I am a sinner, you are a saint

Kreunend en steunen rolde Sun-Hi rond in haar bed. Zweet liep over haar hoofd naar beneden over haar rug. Af en toe mompelde Sun-Hi wat in haar slaap, maar het was niet te verstaan wat ze nou zei. Enge dromen teisterden haar sinds het moment dat ze in de lus was aangekomen. Ze begon steeds harder te hijgen en uiteindelijk schrok ze met een gil wakker. Zwaar ademend staarde ze naar het onbeslapen bed tegenover haar. Gelukkig was het nog steeds onbeslapen. In haar droom hadden er allemaal mensen in gelegen, die haar iets aan wilden doen. Met een zucht liet Sun-Hi zich achterover vallen en keek door haar gordijn naar buiten. Het was al bijna ochtend – de eerste zonnestralen gleden al naar binnen. Het moest nog erg vroeg zijn. Sun-Hi staarde naar haar plafond en sloeg haar ogen weer even neer. Weer in slaap vallen zou haar niet lukken, maar misschien kon ze tot het ontbijt nog een beetje dutten. Maar zodra ze een roffel op haar deur hoorden, schoten haar ogen wijd open en keek ze angstig naar haar deur. Waren het mensen die haar kwamen halen? Die haar iets aan wilden doen? Onzeker stond Sun-Hi op en keek om zich heen. Los van haar krultang had ze niets om zich te verdedigen. Voorzichtig sloop ze naar de deur en besloot dat het beste was om maar gewoon de deur open te maken. Een fijn gevoel schoot haar lichaam aan toen ze dichter bij de deur kwam, maar Sun-Hi negeerde het – ze was namelijk te bang. Gauw trok ze de deur open en zag tot haar opluchting dat haar broertje voor de deur stond. “Iseul…” zuchtte Sun-Hi opgelucht. Die was vast de hort op geweest, het was namelijk nacht geweest. Sun-Hi probeerde de angst die ze in haar ogen had gehad te verhullen en veegde wat van het zweet op haar voorhoofd weg. “뭔데? 어젯밤에 뭔가 했어?” vroeg ze met een glimlach, in de hoop niet te veel aandacht op zichzelf te vestigen.

- What’s wrong? Did you do anything fun tonight?
 

Sun-Hi haar nachtmerries waren toegenomen terwijl ze onder weg naar de lus waren geweest en nu in de lus zelf. Misschien kwam het omdat ze wat moest wennen aan haar nieuwe, vertrouwde omgeving. Door die nachtmerries zag en voelde ze dingen soms ook niet helemaal helder meer. Ze had namelijk allang kunnen voorspellen dat het Iseul was die aan de deur stond, want het fijne gevoel dat in haar lichaam aanwezig was, was altijd een teken dat hij in de buurt was. Sun-Hi was daarom ook opgelucht dat hij in de buurt was. Stel dat er mensen kwamen om haar te halen, of om haar iets aan te doen, dan was ze nu een stuk veiliger. Alleen kon Sun-Hi zich goed verdedigen, maar hoe dichter Iseul bij haar in de buurt was, hoe krachtiger ze was. Ze kon echter niet tegen Iseul liegen dat er niets aan de hand was – daarvoor kende hij haar veel te goed. Hij liep haar slaapkamer binnen en deed de deur achter zich dicht, om vervolgens te vragen wat er aan de hand was. Eventjes twijfelde Sun-Hi of ze het hem wel moest vertellen, ze wilde namelijk niet dat hij zich zorgen ging maken. Aan de andere kant, als ze er niet over zou praten, zou hij blijven voelen dat er iets mis was. Liegen tussen deze twee werkte gewoon niet.

Dus daarom haalde ze even diep adem en sloeg haar ogen neer, terwijl ze op de rand van haar bed ging zitten. Haar handen pakten de rand van het matras beet en ze staarde eventjes naar de grond. “나는 또 다른 악몽을 꾸었다” begon Sun-Hi toen. Ze wist zeker dat ze hem wel eens had verteld over dat ze een nachtmerrie had gehad, maar niet hoevaak. “나는 내가 예전보다 훨씬 더 많이 가지고 있습니다. 여기서 제 자리를 찾아야하기 때문일 수도 있습니다.” Ze hoopte maar dat Iseul zich nu niet schuldig zou voelen. Het was vanwege hem dat Sun-Hi nu hier was, en niet meer bij haar familie in Zuid-Korea. Maar ze hoopte ook dat hij wist dat ze het zo opnieuw zou doen. Een familie die haar broertje niet accepteerde zoals hij was? Daar kon Sun-Hi niet mee dealen. “때로는 매우 무섭습니다.” Sun-Hi keek hem weer aan en een bezorgde blik lag in haar ogen. “하지만 당신에 대해 많이 생각하고 걱정합니다. 괜찮아?” vroeg ze toen, haar eigen zorgen opzij schuivend en hopend dat Iseul ook zou vertellen wat hem dwars zat. Ergens kon ze het voelen, maar hij was er nog niet mee voor de dag gekomen.


- I had another nightmare.
- I have them much more then I used to. Maybe it's because I need to find my place here.
- Sometimes it's very scary.
- But I think and worry a lot about you. Are you okay?
 

Iseul ging naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Het voelde vertrouwd. Hoe vaak hadden ze in Zuid-Korea wel niet zo gezeten, maar dan andersom, als haar ouders weer onredelijk hadden gereageerd, of als de kinderen op school gemeen waren. Maar dit was een andere situatie. Sun-Hi wist dat Iseul geen oplossing zou hebben voor haar problemen en dat verwachtte ze ook niet van hem. Dit waren dingen die ze zelf op moest lossen, ondanks dat ze heel erg close waren, konden ze niet van elkaar verwachten dat elk probleem opgelost zou worden door de ander. Bezorgd, als de grote zus die ze was, had ze gevraagd naar hoe het met hem ging, toegevend dat ze veel aan hem dacht en zich zorgen maakte. Het gesprek dat ze eerder met Connor had gehad gleed door haar gedachten. Maar ze wilde dat Iseul dat zelf zou vertellen – en niet dat zij dat uit hem moest trekken. Iseul vertelde haar dat hij wat problemen had met hoe hij zich moest gedragen en had haar een knuffel gegeven, zeggen dat het wel goed met hen zou komen. Sun-Hi knikte, terwijl ze even haar ogen sloot en de knuffel van haar broertje beantwoordde.

Sun-Hi stond op en liep naar haar kast. Iseul stelde voor om iets samen te gaan doen en dat vond Sun-Hi een goed plan. Uit haar kast pakte ze een grote trui met Eevee erop en trok hem aan. “ 나는 정말로 배고프지 않다” gaf Sun-Hi toe, na haar nachtmerrie duurde het altijd weer eventjes voor ze weer normaal functioneerde. Eventjes dacht ze na. “[b] 하지만 내가 당신에게 뭔가를 만들 수 있습니다. 우리가 호에서했던 것처럼- ” begon Sun-Hi toen, maar ze brak haar zin af. Dat was niet langer thuis, dit was thuis. “[b]- 한국에서했던 것처럼 요.” Vervolgens liep ze naar haar bureau en pakte ze haar borstel. Zachtjes begon ze haar borstel over haar zwarte haren te halen, zodat het weer een beetje in model zat en zodat ze nog heel even tijd kon rekken om Iseul uit te horen. Als ze dadelijk in de keuken zouden zijn, zou dat toch een stuk lastiger zijn, omdat er dan een kans was dat er mensen naar binnen zouden lopen. En ook al konden ze hen dan niet verstaan, het was onrespectvol. “ 좋은 사람들을 만났습니다. 그들은 모두 매우 도움이됩니다.” Eventjes stopte ze met borstelen, maar ging toen weer verder. “ 좋은 사람 만나 셨나요?” vroeg ze toen.
- I’m not really hungry.
- But I can make you something. Just like we did at ho-
- - Like we did in South Korea.
- I met some nice people. They are all very helpful.
- Did you meet anyone nice?
 

Het was niet dat ze niet wilde ontbijten met Iseul – graag zelfs. Maar er was iets wat ze eerst uit hem wilde krijgen. In de keuken zou iedereen bij hen kunnen komen en hen kunnen afluisteren. Dat was niet het klimaat dat Sun-Hi wilde scheppen als ze iets directs aan hem vroeg. Ze wist dat er een aantal mensen Koreaans praten. Dit was een van de zeldzame momenten dat ze echt samen waren en konden praten. Sun-Hi gaf heel veel om hem, dus het deed haar toch wel wat toen ze een lichte teleurstelling in zijn stem hoorde. Ze zou het goedmaken met hem, nadat ze uit hem had gepeuterd wat er aan de hand was. Sun-Hi was het met hem eens dat ze te weinig tijd hadden gehad om dit echt een thuis te noemen. Ze wilde alleen niet dat hij dacht dat ze het hier niet naar haar zin had. “ 그래도 언젠가는 그렇게 느껴지 길 바랍니다. 나는 여기서 내 시간을 즐기고있다. 모두가 너무 친절하고 여기가 너무 아름답습니다” zei ze toen, terwijl ze een hem een klein glimlachje gaf.

Ze had besloten een beetje te vissen. Misschien zou hij er zelf wel mee voor de dag komen, maar toen hij er om heen begon te draaien, ze hem wat afwezig over haar bureau zag wrijven en de vraag weer terug bij haar legde, wist ze dat er wel wat was, maar dat Iseul er simpelweg niet mee voor de dag kwam. Dat was niet erg, ze wist dat ze het wel zou kunnen lospeuteren. “ 영어 공부를 도와 준 두 소년을 만났습니다” zei ze toen “그들 중 하나는 당신의 부분만큼 금발의 머리카락을 표백했습니다.” Sun-Hi moest zich realiseren hoe het zou klinken als ze alleen maar jongens had ontmoet. Maar dat was ook echt zo – ze had eigenlijk maar één meisje ontmoet en die ontmoeting was heel snel geweest. Voor de rest had ze alleen maar jongens ontmoet. Maar Iseul zou wel weten dat ze niet het type was dat met hen zou flirten, of er iets anders uit zou willen proberen te halen. Hoe hij ‘s nachts, was Sun-Hi op geen enkel moment. Sun-Hi had in Zuid-Korea wel een relatie gehad, een langdurige, maar verder niet. Ze was niet het type dat erop uit ging om te flirten. Natuurlijk had ze wel eens met jongens gezoend, maar meer dan dat echt niet.

Sun-Hi liep naar hem toe en ging voor hem staan. Met haar bezorgde zussenblik keek Iseul aan. “ 당신이 나에게 말하지 않는 것이있는 것 같습니다” zei ze toen vrij direcht aan hem, maar met een medelevende toon. Niet dwingend, of kritisch, maar eerder bezorgd. “ 어떻게 된 거예요? 나에게 모든 것을 말할 수 있다는 것을 알고 있습니다. 나는 당신을 판단하지 않을 것입니다.” Hell no, ze zou hem altijd verdedigen. Connor zou niet moeten denken dat hij haar broertje iets aan zou kunnen doen.

- I hope it will feel like that someday, though. I'm enjoying my time here. Everybody is so nice and it's so beautiful here.
- I have met a couple of boys who helped me with my English. One of them had bleached hair, just almost as blonde as your parts.
- What happened? You know that you can tell me everything. I won't judge you.