteen had weggespoeld. Hij had de flessen ergens buiten het huis op straat gegooid. Aangezien de dag zich toch zou herhalen, zouden de scherven de dag erna wel weg zijn. Maar goed, buiten die simpele taken – op Cyrek na dan, die hij niet echt als een simpele taak kon omschrijven – was hij vrij geweest van zijn mentortaken en besloot hij om naar de tuin te gaan. Hij stak zijn handen diep in zijn sweatpants en kneep één oog dicht tegen de felle zon. Hij liep in de richting van het weiland, waar hij al snel iemand anders zag zitten. Hij zag dat het geen bekend gezicht was en rustig benaderde hij haar, waarna hij haar een knikje gaf zodra hij haar aandacht had. “Nieuw in de lus?” vroeg hij maar.

@Liz Hill

Evan keek met een kleine frons naar de sigaret die ze terug wegstak. Zolang ze die dingen voor buitenshuis zou houden en niet binnenshuis, hoefde hij er geen opmerking over te maken. En dus deed hij dat ook niet. Hij ging naast haar op het bankje zitten, maar ging op de rugleuning zitten en liet zijn voeten op het zitgedeelte rusten terwijl hij met zijn handen zijn zakken naar haar woorden luisterde. Hij wist niet goed wat hij van haar moest denken en haar woorden maakten dat niet veel duidelijker. Er zaten interessante types in de lus, dat was hem inmiddels wel duidelijk geworden. Maar als hij de eerste vorm van contact was, dan vroeg hij zich af of ze wel een rondleiding had gekregen door Inndyr. Hij stond nu niet echt te springen om die taak op zich te nemen, maar hij was een mentor en mentors deden dat soort dingen. “Ik zal aan het einde van het gesprek wel beoordelen of ik me daar gelukkig bij moet voelen of niet,” reageerde hij een tikkeltje sarcastisch, al moest hij wel grinniken. “Heb je wel een fatsoenlijke rondleiding gehad of dat ook niet?” vroeg hij vervolgens verder met een frons. Misschien had ze dat wel afgeweerd omdat ze geen zin had gehad in contact. Als ze er echt geen zin in had, dan ging Evan niet aandringen. Hij was niet zo’n type dat het heel erg vond dat iemand geen vrienden met hem wilde worden. Hij had in het leger gezeten en was sowieso dus meer op zichzelf aangewezen dan iemand van zijn leeftijd. Hij had veel meegemaakt en had veel kennis opgedaan, dus hij was op dat vlak wel soepeler. Hij zou wel zien wat het gesprek zou geven.

@Liz Hill

Evan negeerde haar eerste opmerking, maar gaf een knikje toen ze zei van wie ze de rondleiding had gehad. “Ik ben zelf mentor van het huis, dus als je vragen hebt, mag je die altijd aan mij stellen,” zei hij op een kordate toon tegen haar. Als ze die liever voor Girolamo of voor miss Rosefinch bewaarde, dan mocht dat ook van hem. Het was niet omdat hij een mentorrol had dat hij er echt op zat te kicken dat hij daar gebruik van kon maken. Hij wilde nieuwe Peculiars gerust helpen en was altijd in voor een gesprek, maar hij ging niks forceren. Er liepen nog twee andere mentors rond en als de Peculiars zich daar meer op hun gemak bij voelden, dan was dat voor hem ook prima. Al zag hij Connor nu niet bepaald als iemand die echte therapieën met anderen kon houden. Hij zou zichzelf daar ook niet geschikt voor achten, maar Connor was van een heel kaliber als hij de jongen goed genoeg kon inschatten. Zijn gedachten werden onderbroken door het meisje dat zich verontschuldigde en kort haalde hij zijn schouders op. “Ik zal er straks niet mijn tissues voor boven moeten halen omdat ik niet kan slapen door een emotionele instorting, dus maak je vooral geen zorgen,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken, vouwde ze samen en liet ze op zijn knieën rusten, waarna hij zijn blik op haar richtte. “Al ben ik niet alleen een mentor voor rondleidingen te doen en Peculiars wegwijs te maken,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Ik ben ook iemand bij wie je je verhaal kunt doen en wie naar je kan luisteren als dat nodig is.” En hij strekte kort zijn hand, waarna hij haar een klopje op haar schouder gaf en weer terug naar achteren leunde. “En uiteraard ook iemand die er moeilijk over kan doen als dat ding binnen wordt opgestoken,” zei hij met een grijns, knikkend naar de sigaret die ze tussen haar vingers hield.

@Liz Hill

Evan gaf enkel een kort knikje op haar woorden. Ja, hij was één van de drie mentoren die rondliepen in het huis. Hij vroeg zich nog steeds af hoe iemand met meer dan vijftien messen op zijn lijf in godsnaam mentor kon zijn geworden, maar besloot om zich er maar bij neer te leggen. De jongen vond zichzelf overduidelijk een perfecte mentor en Evan was er vrij zeker van dat als hij die messen niet enkel aan zijn lijf hield, ze er vanzelf wel achter zouden komen en hem uit de lus zouden schoppen. Evan had hem al één keer verslagen en dat kon hij zo opnieuw doen, dus hij had niks te vrezen. Zeal was wel een ander verhaal, met zijn gave. Evan had de jongen nog niet gesproken, maar het leek hem niet verstandig om de jongen aan zijn slechte kant te krijgen, al kon het hem ook niet heel veel schelen als dat zou gebeuren. Evan richtte zijn blik weer op het meisje voor hem toen ze begon met spreken. Hij vroeg zich af wie haar dan aangesproken had, maar besloot om het niet te vragen. Hij gaf enkel een knikje op haar volgende opmerking en gaf weer een knikje toen ze haar vraag stelde. “Ik denk dat je dat wel kunt zeggen,” zei hij. “Ik gebruikte mijn gave ook vaak tijdens het uitoefenen van mijn job, dus dat heeft er zeker voor gezorgd dat ik er meer controle over kreeg.” Hij liet nog maar even in het midden wat hij deed, daar zouden ze later wel op komen. Het leek erop dat ze zich naar hem begon te openen en daar wilde hij zich nu op focussen. “Het is normaal dat je je gave nog niet naar zijn volledige potentie kunt gebruiken wanneer je hem nog maar net ontdekt hebt,” sprak hij op een kalme toon. “Zoiets heeft tijd en vooral veel geduld nodig. Als je wilt, kun je altijd een training aanvragen bij één van de mentoren. We zijn met ons drieën en alle drie zijn we bereid om je ermee te helpen.” Al deed het hem wel afvragen welke gave ze had. “Welke gave heb je als ik vragen mag?” vroeg hij met een frons aan haar.

@Liz Hill

“Dan gaan we dat proberen te fixen,” zei Evan met een knikje. “Ik kan je alleen maar tips geven omdat mijn gave niet offensief werkt, maar ik weet van Zeal dat hij dat wel kan en dat hij op het offensieve vlak je wel kan helpen. Ik kan alleen maar observeren en zeggen wat ik denk dat er niet goed gaat.” Hij haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk was Zeal de betere optie als het om offensieve gaven ging, maar als het meisje liever met hem wilde oefenen, dan zou hij daar ook geen “nee” tegen zeggen. Hun ontmoeting was lichtelijk hobbelig begonnen, maar hij kon nu wel zeggen dat hij haar misschien wel als een potentiële vriendin kon zien. In het leger had hij niet veel contact gehad met meisjes, dus zijn arsenaal aan vrouwelijke vrienden was niet bijzonder groot en in de lus zou dat waarschijnlijk wel veranderen, mits ze Evan’s rechtdoorzee houding konden accepteren, tenminste. “Girolamo,” zei hij met een licht geamuseerde grijns, al kon hij wel begrijpen dat ze moeite had met de naam. Zijn frons werd echter serieus toen ze het over de hulsels had en hij gaf een knikje. “Ik denk dat je wel nog veel werk gaat hebben eer dat je dat zou kunnen,” waarschuwde hij haar. “Zelfs mensen die hun gave volledig onder controle hebben, moeten soms op puur geluk tegen die wezens vechten.” Met zijn gave zou hij al niks zijn, maar daar stond hij niet te lang bij stil. Hij kon mensen die getroffen waren door de hulsels dan wel weer helpen; daar moest hij zich maar op focussen. “Ik heb voor de lus in het leger gewerkt, waar ik soldaat was. Ik kon wonden genezen, wat goed van pas was in het leger.” Hij glimlachte. “Ik kan alleen wonden genezen die de huid treffen. Denk aan brand-, schiet- of steekwonden. Kneuzingen en breuken kan ik niet genezen.” In het leger veroorzaakten de meeste wapens die daar gebruikt werden echter wel wonden die hij wel goed kon genezen, dus zijn limiet was ook weer niet zó erg. Maar toch was het soms vervelend, zeker als zowel bot als huid gebroken was.

@Liz Hill

Evan grinnikte lichtjes om Liz’ woordkeuze. Gaaf was nu niet bepaald het woord waarmee hij zijn job zou omschrijven, maar hij begreep wel wat ze bedoelde. Voor een buitenstaander klonk het allemaal heel spannend dat iemand in het leger werkte, maar voor diegene die in het leger zelf dienst had en al dingen had meegemaakt, was dat een ander verhaal. Evan had nu soms nog steeds nachtmerries van dingen wat hij op het strijdveld had gezien. Of herinneringen aan hoe ze voor zijn deur stonden en hadden gezegd dat zijn vader het niet gehaald had. Soms gingen de herinneringen ook in elkaar over en zag hij in zijn dromen niet zijn medesoldaten die door de kogels werden geraakt, maar zijn vader. Dan schrok hij wakker en dan duurde het even voordat hij zich besefte waar hij was. Hij wist niet of het een specifieke keuze van hemzelf was geweest om in het leger te dienen of omdat het kwam door zijn vader, maar het was naar zijn idee het juiste pad dat hij had gekozen, al ging het gepaard met zo veel slechte herinneringen en nachtmerries dat hij soms het idee had dat hij zelf met een psycholoog moest gaan praten. Liz haalde hem uit zijn gedachten door haar woorden te spreken en Evan grinnikte kort, haar opmerking wegwuivend. “Beschouw me hier maar gewoon als je mentor,” zei hij op een kalme toon. “Maar ik ben wel van Amerika afkomstig, ja. Washington, om precies te zijn.” Hij richtte zijn blik op haar. “En waar kom jij vandaan?” vroeg hij aan haar. Ze leek hem eerder een stads- dan een dorpsmeisje, maar misschien had hij dat wel verkeerd.

@Liz Hill