A change in enthalpy

Fronsend keek Zeal naar het papier dat hem was overhandigd. Het was niks nieuws dat hij een nieuwe peculiar moest begeleidde, maar dit was echt wel een geval apart. Diens bijzonderheid was niet eens zo duidelijk, maar wel dat de persoon in kwestie deels een cyborg was. Kon Zeal hem dan nog wel een persoon noemen? Het bracht ontzettend veel verwarring met zich mee en dat stond Zeal niet aan. Een van de redenen waarom hij mentor was geworden, was omdat hij veel van bovennatuurlijke krachten afwist. Van de meeste peculiars wist hij wel wat voor krachten ze hadden en begreep hij deze krachten ook. Dit was echter iets wat hij nog nooit was tegengekomen. Ergens zorgde dat voor jongensachtige enthousiasme, maar aan de andere kant ook voor veel frustratie. Ook omdat dit papier hem pas een dag van tevoren was gegeven. Hoe kon hij nu dan in hemelsnaam alle informatie bijeensprokkelen? Met een zucht begaf hij zich naar de bibliotheek en probeerde hij alle informatie te vinden die hem ook maar een beetje kon helpen met de klus.

De volgende dag was hij iets eerder opgestaan om nogmaals alle informatie door te kunnen nemen voordat hij naar de jongen toe zou gaan. Hij kon wel nagaan dat de jongen nieuw was in de lus, maar hij wist niet specifiek hoelang hij zich al in de lus bevond. Voor hetzelfde geld had hij zijn draai al gevonden en had hij geen verdere begeleiding of hulp nodig. Zeal kon zelf wel nagaan dat hij aan de jongen was toegewezen vanwege zijn kennis, maar ook vanwege zijn bijzonderheid. Met zijn elektriciteit kon hij de jongen waarschijnlijk enkel meer helpen. Hoe wist hij nog niet, maar misschien zou hij daar zelf achter komen. Uiteindelijk had hij plaats genomen in de woonkamer en besloot hij daar te zitten met een kop koffie. Na een half uurtje ging de deur opnieuw open, maar dit keer was het de jongen waar hij naar op zoek was gegaan. Zeal kwam recht en stak een hand naar hem uit. ”Lazar is it, right? My name is Zeal. I’m here to guide you,” stelde hij zichzelf met een glimlachje voor, waarna hij de hand weer losliet en plaats nam op de bank. Hij gebaarde de jongen om ook plaats te nemen alvorens ze het gesprek zouden voortzetten.

De hand werd geschud en de jongen nam braaf plaats op de bank, maar stilte volgde. Right. Hij kon niet praten, of wou niet praten, één van de twee. Zeal wist er maar weinig van. Hij onderdrukte een zucht. Geen zorgen. Hij had dit uitgedacht – tenminste hij hoopte dat hij het goed genoeg had uitgedacht. ”So I assume Girolamo or Bella have explained the rules to you?” vroeg hij de jongen ter bevestiging. Opnieuw drong het besef door dat de jongen niet kon praten, waarop hij besloot de belangrijkste nog maar mee te delen. ”The most recent and most important rule, is that you’re not allowed to leave the premises. You can’t go past the garden,” sprak Zeal verder. ”There are creatures called hollows who will attack you if you do go to the center or the shore,” vervolgde hij. Hij wist niet goed wat hij allemaal moest zeggen. Hij wist niet hoeveel Lazar al wist. ”Do you have any questions?” vroeg hij de jongen uiteindelijk. Nog altijd was hij zich bewust van het feit dat de jongen niet kon praten, maar de jongen zou toch wel een manier moeten hebben waarop hij communiceerde?

Zeal ging ervan uit dat de algemene regels wel waren uitgelegd door Girolamo of door Bella, maar alsnog wou Zeal nog even uitleggen hoe het zat met de hollows. Hij wou voorkomen dat er weer peculiars werden aangevallen door de hollows, maar gelukkig leek het erop dat Lazar ook die regels al had gehoord. Zeal zei hem nogmaals om weg te blijven van het centrum en dus enkel in het verblijf te blijven. Na de uitleg vroeg hij de jongen of hij nog vragen had, maar daarop schudde Lazar zijn hoofd. Zeal knikte eens. Dus wat nu? Het was zeker lastig communiceren zo, maar hij ging er vanuit dat Lazar wel een manier had gevonden waarop men daarmee om kon gaan – hoe had de jongen het anders vol gehouden? Snel bleek dan ook dat dit het geval was. Lazar pakte zijn mobiel en hield deze vervolgens op voor Zeal. Vragend keek Zeal even naar de telefoon, waarna hij deze overnam en hij de lijst voor een nieuw contact open zag staan. Even glimlachte hij naar Lazar, als teken dat hij het begreep, waarna hij zijn gegevens begon in te vullen. Vervolgens sloeg hij het contact op en overhandigde hij de telefoon weer aan Lazar. Zelf kon Zeal ook wel nagaan dat dit vast Lazar’s meest voornamelijk manier van communiceren was, waarop Zeal zijn eigen mobiel er ook bij pakte. ”So if you need anything you can always text me,” tikte Zeal in als bericht, waarna hij naar Lazar verstuurde.

Een nummer werd voor hem opgehouden en Zeal begreep wat de bedoeling was. Waarschijnlijk was het de enige manier van communicatie die Lazar had. Zeal vroeg zich spontaan af hoe de jongen dan alledaagse dingen en of hij vaak tegen obstakels opliep door dat hij niet kon praten, maar voor nu besloot hij zich op zijn mentorplicht te richten. Eerst dat maar eens doen en daarna kon hij eventueel andere vragen stellen. Zo verstuurde hij het eerste bericht waarin hij zei dat Lazar altijd naar hem toe kon komen als hij hulp nodig had. 'Yes, thank you,' kwam er al snel terug binnen. Zeal keek even omlaag naar zijn mobiel en zag al snel een tweede bericht binnenkomen. 'About the hollows, what are they like?' Zeal keek even naar het bericht. Het zou lastig zijn om uit te leggen, maar hij ging zijn best doen. Hij richtte zijn blik terug op Lazar. ”Hollows are invisible creatures who eat the eyes of peculiars to gain their ‘soul’ that way and killing them in the process,” legde Zeal uit. Hij strekte zijn rug wat. ”As hollows are invisible, it’s almost impossible to know where they are. During the day you can see their shadows, but in the night there’s no indication to where they are. As hollows are so dangerous and difficult to conquer, there’s a lockdown to make sure all peculiars stay safe,” eindigde Zeal met een kleine glimlach. Zelf geloofde hij niet zo erg in de lockdown. Hell, hij kon de hollows waarschijnlijk met een paar schokken uitschakelen maar goed. Hij zou de rest wel in angst laten badderen als ze dat graag wouden doen.

De hollows was altijd een lastig onderwerp om uit te leggen, vooral aan nieuwe peculiars. De meeste begrepen niet hoe gevaarlijk de wezens waren, waardoor ze sneller de regels braken en vervolgens hollow voedsel werden. Niet dat Zeal de wezens nou erg serieus nam, zelf was hij er ook niet bepaald bang voor, maar dat was meer omdat hij wist dat hij een hollow makkelijk aan kon met zijn krachten. Als zo’n wezen hem zou grijpen zou hij met een simpele elektrische stoot het wezen kunnen uitschakelen. Veel gevaar liep hij dus niet, maar hij wist ook dat dat niet voor iedereen zo gold en dus besloot hij het maar te spelen alsof hij er ook o zo bang voor was. Moesten peculiars de regels immers gaan volgen als een mentor het zelf niet deed? Zeal keek op toen hij een nieuw bericht kreeg. Zijn blik ging kort omlaag naar zijn telefoon terwijl hij het bericht las. Hij grijnsde lichtjes en knikte. ”We’re not just sitting ducks,” begon hij maar meteen. ”We’re looking for a way to be able to attack them and take them down without risking too much. This lockdown is obviously only temporarily,” antwoordde hij verder. ”But if you have any ideas or strategics to take down the hollows be free to give suggestions,” voegde Zeal er aan toe met een grijns.

Ondanks het feit dat Zeal zich ook genoeg irriteerde aan hoe weinig er werd gedaan aan de hollows probeerde hij toch over te komen alsof ze er alles aan deden. Het plan was om peculiars te trainen en de beste er op uit te zetten om de hulsels af te maken terwijl de rest zich verschool in het verblijf, maar waarom werden Zeal en Connor er niet gewoon op af gestuurd? Zeal kon de hollows makkelijk vermoorden met een schok en Connor kon hen weg teleporteren als het toch te gevaarlijk werd. Het was een poging waard. Maar totdat hij groen licht had gekregen van Rosefinch zou hij zich er niet aan wagen. Zoveel gaf hij nou ook weer niet om de peculiars. Hij keek op zodra zijn mobile weer een piepje gaf en hij het bericht van Lazar zag. ‘I’m sure many Peculiars have Peculiarities that will help in combat,’ had de jongen getypt, waarop Zeal knikte. Veel peculiars hadden een handige peculiarity, maar er waren maar een paar die ook echt konden vechten met hun krachten. ‘Including myself. My creator made me to fight,’ vervolgde Lazar, waarop Zeal op keek en Lazar aan keek. ”In what kind of way can you fight?” vroeg Zeal hem met een lichte glimlach. Ja daar was hij wel in geïnteresseerd. Misschien had hij iemand gevonden waar hij mee kon trainen of sparren.