Het was nog maar een dag geleden dat Zephyr in de lus was gekomen en de laatste keer dat hij het gevoel had gehad dat zijn hoofd ontplofte van alle informatie dat hij moest verwerken, was toen de voormalige maffiabaas hem introduceerde in de West-gang. Toen had hij ook veel informatie gekregen dat hij in zich op moest nemen en onthouden. En achteraf, als je de feiten op een rijtje zette en je ging ze dan één voor één rustig af, viel de informatie die je had gekregen best wel mee. Maar gisteren was het een boel geweest om te onthouden en was Zephyr van alle indrukken zo moe geweest dat hij op tijd naar bed was gegaan. Nu dat hij er een nachtje over had kunnen slapen, was het al iets rustiger in zijn hoofd en kon hij bepaalde dingen makkelijker verwerken. Het was jammer dat hij de kans om Inndyr te ontdekken niet echt kreeg omdat er blijkbaar een Hollow-alert was – wat zoveel betekende als dat er gevaar dreigde – maar dat ging Zephyr er niet van weerhouden om zijn omgeving te verkennen. Hij zou eerst beginnen met het huis, zien of hij wat Peculiars kon ontmoeten en dan zou hij zijn buitenomgeving wel wat gaan verkennen. Als hij één van de dorpelingen in zich op zou nemen en hij zou die persoon klonen zonder dat de Hollows het zagen gebeuren, zou hij zichzelf dan niet veiligstellen? Dat was eigenlijk wel een interessante theorie om te testen. Zephyr liep in gedachten verzonken de woonkamer binnen en ging op één van de banken zitten, waar hij zijn blik kort richtte op een blond meisje dat tegenover hem op de bank zat. Ah, een Peculiar. “Hello there,” begon Zephyr met een ontwapenende glimlach tegen het meisje, afwachtend hoe ze zou gaan reageren.

Hoewel Zephyr niet per se kon zeggen dat hij iets had tegen de aandacht die hij soms kreeg, was het ook wel eens verfrissend om iemand naar hem te zien kijken die hem gewoon op een normale manier in zich opnam en niet met slaapkamerogen naar hem keek. En nogmaals: hij was heel erg gevleid als het wel gebeurde, maar dit kwam ook wel eens goed uit. De blondine leek niet goed te weten wat ze van hem moest vinden, wat ook wel een reactie was waar hij mee kon leven. Zijn tatoeages, zijn grootte en zijn gespiede uiterlijk zorgden er dikwijls voor dat anderen van hem dachten dat zijn karakter al net zo bruut was, maar dat karakter werd enkel getoond naar diegenen die hem provoceerden. En diegenen die hun best niet deden in zijn gang, maar aangezien hij dat leven al achter zich had gelaten, zou het voor de Peculiars enkel het laatste zijn waar ze op moesten letten. “You assumed right,” zei hij op een geamuseerde toon op haar woorden. “Name’s Zephyr. Nice to meet you,” stelde hij zichzelf voor, waarna hij een getatoeëerde hand naar haar uitstak. Ze was wel twee keer zo klein als hem waardoor hij letterlijk op haar neer moest kijken, maar dat was Zephyr van vrouwen wel gewoon. Hij kende eigenlijk geen enkele vrouw die tot zijn lengte kwam en hoe kleiner het meisje voor hem was, hoe schattiger hij dat vond. Niet op de manier dat hij er zijn slag bij wilde slaan – daar had hij ook sowieso pas interesse in als de klik er echt was – maar hij vond het gewoon… schattig. “I’m assuming you already spent a lot of time here in this loop?” gokte hij met een glimlach naar haar.

Zephyr’s wenkbrauwen schoten kort de lucht in toen het meisje zich voorstelde op de manier zoals ze dat deed. Het was een titel die hij niet bij haar verwacht had. Niet omdat ze er simpel uitzag, maar… tja, hij had eigenlijk niet echt een reden. Hij had het gewoon niet verwacht. “That’s quite the title you’ve got there,” zei hij tegen haar, daarmee openlatend of ze er iets over wilde zeggen of niet. Het was niet per se een nieuwsgierige toon geweest, maar meer een aanzet om een gesprek te starten. Hij vroeg zich af of haar titel iets te maken kon hebben met het feit dat ze hier was. Ze gaf aan dat ze al langer in de lus was en Zephyr gaf een knikje, waarna hij zijn hoofd kort naar boven richtte en bedenkelijk met zijn hand over zijn keel wreef. Zijn grijze ogen richtten zich op haar. “I take it you’ve already met a lot of other Peculiars by now then?” vroeg hij aan haar. Hij wachtte even op antwoord en vroeg toen: “What are they like? Their gifts, I mean.”