Looking for food or a friend

Hoewel er voor Tara altijd eten voorzien werd en ze met haar vader dineerde in het kasteel was het niet zo dat Tara niet voor zichzelf kon koken. Ze had er bij haar bedienden op aangedrongen dat ze kooklessen wilde hebben en hoewel ze dat eerst geweigerd hadden, hadden ze uiteindelijk toegestemd nadat Tara had aangegeven dat ze onafhankelijk wilde zijn en wat ze moest doen als haar kok eens heel erg ziek zou zijn. Het was een zwak excuus geweest en het antwoord was heel simpel geweest, maar haar bediende had in de gaten gehad hoe belangrijk dit was voor Tara en had toegestemd. En dus had Tara een paar kooklessen gekregen, waaronder het maken van een ontbijt. Ze brak de eieren netjes in de pan nadat ze er wat boter in had gedaan, deed wat peper op het eigeel en wachtte tot het ei goed doorgebakken zou zijn. Ze wist naast de simpele gerechten ook moeilijkere aardappelgerechten te maken, enkele pastagerechten en simpele gerechten dat elk avondmaal lekker kon maken. Haar vader wist natuurlijk niks van haar lessen, maar haar vader wist van een aantal dingen niks en dat wilde ze graag zo houden. Er was een ontzettende kloof tussen hun ontstaan sinds de dood van haar moeder en Tara was nog lang niet klaar om de kloof te overbruggen. Tara keek over haar schouder toen iemand tegen haar sprak en met uitgestoken hand op haar af liep. Hij had een baard, was groter dan haar en leek rond haar leeftijd te zijn. “Nice to meet you, Ian,” zei Tara met een glimlach, waarna ze zijn uitgestoken had aannam en deze kort schudde. “My name’s Tara Snow.” Ze liet nog maar even achterwege dat ze de kroonprinses van Schotland was en focuste zich weer op haar eieren zodat ze niet zouden aanbranden.

Het fijne aan eieren maken voor ontbijt was dat het snel klaar was, dat het lekker was en dat het eigenlijk helemaal niet veel tijd of moeite koste om het leren te maken. En dat het een gemakkelijke maaltijd was om zich op twee dingen tegelijkertijd te focussen. Ze richtte haar blik over haar schouder naar Ian toen hij naar de koelkast liep en zijn vraag stelde. Ze had enkel een korte glimlach gegeven toen hij haar complimenteerde met haar naam. Zijn complimentjes lokten natuurlijk niet hetzelfde gevoel uit als die van William deden, maar ze vond het toch aardig van hem dat hij beleefd probeerde te zijn. Ze twijfelde kort toen hij zijn vraag stelde, maar besloot om toch maar eerlijk antwoord te geven. Als hij het nu niet van haar hoorde, zou hij het zeker wel van iemand anders horen en Tara had geen idee hoe veel waarde Ian er aan hechtte om dat soort dingen te weten. Ze hoefde geen respectvolle benadering te hebben of iets dergelijks, maar het voelde ergens ook wel een beetje als haar afkomst verstoppen als ze er niks over zei. En dat terwijl ze er best trots op was. “I’m crown princess and future queen of Scotland,” zei ze dan ook op een toon tegen hem alsof ze het over het weer had. “And where are you from?” Ze was er vrij zeker van dat hij geen toekomstige koning van één of ander land was: ze was hem nog niet op meetings tegengekomen en hij leek haar ook niet echt de attitude van een toekomstige koning te hebben. Als je tenminste de arrogante houding van Grant meerekende als toekomstige koning zijnde, that is.  

Een kleine glimlach kwam om Tara’s lippen toen Ian verbaasd reageerde op het feit dat ze een kroonprinses was. Ze had het op een zo’n normaal mogelijke toon gezegd zodat ze zeker niet hooghartig over zou komen. Als Tara ergens een hekel aan had, dan was het aan mensen die dachten dat ze boven anderen stonden. Het was het soort mensen waar zij niet mee om kon gaan en ook één van de meest voor de hand liggende reden waarom haar vader nog altijd niemand had gevonden die bij haar paste. Haar vader wilde iemand van royaal bloed voor haar hebben, maar niemand kon blijkbaar adellijk bloed hebben in andere landen zonder ook nog eens verschrikkelijk arrogant te zijn. Nee, dan was William wel anders. Een kleine glimlach speelde automatisch om haar lippen bij de gedachten aan de jongen, maar ze focuste haar aandacht al snel weer op Ian. Hij stelde een vraag en Tara gaf een knikje. “I have to get it under control before I’ll be queen,” zei ze tegen hem, bevestigend reagerend op zijn vraag. Ze luisterde naar waar hij vandaan kwam en trok haar wenkbrauwen op toen hij aangaf dat hij van lus naar lus was gegaan. “Why do you travel trough all those loops?” vroeg ze aan hem. “Won’t that make it harder when you’ll ever decide to return to the real world?” Ze had gehoord dat het verouderingsproces gewoon doorging en dat je lichaam je leeftijd inhaalde als je weer uit de lus ging. Het was dan ook van groot belang dat ze snel haar gave onder controle kreeg en dat ze niet opeens tien jaar later pas weer terug was in Schotland.