Prescription

Victor was in het kleine kamertje dat aan de ziekenboeg vasthing waar ze alle medische benodigdheden bewaarden toen hij voetstappen de ziekenboeg binnen hoorde snellen. 'Any doctors here?' riep een mannelijke stem. Victor stopte waar hij mee bezig was en haastte zich naar de nieuwe patiënten. 'I need your help.' Zodra hij door de deur liep zag hij waarom de jongen hulp nodig had. Een meisje lag bewusteloos op een van de bedden. "What happened?" vroeg Victor zodra hij aan het bed stond en het meisje goed kon bekijken. Het was Lleucu, iemand die ook meehielp met de ziekenboeg. Terwijl hij wachtte op de uitleg van de jongen checkte hij of het meisje nog ademde.

Lleucu wist wel in welke richting de ziekenboeg was, immers werkte ze daar zelf ook regelmatig. Ze was niet de meest ervaren arts, maar kon de meeste goed begeleiden door haar bijzonderheid en had een goed stel hersenen die haar er niet van weerhielden om het vak dieper te leren, beter te leren. Haar bruine ogen had ze gesloten terwijl de man haar richting de bekende plek verplaatste. Als ze niet in zo'n enorme hoeveelheid pijn had gezeten waardoor ze haar bewustzijn verloor, terwijl hij haar op het bed plaatste, had ze zich lichtelijk ongemakkelijk gevoeld met haar grotendeels naakte lichaam. Er waren niet veel mensen die haar op deze manier mochten zien en haar collega's vielen er niet onder. Hoe graag ze hen ook mocht.

Toen ze haar ogen opende stond Victor al naast het bed, hij was overduidelijk bezorgd. Wellicht kwam het ook wel door het feit dat ze geen tekenen van ziekte had getoond de laatste dagen en vaak redelijk energiek door de dagen heen stapte. Ze was niet snel lui of moe, en hield van de dagen dat ze haar handen vuil kon maken en wat kon betekenen voor iemand. Zeker omdat haar sociale contacten nog niet zoveel waren er naast. Ze was een rustige jonge dame, die had geleerd op zichzelf te steunen in de meeste dingen. Simpelweg omdat haar bijzonderheid best een obstakel kon zijn. Ze was te puur voor de meeste al kon ze het meestal wel goed vinden met de jongeren van de lus. Haar beschermende karakter kwam dan naar boven toe. 'Victor,' sprak ze respectvol en voorzichtig terwijl ze onhandig haar keel schraapte en haar ogen naar haar onverwachte helper gleden. 'I just could not control my transformation. With a bit of rest and pain relieve, I should be fine. I guess.' Haar stem klonk extreem vermoeid terwijl ze ongemakkelijk de deken wat beter over haar lichaam drapeerde. 'I'm Lleucu by the way, thank you for helping me. The pain would not have allowed me to move for another few hours.' Terwijl ze dit zei trok er een grimas over haar gezicht heen terwijl ze duidelijk zo stil mogelijk bleef liggen. Ze mocht wellicht in staat zijn te praten maar dat kostte haar meer energie dan ze zelf toe wilde geven. Ze wilde gewoon dat ze zich geen zorgen zouden maken om iets dat zich vanzelf zou herstellen.

Zodra Victor de commotie hoorde, snelde hij zich naar Lleucu toe. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar bewusteloosheid was nooit een goed teken. Voor hij haar echter echt kon onderzoeken werd ze wakker. ‘I just could not control my transformation. With a bit of rest and pain relieve, I should be fine. I guess,’ sprak ze vermoeid waarna ze zich op de jongen die haar had binnengebracht richtte. 'I'm Lleucu by the way, thank you for helping me. The pain would not have allowed me to move for another few hours.’ Vicor fronste zijn wenkbrauwen. Het was duidelijk dat ze er niet al te goed aan toe was, maar het meisje leek dat niet toe te willen geven. ‘No need to thank me. My name is Ian, by the way,’ sprak de jongen tegen Lleucu. Hij moest nieuw zijn in de lus, want Victor kende hem nog niet. ‘Can you make sure that she'll be alright?’ Victor knikte. “Yes, I’ll take care of her.” Hij legde zijn hand op Lleucu’s voorhoofd—het was het makkelijkste punt van direct contact dat hij had zonder dat hij haar nog ongemakkelijker maakte—en concentreerde zich op zijn eigen energie zodat hij met behulp van zijn bijzonderheid een deel aan het meisje kon geven. Dat zou er alleszins voor moeten zorgen dat de pijn niet meer zo erg was en dat haar lichaam sneller zou herstellen. “How are you feeling now?”