Molluscophobia

De frons leek haast gegraveerd te zijn op zijn gezicht. Hoe had hij in hemelsnaam niet door gehad dat er twaalf eendeneieren in de kast lagen?! Oké, Connor had toegegeven dat hij ze had verstopt, maar zelfs dan! Zeal keek toch wel vaak genoeg in de kledingkast om zoiets op te merken? Of om in ieder geval zijn favoriete shirt te missen? Een zoveelste diepe zucht verliet zijn mond terwijl hij zich een weg baande richting hun kamer. Hij zou de eieren vinden en maar een oplossing moeten vinden over hoe ze dit gingen aanpakken. Hij had er nog steeds weinig vertrouwen in, maar hij zou geen moeite meer doen om Connor ervan te overtuigen om de eieren weg te doen. Ze zouden maar een manier moeten vinden. Zolang Connor vanaf nu maar echt eerlijk was tegenover Zeal en hem oprecht zei als hij een nieuw dier had aangeschaft of iets anders had gedaan wat Zeal’s leven aantastte. Gehaast opende hij de deur van hun slaapkamer en stormde hij naar binnen. Hij liep meteen naar de kledingkasten toe en begon de deuren open te trekken. Hij schoof voorzichtig kleren opzij, maar hij zag nergens de eieren liggen. Zijn blik ging naar de ladekast. Daar lagen voornamelijk Connor’s kleren in, dus het kon best zijn dat Zeal daar minder vaak inkeek en daarom de eieren niet had gezien. Zeal kwam recht en richtte zich op de ladekast. Hij opende de eerste la met de verwachting dat hij een hoop kleren en misschien wat eieren zag liggen, maar tot zijn schrik zag hij iets totaal anders. Een gil verliet zijn keel terwijl hij verschrikt naar achteren deinsde. Slakken! Er zaten slakken in de la. Huiverig durfde hij weer een klein stapje naar voren te zetten om te kijken of hij het echt goed had gezien, maar zijn ogen bedrogen hem niet. Er zaten echt slakken in de la. De hele la leek omgetoverd te zijn in een luxe verblijfsplaats voor de slakken met genoeg eten, plekken om weg te kruipen en zelfs wat gras en potgrond. Even keek Zeal ernaar vol walging en verwarring, totdat het besef begon in te dalen wie deze verschrikkelijke hel in de lade had gemaakt. ”CONNOR!” schreeuwde Zeal, niet eens zeker of de jongen überhaupt in de buurt was om hem te horen, maar oh, hij ging hem vinden en dan zou hij de wind van voren krijgen.

Zeal was de kamer binnen gegaan om op zoek te gaan naar eendeneieren, maar wat hij in plaats daarvan vond was nóg erger. Slakken. Slakken. Zeal had meteen een stap afstand genomen van de la en schreeuwde de naam uit van zijn fiancé. Hij moest moeite doen om niet zijn krachten op de la uit te oefenen en de slakken zo allemaal te vermoorden. Waarom zou iemand überhaupt vrijwillig die vreselijke rot insecten in een la houden?! Gelukkig leek het erop dat zijn geschreeuw had geholpen en verscheen Connor meteen in de kamer. Woedend en fronsend keek Zeal naar het water dat in de la belandde. Was dat water voor de slakken? Zeal voelde de woede enkel groeien en keek Connor dan ook met een woedende blik aan zodra Connor zich op hem richtte. ”Hi fiancé!” begroette Connor hem, maar hij zou dezelfde begroeting nog niet terug krijgen.  ”I see you’ve found the snails,” ging de jongen ongegeneerd verder. ”Yes I found the snails!” sneerde Zeal meteen, duidelijk niet blij met de nieuwe huisdieren. Zijn fiancé besloot zich ondertussen op de slakken te richten. Woest sloeg Zeal zijn armen over elkaar aan en keek hij strak toe. Hij had het gevoel dat hij elk moment uit elkaar kon exploderen van woede. ”Be careful when leaving this open. They're faster than you'd think,” durfde de jongen nog bestraffend tegen Zeal te zeggen. ”Oh shut up!” sneerde Zeal meteen. ”Why do we have fucking snails in our drawer?!” vroeg Zeal nu verder, met een overduidelijke toon van afschuw jegens de slakken. ”I accepted ducks, dogs and I even accept the fact that you hid twelve duck eggs from me, but snails are not welcome!” ging Zeal nu verder en zette een klein stapje dichterbij. Hij durfde niet veel dichterbij te komen aangezien de slakken zich natuurlijk net achter Connor bevonden. "Snails are slimey little creatures that are awful, gross and should be erased from the earth! It's like they're made straight from Jeremy's lab!" sneerde Zeal verder met duidelijk afschuw in zijn stem. ”They have to be removed!” eindigde hij met een strakke blik.

Ondanks de woede die in Zeal’s stem verwikkeld was, leek Connor nog niet geheel het probleem door te hebben. Zeal probeerde dan ook meteen duidelijk te maken wat het probleem was en vroeg naar de reden waarom er in hemelsnaam slakken in hun la zaten. De frons liet al blijken dat Connor het probleem niet begreep en diens woorden bevestigde dat. ”Because I’m raising them,” antwoordde de jongen doodleuk. Oh hell no. Zeal had eenden, honden en zelfs eendenkuikens geaccepteerd, maar slakken ging bij hem echt niet door de beugel. Natuurlijk werd zijn mening niet gewaardeerd en kreeg hij een boze blik terug. ”What’s wrong with snails?!” siste Connor terug, waarop Zeal wel een waslijst aan redenen kon opnoemen. Hoe kon iemand in hemelsnaam die insecten oppakken of waarderen?! Ze waren nergens goed voor! Ze waren slijmerig en smerig. Door zijn woede sprak hij verder zonder goed na te denken over waar hij over sprak waardoor hij onbewust uit kwam bij de vergelijking met Jeremy’s lab. Het was de plek waar zijn meeste trauma’s vandaan kwamen dus slakken konden er ook gemakkelijk uit voort zijn gekomen. De woede leek ook bij Connor zijn toegenomen terwijl de jongen woest met zijn hoofd schudde. ”They’re not gross! They’re- Wait, Jeremy?” Zeal opende al zijn mond om er net zo hard weer tegenin te gaan, maar ook hij stopte zichzelf toen Connor zichzelf plots afkapte. Pas toen besefte Zeal wat hij zojuist had gezegd en dat Connor eigenlijk niks van Jeremy afwist. Zeal slikte eens. Ergens wist hij wel dat hij dat deel bewust achterwege had gelaten, maar nu was het alsnog boven tafel gekomen. ”Who is Jeremy?!” vroeg Connor nu boos, waarop Zeal een zucht slaakte. Zijn eigen woede nam nu af doordat hij zich besefte dat ze een totaal ander onderwerp aansneden waar hij zich niet heel comfortabel bij voelde. ”Jeremy was my old boss, you know, the guy I ran away from,” antwoordde Zeal, hopend dat Connor zich die informatie nog kon herinneren. ”He has a lab to experiment on people and when I was a child I.. I was an experiment as well, so that’s what I meant,” probeerde Zeal met moeite uit te leggen terwijl hij zijn blik afweek. Hij wist niet hoeveel Connor wou weten en vond het veel te lastig om er zelf te diep op in te gaan, vooral als het niet hoefde.