I'll never fully heal from this.

Het was alweer meer als een week geleden dat zij en Melvin aan waren gevallen door een Hollow. Ze had de jongen sindsdien niet meer gesproken, maar ze had wel een paar anderen ontmoet en ze was blij dat ze haar façade voor het meeste van de tijd omhoog kon houden. Dat ze anderen kon laten geloven dat ze zich goed in haar vel voelde, precies zoals ze had gedaan vlak nadat haar ouders overleden waren in dat auto-ongeluk. Ze had nooit gedacht dat de diepste, zwaarste herinneringen door zoiets als een aanval door Hollow weer getriggerd konden worden. Het was lang geleden dat ze bang was geweest om de nacht in te gaan, maar die momenten begonnen nu steeds vaker voor te komen en hoewel ze wist dat ze Blake niet zou lastigvallen als ze naar hem toe ging, was er nog steeds in deel in haar dat die optie wilde vermijden. Naar Blake gaan wilde zeggen dat ze aan zichzelf zou toegeven dat het niet ging, dat ze iemand nodig had om haar door de nacht heen te helpen. En ergens was ze er nog niet klaar voor om die stap te zetten. De avond begon echter weer te vallen en Alyssa voelde hoe haar maag zich samenkneep bij het idee straks weer in die donkere kamer te gaan liggen. Alleen. Niemand om haar vast te houden, niemand om tegen aan te kruipen. De telefoon in haar broekzak jeukte en verlangend keek ze over haar schouder naar de woonkamer, naar de trap die naar Blake’s kamer zou leiden. Ze beet op haar onderlip en schudde haar hoofd, het idee van zich afschuivend. Ze hadden een overeenkomst om met elkaar naar bed te gaan, niet voor haar om bij hem te komen uithuilen. Dat was iets wat ze in een relatie deden en zij zaten niet in een relatie. Ze beet weer op haar onderlip en schudde geïrriteerd haar hoofd, haar blik richtend op de donkere, heldere nacht voor haar. De schemering was net voorbij en haar blik gleed naar de tuin, naar het weiland en naar de schuur. Schaduwen bewogen en Alyssa deed onwillekeurig een stap naar achteren, herinneringen haar overvallend van hoe Melvin en zij naar hier waren gerend en nog maar net op tijd aan waren gekomen bij het huis. Ze kreunde inwendig toen de schaduwen weer bewogen en ze deed weer een stapje naar achteren. Haar voet bleef haken en ongelukkig voelde ze aan hoe een pijnscheut door haar nog altijd gewonde knie ging en hoe ze haar evenwicht volledig verloor. Met niks om haar val te breken.

Haar hart schoot in haar keel toen ze voelde hoe ze haar evenwicht verloor. Ze wist dat het niet bepaalde een lekkere klap ging zijn als ze neer zou komen en in een reflex stak ze haar handen naar achteren om haar val te breken. De val kwam echter niet. Ze voelde hoe ze werd tegengehouden door iemand en ze keek kort over haar schouder, half en half verwachtend voor de één of andere domme reden dat het Blake was. In haar gedachten zag ze zijn bezorgde frons voor haar, gevolgd door een één of andere droge opmerking. Het was echter een ander iemand die achter haar stond en even snel als dat het rare getintel van haar huid begonnen was, hield het abrupt ook weer op. Haar hartritme ging rustiger toen ze bedacht dat ze veilig was en net toen ze haar arm weg wilde trekken, liet hij haar al los. Ze zag dat het een jongen was die ze al eerder rond had zien lopen en waar ze zich van kon herinneren dat hij één van de mentors was die rondliep in het huis. De gemene jongen die naar haar had gesnauwd en Zeal waren nergens te bekennen, maar het idee dat er een mentor naast haar stond in de niet bepaald aangename duisternis was al een stuk aangenamer om mee om te gaan dan als ze hier alleen was geweest. “I’m sorry,” zei ze tegen hem. “I recently had an encounter with a hollow and I thought…” Haar ogen gleden naar de plek waar zij en Melvin uitgeteld in het gras hadden gelegen nadat ze letterlijk voor hun leven weg waren gerend voor een Hollow. “It doesn’t matter,” liet ze er hoofdschuddend op volgen. “I don’t want to be a burden to you.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en haar blik ging onzeker van hem naar de donkere tuin. Hoewel hij beter gezelschap was dan de stilte en zijn schaduwen, was het ook weer zo dat Alyssa moeite had met over haar diepste emoties te praten. En dat ze een schild voor zichzelf opstelde wanneer ze dreigde te hervallen in haar angstige attitude, was voor haar ook geen geheim meer. Maar vervelend was het wel.