There's No "I" in Team

Het was niet zo wonderbaarlijk dat hij honger had in het midden van de nacht. Het was nou eenmaal zou dat hij meer energie verbruikte ’s nachts dan overdag. Het zorgde ervoor dat hij overdag nauwelijks uit, futloos was en dat hij juist ’s avonds normaal at en energie te veel had. Natuurlijk had hij wel eens geprobeerd om zijn ritme aan te passen zodat het samenviel met een ‘normaal’ ritme, maar aangezien het aan zijn bijzonderheid lag, wist hij ook dat het een onbegonnen taak was. Meestal was het erg eenzaam in de nacht. De meesten sliepen toch en nu met de lockdown werd het hem nog moeilijker gemaakt om vermaak te zoeken. Gelukkig gaf Iseul niet heel veel om de lockdown. De mentors waren ’s nachts toch ook niet aanwezig, dus het was best makkelijk om het centrum in te sneaken en voor de ochtend weer terug te zijn. Natuurlijk deed hij het niet elke nacht aangezien hij zich wel bewust was van het gevaar, maar soms overwon de verveling nou eenmaal van de angst – vooral ook omdat zijn persoonlijkheid zo anders was ’s nachts in tegenstelling tot overdag.

Met een granolareep liep Iseul de tuin in. De frisse avond lucht deed hem altijd goed. Hij was van plan om even in de tuin te zitten in de hoop dat hij een plan voor de nacht kon uit rekken, totdat hij een silhouet in de verte ontdekte. Vragend liep Iseul dichterbij. Kort ging het door hem heen of dit één van die ‘hulsels’ was, maar nee, die waren onzichtbaar en dat was deze jongeman zeker niet. Een grijns begon Iseul’s lippen te sieren zodra hij merkte dat de jongen ook nog behoorlijk knap was. Snel probeerde hij de granolareep naar binnen te werken voordat hij bij de jongen aankwam. Hij verslikte zich haast in de gehaaste happen, maar uiteindelijk wist hij met een lege mond voor de jongen tot een halt te komen. ”Going somewhere?” vroeg Iseul met een kleine grijns en gaf een knikje richting de weg die de jongen net leek op te willen lopen. Iseul had de weg vaak genoeg bewandeld om te weten waar het naar toe zou leiden. Misschien hoefde hij deze nacht niet alleen te spenderen.

De granolareep zorgde ervoor dat hij even zijn keel moest schrappen voordat hij zeker wist dat hij een zinnige zin uit zijn mond kon krijgen. Hij maakte een mentale aantekening om eerst wat te drinken voordat hij de jongen zou kussen – mocht dat deze avond gebeuren. Hij gunde de jongen geen vieze granola kus, tenzij de jongen voor een gezonde hap ging. Voor de jongen kwam Iseul tot een halt en kaartte hij een gesprek aan. "That depends, who's asking?" vroeg de jongen hem op een vriendelijke toon, waarop Iseul wat breder grijnsde. De ander hoefde niet bang te zijn dat Iseul hem ging verklikken aan de autoriteiten, immers brak Iseul daarvoor vaak genoeg de regels. ”Someone who goes to the club a lot and could use a dancing partner,” antwoordde Iseul subtiel. Even keek hij de jongen met een licht flirterige grijns aan voordat hij dan zijn hand uitstak. ”My name’s Iseul and you are?” vroeg hij hem nu vriendelijk.