What do you want from me?

Het was niet de eerste keer dat Hunter ’s nachts gewerkt werd door een vrij levendige nachtmerrie. Hoewel Chloé en hij een betere band begonnen te krijgen en ze meer van hem wist dan wie dan ook in het huis – op Connor na dan misschien – was het ook wel zo dat Hunter zich over bepaalde dingen nog altijd niet kon openstellen. En dus vertelde hij haar niet over de nachtmerries, maar ging hij gewoon naar beneden, rookte beneden een sigaret en wachtte totdat hij voldoende gekalmeerd was om terug naar boven te gaan. Het hielp enorm dat Chloé een vaste slaper was en dat ze het meestal niet in de gaten had dat hij weg was geweest. Tegen de tijd dat zij wakker werd, lag hij alweer in bed en kon ze hem er dus nooit op aanspreken. Hunter had echter zijn nachtelijke tripje overgeslagen en dus ook zijn sigaret, waardoor hij ’s morgens vroeg tamelijk geïrriteerd was. Door de lockdown besloten veel Peculiars om het er niet op te wagen en gewoon binnen te blijven, wat ervoor zorgde dat het huis enorm druk was naar zijn idee. Blijkbaar kwamen er ook steeds meer nieuwe Peculiars bij waardoor het ook steeds drukker werd in het huis en Hunter het idee had dat er nergens meer ruimte was om zich op te sluiten. Hunter was naar beneden gegaan en richtte zijn blik geïrriteerd op een paar ontbijtende Peculiars. Hij voelde een knallende koppijn opkomen en liep naar de bank toe, waar hij zich languit op liet vallen terwijl hij probeerde om al het geluid van de achtergrond naar achteren te dringen. De jongen sloot zijn blauwgrijze ogen voor één moment en kwam weer langzaamaan tot rust. Schuifelende voetstappen die in zijn richting leken te komen en ophielden vlakbij hem deden hem echter weer geërgerd zijn ogen openen. “Wat?” bromde hij kortaf naar het kind dat voor hem stond.

Oh nee. Dit liet hem sterk denken aan die keer dat hij met Astri op de bank had gezeten en haar een verhaaltje had voorgelezen. Dadelijk dachten die Peculiars hier nog dat hij écht goed met kinderen was, dat het een stiekeme passie van hem was. Kon hij er wat aan doen dat ze hém kwamen opzoeken en niet andersom? Was Chloé hier maar. Die zou dat kind meteen afgeleid hebben met haar sociale skills die hij absoluut niet bezat. Hij onderdrukte een sneer toen ze hem op onschuldige wijze de puzzel liet zien en na even naar de uitgang van de woonkamer te hebben gekeken en weer terug naar haar, duwde hij zich met een theatrale zucht overeind. “Oké, maar ik maak maar één puzzel met je,” bromde hij haar toe, waarna hij een paar boeken en andere zooi van andere Peculiars met een achteloze zwaai op de banken gooide zodat het meisje haar puzzel daar neer kon leggen. Hij hoopte dat ze het zou opvatten als een teken dat hij dit echt maar eenmalig zou doen en dat ze hem de volgende dag niet weer met dezelfde puzzel op zou zoeken. Dan werd hij gek.