Hazel had er nog steeds moeite mee, hoewel ze haar broer Alex eindelijk kon leren kennen, miste ze ergens de ouders die ze niet wilde missen. Zeker aangezien er zoveel onrust in de lus was, er waren gevaren die ze nooit had kunnen indenken en dat maakte dat het jonge bruinharige meisje bijzonder onrustig werd. Ze wilde dat ze naar buiten kon, van de vrijheid van de bekende wind kon genieten. Het voelde zo ongemakkelijk, alsof ze een deel van zichzelf miste, binnen waar ze veilig moest zijn. Het jonge kind plofte naast een ander op de bank terwijl ze gefrustreerd haar ogen sloot en een comfortabele positie probeerde te vinden, het kwam niet in haar op om een boek te lezen of op een andere manier zichzelf bezig te houden. Ze was gewoon vervelend van de situatie.

Het duurde niet lang voor het meisje om haar blauwe ogen op het boek te richtten, een boek dat iemand van haar leeftijd waarschijnlijk nog niet kon lezen. Academisch mocht ze wellicht niet zwak zijn maar het betekende niet dat ze jaren voorop liep op de ontwikkeling van kinderen van haar leeftijd. 'Wat lees je?' Vroeg ze uiteindelijk onhandig, hopende dat ze de ander niet boos zou maken met de vraag. Het kon best zijn dat die zich wilde focussen op haar werk.