Get well soon

You can work your way to the top
Just know that there’s up and downs and there's drops
Unfollow fear and just say "You are blocked"
Just know there is so much room at the top

Lachend keek Chloé naar het filmpje op haar telefoon, waar een kat vrolijk achter een laserpuntje aan rende. Katten waren zulke slimme dieren, maar waarom begrepen ze dan niet dat ze de laser nooit te pakken zouden krijgen? Het zorgde in ieder geval voor vermakelijke filmpjes, die je kon kijken als je je verveelde. Chloé lag languit op de bank in de woonkamer en scrollde verder over haar tijdlijn. Er was op het moment niet heel erg veel te doen en ze was lui vandaag, dus veel zin om iets te ondernemen had ze toch niet. Net toen ze een nieuw filmpje wilde aanklikken, kwam er iemand de woonkamer binnen. Chloé keek op en verstarde eventjes. Met grote ogen keek ze naar de persoon die binnen was gekomen. Het was Grayson. Sinds ze uit hun gezamenlijke kamer was verhuisd, had ze de jongen niet meer gezien. De jongen zag haar niet, omdat ze op de bank lag, maar vanuit haar positie kon Chloé hem prima observeren. Hij was nog altijd even lang en knap als altijd, maar er was iets anders aan hem. Haar mond zakte vol ongeloof open. Hij had een hele blauwe rand om zijn oog. Dat kon maar één ding beteken. Of iemand had hem geslagen, of er was iets opgekomen. Chloé besloot het niet aan hem te vragen, om een ongemakkelijke situatie te voorkomen, maar wel maakte ze aanstalten om de woonkamer te verlaten. Iets in haar zei namelijk dat iemand anders hier mee te maken had. En dat die persoon Hunter heette. Gauw stond Chloé op en vloog de woonkamer uit, om op weg te gaan naar haar gezamenlijke slaapkamer met Hunter. Ze was bekend met het feit dat Hunter Grayson absoluut niet mocht en hem eerder een loser vond dan iemand waarmee hij Chloé samen zag, maar ze had nooit verwacht dat hij hem zou slaan. Maar misschien was dat ook wel helemaal niet gebeurd. Of misschien had Hunter hem wel om een andere reden geslagen, dan om haar. Om het zeker te weten moest ze het aan Hunter vragen. Ze deed de deur van de slaapkamer open, en viel meteen met de deur in huis: “Hunter, heb jij Grays-“, maar Chloé maakte haar zin niet af. Voor haar stond Hunter namelijk zonder shirt. Dit was op zich niet zo raar, maar Hunter zijn lichaam zat onder de littekens. Haar mond zakte onnozel even open, maar al gauw ontstond er een bezorgde blik in haar ogen. Gauw deed ze de deur achter zich dicht, omdat ze zich heel goed realiseerde dat Hunter niet wilde dat iedereen dit zou zien. “O mijn God” mompelde ze zachtjes en voorzichtig kwam ze op hem af, maar bleef op gepaste afstand staan. “Wat is er gebeurd, Hunter?” vroeg ze bezorgd, terwijl ze hem onderzoekend aankeek. Het zag er uit als oude wonden, wonden die eerder waren veroorzaakt, maar misschien waren ze nog wel uit de lus. Dat wist Chloé niet, maar ze snapte niet waarom Hunter het voor haar verborgen had gehouden. Vroeg of laat zou het toch aangekomen zijn, ze sliepen immers samen op een kamer.

Dat had hij weer. Zette hij zichzelf eindelijk eens aan om een ontbijtje voor zichzelf te maken, spatten een hoop vetdruppels weer tegen zijn shirt aan. Hij had de pan met een demonstratieve klap en het rollen met zijn ogen neergezet, maar had niet verhinderd dat hij toch een schoon shirt aan moest doen. En dus was hij met twee treden tegelijkertijd naar boven gegaan en opende de deur van zijn kamer. Nee, van de kamer van Chloé en van hem. Het was nog steeds wennen voor hem dat hij niet meer alleen sliep, maar Chloé was geen onaangenaam gezelschap en als ze niet constant kleine feiten over haar leven vertelde buiten de lus waar hij absoluut geen interesse in had, dan kon hij haar best luchten. Hij had haar op de kamer genomen omdat haar kamergenoot haar slecht behandeld had. En diezelfde kamergenoot was hij gisteren tegengekomen. Blijkbaar had hij aan omstanders gevraagd waar Chloé was en zij hadden antwoord gegeven. Hunter had de jongen eerst willen negeren, maar toen de jongen hem waarschuwde dat Chloé niet was wie ze leek, had hij vol uitgehaald. En het had zo goed gedaan om de jongen neer te zien gaan dat hij voor het gemak nog maar eens had uitgehaald. Hij zou hem ook verbrand hebben als op dat moment niet iemand binnen was gekomen. Het was dan ook geen verrassing voor hem dat de deur open zwierde en dat Chloé hem om verduidelijking kwam vragen. Het was wél een verrassing dat hij op dat moment met een schoon shirt in zijn handen stond. Hij draaide zijn schouder naar haar toe, maar ze had het al gezien en kwam dichterbij. “Een trainingssessie met Zeal,” zei hij kortaf, knikkend naar de littekens die hij over had gehouden van de brandwonden. “En dit is…” Hij keek naar het diepe, lange diagonale litteken dat over zijn borst liep. “Dit is een souvenir van mijn vader,” zei hij op een toon alsof hij het over het weer had, maar hij wendde zijn blik af en trok snel het schone shirt over zijn hoofd heen. “En ja, ik heb Grayson geslagen. Die kloothommel was me aan het uitlokken en hij heeft gekregen wat hij verdient.”

@Chloé Hill

YTN

Op sommige momenten kon Chloé haar ongeremdheid wel eens vervloeken. Toen ze de littekens op het lichaam van Hunter had gezien, wist ze dat dit een moment was waar ze niet bij naar binnen had moeten stormen om hem te ondervragen over Grayson, maar waarin ze netjes binnen had moeten komen, zodat hij de kans had gehad om zijn shirt aan te trekken. Helaas had Chloé niet het idee dat dit ooit zou gaan veranderen, dus Hunter moest daar maar mee leren leven. Chloé haalde haar wenkbrauwen op toen Hunter vertelde dat dit overblijfselen waren van een trainingsgevecht met ene Zeal. Wie de jongen was of wat een trainingsgevecht was, maar dat dit niet echt een normaal gevecht was geweest, was duidelijk. Bezorgd keek ze Hunter aan. Ze merkte dat hij haar vertrouwde – eerder zou hij dit namelijk nooit verteld hebben, maar toch vond ze het niet goed genoeg. Wat was er in godsnaam gebeurd? Toen hij vertelde dat hij Grayson had geslagen, speelde er een klein glimlachje rond haar lippen. “Het is niet dat hij niet beter verdiend, maar dat had je niet moeten doen” zei Chloé en schudde haar hoofd. Het was niet dat ze zich slecht voelde voor Grayson, hij verdiende nog wel meer klappen op zijn gezicht, maar ze wilde niet dat Hunter in de problemen raakte voor haar. “Wil ik weten wat hij deed om je uit te dagen?” vroeg ze nieuwsgierig, want ondanks dat ze het niet helemaal eens was met zijn aanpak, wilde ze wel graag weten wat er gebeurd was. Chloé ging op haar eigen bed zitten en keek nog steeds bezorgd naar Hunter. Ze vroeg zich af of de littekens nog pijn deden, want als het in de lus gebeurd was, kon het vast niet lang geleden zijn dat de littekens ontstaan waren. “Ik ben in de war” bekende Chloé toen “Toen ik je ontmoetten op de kliffen, zei je dat je geen enkele interesse had om je bijzonderheid te trainen en dat mensen die zo bezig waren met hun bijzonderheid je niets konden interesseren, maar nu sta je hier wel voor me met allemaal brandwonden van een trainingsgevecht dat duidelijk is mis gegaan.” Over zijn vader begon Chloé nog maar even niet, hij moest eerst deze woorden maar even verwerken. Zijn vader lag een stuk dieper dan dat en Chloé wilde hem niet pushen om dingen te vertellen die hij eigenlijk niet wilde. Dat zou vanzelf komen en dat zou vanuit Hunter moeten komen.

Chloé vroeg hem wat Grayson had gezegd om hem uit te dagen en Hunter twijfelde kort. Zou het een meerwaarde zijn als hij zei wat de jongen had gezegd? Nee. De jongen had hem uitgedaagd, Hunter had hem zijn verdiende loon gegeven en meer moest de blondine niet weten. “Het heeft geen zin om je dat te vertellen,” zei hij kalm. “Houd het er maar gewoon op dat het een eikel is en dat hij zijn verdiende loon heeft gekregen.” En meer wilde hij er niet over kwijt. Als ze per se wilde horen wat er gebeurd was met Grayson, dan moest ze maar naar de jongen zelf gaan. Aangezien hij dat haar nog niet snel zag doen, nam hij aan dat ze nooit te weten zou komen wat er tussen hun tweeën gebeurd was. En voor Hunter was dat prima. De jongen hield zijn hoofd kort schuin en zijn wenkbrauwen gingen de lucht in toen Chloé haar woorden sprak. Niet omdat hij geïrriteerd was, maar omdat het hem verbaasde dat de blondine echt aandacht aan zijn woorden had besteed. Het zorgde voor een aangenaam gevoel in zijn maag. Het gevoel dat hij ook bij Connor kreeg. Het fijne gevoel dat hij kreeg als hij merkte dat mensen echt met hém bezig waren en niet gewoon dingen vroegen om iets te weten te komen. “Het was vooral een poging om mijn emoties beter onder controle te krijgen,” zei hij op een kalme toon tegen haar. Hij twijfelde kort, maar zette toch door. “Mijn vader heeft me dit gegeven toen dat ik me eens een keer tegen hem verweerde door mijn gave te gebruiken. Steeds als ik mijn gave nu gebruik, associeer ik dat met wat er toen gebeurd is. En ik wilde dat dat stopte.” Hij haalde zijn schouders op. Hij ging niet vertellen wat er voor de rest mis was gegaan omdat dat niks met zijn vader te maken had en omdat hij Connor’s gevoelens niet zomaar door ging vertellen aan iemand anders. “Soms doe ik ook maar gewoon wat ik denk dat goed is,” murmelde hij en voor heel even, voor een paar seconden, liet hij zijn schouders kort zakken en toonde hij zwakte. Daarna rechtte hij ze weer en richtte hij zijn blauwgrijze ogen strak op haar.

@Chloé Hill

YTN

Het onderwerp “Grayson” liet ze vanaf nu maar gewoon rusten. Hunter ging haar niet vertellen wat er allemaal was gebeurd en Chloé vond het eigenlijk wel prima zo. Er waren belangrijkere zaken waar ze over moesten praten, en dat was namelijk Hunter zelf. Ze vond het veel belangrijker om te weten waarom hij die littekens had en of hij hulp ergens bij nodig had. Ze vouwde haar benen in de kleermakerszit en liet haar ellebogen op haar knieën rusten, zodat ze haar hoofd in haar handen kon laten rusten en ze naar hem kon luisteren. Knikkend, om aan te geven dat ze het begreep, luisterde ze naar Hunter. De laatste opmerking die Hunter maakte klonk zo breekbaar en ze had met hem te doen. Eventjes was ze stil. Ze had Hunter nog nooit zo open gemaakt en ze wilde dit voorzichtig aanpakken. Ze wilde niet iets verkeerds zeggen, zodat hij weer in zijn schulp zou kruipen. “Normaal gesproken, als ik zo’n soort gesprek heb met iemand, zou ik diegene een knuffel geven, maar ik weet dat jij dat niet prettig vindt, dus dat zal ik je besparen” begon Chloé toen met een voorzichtige glimlach en keek Hunter twijfelend aan. “Natuurlijk probeer je te doen wat je denkt dat goed is, Hunter” zei ze toen zachtjes “Ik bedoel, in deze situatie is er niemand die jou kan vertellen wat goed is en wat niet, dat is iets wat jij zelf uit moet vinden. Al ben ik er natuurlijk wel om je te steunen, bij wat je ook doet.” Chloé dacht weer even na, om de juiste woorden te vinden. Zij was dan wel misschien weer wat meer een open boek dan dat hij was, bepaalde emoties en gevoelens onder woorden brengen vond ze toch wel lastig. Ze was ten slotte ook pas negentien, ze was jong en ze wist ook niet hoe ze sommige dingen moest aanpakken. “Ik wil gewoon niet dat je pijn hebt, mentaal niet, maar ook lichamelijk niet” zei ze toen zachter “En die littekens zien er gewoon zo pijnlijk uit.” Haar wenkbrauwen fronsten zich bezorgd en met een zachte blik in haar ogen keek ze hem aan. “Toch vind ik het knap dat je hier aan werkt. Niet veel mensen zouden je dat na doen, zouden misschien bij de pakken neer gaan zitten. Jij niet.”

Hunter had gedacht dat hij zich ongemakkelijker zou voelen bij het idee dat Chloé hem op dit moment een knuffel wilde geven. Hoewel hij niet zou toestaan dat ze het effectief zou doen, was hij minder tegen op het idee dat het gebeurden dan dat hij in het begin geweest zou zijn. Hij wilde echter wachten met dit soort dingen omdat hij wilde zien hoe dit gesprek zou uitdraaien. Iets zei hem dat ze op dit moment veel van elkaar zouden leren en hij wilde zien hoe dat ze haar woorden verwoordde, hoe dat ze dingen aanpakte. Hij richtte zijn blauwgrijze ogen op haar toen ze weer begon met spreken en gaf een dankbaar knikje toen ze aangaf dat ze er zou zijn voor hem op te steunen. Hij wist echter niet of hij daar snel op terug zou vallen; hij had nog altijd een koppige kant dat op dat vlak niet mee wilde werken, maar misschien was het idee in zijn achterhoofd wel fijn dat er iemand was die hem kon helpen als dat zou moeten. Hij trok kort zijn wenkbrauw op toen ze haar zachte toon gebruikte en probeerde een spoor van onwaarheid in te vinden, maar dat kon hij niet. Ze was dus oprecht. Het liet weer een fijn gevoel door zijn binnenste verspreiden, een van een heviger kaliber als het gevoel dat hij nog geen vijf minuten geleden had gevoeld. “Lichamelijk heb ik geen pijn,” verzekerde hij haar. Over het mentale hoefde hij niet te spreken, naar zijn idee. Dat zou nog wel heel zijn leven pijn blijven doen, jammer genoeg. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar compliment naar hem maakt. “Het scheelt dat ik niet alles alleen hoef te doen,” zei hij met een kalme blik tegen haar, waarmee hij haar op zijn eigen indirecte manier bedankte voor haar steun. “Ik had gedacht dat het leven in de lus hier heel anders voor me uit zou draaien. Dat mensen zouden afknappen op mijn karakter en niet verder zouden willen kijken dan dat. Maar dat is me nog goed meegevallen.” En heel even kropen zijn mondhoeken omhoog in een glimlach terwijl hij naar haar keek, waarna hij weer naar de grond keek en zijn mondhoeken weer wat zakten.

@Chloé Hill

YTN

Normaal gesproken was Chloé iemand om de hals gevlogen als iemand dit aan haar had opgebiecht. Maar nu ze Hunter een beetje kende, wist ze dat hij dat niet zou appreciëren. Dat zou Chloé helemaal uit hem laten komen. Als hij er behoefte aan had, dan was hij welkom en zou ze hem haar allerbeste knuffels laten zien. Als hij er geen behoefte aan had, dan was dat voor Chloé ook prima. Ze respecteerde hem op de manier zoals hij was. Toen Hunter haar verzekerde dat hij lichamelijk geen pijn had, haalde Chloé opgelucht adem. Over de mentale pijn sprak hij niet en dat begreep Chloé. Dat was iets wat je niet hoefde uit te spreken om te voelen. Toen hij zijn volgende woorden sprak, kreeg Chloé een warme glimlach op haar gezicht. Dat was lief, zelfs voor zijn doen. “Natuurlijk, Hunter” zei ze toen uiteindelijk “Je verleden maakt niet wie je bent. Dat zijn je acties en de manier waarop je mensen om je heen behandelt.” Daarmee bedoelde ze deels ook het feit dat hij haar had gered, tweemaal eigenlijk. De eerste keer in de club en de tweede keer van het feit dat ze een verschrikkelijke kamergenoot had. “Mensen die niet verder willen kijken dan diegene waarvan je kiest om aan de wereld te laten zien, die zijn het gewoon niet waard. Oppervlakkige relaties, small talk.” Chloé schudde haar hoofd. Zij was daar ook aan schuldig geweest, maar nu ze een geruimere tijd in de lus zat, realiseerde ze zich dat al dat eigenlijk helemaal niets betekende. Dit betekende wel wat. Vriendschap en wederzijds respect. En dat had ze best wel gemist in haar leven. Chloé schoof naar de rand van haar bed en stond op. Ze bleef op een gepaste afstand van Hunter, maar wel goed genoeg zodat hij haar kon zien. “Geen zorgen, ik probeer je niet te verleiden nu” stelde ze hem gerust. Haar shirtje deed ze iets omhoog, pakte met haar handen haar borsten beet en duwde ze iets omhoog. Onder de rand van haar BH kwamen twee ferme, flinke witte littekens tevoorschijn, aan allebei de kanten eentje. Je kon zien dat ze al goed genezen waren, maar je zag ze duidelijk zitten. Chloé liet haar shirtje weer zakken en knoopte toen haar broek open. Deze deed ze ook een klein stukje naar beneden, zodat je net boven de rand van haar slipje ook twee ferme witte littekens zag zitten, wederom aan allebei de kanten. Ze knoopte haar broek weer dicht en draaide een kwartslag. Met haar vinger wees ze net onder haar billen. “Aan beide kanten zitten er daar ook nog twee” legde ze toen uit. Wederom keek ze Hunter aan. “Ook ik heb littekens aan een naar verleden. Dus weet dat je niet alleen bent en dat ik er voor je ben.” Haar littekens waren natuurlijk wel anders dan die van Hunter, Chloé had er zelf voor gekozen om deze littekens te maken. Maar dat maakte het niet makkelijk. Elke keer dat ze haar littekens zag, was dat een bevestiging dat ze niet altijd was geweest wat ze nu wel was. En dat kon je met geen enkele vorm van make-up wegwerken.

Hunter gaf een kort knikje toen ze haar woorden sprak. Ze had natuurlijk gelijk, maar dat nam niet weg dat hij zich in het begin nog altijd terughoudend opstelde als hij iemand nieuw ontmoette. Er was nog altijd dat zelfverdegingsmechanisme in zijn binnenste dat er rekening mee hield dat mensen niet altijd waren wie ze leken te zijn en dus liet hij eerst iemand zijn slechte kant kennen voordat hij wat ontspande. Maar ze hadden er allemaal chill op gereageerd. Chloé, Connor, Cyrek, Melvin, Victor en al die anderen die hij ontmoet had. Hij had nog maar met één jongen ruzie gehad en die had hij daarna niet eens meer gezien. Dat wilde ergens toch wel zeggen dat hij het goed deed. Hunter werd uit zijn malende gedachten gehaald door Chloé die zei dat hij zich geen zorgen moest maken en dat ze hem niet ging verleiden. Ondanks de waarschuwing trok zijn mond echter naar een streep toen ze haar shirt naar boven rolde en deed hij onwillekeurig een stap naar achteren. Hij wilde ook net zijn blik afwenden toen hij de littekens onder haar borsten zag. Daarna knoopte ze haar broek los en liet ze hem nog meer littekens zien. Littekens van haar geslachtsoperatie. Littekens die heel persoonlijk voor haar waren. Littekens die ze waarschijnlijk aan niemand anders liet zien, maar dat nu wel voor hem deed omdat ze hem wilde laten zien dat iedereen zo zijn littekens had en dat die persoon zich daar helemaal niet over hoefde te schamen. Hunter richtte zijn blauwgrijze ogen weer naar haar op en luisterde stilletjes naar de woorden die ze sprak. Voor de eerste keer sinds hun ontmoeting was zijn gezicht ontspannen, vredig bijna. “Blijf waar je bent,” was het enige antwoord dat hij gaf op haar woorden. Vervolgens kwam hij traag wat dichterbij, twijfelde en deed weer een paar stappen. Dit was heel anders dan die zijdelingse knuffel die hij haar had gegeven om haar te troosten toen ze half ellendig van het drinken op de grond zat en jammerde dat ze naar huis wilde. Dit was… persoonlijker. Intiemer. Toch zette Hunter door en voorzichtig kwamen zijn armen om haar middel terecht. Met een klein zetje trok hij haar dichter naar zich toe zodat ze haar hoofd tegen zijn borst kon laten leunen en hij zijn kin op haar hoofd kon laten leunen. Zijn ademhaling ging iets sneller en Hunter was zich maar al te bewust van hoe dichtbij ze nu waren, maar toch duwde hij haar niet weg. “Dankjewel,” mompelde hij zachtjes in haar haren terwijl hij met zijn duimen zachte strelingen over haar rug begon te maken. En hij moest eerlijk toegeven dat het minder oncomfortabel aanvoelde dan hij in eerste instantie verwacht had. Dat het zelfs wel… goed voelde. Ergens.

@Chloé Hill

YTN

De jongens met wie ze het bed had gedeeld hadden wel haar littekens gezien, maar er nooit naar gevraagd. En Chloé had ook nooit de moeite genomen om het hen uit te leggen. Los van haar ouders en haar zus wist niemand er van. Maar om te laten zien aan Hunter dat ook zij haar littekens had en dat ze zich er niet voor schaamde, ondanks dat ze het niet aan veel mensen liet zien. Door haar dit kleine stukje van haar zichzelf te laten zien, hoopte ze dat Hunter door had dat ze het meende, dat ze echt het beste met hem voor had en dat haar intenties puur waren. Ergens vond ze het ook wel spannend om erachter te komen hoe Hunter zou reageren. Toen hij zei dat ze moest blijven staan waar ze was, kreeg ze een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen. Hij kwam voorzichtig wat dichterbij haar en haar bezorgde frons veranderde in een nieuwsgierige blik. Toen hij uiteindelijk voor hem stond, keek Chloé hem aan, maar zodra ze zijn armen om haar middel voelde, kreeg ze een brede glimlach en liet ze zich gewillig tegen hem aantrekken. Het was lang geleden dat ze een echte knuffel had gehad, en zeker een knuffel die zoveel betekende als deze. Het was heel speciaal wat er gebeurde, het was Hunter die een bepaalde grens over ging en Chloé koesterde dat moment. Zodra de zijkant van haar hoofd tegen zijn borst lag, sloot Chloé haar ogen eventjes. Zachtjes hoorde ze hem haar bedanken en zodra ze de zachte strelingen van zijn duimen over haar rug voelde, legde ze licht twijfelend ook haar armen om hem heen, zich afvragend of hij dat ook fijn zou vinden. Voorzichtig streelde ze met haar linkerhand over zijn rug. “Geen probleem, Hunter, ik hoop gewoon dat je weet dat je niet alleen bent” fluisterde ze tegen hem. Nadat ze eventjes zo gestaan hadden, liet Chloé hem voorzichtig los en keek ze hem eventjes aan. “Jij ook bedankt” zei ze toen met een grijns “Dat was fijn…dat had ik echt even nodig”

Hunter merkte dat hij naarmate hoe langer hij met Chloé in zijn armen stond, hoe meer hij begon te ontspannen. Hij had niet verwacht dat het zo aangenaam ging voelen, eerlijk gezegd. Hij dacht dat hij zich er heel ongemakkelijk onder ging voelen en dat had het in eerste instantie ook wel gedaan, maar toen had ze hem de tijd gegeven om aan de knuffel te wennen voordat ze haar eigen armen om hem heen had geslagen. En die paar seconden tijd had hij net nodig om eraan te wennen, om te accepteren dat hij hun beginnende vriendschap naar een iets hoger level trok. Nu hij aanvoelde dat het niet zo erg was, ontspande hij zich ook en gleed er zelfs een kleine glimlach om zijn lippen toen hij voelde dat Chloé haar wang tegen zijn borst liet rusten. Even verstijfde hij weer toen ze met haar vingers over zijn rug begon te wrijven, maar zodra hij ontdekte dat het enkel rustige aanrakingen waren en dat er geen kwade bedoeling achter school, ontspande hij opnieuw. Hij knikte zachtjes om aan te geven dat hij haar woorden gehoord had, maar hij had nog geen idee welke reactie hij erop wilde geven en dus zweeg hij. Na een poosje lieten ze elkaar los en deed Hunter een stap naar achteren, maar verwijderde hij minder afstand van haar dan dat hij bij ieder ander persoon gedaan zou hebben. “Ik wist tot nu niet eens dat ik het nodig had,” gaf hij toe. Niet dat hij Chloé elke keer in zijn armen ging trekken, maar nu hij wist dat het niet zo erg was, kon hij het wel eens vaker overwegen als hij zich klote voelde. “En het voelde ook beter dan verwacht,” voegde hij er mompelend aan toe. Hij richtte zijn blik op haar en zijn mondhoeken kropen een klein beetje naar boven. “Niet dat ik van plan ben om er een gewoonte van te maken, maar het is goed om te weten dat sommige grenzen overschrijden nog niet zo slecht is.”

@Chloé Hill

YTN

Op dit moment ging hun vriendschap naar een heel ander level. Chloé moest bekennen dat ze het helemaal niet erg vond. Terwijl Hunter zo met zijn armen om haar heen stond, voelde ze een bepaalde rust over zichzelf komen. Een rust die ze een tijd lang in de lus niet had gevoeld. De aankomst van Liz in de lus, de lockdown, het leek allemaal eventjes vergeten. Het belangrijkste op dit moment was dat Hunter een grens over ging en dat vond Chloé geweldig. Niet alleen voor hem, maar ook omdat zij daar een bijdrage aan had geleverd. Toen ze elkaar los hadden gelaten, had Chloé ergens verwacht dat hij meteen een stap naar achteren zou doen, maar dat deed hij niet. Hij bleef in haar buurt. Daardoor moest Chloé een beetje omhoog kijken, want hij was langer dan haar. Hunter vertelde haar dat hij tot nu toe niet eens wist dat hij het nodig had. Bemoedigend glimlachte ze naar hem. Chloé lachte eventjes om zijn opmerking. “Ik had ook niet anders van je verwacht” zei ze geamuseerd “Maar soms is een risico nemen nog zo slecht niet, hè?” Maar al gauw werd haar toon weer serieus en keek ze hem weer met serieuze ogen aan. Ze wilde wel dat Hunter haar serieus zou nemen als ze dingen echt meende. “Weet gewoon dat als je er behoefte aan hebt, ik heus wel ergens in de buurt ben.” En met die woorden ging ze op haar bed zitten en vouwde ze haar benen weer onder elkaar, zoals ze eerder ook had gezeten. Chloé was blij dat er was gebeurd wat er allemaal was gebeurd. Ze voelde zich nu meer verbonden met Hunter als voorheen en het was een mooie ontwikkeling in hun vriendschap. “Ging je trouwens iets doen ofzo?” vroeg ze toen nieuwsgierig “Ik kom nu wel heel leuk binnenvallen, maar misschien ging je wel iets doen ofzo.”

“Nee,” zei hij op een zachte toon. “Dat is het zeker niet.” Niet dat hij dat met anderen zo snel ging doen, maar nu hij wist hoe ze reageerde en hoe het voelde als hij haar knuffelde, wist hij dat hij er op terug kon vallen als hij het moeilijk zou hebben. Hij kon niet beloven dat hij zichzelf dan zou openstellen, maar het was fijn om te weten dat de mogelijkheid er was zonder dat alles awkward werd en hij helemaal verstijfde door de aanraking. Het was hem echt nog wel goed meegevallen, zeker als je bekeek hoe hij doorgaans op dit soort dingen reageerde. Hij richtte zijn blik weer op het meisje toen ze aangaf dat als hij behoefte had aan een knuffel, zij altijd ergens wel in de buurt zou zijn. “Dat geldt ook voor jou,” zei hij op een rustige toon tegen haar, gevolgd door een bevestigend knikje naar haar én naar zichzelf om te laten weten dat hij zijn woorden meende. Hij haalde zijn schouders op op haar woorden. “Ik had net een ontbijtje verknald en voor de rest had ik eigenlijk geen plannen. Misschien die spelkamer eindelijk eens wat gaan uitpluizen om te zien of daar iets te doen valt. Met die lockdown gaat het nog niet zo simpel worden om ons bezig te houden,” zei hij met een diepe zucht, waarna hij zijn blik op haar richtte. “En jij?” vroeg hij op een simpele toon aan haar. Als zij iets leuks in de aanbieding had, konden ze misschien beter de tijd doden met hun tweeën. Hunter vond na vandaag haar aanwezigheid een stuk aangenamer en hij merkte dat er de intentie ook gewoon wás om iets leuks met haar te willen gaan doen, al zou hij geen idee hebben wat ze konden gaan doen. Hij wist echter dat Chloé soms wel met innovatieve ideeën aan kon zetten en dus was hij benieuwd of het meisje met iets zou aan komen zetten.

@Chloé Hill

YTN

De knuffel had fijn gevoeld. En eigenlijk vond Chloé het ook wel heel erg fijn om bij Hunter in de buurt te zijn. Ondanks dat hij het niet vaak leek blijken, was hij eigenlijk heel erg lief en beschermend. En in eerste instantie had ze het niet verwacht, maar ze bleken heel erg goed met elkaar op te kunnen schieten. Zo goed dat Hunter over zijn angst voor aanrakingen was heen gestapt en Chloé een knuffel had gegeven. En ondanks dat ze dan misschien af en toe foute keuzes maakte, wist ze dat ze hier iets goed voor elkaars had gekregen. En daar konden geen honderd nepvrienden tegen op. Nieuwsgierig had ze hem gevraagd of hij iets aan het doen was, voordat zij de kamer was binnen gestormd. Hunter legde uit dat hij een ontbijtje had verknald. Chloé legde meteen de link met het verwisselen van zijn shirt. Daarom had hij dus een ander shirt aangetrokken. Verder vertelde hij ook dat hij misschien wilde gaan kijken of hij de spelletjeskamer kon vinden. “Ik was kattenfilmpjes aan het kijken” zei Chloé vrij droogjes “Totdat ik Grayson tegen kwam en hij vertelde dat jij hem had geslagen.” Met een veelbetekenende blik keek Chloé hem aan, maar besloot er verder niet op in te gaan. Dat was een afgesloten hoofdstuk voor zowel Hunter als haar en daar gingen ze het niet nog een keer over hebben. “Heb je al gegeten dan?” vroeg ze vervolgens nieuwsgierig “Ik heb ook nog niks gegeten, ik kan iets voor ons maken? Je weet dat ik dat kan” Met haar laatste opmerking doelde ze op het feit dat zij voor hem een ontbijtje had gemaakt nadat hij haar had gered van een drogering. “Of jij moet het heel graag zelf willen doen, dat kan ook.” Eventjes dacht Chloé na. Ze wist helemaal niet dat er een spelletjeskamer was. Wel had ze van Liz gehoord dat er een ruimte was waar je kon karaoken, wat natuurlijk helemaal geweldig was, maar zou dat in dezelfde ruimte staan als de spelletjeskamer? “Ik wil die spelletjeskamer ook wel zien” ging ze toen verder maar keek hem toen serieus aan “Maar als er een biljarttafel staat, maak ik je helemaal in.” Dat was natuurlijk bluf, maar hé, dat ging ze natuurlijk niet aan Hunter vertellen.

Hunter keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar toen ze haar woorden sprak. “Ik weet niet wat ik erger vind,” begon hij uiteindelijk. “Of je die kattenfilmpjes aan het bekijken was of dat je Grayson tegen bent gekomen.” Hij gaf met een opgetrokken wenkbrauw aan dat hij het niet over Grayson ging hebben en dat hij haar ook niet ging uitleggen wat er tussen hun nu gebeurd was. Dat was voor hem een afgesloten onderwerp en niet iets wat hij weer ging oprakelen. Als ze het echt per se wilde weten, dan moest ze maar naar Grayson gaan om het hem te vragen. Al zag Hunter haar liever niet meer in de buurt van die kloothommel, maar als ze haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen, dan was dat haar zaak. Ergens merkte hij op dat hij het vervelend zou vinden als ze het daadwerkelijk zou doen, al probeerde hij die irritatie stevig te onderdrukken. Hij gaf een kort knikje toen ze aangaf dat ze iets voor hun kon maken. “Ik denk dat ik het koken maar aan jou over laat,” zei hij op een droge toon. Niet dat hij niet kon koken: hij had zat tijden gehad dat hij maaltijden voor zichzelf moest voorzien omdat zijn vader weer eens lam van de drank op de bank lag. Chloé gaf echter aan dat ze iets voor hun wilde maken en dat ging hij niet tegenhouden. “Dat zullen we nog wel zien,” zei hij op een licht geamuseerde toon toen ze over de biljarttafel begon. Hunter was meestal vrij snel weg met dat soort dingen en hij was er vrij zeker van dat ze haar bluf niet waar kon maken. “Zullen we dan maar naar beneden gaan zodat we jouw geweldige kookkunsten kunnen aanschouwen? Of wil je liever nog wat kattenfilmpjes kijken?” Hoewel zijn blik nors bleef, weerklonk er in de ondertoon van zijn stem toch een licht plagende klank en hij richtte zijn blauwgrijze ogen haast geamuseerd op haar terwijl hij wachtte op antwoord.

@Chloé Hill

YTN

“Nou, katten zijn heel erg leuk hoor” verdedigde Chloé zichzelf “Ik ben gek op katten.” Chloé was altijd meer een kattenmens geweest dan een hondenmens. Natuurlijk waren honden ook leuk, maar katten waren gewoon veel zelfstandiger en hadden ook altijd wel een “sassy” uitstraling over zich heen. Hunter stemde ermee in om naar beneden te gaan en wat te eten te maken. Nou ja, om Chloé wat te eten te laten maken en dat Hunter het dan kon opeten. Maar dat maakte voor haar niets uit, Hunter was haar vriend en Chloé zorgde altijd goed voor haar vrienden. “Ja, laten we gaan” zei Chloé toen met een grijns “Die kattenfilmpjes kunnen wel wachten.” Samen liepen ze naar beneden richting de keuken, een plek die Chloé inmiddels al op haar duim kende. Ze vond het leuk om af en toe in de keuken te werken: lekker eten maken, de kastjes afstruinen voor snacks en meer van dat soort dingen. Uit een van de kastjes haalde Chloé een pan tevoorschijn en zette deze op het fornuis. Ze haalde uit de koelkast een doosje met eieren en ontdekte dat er ook bacon was. “Oooh, er is nog bacon over” zei ze met een grijns en haalde het pakje uit de koelkast. Het kon niet bij elkaar in de pan, dus Chloé toverde nog een pan tevoorschijn en zette deze op het vuur. Nadat ze wat olie in de pan had gegooid, gooide ze twee eieren in een pan en legde ze twee plakjes bacon in het andere pannetje. Ook haalde ze twee borden tevoorschijn. “De eerste zijn voor jou” deelde Chloé mee aan Hunter. Terwijl het ei en de bacon vrolijk pruttelden en spartelden in de pan, pakte Chloé een spatel en duwde af en toe zachtjes tegen het ei en de bacon aan, zodat het niet vast zou blijven plakken aan de laag van de pan. “Weet je, ik moet je eigenlijk bedanken” bekende Chloé toen “Hij is echt een klootzak. En hij verdient dat pak slaag. Ik had het eigenlijk zelf moeten doen, maar ik ben heel erg blij dat jij hebt gedaan ook wel.” Ze keek naar de pan, ze vond het lastig om in deze situatie Hunter aan te moeten kijken. Deels ook omdat het ging over iets wat haar zoveel pijn had gedaan. “Het is bijna klaar” zei ze toen zachtjes.